2012-05-04 12:57:05
«Η κραυγή» του Munch, το δεύτερο πιο αναγνωρίσιμο έργο τέχνης, μετά την Τζοκόντα, γεννά, άθελα της άλλα σπουδαία καλλιτεχνήματα : τις φωτογραφίες δημοπρατών και πλειοδοτών στη φρενήρη κούρσα προσφοράς εκατομμυρίων.
Η είδηση ότι ένα έργο τέχνης απέσπασε μια εξωφρενική τιμή σε δημοπρασία έχει καταντήσει μπανάλ. Κι εκτός από μπανάλ είναι μάλλον αδιάφορη για την ουσιαστική –την καλλιτεχνική- αξία του. Το μόνο ενδιαφέρον που προκαλεί ένα τέτοιο ρεκόρ είναι ότι θα κυκλοφορήσουν ακόμα περισσότερα μαγνητάκια ψυγείου με το έργο. Δηλαδή, θα «εκλαϊκευτεί» κι άλλο, -θα γίνει ακόμη πιο «κοινόχρηστο».
Ωστόσο, στην προχθεσινή δημοπρασία της «Κραυγής» στη Νέα Υόρκη συνέβη κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο: οι τιμές των προσφορών ανέβαιναν κατά 10 εκατομμύρια δολάρια το λεπτό.Ξεκίνησαν από τα 40 εκατομμύρια, η πλειοδοσία διάρκεσε μόλις 12 λεπτά και το έργο κατοχυρώθηκε σε ανώνυμο ενδιαφερόμενο, προς 119.922.500 δολάρια.
Ο ρυθμός λοιπόν ήταν το πραγματικό ρεκόρ και ο κύριος λόγος για τον οποίο διαλύθηκε κάθε τι το «μπαστουνόρθιο» στην αίθουσα δημοπρασίας του οίκου Sotheby’s. Κι έτσι, οι φωτογραφικοί φακοί κατέγραψαν την «αγωνία της ύπαρξης» όχι όπως την αντιλαμβανόταν ο Munch ζωγραφίζοντας την «Κραυγή», αλλά σαν μιαν ασυγκράτητη ενόρμηση, – ένα τσουνάμι άγχους-, για τα λεφτά (δηλαδή, ακριβώς όπως την γνωρίζουμε όλοι σήμερα, με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση άγγιξε μία state-of-the-art εκδοχή της). Έτσι κοιτάζοντας κανείς τις σχετικές φωτογραφίες από το επίμαχο δωδεκάλεπτο, θα έλεγε ότι πρόκειται για αληθινούς Ρέμπραντ ή Γκόγια.
Καμία πληροφορία δεν δόθηκε μέχρι στιγμής για το ποιος επιθύμησε τόσο λυσσαλέα να αποκτήσει την «Κραυγή». Ωστόσο, δεν θα ήταν παράλογο να φανταστούμε ότι ο κρυφός αγοραστής ήταν το νορβηγικό κράτος. Η απρόσμενη εμφάνιση του έργου στην αγορά υπήρξε για τους Νορβηγούς, ότι θα γινόταν για εμάς μια πιθανή δημοπράτηση των Ελγινείων – ένα ζήτημα εθνικής τιμής. Και επειδή η τιμή, τιμή δεν έχει, τα εκατομμύρια έρρευσαν κατά δεκάδες ανά λεπτό.
Ο πιο ευχαριστημένος από αυτήν την ιστορία είναι ο κύριος Petter Olsen, επιχειρηματίας από το Όσλο, στο σπίτι του οποίου κρεμόταν ο πίνακας επί 70 χρόνια. Ο πατέρας του ήταν γείτονας, στη συνέχεια φίλος και στο τέλος προστάτης του Edvard Munch, οπότε το έργο περιήλθε στην οικογένεια Olsen κατευθείαν από τον καλλιτέχνη.
Οι γνώμες συγκλίνουν στο ότι η συγκεκριμένη εκδοχή της «Κραυγής», η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1895, είναι η πιο σημαντική από τις τέσσερις που δημιούργησε ο Munch μεταξύ 1893 και 1910. Κι αυτό γιατί, εκτός από το ότι ξεχωρίζει για τα πιο έντονα και ζωηρά χρώματα της, διαθέτει κορνίζα την οποία κατασκεύασε και χρωμάτισε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Επίσης, τοποθέτησε επάνω της το ποίημά του, που θεωρείται η πηγή της έμπνευσής του. Ο Munch έλεγε ότι το ποίημα αυτό είχε άμεσες επιδράσεις στο σώμα του (εννοώντας ότι του προκαλούσε ψυχοσωματικά συμπτώματα, –συγκεκριμένα: ένιωθε ρίγη και άκουγε την «κραυγή της φύσης»).
Η δύναμη της «Κραυγής» του Munch, επαληθεύεται και από τον τρόπο με τον οποίο «διαχειρίζεται» το έργο η pop κουλτούρα. Ξεκινώντας από τον Andy Warhol που δημιούργησε τη δική του «καλλιτεχνική αναπαραγωγή» το 1984 και φτάνοντας στις πολυάριθμες παρωδίες με γνωστά καρτούν κ.λπ., η «Κραυγή» είναι ίσως το πιο πανανθρώπινο από τα πανανθρώπινα έργα. Και τώρα πια είναι και το πιο ακριβοπληρωμένο.
Έτσι, η λίστα με έργα που έχουν αποσπάσει το καθένα πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια, σε δημοπρασία, αναδιαμορφώνεται ως εξής:
Η «Κραυγή» του Edvard Munch, 120 εκ. δολάρια περίπου (2012)
«Γυμνό, πράσινα φύλλα και μπούστο», του Πικάσο, 106,4 εκ. δολάρια (2010)
«Το αγόρι με την πίπα», του Πικάσο, 101,4 εκ. δολάρια (2004)
«Άνθρωπος που περπατάει Ι», του Alberto Giacometti, 104,3 εκ. δολάρια (2010)
Κάντε κλικ για να δείτε σε μεγέθυνση τις 4 εκδοχές της «Κραυγής», σκηνές από την δημοπρασία, τα άλλα τρία πιο ακριβά έργα στην ιστορία καθώς και διάφορες παρωδίες του διάσημου πίνακα του Munch.
coolspotting.gr
Η είδηση ότι ένα έργο τέχνης απέσπασε μια εξωφρενική τιμή σε δημοπρασία έχει καταντήσει μπανάλ. Κι εκτός από μπανάλ είναι μάλλον αδιάφορη για την ουσιαστική –την καλλιτεχνική- αξία του. Το μόνο ενδιαφέρον που προκαλεί ένα τέτοιο ρεκόρ είναι ότι θα κυκλοφορήσουν ακόμα περισσότερα μαγνητάκια ψυγείου με το έργο. Δηλαδή, θα «εκλαϊκευτεί» κι άλλο, -θα γίνει ακόμη πιο «κοινόχρηστο».
Ωστόσο, στην προχθεσινή δημοπρασία της «Κραυγής» στη Νέα Υόρκη συνέβη κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο: οι τιμές των προσφορών ανέβαιναν κατά 10 εκατομμύρια δολάρια το λεπτό.Ξεκίνησαν από τα 40 εκατομμύρια, η πλειοδοσία διάρκεσε μόλις 12 λεπτά και το έργο κατοχυρώθηκε σε ανώνυμο ενδιαφερόμενο, προς 119.922.500 δολάρια.
Ο ρυθμός λοιπόν ήταν το πραγματικό ρεκόρ και ο κύριος λόγος για τον οποίο διαλύθηκε κάθε τι το «μπαστουνόρθιο» στην αίθουσα δημοπρασίας του οίκου Sotheby’s. Κι έτσι, οι φωτογραφικοί φακοί κατέγραψαν την «αγωνία της ύπαρξης» όχι όπως την αντιλαμβανόταν ο Munch ζωγραφίζοντας την «Κραυγή», αλλά σαν μιαν ασυγκράτητη ενόρμηση, – ένα τσουνάμι άγχους-, για τα λεφτά (δηλαδή, ακριβώς όπως την γνωρίζουμε όλοι σήμερα, με τη διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση άγγιξε μία state-of-the-art εκδοχή της). Έτσι κοιτάζοντας κανείς τις σχετικές φωτογραφίες από το επίμαχο δωδεκάλεπτο, θα έλεγε ότι πρόκειται για αληθινούς Ρέμπραντ ή Γκόγια.
Καμία πληροφορία δεν δόθηκε μέχρι στιγμής για το ποιος επιθύμησε τόσο λυσσαλέα να αποκτήσει την «Κραυγή». Ωστόσο, δεν θα ήταν παράλογο να φανταστούμε ότι ο κρυφός αγοραστής ήταν το νορβηγικό κράτος. Η απρόσμενη εμφάνιση του έργου στην αγορά υπήρξε για τους Νορβηγούς, ότι θα γινόταν για εμάς μια πιθανή δημοπράτηση των Ελγινείων – ένα ζήτημα εθνικής τιμής. Και επειδή η τιμή, τιμή δεν έχει, τα εκατομμύρια έρρευσαν κατά δεκάδες ανά λεπτό.
Ο πιο ευχαριστημένος από αυτήν την ιστορία είναι ο κύριος Petter Olsen, επιχειρηματίας από το Όσλο, στο σπίτι του οποίου κρεμόταν ο πίνακας επί 70 χρόνια. Ο πατέρας του ήταν γείτονας, στη συνέχεια φίλος και στο τέλος προστάτης του Edvard Munch, οπότε το έργο περιήλθε στην οικογένεια Olsen κατευθείαν από τον καλλιτέχνη.
Οι γνώμες συγκλίνουν στο ότι η συγκεκριμένη εκδοχή της «Κραυγής», η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1895, είναι η πιο σημαντική από τις τέσσερις που δημιούργησε ο Munch μεταξύ 1893 και 1910. Κι αυτό γιατί, εκτός από το ότι ξεχωρίζει για τα πιο έντονα και ζωηρά χρώματα της, διαθέτει κορνίζα την οποία κατασκεύασε και χρωμάτισε ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Επίσης, τοποθέτησε επάνω της το ποίημά του, που θεωρείται η πηγή της έμπνευσής του. Ο Munch έλεγε ότι το ποίημα αυτό είχε άμεσες επιδράσεις στο σώμα του (εννοώντας ότι του προκαλούσε ψυχοσωματικά συμπτώματα, –συγκεκριμένα: ένιωθε ρίγη και άκουγε την «κραυγή της φύσης»).
Η δύναμη της «Κραυγής» του Munch, επαληθεύεται και από τον τρόπο με τον οποίο «διαχειρίζεται» το έργο η pop κουλτούρα. Ξεκινώντας από τον Andy Warhol που δημιούργησε τη δική του «καλλιτεχνική αναπαραγωγή» το 1984 και φτάνοντας στις πολυάριθμες παρωδίες με γνωστά καρτούν κ.λπ., η «Κραυγή» είναι ίσως το πιο πανανθρώπινο από τα πανανθρώπινα έργα. Και τώρα πια είναι και το πιο ακριβοπληρωμένο.
Έτσι, η λίστα με έργα που έχουν αποσπάσει το καθένα πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια, σε δημοπρασία, αναδιαμορφώνεται ως εξής:
Η «Κραυγή» του Edvard Munch, 120 εκ. δολάρια περίπου (2012)
«Γυμνό, πράσινα φύλλα και μπούστο», του Πικάσο, 106,4 εκ. δολάρια (2010)
«Το αγόρι με την πίπα», του Πικάσο, 101,4 εκ. δολάρια (2004)
«Άνθρωπος που περπατάει Ι», του Alberto Giacometti, 104,3 εκ. δολάρια (2010)
Κάντε κλικ για να δείτε σε μεγέθυνση τις 4 εκδοχές της «Κραυγής», σκηνές από την δημοπρασία, τα άλλα τρία πιο ακριβά έργα στην ιστορία καθώς και διάφορες παρωδίες του διάσημου πίνακα του Munch.
coolspotting.gr
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διλήμματα σταυροδοσίας: Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
