2014-11-26 05:42:05
Τα τελευταία χρόνια η κρίση έπληξε την Ελλάδα. Ήδη από το 2008 οι πρώτες φωνές είχαν αρχίσει να κάνουν λόγο για την κρίση που ερχόταν. Το 2009 βρεθήκαμε μπροστά σε μία πρωτόγνωρη κατάσταση κατά την οποία ακούγαμε ότι η Ελλάδα είναι στην εντατική, ότι λεφτά ξαφνικά δεν υπάρχουν, ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, να αλλάξουμε γιατί θα βουλιάξουμε. Λίγους μήνες αργότερα αρχίσαμε πλέον να ζούμε αυτό που ακούγαμε ότι συνέβαινε. Η οικονομική κρίση άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στην καθημερινότητά μας. Ακολούθησαν μέτρα, περικοπές, μειώσεις, φόροι, θυσίες που ήταν αναγκαίες να κάνουν οι πολίτες. Από τότε γίνεται συνεχώς λόγος για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι αναγκαίες για να σταματήσουν οι θυσίες των πολιτών.
Και αναλάβατε εσείς δύο κρίσιμα υπουργεία στα οποία ακριβώς αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές έπρεπε να εφαρμοστούν για να εξυγιανθεί η χώρα.
Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις σας, ούτε τις μεταρρυθμίσεις που προτείνετε, ούτε ότι αυτές είναι αναγκαίες
. Ίσα ίσα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όλοι μας διαμαρτυρόμαστε για τις κακές δημόσιες υπηρεσίες, τους αγενείς υπαλλήλους, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Και ενώ όλοι μας ενοχλούμαστε από αυτές, όταν ερχόμαστε μπροστά στην κυβερνητική πρόταση να αλλάξει το σύστημα αντιδρούμε. Πιθανά συμπλέγματα βρίσκονται πίσω από την αντίδρασή μας μπροστά σε μορφές εξουσίας, αλλά αυτός δεν είναι σοβαρός λόγος για να κάνετε πίσω.
Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να αποκτήσετε μία αίσθηση του τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Και αναφέρω μία προσωπική εμπειρία μου που έκανε την αξιολόγηση να μοιάζει θείο δώρο, τις απολύσεις ως μία υπέροχη προοπτική, και τις διαρθρωτικές αλλαγές ως σωτηρία.
Για δύο συνεχόμενες ημέρες χρειάστηκε να απευθυνθώ σε δημόσιες υπηρεσίες για να μπορέσω να βγάλω άκρη για τη συνταξιοδότηση του πατέρα μου. Είναι 58 ετών και του λείπουν δύο μήνες από τα πλασματικά χρόνια για να βγει στη σύνταξη. Πριν από την εγγραφή του στο ΤΕΒΕ διατηρούσε μία επιχείρηση η οποία ήταν εγγεγραμμένη στην εφορία και το μόνο που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν να πάρουμε ένα έγγραφο από την εφορία που θα αποδείκνυε πότε έκανε έναρξη επιχείρησης.
Μέρα πρώτη. Πηγαίνουμε στην εφορία Καλαμαριάς στην οποία είναι εγγεγραμμένος. Ω το καταπληκτικό, στον εκεί φάκελό του εμφανίζεται ότι γράφτηκε στην εφορία 7 χρόνια μετά την πρώτη εγγραφή του. Μας είπαν να απευθυνθούμε στη Ζ’ Εφορία όπου εντασσόταν αρχικά. Κάνοντας μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουμε εκεί, πληροφορηθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα έγγραφο για κανέναν πολίτη που είχε γραφτεί στην Ζ Εφορία Θεσσαλονίκης πριν από το 1987. Όλα τα δημόσια έγγραφα έχουν χαθεί. Ολική καταστροφή μας είπαν! Για μας και για όλους τους άλλους που μπορεί να θελήσουν να αποδείξουν ότι έκαναν έναρξη επιχείρησης πριν από εκείνο το έτος.
Μέρα δεύτερη. Πηγαίνουμε στο ΤΕΒΕ της Μαρτίου για να ζητήσουμε το έγγραφο έναρξης επιχείρησης που είχε καταθέσει ο πατέρας μου προκειμένου να εγγραφεί στο ασφαλιστικό ταμείο. Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με μία υπάλληλο υπεύθυνη για το συνταξιοδοτικό σε παράκρουση, η οποία φώναζε ότι είμαστε τρελοί που ψάχνουμε τέτοια έγγραφα, ότι κανένας δεν μπορεί να κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, ότι όλα είναι μνημονιακές προσαρμογές που η κυβέρνηση τις αλλάζει όπως θέλει, ότι σε δύο χρόνια από τώρα θα παίρνουμε σύνταξη στα 85 με 100 χρόνια ασφάλιση. Ανάμεσα σε ένα σωρό ασυναρτησίες, ξεσπάσματα, νεύρα και φωνές, η κυρία δεν φάνηκε μόνο αγενής, αλλά και ανεπαρκής στη δουλειά της, ανενημέρωτη όσον αφορά το συνταξιοδοτικό, και καθόλου μα καθόλου πρόθυμη να εξυπηρετήσει κανέναν. Και φυσικά μας παρέπεμψε σε άλλον υπάλληλο.
Εκεί περιμέναμε έναν ακόμη εξοργισμένο πολίτη τον οποίο οι υπάλληλοι του ΤΕΒΕ είχαν οδηγήσει σε νευρικό κλονισμό να προσπαθεί – πραγματικά να προσπαθεί – να κλείσει την επιχείρησή του. Δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερε, αλλά όταν ήρθε η σειρά μας ζητήσαμε από τον υπάλληλο να κοιτάξει στον φάκελο του πατέρα μου αν υπάρχει το έγγραφο της εφορίας για την έναρξη επιχείρησης. Στην ευγενική μας ερώτηση αν θα μπορούσε να ρίξει μία ματιά, η απάντησή του ήταν απλά όχι. Με μία υπεύθυνη δήλωση γραφόσουν τότε παλιά στο ΤΕΒΕ μας είπε και μας έδιωξε.
Και φυσικά άκρη δεν βγάλαμε, γιατί δημόσια έγγραφα έχουν χαθεί, οι υπάλληλοι αρνούνται να εξυπηρετήσουν, και εν τέλει τίποτα δεν λειτουργεί.
Και όλη αυτή η ιστορία μου δημιούργησε δύο σκέψεις. Πρώτον, αν σκέφτεστε το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων, μάλλον δεν έχετε αίσθηση ότι μιλάτε για τους λίγους, ενώ οι περισσότεροι είναι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ με αυτούς τους λίγους που τους πληρώνουν οι υπόλοιποι για να είναι αγενείς, ανενημέρωτοι και εν τέλει ανίκανοι να δουλέψουν.
Και δεύτερον, ότι όσο και να προσπαθείτε σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο, δέχεστε πόλεμο εκ των έσω. Οι ίδιοι οι υπάλληλοί σας φροντίζουν να αγανακτήσουν όλους τους πολίτες εναντίον σας.
Καλύτερα λοιπόν θα ήταν να αρχίσετε να κοιτάτε τι βιώνουμε όλοι εμείς κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με δημόσιες υπηρεσίες, και διαρθρώσετε επιτέλους όλα όσα πηγαίνουν χάλια. Τώρα και πριν, και που θα συνεχίσουν να πηγαίνουν χάλια όσο φοβάστε να αντιμετωπίσετε αυτούς τους βολεμένους ψηφοφόρους σας.
Θέλω να πιστεύω στην παιδεία και την ποιότητα του ελληνικού λαού. Στο τέλος θα εκτιμήσει το σωστό, θα το βιώσει στην καθημερινότητά του, θα νιώσει τη διαφορά. Σταματήστε τις μικροπολιτικές, και φτιάξτε επιτέλους αυτήν την χώρα.
Με εκτίμηση,
και πολλή αγανάκτιση,
Λίβια Μανιού
Tromaktiko
Και αναλάβατε εσείς δύο κρίσιμα υπουργεία στα οποία ακριβώς αυτές οι διαρθρωτικές αλλαγές έπρεπε να εφαρμοστούν για να εξυγιανθεί η χώρα.
Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις σας, ούτε τις μεταρρυθμίσεις που προτείνετε, ούτε ότι αυτές είναι αναγκαίες
Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε είναι να αποκτήσετε μία αίσθηση του τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Και αναφέρω μία προσωπική εμπειρία μου που έκανε την αξιολόγηση να μοιάζει θείο δώρο, τις απολύσεις ως μία υπέροχη προοπτική, και τις διαρθρωτικές αλλαγές ως σωτηρία.
Για δύο συνεχόμενες ημέρες χρειάστηκε να απευθυνθώ σε δημόσιες υπηρεσίες για να μπορέσω να βγάλω άκρη για τη συνταξιοδότηση του πατέρα μου. Είναι 58 ετών και του λείπουν δύο μήνες από τα πλασματικά χρόνια για να βγει στη σύνταξη. Πριν από την εγγραφή του στο ΤΕΒΕ διατηρούσε μία επιχείρηση η οποία ήταν εγγεγραμμένη στην εφορία και το μόνο που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν να πάρουμε ένα έγγραφο από την εφορία που θα αποδείκνυε πότε έκανε έναρξη επιχείρησης.
Μέρα πρώτη. Πηγαίνουμε στην εφορία Καλαμαριάς στην οποία είναι εγγεγραμμένος. Ω το καταπληκτικό, στον εκεί φάκελό του εμφανίζεται ότι γράφτηκε στην εφορία 7 χρόνια μετά την πρώτη εγγραφή του. Μας είπαν να απευθυνθούμε στη Ζ’ Εφορία όπου εντασσόταν αρχικά. Κάνοντας μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουμε εκεί, πληροφορηθήκαμε ότι δεν υπάρχει κανένα έγγραφο για κανέναν πολίτη που είχε γραφτεί στην Ζ Εφορία Θεσσαλονίκης πριν από το 1987. Όλα τα δημόσια έγγραφα έχουν χαθεί. Ολική καταστροφή μας είπαν! Για μας και για όλους τους άλλους που μπορεί να θελήσουν να αποδείξουν ότι έκαναν έναρξη επιχείρησης πριν από εκείνο το έτος.
Μέρα δεύτερη. Πηγαίνουμε στο ΤΕΒΕ της Μαρτίου για να ζητήσουμε το έγγραφο έναρξης επιχείρησης που είχε καταθέσει ο πατέρας μου προκειμένου να εγγραφεί στο ασφαλιστικό ταμείο. Εκεί ήρθαμε αντιμέτωποι με μία υπάλληλο υπεύθυνη για το συνταξιοδοτικό σε παράκρουση, η οποία φώναζε ότι είμαστε τρελοί που ψάχνουμε τέτοια έγγραφα, ότι κανένας δεν μπορεί να κατοχυρώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα, ότι όλα είναι μνημονιακές προσαρμογές που η κυβέρνηση τις αλλάζει όπως θέλει, ότι σε δύο χρόνια από τώρα θα παίρνουμε σύνταξη στα 85 με 100 χρόνια ασφάλιση. Ανάμεσα σε ένα σωρό ασυναρτησίες, ξεσπάσματα, νεύρα και φωνές, η κυρία δεν φάνηκε μόνο αγενής, αλλά και ανεπαρκής στη δουλειά της, ανενημέρωτη όσον αφορά το συνταξιοδοτικό, και καθόλου μα καθόλου πρόθυμη να εξυπηρετήσει κανέναν. Και φυσικά μας παρέπεμψε σε άλλον υπάλληλο.
Εκεί περιμέναμε έναν ακόμη εξοργισμένο πολίτη τον οποίο οι υπάλληλοι του ΤΕΒΕ είχαν οδηγήσει σε νευρικό κλονισμό να προσπαθεί – πραγματικά να προσπαθεί – να κλείσει την επιχείρησή του. Δεν ξέρω αν τελικά τα κατάφερε, αλλά όταν ήρθε η σειρά μας ζητήσαμε από τον υπάλληλο να κοιτάξει στον φάκελο του πατέρα μου αν υπάρχει το έγγραφο της εφορίας για την έναρξη επιχείρησης. Στην ευγενική μας ερώτηση αν θα μπορούσε να ρίξει μία ματιά, η απάντησή του ήταν απλά όχι. Με μία υπεύθυνη δήλωση γραφόσουν τότε παλιά στο ΤΕΒΕ μας είπε και μας έδιωξε.
Και φυσικά άκρη δεν βγάλαμε, γιατί δημόσια έγγραφα έχουν χαθεί, οι υπάλληλοι αρνούνται να εξυπηρετήσουν, και εν τέλει τίποτα δεν λειτουργεί.
Και όλη αυτή η ιστορία μου δημιούργησε δύο σκέψεις. Πρώτον, αν σκέφτεστε το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων, μάλλον δεν έχετε αίσθηση ότι μιλάτε για τους λίγους, ενώ οι περισσότεροι είναι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ με αυτούς τους λίγους που τους πληρώνουν οι υπόλοιποι για να είναι αγενείς, ανενημέρωτοι και εν τέλει ανίκανοι να δουλέψουν.
Και δεύτερον, ότι όσο και να προσπαθείτε σε ανώτερο πολιτικό επίπεδο, δέχεστε πόλεμο εκ των έσω. Οι ίδιοι οι υπάλληλοί σας φροντίζουν να αγανακτήσουν όλους τους πολίτες εναντίον σας.
Καλύτερα λοιπόν θα ήταν να αρχίσετε να κοιτάτε τι βιώνουμε όλοι εμείς κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή με δημόσιες υπηρεσίες, και διαρθρώσετε επιτέλους όλα όσα πηγαίνουν χάλια. Τώρα και πριν, και που θα συνεχίσουν να πηγαίνουν χάλια όσο φοβάστε να αντιμετωπίσετε αυτούς τους βολεμένους ψηφοφόρους σας.
Θέλω να πιστεύω στην παιδεία και την ποιότητα του ελληνικού λαού. Στο τέλος θα εκτιμήσει το σωστό, θα το βιώσει στην καθημερινότητά του, θα νιώσει τη διαφορά. Σταματήστε τις μικροπολιτικές, και φτιάξτε επιτέλους αυτήν την χώρα.
Με εκτίμηση,
και πολλή αγανάκτιση,
Λίβια Μανιού
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δελτίο Τύπου της Ε.Α.Α.Σ. για συνάντηση με Τ.ΕΘ.Α.
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
