2014-10-28 08:17:07
Εφόσον κάποιος αφιερώσει χρόνο και εφόσον έχει την ανάλογη γνώση και εμπειρία για να ασχοληθεί με τα ζητήματα που αφορούν την υποχρεωτική, αλλά και την προαιρετική επαγγελματική εκπαίδευση στην ασφαλιστική αγορά της Ελλάδας, δεν είναι δυνατόν παρά να καταλήξει σε κάποια εύλογα συμπεράσματα. Για να επιτευχθεί αυτή η εξαγωγή συμπερασμάτων, θα πρέπει να δούμε τα δεδομένα από την αρχή.
Ας δούμε λοιπόν κατ’ αρχήν, αλλά και κατ’ αρχάς, ποιοι εμπλέκονται στο ζήτημα της εκπαίδευσης, βάσει της κείμενης νομοθεσίας, αλλά και των συνηθειών που επικρατούν στην ευρωπαϊκή και την Ελληνική αγορά.
Εκ των πραγμάτων εμπλεκόμενοι είναι οι ακόλουθοι :
Η ΕΙΟΡΑ (Ευρωπαϊκή Εποπτική αρχή), ο EFICERT (European Financial Certification Organization, φορέας που ασχολείται με την πιστοποίηση γνώσεων ασφαλιστικών διαμεσολαβητών και διαχειριστών αποθεματικών επαγγελματικών ασφαλιστικών ταμείων), η Τράπεζα της Ελλάδος και η ΔΕΙΑ (ως Ελληνική εποπτική αρχή), οι κατά τις χώρες – μέλη φορείς εκπροσώπησης της ασφαλιστικής αγοράς (στην Ελλάδα η ΕΑΕΕ και οι κλαδικοί φορείς όπως ο ΠΣΑΣ κ.λπ.), οι καθ’ ύλην αρμόδιοι εκπαιδευτικοί φορείς (στην Ελλάδα το ΕΙΑΣ, αλλά και το ΕΤΙ (Ελληνικό Τραπεζικό Ινστιτούτο), λόγω εμπλοκής των τραπεζών στην προώθηση των ασφαλιστικών προϊόντων), πανεπιστημιακοί φορείς (στην Ελλάδα το ΠαΠει και κάποια τμήματα των ΤΕΙ), άλλοι εκπαιδευτικοί φορείς που δραστηριοποιούνται στην κάθε αγορά της ΕΕ (στην Ελλάδα το ΙΧΟΣ, οι Coordinators κ.λπ.), οι ασφαλιστικές εταιρίες (στην Ελλάδα, όποιες και όσες έχουν τμήματα συστηματικής εκπαίδευσης δικτύου, διοικητικού δυναμικού ή και τα δύο)
. Θα πρέπει ακόμα να αναφέρουμε την ύπαρξη διεθνώς αναγνωρισμένων επαγγελματικών εκπαιδευτικών φορέων, κάποιοι εκ των οποίων εκπροσωπήθηκαν ή εργάστηκαν στο παρελθόν στην Ελλάδα, όπως η LIMRA, η LOMA, το CII, το LUTC κ.λπ., η εμπειρία των οποίων είναι τεράστια.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πότε συνεργάστηκαν (τουλάχιστον στην Ελλάδα) όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς (ή έστω σχεδόν όλοι), προκειμένου να αντιμετωπίσουν συστηματικά το πρόβλημα της επαγγελματικής εκπαίδευσης στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις;
Δυστυχώς η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ΠΟΤΕ! Ο κάθε ένας από τους εμπλεκόμενους φορείς προσπαθεί να συλλέξει μόνος του πληροφορίες και να σχεδιάσει λύσεις και να αναπτύξει εκπαιδευτικά προγράμματα, που κατά την άποψή του, θα είναι η απάντηση στο πρόβλημα της εκπαίδευσης. Να σημειωθεί βεβαίως ότι ο συντονισμός για τέτοιου είδους ενέργειες θα πρέπει να είναι κεντρικός, μέσω της εποπτεύουσας αρχής.
Το αμέσως επόμενο ζήτημα που θα ασχοληθούμε είναι το ζήτημα που αφορά τα θέματα υποχρεωτικής ασφαλιστικής εκπαίδευσης, στην Ελληνική αγορά.
Σύμφωνα με την ΠΕΕ 16/21.5.2013 της ΤτΕ, η οποία επέχει θέση νόμου, εφόσον δημοσιεύτηκε την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, είναι υποχρεωτική η εκπαίδευση και η πιστοποίηση των γνώσεων των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών, σε τέσσερα επίπεδα, αναλόγως της ιδιότητας του εμπλεκομένου διαμεσολαβητή (ασφαλιστικός διαμεσολαβητής, πράκτορας, μεσίτης) ή του είδους του προϊόντος το οποίο προωθεί (πιστοποίηση Δ, επενδυτικά ασφαλιστικά προϊόντα). Η εξεταστέα ύλη για τις τέσσερεις κατηγορίες πιστοποιήσεων ΔΕΝ είναι σαφώς καθορισμένη, επειδή στην σχετική απόφαση του κ. Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, περιλαμβάνεται ΜΟΝΟ η συνοπτική περιγραφή των γνωστικών αντικειμένων του κάθε επιπέδου εξετάσεων, χωρίς να δίνονται περαιτέρω κατευθύνσεις που να αφορούν το εύρος των γνώσεων που απαιτεί το κάθε επίπεδο, αλλά και χωρίς να προτείνεται κάποια συγκεκριμένη βιβλιογραφία για το κάθε θέμα. Αντ’ αυτών δίνονται μόνο κάποια αρχεία ερωταπαντήσεων, τύπου πολλαπλής επιλογής απαντήσεων, για κάθε ενότητα, τα οποία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ως εύχρηστο υλικό μελέτης, από το οποίο ο μελετητής θα μπορεί να αποκομίσει σφαιρική γνώση του αντικειμένου των θεμάτων, επί των οποίων καλείται να εξεταστεί γραπτώς. Επιπλέον στην σχετική ΠΕΕ καθορίζεται ότι οι αναρτημένες ερωταπαντήσεις θα αναθεωρούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Άρα και πάλι το πρόβλημα θα συνεχίζει να υπάρχει.
Όσο για το θέμα που αφορά τις επαναπιστοποιήσεις, τα πράγματα δεν διαφέρουν πολύ, δεδομένου ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε το θέμα του ποιος θα διεξάγει τα σεμινάρια επαναπιστοποίησης, ούτε το τι προδιαγραφές θα πρέπει να έχει αυτός. Καλό θα ήταν βέβαια, να ξεκαθαρίσει η εποπτεύουσα αρχή και το εάν οι πιστοποιήσεις (και επαναπιστοποιήσεις) αυτές περιλαμβάνουν το σύνολο των απαιτούμενων γνώσεων για τους εμπλεκομένους, ή θα ακολουθήσουν στο μέλλον και άλλες (ίσως μετά την ολοκλήρωση της εφαρμογής του Solvency II) πιστοποιήσεις ανώτερου επιπέδου, όπως συμβαίνει στα προγράμματα του EFICERT.
Προκειμένου η αγορά να διαχειριστεί το ζήτημα των συγκεκριμένων εξετάσεων πιστοποίησης, διεξάγει κάποια ad hoc σεμινάρια, για να προετοιμάσει τους υποψηφίους, που διενεργούνται μέσω διαφόρων φορέων, που ο κάθε ένας εκ των συμμετεχόντων (διαμεσολαβητών ατομικά ή επιχειρήσεων συνολικά) επιλέγει, κατά το δοκούν και (φοβάμαι) με βασικό κριτήριο, το κόστος.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι: Τι γίνεται με την πραγματική και πλήρη γνώση των διαμεσολαβούντων, επί του συνόλου των απαιτούμενων γνώσεων, για το κάθε επίπεδο διαμεσολάβησης;
Εφόσον δεχτούμε ότι όλη αυτή η επίπονη και ακριβή για τους εμπλεκόμενους διαδικασία γίνεται τελικά για την προστασία του καταναλωτή (όπως το Solvency II σαφώς καθορίζει), τότε φοβάμαι ότι ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Τυπικά βεβαίως είμαστε νόμιμοι, γιατί έχουμε επιτύχει στις εξετάσεις της εποπτεύουσας αρχής (ΤτΕ).
Παραμένοντας στο ίδιο θέμα, λογικό θα ήταν να κάνουμε και κάποια σύγκριση μεταξύ της εξεταστέας ύλης που απαιτεί η εποπτεύουσα αρχή στην Ελλάδα, και στην αντίστοιχη εξεταστέα ύλη άλλων ευρωπαϊκών αρχών (όπως ο EFICERT που προανέφερα).
Εδώ λοιπόν μπορούμε να παρατηρήσουμε μια σαφή αναντιστοιχία, που έχει να κάνει τόσο με τα θεματολόγια των εξετάσεων, όσο και με το βάθος ανάλυσης κάποιων επιμέρους θεμάτων. Επί παραδείγματι στην πιστοποίηση Δ, υπάρχει μια σχεδόν αχανής ανάπτυξη ύλης θεωρητικών γνώσεων που αφορούν τον ακαδημαϊκό γνωστικό τομέα της χρηματοοικονομικής διοίκησης και των επενδύσεων, που σε καμιά περίπτωση δεν αφορά τον διαμεσολαβούντα, και αντιθέτως έχει να κάνει με το σχεδιασμό και την οικονομική διαχείριση του προϊόντος, εκ μέρους της εταιρίας. Αντίθετα, στο προτεινόμενο από τον EFICERT εκπαιδευτικό υλικό για ανάλογο πρόγραμμα, το θεματολόγιο σχετικά με αυτό το αντικείμενο είναι σαφώς πιο περιορισμένο και προσανατολισμένο στις γνωστικές ανάγκες των διαμεσολαβούντων και των πελατών τους, κατά τις επιταγές του Solvency II. Και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα, από τις αρκετές αναντιστοιχίες που παρατηρούνται.
Τέλος, παραμένοντας στο θέμα των υποχρεωτικών πιστοποιήσεων, αναρωτιέμαι τα εξής:
Μόνον οι διαμεσολαβούντες είναι αυτοί οι οποίοι θα πρέπει να πιστοποιούν τις γνώσεις τους, προκειμένου να προστατεύονται οι πελάτες τους;
Μήπως θα έπρεπε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, να επεκταθούν οι πιστοποιήσεις και σε άλλες κατηγορίες απασχολουμένων στην ασφαλιστική αγορά, όπως συγκεκριμένες κατηγορίες διοικητικών στελεχών και υπαλλήλων (π.χ. στους εκπαιδευτές) ή στους πραγματογνώμονες και άλλους εμπλεκόμενους;
Επειδή το θέμα της εκπαίδευσης και των κενών που πρέπει να καλυφθούν σε αυτήν και από αυτήν, θεωρώ ότι είναι τεράστιο και βέβαια δεν αφορά μόνο τα θέματα πιστοποίησης, θα επανέλθω για να παρουσιάσω και κάποια επιπλέον ζητήματα, όπως επί παραδείγματι, την ουσιαστική και συστηματική εμπλοκή της εκπαίδευσης στην επίτευξη των στόχων πώλησης των εταιριών (και άρα στην ανάπτυξη της αγοράς, σε ένα δύσκολο κατά κοινή ομολογία περιβάλλον) και στη ανάπτυξη πραγματικού εκπαιδευτικού υπόβαθρου και επαγγελματικής κουλτούρας στα, κατά τεκμήριο, ταλαιπωρημένα και εν πολλής αγνοημένα κατά το σχεδιασμό όλων αυτών των ζητημάτων, δίκτυα πωλήσεων.
Προς το παρόν και με βάση αυτά που προαναφέρθηκαν, θεωρώ ότι θα ήταν σκόπιμο ο κάθε ένας από εμάς τους εμπλεκόμενους, να βγάλει τα συμπεράσματά του, να συνεισφέρει στην ανάπτυξη κάποιας συζήτησης για το συγκεκριμένο ζήτημα, προκειμένου να εντοπισθούν πιθανές λύσεις και ίσως να κάνει και την αυτοκριτική του.
Πηγή Tromaktiko
Ας δούμε λοιπόν κατ’ αρχήν, αλλά και κατ’ αρχάς, ποιοι εμπλέκονται στο ζήτημα της εκπαίδευσης, βάσει της κείμενης νομοθεσίας, αλλά και των συνηθειών που επικρατούν στην ευρωπαϊκή και την Ελληνική αγορά.
Εκ των πραγμάτων εμπλεκόμενοι είναι οι ακόλουθοι :
Η ΕΙΟΡΑ (Ευρωπαϊκή Εποπτική αρχή), ο EFICERT (European Financial Certification Organization, φορέας που ασχολείται με την πιστοποίηση γνώσεων ασφαλιστικών διαμεσολαβητών και διαχειριστών αποθεματικών επαγγελματικών ασφαλιστικών ταμείων), η Τράπεζα της Ελλάδος και η ΔΕΙΑ (ως Ελληνική εποπτική αρχή), οι κατά τις χώρες – μέλη φορείς εκπροσώπησης της ασφαλιστικής αγοράς (στην Ελλάδα η ΕΑΕΕ και οι κλαδικοί φορείς όπως ο ΠΣΑΣ κ.λπ.), οι καθ’ ύλην αρμόδιοι εκπαιδευτικοί φορείς (στην Ελλάδα το ΕΙΑΣ, αλλά και το ΕΤΙ (Ελληνικό Τραπεζικό Ινστιτούτο), λόγω εμπλοκής των τραπεζών στην προώθηση των ασφαλιστικών προϊόντων), πανεπιστημιακοί φορείς (στην Ελλάδα το ΠαΠει και κάποια τμήματα των ΤΕΙ), άλλοι εκπαιδευτικοί φορείς που δραστηριοποιούνται στην κάθε αγορά της ΕΕ (στην Ελλάδα το ΙΧΟΣ, οι Coordinators κ.λπ.), οι ασφαλιστικές εταιρίες (στην Ελλάδα, όποιες και όσες έχουν τμήματα συστηματικής εκπαίδευσης δικτύου, διοικητικού δυναμικού ή και τα δύο)
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Πότε συνεργάστηκαν (τουλάχιστον στην Ελλάδα) όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς (ή έστω σχεδόν όλοι), προκειμένου να αντιμετωπίσουν συστηματικά το πρόβλημα της επαγγελματικής εκπαίδευσης στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις;
Δυστυχώς η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ΠΟΤΕ! Ο κάθε ένας από τους εμπλεκόμενους φορείς προσπαθεί να συλλέξει μόνος του πληροφορίες και να σχεδιάσει λύσεις και να αναπτύξει εκπαιδευτικά προγράμματα, που κατά την άποψή του, θα είναι η απάντηση στο πρόβλημα της εκπαίδευσης. Να σημειωθεί βεβαίως ότι ο συντονισμός για τέτοιου είδους ενέργειες θα πρέπει να είναι κεντρικός, μέσω της εποπτεύουσας αρχής.
Το αμέσως επόμενο ζήτημα που θα ασχοληθούμε είναι το ζήτημα που αφορά τα θέματα υποχρεωτικής ασφαλιστικής εκπαίδευσης, στην Ελληνική αγορά.
Σύμφωνα με την ΠΕΕ 16/21.5.2013 της ΤτΕ, η οποία επέχει θέση νόμου, εφόσον δημοσιεύτηκε την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, είναι υποχρεωτική η εκπαίδευση και η πιστοποίηση των γνώσεων των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών, σε τέσσερα επίπεδα, αναλόγως της ιδιότητας του εμπλεκομένου διαμεσολαβητή (ασφαλιστικός διαμεσολαβητής, πράκτορας, μεσίτης) ή του είδους του προϊόντος το οποίο προωθεί (πιστοποίηση Δ, επενδυτικά ασφαλιστικά προϊόντα). Η εξεταστέα ύλη για τις τέσσερεις κατηγορίες πιστοποιήσεων ΔΕΝ είναι σαφώς καθορισμένη, επειδή στην σχετική απόφαση του κ. Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, περιλαμβάνεται ΜΟΝΟ η συνοπτική περιγραφή των γνωστικών αντικειμένων του κάθε επιπέδου εξετάσεων, χωρίς να δίνονται περαιτέρω κατευθύνσεις που να αφορούν το εύρος των γνώσεων που απαιτεί το κάθε επίπεδο, αλλά και χωρίς να προτείνεται κάποια συγκεκριμένη βιβλιογραφία για το κάθε θέμα. Αντ’ αυτών δίνονται μόνο κάποια αρχεία ερωταπαντήσεων, τύπου πολλαπλής επιλογής απαντήσεων, για κάθε ενότητα, τα οποία δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ως εύχρηστο υλικό μελέτης, από το οποίο ο μελετητής θα μπορεί να αποκομίσει σφαιρική γνώση του αντικειμένου των θεμάτων, επί των οποίων καλείται να εξεταστεί γραπτώς. Επιπλέον στην σχετική ΠΕΕ καθορίζεται ότι οι αναρτημένες ερωταπαντήσεις θα αναθεωρούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Άρα και πάλι το πρόβλημα θα συνεχίζει να υπάρχει.
Όσο για το θέμα που αφορά τις επαναπιστοποιήσεις, τα πράγματα δεν διαφέρουν πολύ, δεδομένου ότι δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε το θέμα του ποιος θα διεξάγει τα σεμινάρια επαναπιστοποίησης, ούτε το τι προδιαγραφές θα πρέπει να έχει αυτός. Καλό θα ήταν βέβαια, να ξεκαθαρίσει η εποπτεύουσα αρχή και το εάν οι πιστοποιήσεις (και επαναπιστοποιήσεις) αυτές περιλαμβάνουν το σύνολο των απαιτούμενων γνώσεων για τους εμπλεκομένους, ή θα ακολουθήσουν στο μέλλον και άλλες (ίσως μετά την ολοκλήρωση της εφαρμογής του Solvency II) πιστοποιήσεις ανώτερου επιπέδου, όπως συμβαίνει στα προγράμματα του EFICERT.
Προκειμένου η αγορά να διαχειριστεί το ζήτημα των συγκεκριμένων εξετάσεων πιστοποίησης, διεξάγει κάποια ad hoc σεμινάρια, για να προετοιμάσει τους υποψηφίους, που διενεργούνται μέσω διαφόρων φορέων, που ο κάθε ένας εκ των συμμετεχόντων (διαμεσολαβητών ατομικά ή επιχειρήσεων συνολικά) επιλέγει, κατά το δοκούν και (φοβάμαι) με βασικό κριτήριο, το κόστος.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι: Τι γίνεται με την πραγματική και πλήρη γνώση των διαμεσολαβούντων, επί του συνόλου των απαιτούμενων γνώσεων, για το κάθε επίπεδο διαμεσολάβησης;
Εφόσον δεχτούμε ότι όλη αυτή η επίπονη και ακριβή για τους εμπλεκόμενους διαδικασία γίνεται τελικά για την προστασία του καταναλωτή (όπως το Solvency II σαφώς καθορίζει), τότε φοβάμαι ότι ο στόχος δεν επιτυγχάνεται. Τυπικά βεβαίως είμαστε νόμιμοι, γιατί έχουμε επιτύχει στις εξετάσεις της εποπτεύουσας αρχής (ΤτΕ).
Παραμένοντας στο ίδιο θέμα, λογικό θα ήταν να κάνουμε και κάποια σύγκριση μεταξύ της εξεταστέας ύλης που απαιτεί η εποπτεύουσα αρχή στην Ελλάδα, και στην αντίστοιχη εξεταστέα ύλη άλλων ευρωπαϊκών αρχών (όπως ο EFICERT που προανέφερα).
Εδώ λοιπόν μπορούμε να παρατηρήσουμε μια σαφή αναντιστοιχία, που έχει να κάνει τόσο με τα θεματολόγια των εξετάσεων, όσο και με το βάθος ανάλυσης κάποιων επιμέρους θεμάτων. Επί παραδείγματι στην πιστοποίηση Δ, υπάρχει μια σχεδόν αχανής ανάπτυξη ύλης θεωρητικών γνώσεων που αφορούν τον ακαδημαϊκό γνωστικό τομέα της χρηματοοικονομικής διοίκησης και των επενδύσεων, που σε καμιά περίπτωση δεν αφορά τον διαμεσολαβούντα, και αντιθέτως έχει να κάνει με το σχεδιασμό και την οικονομική διαχείριση του προϊόντος, εκ μέρους της εταιρίας. Αντίθετα, στο προτεινόμενο από τον EFICERT εκπαιδευτικό υλικό για ανάλογο πρόγραμμα, το θεματολόγιο σχετικά με αυτό το αντικείμενο είναι σαφώς πιο περιορισμένο και προσανατολισμένο στις γνωστικές ανάγκες των διαμεσολαβούντων και των πελατών τους, κατά τις επιταγές του Solvency II. Και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα, από τις αρκετές αναντιστοιχίες που παρατηρούνται.
Τέλος, παραμένοντας στο θέμα των υποχρεωτικών πιστοποιήσεων, αναρωτιέμαι τα εξής:
Μόνον οι διαμεσολαβούντες είναι αυτοί οι οποίοι θα πρέπει να πιστοποιούν τις γνώσεις τους, προκειμένου να προστατεύονται οι πελάτες τους;
Μήπως θα έπρεπε, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, να επεκταθούν οι πιστοποιήσεις και σε άλλες κατηγορίες απασχολουμένων στην ασφαλιστική αγορά, όπως συγκεκριμένες κατηγορίες διοικητικών στελεχών και υπαλλήλων (π.χ. στους εκπαιδευτές) ή στους πραγματογνώμονες και άλλους εμπλεκόμενους;
Επειδή το θέμα της εκπαίδευσης και των κενών που πρέπει να καλυφθούν σε αυτήν και από αυτήν, θεωρώ ότι είναι τεράστιο και βέβαια δεν αφορά μόνο τα θέματα πιστοποίησης, θα επανέλθω για να παρουσιάσω και κάποια επιπλέον ζητήματα, όπως επί παραδείγματι, την ουσιαστική και συστηματική εμπλοκή της εκπαίδευσης στην επίτευξη των στόχων πώλησης των εταιριών (και άρα στην ανάπτυξη της αγοράς, σε ένα δύσκολο κατά κοινή ομολογία περιβάλλον) και στη ανάπτυξη πραγματικού εκπαιδευτικού υπόβαθρου και επαγγελματικής κουλτούρας στα, κατά τεκμήριο, ταλαιπωρημένα και εν πολλής αγνοημένα κατά το σχεδιασμό όλων αυτών των ζητημάτων, δίκτυα πωλήσεων.
Προς το παρόν και με βάση αυτά που προαναφέρθηκαν, θεωρώ ότι θα ήταν σκόπιμο ο κάθε ένας από εμάς τους εμπλεκόμενους, να βγάλει τα συμπεράσματά του, να συνεισφέρει στην ανάπτυξη κάποιας συζήτησης για το συγκεκριμένο ζήτημα, προκειμένου να εντοπισθούν πιθανές λύσεις και ίσως να κάνει και την αυτοκριτική του.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιοι παίρνουν πλήρη σύνταξη από τα 50
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις 29 Οκτωβρίου έρχονται στην Ελλάδα τα νέα iPad
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Ενημερωτική συνάντηση για τις δυνατότητες υποβολής προτάσεων από τους δήμους στο πρόγραμμα “Αλέξανδρος Μπαλτατζής”του Υπουργείου Ανάπτυξης [video]](https://images.newsnowgreece.com/74/744984/enimerotiki-synantisi-gia-tis-dynatotites-ypovolis-protaseon-apo-tous-dimous--sto-programma-alexandros-mpaltatzistou-ypourgeiou-anaptyxis-video-1-124x78.jpg)
