2015-10-10 15:32:06
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που επιλέγουν τις χαλαρές διακοπές σε μια παραλία με ένα μοχίτο στο χέρι και αυτοί που προτιμούν να δοκιμάσουν κάτι που δεν έχουν κάνει ποτέ - και μερικές φορές το φτάνουν στα άκρα. Για τη Rochssare Neromand-Soma και τον Morten Hübbe, τα ταξίδια είναι τρόπος ζωής. Και δεν εννοούμε ένα ξεκούραστο τριήμερο σε κάποιο νησί, ούτε ένα ταξιδάκι για ψώνια στο Μιλάνο. Πριν 9 μήνες, άφησαν την άνεση του σπιτιού τους στο Αμβούργο και έβαλαν πλώρη για το Πακιστάν. Ο μόνος κανόνας που έθεσαν; Ότι δεν θα πάρουν ποτέ ταξί, οδηγό, ή δημόσιες συγκοινωνίες για μεταφερθούν από πόλη σε πόλη. Όλο το ταξίδι έπρεπε να γίνει αποκλειστικά με οτοστόπ.
Η διαδρομή Γερμανία - Πακιστάν περνάει μέσα από πάρα πολλές χώρες -όπως το Ιράν ή μερικές απομονωμένες περιοχές της Τουρκίας- όπου η λέξη “τουρίστας” είναι μάλλον άγνωστη. Και ειδικά στο Πακιστάν τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Από την ίδρυση του το 1947, έχει γίνει γνωστό για τις πολιτικές του αναταραχές, τη διαφθορά και την εγκληματικότητα. Με πιο απλά λόγια: το τελευταίο μέρος που θα διάλεγε κάποιος τουρίστας.
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Ακούγοντας για αυτό το τολμηρό ζευγάρι που μια ωραία μέρα πήρε τους δρόμους, οι ερωτήσεις που σου έρχονται στο μυαλό είναι δεκάδες. Αλλά η πρώτη και πιο σημαντική είναι η εξής: Γιατί; Γιατί στο Πακιστάν; Κάπως έτσι άρχισε η συζήτηση μέσω Skype με τον Morten. Όταν τους πετύχαμε online, μόλις είχαν αφήσει πίσω τους το Πακιστάν και είχαν μπει στα Ιμαλάϊα από τη μεριά της Ινδίας. Κάτι που δεν είχε πάει και πολύ καλά, γιατί και οι δύο είχαν υποστεί τύφλωση από το χιόνι (λέγεται snowblindness και οφείλεται στις υπεριώδεις ακτινοβολίες στα μεγάλα υψόμετρα). Μετά από μια ευχάριστη κουβέντα, αφήσαμε πίσω την προκατάληψη περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας και επικεντρωθήκαμε στο ταξίδι, που αν εξαιρέσεις κάποιες αναπόφευκτες δυσκολίες και κινδύνους, ήταν μια υπέροχη εμπειρία ζωής.
Πόσο δύσκολα είναι η κατάσταση σου με την τύφλωση; Είσαι καλύτερα;
Ναι, όλα μια χαρά. Έκανα μια θεραπεία και τώρα επιτέλους η όραση μου επανήλθε.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΤΟΣΤΟΠ ΣΤΟ ARDABIL ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Αυτό είναι καλό νέο. Λοιπόν, με τι ασχολείστε στη ζωή σας;
Έχουμε σπουδάσει και οι δύο δημοσιογραφία, αλλά πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε για δουλειά, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στη Νότια Αμερική. Στην αρχή, σκοπεύαμε να μείνουμε για έξι με εννιά μήνες, αλλά στην πορεία γνωρίσαμε πολλούς υπέροχους ανθρώπους από όλη τη Λατινική Αμερική και όλοι τους μας καλούσαν να επισκεφτούμε τη χώρα τους. Οπότε είπαμε “γιατί όχι;” και καταλήξαμε να μείνουμε εκεί για δύο ολόκληρα χρόνια. Γυρίσαμε τον Ιανουάριο του 2014 ερωτευμένοι κυριολεκτικά με τα ταξίδια, και με μια τρομερή επιθυμία να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε ως εξωτερικοί συνεργάτες με πολλά γερμανικά ταξιδιωτικά πρακτορεία και γράφουμε σχεδόν για τα πάντα: από φαγητό μέχρι πολιτικά θέματα. Η ιδέα είναι να μεταφέρουμε πίσω στη Γερμανία τις εμπειρίες μας από όλο τον κόσμο.
Όλο αυτό που κάνετε συνοδεύεται από κάποια γενικότερη φιλοσοφία ζωής;
Ναι, κάνουμε εκτενή έρευνα - δεν είναι ότι απλώς ταξιδεύουμε. Αυτό που συνειδητοποιήσαμε από το ταξίδι μας στη Νότια Αμερική είναι ότι οι πιο πολλοί στη Γερμανία πιστεύουν πως η Λατινική Αμερική είναι ένα επικίνδυνο μέρος γεμάτο εγκληματικότητα και trafficking, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε οι άνθρωποι ήταν πάντα φιλόξενοι και εξαιρετικά φιλικοί. Γενικά, συνειδητοποιήσαμε ότι η ιδέα που έχουμε για πολλές χώρες του κόσμου είναι τελείως λανθασμένη. Έτσι βάλαμε σκοπό να εξηγήσουμε στους ανθρώπους ότι δεν θα έπρεπε να φοβούνται κάτι το οποίο δεν έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά.
ΜΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ BALOCHISTAN ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Ναι, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλές χώρες, όπως η Κολομβία και το Πακισταν, που είναι πραγματικά επικίνδυνες.
Φυσικά. Αλλά αυτό που καταλάβαμε είναι πως το 99% των ανθρώπων εκεί, τελικά δεν είναι καθόλοι επικίνδυνοι. Πήγαμε σε πολλά μέρη που τα ταξιδιωτικά πρακτορεία μας συμβούλεψαν να μην πάμε αλλά εν τέλει, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εκεί ήταν πολύ φιλόξενοι και μας “προστάτεψαν” και οι ίδιοι από πιθανούς κινδύνους. Για παράδειγμα, όταν ταξιδέψαμε στις φαβέλες του Ρίο ακολουθήσαμε τις συμβουλές των ντόπιων, και όπου κι αν πήγαμε, γνωρίσαμε μόνο καλούς και ευγενικούς ανθρώπους.
Γιατί οτοστόπ;
Όλα ξεκίνησαν στο ταξίδι μας στη Νότια Αμερική όταν γνωρίσαμε έναν Γάλλο που είχε κάνει τη διαδρομή Παρίσι - Κωνσταντινούπολη με οτοστόπ. Μας φάνηκε εξαιρετικό σαν ιδέα και αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε από τη Γερμανία στην Ινδία: είναι τεράστια απόσταση, αλλά μπορεί το ταξίδι μπορεί να γίνει όλο με οτοστόπ γιατί η διαδρομή γίνεται από τη στεριά. Έτσι τα βάλαμε κάτω, χαράξαμε τη διαδρομή, κάναμε την έρευνα μας και αγοράσαμε μια σκηνή και δύο υπνόσακους.
ΠΥΡΓΟΣ AZADI. ΤΕΧΕΡΑΝΗ, ΙΡΑΝ
Πες μου για το ταξίδι σας.
Την ανατολική Ευρώπη την διασχίσαμε κάπως βιαστικά, οπότε το πραγματικό ταξίδι άρχισε για μας όταν φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια κατεβήκαμε νότια και αφού περπατήσαμε 250 χιλιόμετρα καταμήκος των παραλίων, κατευθυνθήκαμε ανατολικά κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Από κει βρεθήκαμε τελικά στα ιρανικά σύνορα, όπου δεν συναντήσαμε σχεδόν κανένα πρόβλημα. Σε διάστημα δύο μηνών, μείναμε με couch-surfing σε σχεδόν 15 διαφορετικούς οικοδεσπότες. Οι μισοί από αυτούς έφτιαχναν τα δικά τους σπιτικά ποτά, γιατί η χώρα έχει μεγάλο πρόβλημα ξηρασίας. Το Ιράν είναι σαν δύο διαφορετικές χώρες ενωμένες σε μία. Από τη μία υπάρχει ο ισλαμικός “έξω” κόσμος, όπου οι γυναίκες στο δρόμο είναι αναγκασμένες να φορούν μπούρκα και δεν μπορείς καν να τους μιλήσεις - αν δεν είσαι συγγενής τους. Και από την άλλη, υπάρχει ο “μέσα” κόσμος, όπου όλα είναι το ακριβώς αντίθετο: ξέφρενα πάρτι με γυναίκες με άπειρο μέικαπ και φούστες τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες. Μέσα στα σπίτια βλέπεις έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Οι κάτοικοι έχουν το νου τους μήπως τους καταδόσει κάποιος γείτονάς τους, αλλά γενικά δεν πτοούνται: κάνουν πολλά πράγματα που θεωρούνται παράνομα.
Εσείς αντιμετωπίσατε ποτέ κάποιο πρόβλημα;
Μόνο μια - δυο φορές, που η αστυνομία έκανε συστάσεις στη Rochssare να φτιάξει τη μαντήλα της. Την έφτιαξε, ζητήσαμε συγγνώμη, και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Πολλοί ενοχλούνται από αυτούς του κανονισμούς και κάποιες γυναίκες φορούν τις μαντήλες τους με λάθος τρόπο, επίτηδες για να προκαλέσουν. Γενικά, υπάρχει μεγάλη αντίδραση και θυμός προς τις αρχές Αυτό που μας φάνηκε αστείο ήταν ότι οι Ιρανοί δεν έχουν ιδέα τι είναι το οτοστόπ: δεν το κάνουν ποτέ στη χώρα τους. Οπότε έπρεπε να εξηγούμε στον κόσμο ότι απλώς ταξιδεύουμε περπατώντας κι αν είχαν την καλοσύνη να μας ξεκουράσουν, πηγαίνοντας μας λίγο πιο κάτω.
ΤΟ ΤΖΑΜΙ "MASJED E SHAH" ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ESFAHAN ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Προφανώς θα έχετε ακούσει τις ιστορίες με δημοσιογράφους που συνελήφθησαν από τις ιρανικές αρχές για κατασκοπία. Είχατε ποτέ τέτοιου είδους πρόβλημα;
Η αλήθεια είναι πως δεν είπαμε ποτέ σε κανέναν ότι είμαστε δημοσιογράφοι. Έλεγα μόνο ότι δουλεύω στον τομέα των “δημοσίων σχέσεων”. Ούτως ή άλλως δεν είμαστε τυπικοί δημοσιογράφοι ή πολιτικοί ανταποκριτές: απλώς ταξιδεύουμε σε μέρη του κόσμου και γράφουμε γι’ αυτά.
Πως ήταν όταν περάσατε τα σύνορα με το Πακιστάν;
Καταρχάς, ήμασταν κατενθουσιαμένοι. Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, η ιρανική αστυνομία δεν μας άφησε να συνεχίσουμε με οτοστόπ, και έτσι μας συνόδεψαν οι ίδιοι μέχρι τα σύνορα. Με έναν όρο: να μην τους βγάλουμε καμία φωτογραφία. Αλλά αυτό, μόνο μέχρι να μπούμε στο Πακιστάν. Μετά άλλαξαν τελείως τη στάση τους και μας ζητούσαν συνέχεια να βγούμε φωτογραφίες όλοι μαζί. Μόλις φτάσαμε, ξέσπασε μια τεράστια αμμοθύελλα, κόπηκε το ρέυμα, και έτσι μείναμε χωρίς λεφτά γιατί τα ATM ήταν άχρηστα. Μείναμε με τους αστυνομικούς, γιατί βρισκόμασταν πολύ κοντά σε περιοχές των Ταλιμπάν. Γενικά, τα πράγματα ήταν κάπως περίεργα: νιώθαμε ότι το μέρος που βρισκόμασταν ήταν κάπως απαγορευμένο. Παρόλα αυτά, το ταξίδι είχε πολύ αστείες στιγμές, όπως τότε που ένας αστυνομικός μας τραγούδησε ένα ερωτικό τραγούδι κρατώντας ένα τεράστιο πολυβόλο. Ακούγεται περίεργο, αλλά ήταν υπέροχο.
LEH, LADAKAH, ΙΝΔΙΑ
Στην Quetta, δεν μας επιτρεπόταν να βγούμε από το ξενοδοχείο χωρίς αστυνομική συνοδεία, αλλά τους καλέσαμε και δεν ήρθαν ποτέ. Αφού βαρεθήκαμε να περιμένουμε, αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να βγούμε μόνοι μας για μια βόλτα στην πόλη. Αλλά δεν αποδείχτηκε καλή ιδέα: όλοι στο δρόμο μας υπενθύμιζαν πως ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορούμε χωρίς συνοδεία αστυνομικών και όλο το κλίμα ήταν λίγο τρομακτικό: ένιωθες ότι οι πάντες γύρω σου θα μπορούσαν να γίνουν εχθρικοί, πάρα πολύ εύκολα.
Πιστεύεις ότι σταθήκατε τυχεροί;
Δεν μπορώ να πω ότι το να κυκλοφορέις στην Quetta είναι και τόσο ασφαλές. Αλλά ακόμα και στη Γερμανία, μπορεί να περάσεις το δρόμο και να σε χτυπήσει για παράδειγμα ένα αμάξι. Δεν γίνεται να ζεις συνεχώς με αυτό το φόβο.
Πηγή
Tromaktiko
Η διαδρομή Γερμανία - Πακιστάν περνάει μέσα από πάρα πολλές χώρες -όπως το Ιράν ή μερικές απομονωμένες περιοχές της Τουρκίας- όπου η λέξη “τουρίστας” είναι μάλλον άγνωστη. Και ειδικά στο Πακιστάν τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Από την ίδρυση του το 1947, έχει γίνει γνωστό για τις πολιτικές του αναταραχές, τη διαφθορά και την εγκληματικότητα. Με πιο απλά λόγια: το τελευταίο μέρος που θα διάλεγε κάποιος τουρίστας.
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Ακούγοντας για αυτό το τολμηρό ζευγάρι που μια ωραία μέρα πήρε τους δρόμους, οι ερωτήσεις που σου έρχονται στο μυαλό είναι δεκάδες. Αλλά η πρώτη και πιο σημαντική είναι η εξής: Γιατί; Γιατί στο Πακιστάν; Κάπως έτσι άρχισε η συζήτηση μέσω Skype με τον Morten. Όταν τους πετύχαμε online, μόλις είχαν αφήσει πίσω τους το Πακιστάν και είχαν μπει στα Ιμαλάϊα από τη μεριά της Ινδίας. Κάτι που δεν είχε πάει και πολύ καλά, γιατί και οι δύο είχαν υποστεί τύφλωση από το χιόνι (λέγεται snowblindness και οφείλεται στις υπεριώδεις ακτινοβολίες στα μεγάλα υψόμετρα). Μετά από μια ευχάριστη κουβέντα, αφήσαμε πίσω την προκατάληψη περί τρομοκρατίας και εγκληματικότητας και επικεντρωθήκαμε στο ταξίδι, που αν εξαιρέσεις κάποιες αναπόφευκτες δυσκολίες και κινδύνους, ήταν μια υπέροχη εμπειρία ζωής.
Πόσο δύσκολα είναι η κατάσταση σου με την τύφλωση; Είσαι καλύτερα;
Ναι, όλα μια χαρά. Έκανα μια θεραπεία και τώρα επιτέλους η όραση μου επανήλθε.
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΟΤΟΣΤΟΠ ΣΤΟ ARDABIL ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Αυτό είναι καλό νέο. Λοιπόν, με τι ασχολείστε στη ζωή σας;
Έχουμε σπουδάσει και οι δύο δημοσιογραφία, αλλά πριν αρχίσουμε να ψάχνουμε για δουλειά, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στη Νότια Αμερική. Στην αρχή, σκοπεύαμε να μείνουμε για έξι με εννιά μήνες, αλλά στην πορεία γνωρίσαμε πολλούς υπέροχους ανθρώπους από όλη τη Λατινική Αμερική και όλοι τους μας καλούσαν να επισκεφτούμε τη χώρα τους. Οπότε είπαμε “γιατί όχι;” και καταλήξαμε να μείνουμε εκεί για δύο ολόκληρα χρόνια. Γυρίσαμε τον Ιανουάριο του 2014 ερωτευμένοι κυριολεκτικά με τα ταξίδια, και με μια τρομερή επιθυμία να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και διαφορετικούς πολιτισμούς. Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε ως εξωτερικοί συνεργάτες με πολλά γερμανικά ταξιδιωτικά πρακτορεία και γράφουμε σχεδόν για τα πάντα: από φαγητό μέχρι πολιτικά θέματα. Η ιδέα είναι να μεταφέρουμε πίσω στη Γερμανία τις εμπειρίες μας από όλο τον κόσμο.
Όλο αυτό που κάνετε συνοδεύεται από κάποια γενικότερη φιλοσοφία ζωής;
Ναι, κάνουμε εκτενή έρευνα - δεν είναι ότι απλώς ταξιδεύουμε. Αυτό που συνειδητοποιήσαμε από το ταξίδι μας στη Νότια Αμερική είναι ότι οι πιο πολλοί στη Γερμανία πιστεύουν πως η Λατινική Αμερική είναι ένα επικίνδυνο μέρος γεμάτο εγκληματικότητα και trafficking, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε οι άνθρωποι ήταν πάντα φιλόξενοι και εξαιρετικά φιλικοί. Γενικά, συνειδητοποιήσαμε ότι η ιδέα που έχουμε για πολλές χώρες του κόσμου είναι τελείως λανθασμένη. Έτσι βάλαμε σκοπό να εξηγήσουμε στους ανθρώπους ότι δεν θα έπρεπε να φοβούνται κάτι το οποίο δεν έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά.
ΜΕ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ BALOCHISTAN ΤΟΥ ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Ναι, αλλά σίγουρα υπάρχουν πολλές χώρες, όπως η Κολομβία και το Πακισταν, που είναι πραγματικά επικίνδυνες.
Φυσικά. Αλλά αυτό που καταλάβαμε είναι πως το 99% των ανθρώπων εκεί, τελικά δεν είναι καθόλοι επικίνδυνοι. Πήγαμε σε πολλά μέρη που τα ταξιδιωτικά πρακτορεία μας συμβούλεψαν να μην πάμε αλλά εν τέλει, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εκεί ήταν πολύ φιλόξενοι και μας “προστάτεψαν” και οι ίδιοι από πιθανούς κινδύνους. Για παράδειγμα, όταν ταξιδέψαμε στις φαβέλες του Ρίο ακολουθήσαμε τις συμβουλές των ντόπιων, και όπου κι αν πήγαμε, γνωρίσαμε μόνο καλούς και ευγενικούς ανθρώπους.
Γιατί οτοστόπ;
Όλα ξεκίνησαν στο ταξίδι μας στη Νότια Αμερική όταν γνωρίσαμε έναν Γάλλο που είχε κάνει τη διαδρομή Παρίσι - Κωνσταντινούπολη με οτοστόπ. Μας φάνηκε εξαιρετικό σαν ιδέα και αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε από τη Γερμανία στην Ινδία: είναι τεράστια απόσταση, αλλά μπορεί το ταξίδι μπορεί να γίνει όλο με οτοστόπ γιατί η διαδρομή γίνεται από τη στεριά. Έτσι τα βάλαμε κάτω, χαράξαμε τη διαδρομή, κάναμε την έρευνα μας και αγοράσαμε μια σκηνή και δύο υπνόσακους.
ΠΥΡΓΟΣ AZADI. ΤΕΧΕΡΑΝΗ, ΙΡΑΝ
Πες μου για το ταξίδι σας.
Την ανατολική Ευρώπη την διασχίσαμε κάπως βιαστικά, οπότε το πραγματικό ταξίδι άρχισε για μας όταν φτάσαμε στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια κατεβήκαμε νότια και αφού περπατήσαμε 250 χιλιόμετρα καταμήκος των παραλίων, κατευθυνθήκαμε ανατολικά κοντά στα σύνορα με τη Συρία. Από κει βρεθήκαμε τελικά στα ιρανικά σύνορα, όπου δεν συναντήσαμε σχεδόν κανένα πρόβλημα. Σε διάστημα δύο μηνών, μείναμε με couch-surfing σε σχεδόν 15 διαφορετικούς οικοδεσπότες. Οι μισοί από αυτούς έφτιαχναν τα δικά τους σπιτικά ποτά, γιατί η χώρα έχει μεγάλο πρόβλημα ξηρασίας. Το Ιράν είναι σαν δύο διαφορετικές χώρες ενωμένες σε μία. Από τη μία υπάρχει ο ισλαμικός “έξω” κόσμος, όπου οι γυναίκες στο δρόμο είναι αναγκασμένες να φορούν μπούρκα και δεν μπορείς καν να τους μιλήσεις - αν δεν είσαι συγγενής τους. Και από την άλλη, υπάρχει ο “μέσα” κόσμος, όπου όλα είναι το ακριβώς αντίθετο: ξέφρενα πάρτι με γυναίκες με άπειρο μέικαπ και φούστες τόσο κοντές που μοιάζουν με ζώνες. Μέσα στα σπίτια βλέπεις έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Οι κάτοικοι έχουν το νου τους μήπως τους καταδόσει κάποιος γείτονάς τους, αλλά γενικά δεν πτοούνται: κάνουν πολλά πράγματα που θεωρούνται παράνομα.
Εσείς αντιμετωπίσατε ποτέ κάποιο πρόβλημα;
Μόνο μια - δυο φορές, που η αστυνομία έκανε συστάσεις στη Rochssare να φτιάξει τη μαντήλα της. Την έφτιαξε, ζητήσαμε συγγνώμη, και δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Πολλοί ενοχλούνται από αυτούς του κανονισμούς και κάποιες γυναίκες φορούν τις μαντήλες τους με λάθος τρόπο, επίτηδες για να προκαλέσουν. Γενικά, υπάρχει μεγάλη αντίδραση και θυμός προς τις αρχές Αυτό που μας φάνηκε αστείο ήταν ότι οι Ιρανοί δεν έχουν ιδέα τι είναι το οτοστόπ: δεν το κάνουν ποτέ στη χώρα τους. Οπότε έπρεπε να εξηγούμε στον κόσμο ότι απλώς ταξιδεύουμε περπατώντας κι αν είχαν την καλοσύνη να μας ξεκουράσουν, πηγαίνοντας μας λίγο πιο κάτω.
ΤΟ ΤΖΑΜΙ "MASJED E SHAH" ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ESFAHAN ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Προφανώς θα έχετε ακούσει τις ιστορίες με δημοσιογράφους που συνελήφθησαν από τις ιρανικές αρχές για κατασκοπία. Είχατε ποτέ τέτοιου είδους πρόβλημα;
Η αλήθεια είναι πως δεν είπαμε ποτέ σε κανέναν ότι είμαστε δημοσιογράφοι. Έλεγα μόνο ότι δουλεύω στον τομέα των “δημοσίων σχέσεων”. Ούτως ή άλλως δεν είμαστε τυπικοί δημοσιογράφοι ή πολιτικοί ανταποκριτές: απλώς ταξιδεύουμε σε μέρη του κόσμου και γράφουμε γι’ αυτά.
Πως ήταν όταν περάσατε τα σύνορα με το Πακιστάν;
Καταρχάς, ήμασταν κατενθουσιαμένοι. Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, η ιρανική αστυνομία δεν μας άφησε να συνεχίσουμε με οτοστόπ, και έτσι μας συνόδεψαν οι ίδιοι μέχρι τα σύνορα. Με έναν όρο: να μην τους βγάλουμε καμία φωτογραφία. Αλλά αυτό, μόνο μέχρι να μπούμε στο Πακιστάν. Μετά άλλαξαν τελείως τη στάση τους και μας ζητούσαν συνέχεια να βγούμε φωτογραφίες όλοι μαζί. Μόλις φτάσαμε, ξέσπασε μια τεράστια αμμοθύελλα, κόπηκε το ρέυμα, και έτσι μείναμε χωρίς λεφτά γιατί τα ATM ήταν άχρηστα. Μείναμε με τους αστυνομικούς, γιατί βρισκόμασταν πολύ κοντά σε περιοχές των Ταλιμπάν. Γενικά, τα πράγματα ήταν κάπως περίεργα: νιώθαμε ότι το μέρος που βρισκόμασταν ήταν κάπως απαγορευμένο. Παρόλα αυτά, το ταξίδι είχε πολύ αστείες στιγμές, όπως τότε που ένας αστυνομικός μας τραγούδησε ένα ερωτικό τραγούδι κρατώντας ένα τεράστιο πολυβόλο. Ακούγεται περίεργο, αλλά ήταν υπέροχο.
LEH, LADAKAH, ΙΝΔΙΑ
Στην Quetta, δεν μας επιτρεπόταν να βγούμε από το ξενοδοχείο χωρίς αστυνομική συνοδεία, αλλά τους καλέσαμε και δεν ήρθαν ποτέ. Αφού βαρεθήκαμε να περιμένουμε, αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να βγούμε μόνοι μας για μια βόλτα στην πόλη. Αλλά δεν αποδείχτηκε καλή ιδέα: όλοι στο δρόμο μας υπενθύμιζαν πως ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορούμε χωρίς συνοδεία αστυνομικών και όλο το κλίμα ήταν λίγο τρομακτικό: ένιωθες ότι οι πάντες γύρω σου θα μπορούσαν να γίνουν εχθρικοί, πάρα πολύ εύκολα.
Πιστεύεις ότι σταθήκατε τυχεροί;
Δεν μπορώ να πω ότι το να κυκλοφορέις στην Quetta είναι και τόσο ασφαλές. Αλλά ακόμα και στη Γερμανία, μπορεί να περάσεις το δρόμο και να σε χτυπήσει για παράδειγμα ένα αμάξι. Δεν γίνεται να ζεις συνεχώς με αυτό το φόβο.
Πηγή
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![Εικόνες σοκ: Δείτε τι συμβαίνει στην Αθήνα όταν πέφτει η νύχτα... [video]](https://images.newsnowgreece.com/86/861923/eikones-sok-deite-ti-symvainei-stin-athina-otan-peftei-i-nyxta-video-1-124x78.jpg)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
