2015-03-17 00:34:58
Το άρθρο αφορά όλους τους Γιακουμάκηδες εκεί έξω. Εκείνους που είναι λίγο διαφορετικοί. Οχι γιατί είναι μαμόθρεφτα, όχι γιατί είναι νοητικά υποδεέστεροι. Αλλα γιατί πολύ απλά δεν εντάχθηκαν στην κλίκα. Δεν κάπνιζαν μπάφους, δεν έκαναν χωρατά για τις γκόμενές τους για να γελάνε οι υπόλοιποι, δεν πήγαιναν στα γυμναστήρια για να γίνουν σφίχτες, δεν μίλαγαν δυνατά μέσα στην παρέα για να επιβληθούν.
Η διαφορετικότητα τους έβαλε στο περιθώριο. Τους χαρακτήρισε "διαφορετικούς". Και το διαφορετικός απο εμάς είναι μεμπτό για την κλίκα. Για τους bully-δες. Που πρέπει να επιδείξουν τη μαγκιά τους κάπου, κάπως και το εύκολο θύμα είναι εκείνος που δεν μιλάει. Που αρπάζει καρπαζιές και δεν θα τις επιστρέψει. Που υπομένει ελπίζοντας να σταματήσει κάποια στιγμή η καζούρα. Κι όλα αυτά χωρίς να προκαλεί, χωρίς να βρίζει, χωρίς να γίνεται κακός. Αρκεί που είναι διαφορετικός. Αρκεί που δέχεται -αφου δεν αντιδρά με μπουνιές και κλωτσιές- τα πειράγματα, τον χλευασμό, τα καψώνια των νταήδων που κάπου πρέπει να βγάλουν το κόμπλεξ τους.
Οι νταήδες εκτιμούν πως ο σεβασμός είναι το ύψιστο αγαθό και πως αν χαθεί θα τρώνε και αυτοί σφαλιάρες. Γι αυτό πρέπει να έχουν εκτόπισμα. Να είναι εκείνοι οι θύτες. Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στα σχολεία. Ξεκινά απο το γυμνάσιο και συνεχίζεται στο λύκειο, ενώ και σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ δεν αλλάζει πολύ το μοτίβο. Η κλίκα απαιτεί εμμέσως ή αμέσως, μύηση! Και η διαδικασία είναι πάντα η ίδια. Πρέπει να γελάσουμε με κάτι και ο εν δυνάμει γελωτοποιός πρέπει να βρει θύμα. Κάπως έτσι έχει αντικείμενο συζήτησης, χλεύης και κάθε καψώνι εκτιμάται ως τρόπαιο μαγκιάς.
Τι κι αν το θύμα bullying καταγγείλει την βίαιη συμπεριφορά των συμμαθητών του εναντίον του. Θα τους κάνει συστάσεις ένας καθηγητής, αντε να καλέσει και τους γονείς τους. Αυτό θα γίνει μια φορά. Και μετά αρχίζει η κόλαση. Ο ρεβανσισμός.
"Κωλόπαιδο μας κάρφωσες; Θα δεις τι θα πάθεις..." Γιατί λέτε δεν μίλαγε ο Γιακουμάκης. Το διασκέδαζε μήπως ή φοβόταν μη χάσει τους καλούς του φίλους;
Δύο πράγματα μπορούσε να κάνει ο Βαγγέλης. Να τους καρφώσει στον διευθυντή του ιδρύματος ή να κάνει κάτι ο ίδιος. Να τους δείρει; Η ρεβάνς θα ήταν χειρότερη απο την κόλαση που έτσι κι αλλιώς ζούσε. Εξάλλου ακόμη κι ο διευθυντής της γαλακτοκομικής είχε σηκώσει ψηλά τα χέρια. Δεν μπορούσε να τα βάλει με τους "βουνίσιους" φέρεται να ισχυρίστηκε. Και ποιος θα δώσει λύση στο πρόβλημα του Βαγγέλη και του κάθε Βαγγέλη σε ανάλογη περίπτωση;;; Ο νόμος ή οι θεσμοί γιατί δεν έσωσαν τον Βαγγέλη;
Συμπτωματικά λοιπόν ο Βαγγέλης δεν έκανε κάτι άλλο. Να "καθαρίσει" μόνος του. Μια και καλή! Χωρίς να υπάρχει περίπτωση ρεβανσισμού... Γιατι δεν κάνεις απλά "ντα" τους "βουνίσιους". Σύσταση αποδεδειγμένα δεν μπορούσε να τους γίνει. Κανείς δεν θα τον βοηθούσε...Κάτι έπρεπε να κάνει λοιπόν, είτε στον εαυτό του είτε στους bully-δες... Επέλεξε το πρώτο;;; Η έρευνα θα δείξει Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι ένα. Τι κάνεις όταν βιώνεις την κόλαση και δεν σε βοηθάει κανείς;
Αυτοκτονείς.. εσένα ή το πρόβλημα;;;
Γιάννης Πομώνης
xespao
Η διαφορετικότητα τους έβαλε στο περιθώριο. Τους χαρακτήρισε "διαφορετικούς". Και το διαφορετικός απο εμάς είναι μεμπτό για την κλίκα. Για τους bully-δες. Που πρέπει να επιδείξουν τη μαγκιά τους κάπου, κάπως και το εύκολο θύμα είναι εκείνος που δεν μιλάει. Που αρπάζει καρπαζιές και δεν θα τις επιστρέψει. Που υπομένει ελπίζοντας να σταματήσει κάποια στιγμή η καζούρα. Κι όλα αυτά χωρίς να προκαλεί, χωρίς να βρίζει, χωρίς να γίνεται κακός. Αρκεί που είναι διαφορετικός. Αρκεί που δέχεται -αφου δεν αντιδρά με μπουνιές και κλωτσιές- τα πειράγματα, τον χλευασμό, τα καψώνια των νταήδων που κάπου πρέπει να βγάλουν το κόμπλεξ τους.
Οι νταήδες εκτιμούν πως ο σεβασμός είναι το ύψιστο αγαθό και πως αν χαθεί θα τρώνε και αυτοί σφαλιάρες. Γι αυτό πρέπει να έχουν εκτόπισμα. Να είναι εκείνοι οι θύτες. Το φαινόμενο παρατηρείται κυρίως στα σχολεία. Ξεκινά απο το γυμνάσιο και συνεχίζεται στο λύκειο, ενώ και σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ δεν αλλάζει πολύ το μοτίβο. Η κλίκα απαιτεί εμμέσως ή αμέσως, μύηση! Και η διαδικασία είναι πάντα η ίδια. Πρέπει να γελάσουμε με κάτι και ο εν δυνάμει γελωτοποιός πρέπει να βρει θύμα. Κάπως έτσι έχει αντικείμενο συζήτησης, χλεύης και κάθε καψώνι εκτιμάται ως τρόπαιο μαγκιάς.
Τι κι αν το θύμα bullying καταγγείλει την βίαιη συμπεριφορά των συμμαθητών του εναντίον του. Θα τους κάνει συστάσεις ένας καθηγητής, αντε να καλέσει και τους γονείς τους. Αυτό θα γίνει μια φορά. Και μετά αρχίζει η κόλαση. Ο ρεβανσισμός.
"Κωλόπαιδο μας κάρφωσες; Θα δεις τι θα πάθεις..." Γιατί λέτε δεν μίλαγε ο Γιακουμάκης. Το διασκέδαζε μήπως ή φοβόταν μη χάσει τους καλούς του φίλους;
Δύο πράγματα μπορούσε να κάνει ο Βαγγέλης. Να τους καρφώσει στον διευθυντή του ιδρύματος ή να κάνει κάτι ο ίδιος. Να τους δείρει; Η ρεβάνς θα ήταν χειρότερη απο την κόλαση που έτσι κι αλλιώς ζούσε. Εξάλλου ακόμη κι ο διευθυντής της γαλακτοκομικής είχε σηκώσει ψηλά τα χέρια. Δεν μπορούσε να τα βάλει με τους "βουνίσιους" φέρεται να ισχυρίστηκε. Και ποιος θα δώσει λύση στο πρόβλημα του Βαγγέλη και του κάθε Βαγγέλη σε ανάλογη περίπτωση;;; Ο νόμος ή οι θεσμοί γιατί δεν έσωσαν τον Βαγγέλη;
Συμπτωματικά λοιπόν ο Βαγγέλης δεν έκανε κάτι άλλο. Να "καθαρίσει" μόνος του. Μια και καλή! Χωρίς να υπάρχει περίπτωση ρεβανσισμού... Γιατι δεν κάνεις απλά "ντα" τους "βουνίσιους". Σύσταση αποδεδειγμένα δεν μπορούσε να τους γίνει. Κανείς δεν θα τον βοηθούσε...Κάτι έπρεπε να κάνει λοιπόν, είτε στον εαυτό του είτε στους bully-δες... Επέλεξε το πρώτο;;; Η έρευνα θα δείξει Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι ένα. Τι κάνεις όταν βιώνεις την κόλαση και δεν σε βοηθάει κανείς;
Αυτοκτονείς.. εσένα ή το πρόβλημα;;;
Γιάννης Πομώνης
xespao
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΛΟΥΚΑΣ : ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
