2012-05-03 00:24:57
Προχθές, αναφορικά με αυτό το ποστ, με ρώτησαν αν πονάω όταν γράφω τόσο σκληρά. Όχι, δεν πονούσα. Μερικές φορές γράφουμε από κεκτημένη ταχύτητα, από ευκολία ενός συγκεκριμένου στυλ, από ψυχαναγκασμό μην τυχόν και «όσο φυλάμε σκοπιά» περάσει ασχολίαστο ένα μείζον ζήτημα. Αλλά η φωτογραφία της Ρωσίδας δεν με σοκάρισε. Αντίθετα, αν δεν με λογόκρινα, θα έκανα ό,τι έκανα και στο Facebook. Θα ανέβαζα τη φωτογραφία της και θα μιλούσα για το πόσο παράδοξο είναι ότι χαμογελάει. Θα μιλούσα για το μυστηριώδες, σχεδόν κοκέτικο (;), σχεδόν ανυποψίαστο (;), χαμόγελο που προξενεί αμηχανία στα εκατέρωθεν αναθέματα (σε όσους δηλαδή αναθεμάτιζαν τη συμπεριφορά της και σε όσους αναθεμάτιζαν τη δημοσιοποίηση της φωτογραφίας της). Δεν το έκανα, επειδή ντράπηκα να την ανεβάσω. Αλλά ξέρω ότι θα ένιωθα πολύ καλύτερα με αυτό το ανθρωποκεντρικό ποστ που δεν έγραψα, οσοδήποτε άστοχο κι αν ήταν, απ' ό,τι με το ιδεολογικό ποστ που τελικά έγραψα.
Διαβάζω το τελευταίο διήμερο αφορισμούς για την πορνεία και για τους πελάτες των πορνείων που δεν μπορώ ή δεν θέλω να συμμεριστώ. Συνειδητοποιώ μεν ότι έχω υποτιμήσει πολύ τη σοβαρότητα και την έκταση των κυκλωμάτων του trafficking, από την άλλη όμως κάτι μέσα μου τσινάει με την απολυτότητα των διατυπώσεων και των διαπιστώσεων. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όλος αυτός ο πρόλογος έχει γίνει για να πω πως -κακώς- δεν έχω κάποια αυξημένη ευαισθησία στο ζήτημα.
Για να πω πως αυτές εδώ οι φωτογραφίες της ντροπής (συνοδευόμενες μάλιστα από πλήρη στοιχεία, ονοματεπώνυμα, ονόματα γονιών, ημερομηνίες γέννησης και τόπους κατοικίας), με πονάνε ως εκεί που δεν παίρνει. Με ισοπεδώνουν. Κάθε κοινωνία, κάθε πολιτισμός, έχει μερικές σημαδιακές ώρες. Κατά τη γνώμη μου πιάσαμε έναν ηθικό πάτο. Είναι αδιανόητα αισχρό να μην βρίσκεται κάποιος αρμόδιος να πει εγκαίρως, όχι, όχι ως εκεί, ας μην φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα αναλγησίας, οτιδήποτε κι αν λέει το γράμμα του νόμου. Πόσο μάλλον όταν δεν το λέει.
Ντροπή σας.
Ντροπή μας. Δεν έχουμε αντιστάσεις, δεν έχουμε αναχώματα, δεν έχει μείνει αρχή ανθρωπιάς που να μην έχει ξεραστεί.
Κοινωνία που καταπατά τους ήδη καταπατημένους και θεσμικά όργανα που εξαθλιώνουν τους ήδη εξαθλιωμένους. Η λέξη βαρβαρότητα δεν αρκεί. Βρισκόμαστε ήδη μετά την βαρβαρότητα.
.
Old Boy
Διαβάζω το τελευταίο διήμερο αφορισμούς για την πορνεία και για τους πελάτες των πορνείων που δεν μπορώ ή δεν θέλω να συμμεριστώ. Συνειδητοποιώ μεν ότι έχω υποτιμήσει πολύ τη σοβαρότητα και την έκταση των κυκλωμάτων του trafficking, από την άλλη όμως κάτι μέσα μου τσινάει με την απολυτότητα των διατυπώσεων και των διαπιστώσεων. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όλος αυτός ο πρόλογος έχει γίνει για να πω πως -κακώς- δεν έχω κάποια αυξημένη ευαισθησία στο ζήτημα.
Για να πω πως αυτές εδώ οι φωτογραφίες της ντροπής (συνοδευόμενες μάλιστα από πλήρη στοιχεία, ονοματεπώνυμα, ονόματα γονιών, ημερομηνίες γέννησης και τόπους κατοικίας), με πονάνε ως εκεί που δεν παίρνει. Με ισοπεδώνουν. Κάθε κοινωνία, κάθε πολιτισμός, έχει μερικές σημαδιακές ώρες. Κατά τη γνώμη μου πιάσαμε έναν ηθικό πάτο. Είναι αδιανόητα αισχρό να μην βρίσκεται κάποιος αρμόδιος να πει εγκαίρως, όχι, όχι ως εκεί, ας μην φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα αναλγησίας, οτιδήποτε κι αν λέει το γράμμα του νόμου. Πόσο μάλλον όταν δεν το λέει.
Ντροπή σας.
Ντροπή μας. Δεν έχουμε αντιστάσεις, δεν έχουμε αναχώματα, δεν έχει μείνει αρχή ανθρωπιάς που να μην έχει ξεραστεί.
Κοινωνία που καταπατά τους ήδη καταπατημένους και θεσμικά όργανα που εξαθλιώνουν τους ήδη εξαθλιωμένους. Η λέξη βαρβαρότητα δεν αρκεί. Βρισκόμαστε ήδη μετά την βαρβαρότητα.
.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ