2016-04-23 12:58:08
Όταν μου έδωσαν το μωράκι μου στην αγκαλιά μου, μόλις γέννησα, δεν ένιωσα εκείνη την απέραντη ευτυχία- που διηγούνται οι περισσότερες μαμάδες- αλλά αυτό που με κατέκλυζε ήταν αφενός μια μεγάλη ανακούφιση που επιτέλους τέλειωσε η ταλαιπωρία μου, αφετέρου μία έκπληξη που αυτό το πλάσμα που κουβαλούσα τόσους μήνες, το είχα τώρα στην αγκαλιά μου.
Οι μέρες στο μαιευτήριο περνούσαν αργά και βασανιστικά. Είχα ήδη αρχίσει να νιώθω τη μοναξιά να με περικυκλώνει. Ένιωθα ότι ήμασταν εγώ και αυτό το μικρό πλασματάκι που το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει και να με πονάει τρομερά όταν τρώει.
Τις πρώτες μέρες που επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν στο αυτόματο πιλότο. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα. Οι μεγάλες δυσκολίες ξεκίνησαν πάνω στη βδομάδα, όταν άρχισα να νιώθω κουρασμένη, ανήμπορη και αβοήθητη. Τα συναισθήματά μου είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Πίστευα ότι μπορώ να τα ελέγξω και ότι είναι απλά μία δύσκολη φάση που θα τέλειωνε.
Όμως ο καιρός περνούσε και το πρόβλημά μου μεγάλωνε. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα μου ήταν και όλο πιο δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου. Ήθελα να σηκωθώ από την καρέκλα για να πάω ως την κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό και το ένιωθα άθλο. Το μωρό το έβλεπα σα βάρος. Δεν είχα κουράγιο για τίποτα. Δεν είχα τη δύναμη να ανταπεξέλθω. Ήμουν συνέχεια μόνη με ένα βρέφος, κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Ο άντρας μου άλλωστε δούλευε και δεν είχα βοήθεια από αλλού. Ένιωθα ανεπαρκής. Λίγη. Ανίκανη για το οτιδήποτε. Για τον άντρα μου, για το παιδί μου, για εμένα την ίδια. Είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Έκλαιγα όλη μέρα. Τα μάτια μου δε σταματούσαν να κλαίνε, παρά μόνο όταν ήταν μπροστά ο άντρας μου, αφού δεν ήθελα να τον επιβαρύνω και με τα δικά μου προβλήματα. Δεν έβγαινα από το σπίτι. Όλα ήταν μαύρα. Ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Οι σκέψεις μου ήταν ίδιες και επαναλαμβανόμενες: «Έτσι θα είναι από δω και πέρα η ζωή μου. Δεν έχω κανένα μέλλον. Δε μπορώ να μεγαλώσω αυτό το μωρό. Δε μπορώ να ζήσω άλλο έτσι. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή. Δε θα λείψω και σε κανέναν άλλωστε. Θέλω να πεθάνω.» Άρχισα λοιπόν να ψάχνω τρόπους να δώσω τέλος στη ζωή μου. Αν τύχαινε να χρειαστεί να βγω, για να πάω κάπου- σε κάποιο γιατρό για παράδειγμα- παρακαλούσα να πέσει κάποιος πάνω μου με το αμάξι για να σκοτωθώ. Μετά από μέρες σκέψης είχα βρει και τον τρόπο που θα έκανα τις σκέψεις μου πράξη! Οι σκέψεις μου πήγαιναν κάπως έτσι:
«Θα το κάνω.
Ναι, αλλά το μωρό;
Έχει ανθρώπους να το κοιτάξουν!
Ναι, αλλά πώς θα μεγαλώσει χωρίς μάνα;
Έχει και πατέρα.
Και θα το κάνω μπροστά του να με βλέπει;
Είναι μικρό, δεν θα καταλάβει.
Δεν πρέπει να το αφήσω ορφανό!»
Αυτή η τελευταία σκέψη μου ήταν αυτή που με σταματούσε κάθε φορά και έδινα παράταση στο σχέδιό μου. Και κάπου εκεί έρχονταν και οι τύψεις. Αφού ήθελα να πεθάνω, δεν ήμουν καλή μάνα. Αφού το μωρό με βάραινε δεν ήμουν άξια για να το κάνω. Κι όλα αυτά προστίθεντο στα προηγούμενα και το βάρος μου γινόταν αβάσταχτο.
Μία μέρα, το μωρό γκρίνιαζε ασταμάτητα και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω για να το ηρεμήσω… έφτασα στο αμήν και από ό,τι θυμάμαι άρχισα να τσιρίζω «σταμάτα πια, τι θες από τη ζωή μου; Δεν αντέχω άλλο! Να πεθάνω να ησυχάσω!» Εκείνη τη στιγμή το μωρό πήρε ένα ύφος τρομοκρατημένο και ξέσπασε σε κλάμματα. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Μέχρι εκείνη την ώρα, δεν αντιλαμβανόμουν ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Ότι έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Αφού ηρέμησα το μωρό, πήρα το γιατρό μου, ο οποίος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, γιατί όπως είπε, ίσως χρειαζόμουν αγωγή. Ο άντρας μου με πήρε σηκωτή και με πήγε στον ψυχίατρο. Εκείνος διέγνωσε μέτριας μορφής διαταραχή της λοχείας ή αλλιώς, όπως συνηθίζουμε να το λέμε, επιλόχειο κατάθλιψη. Μου έδωσε αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά. Με καθησύχασε μάλιστα λέγοντάς μου ότι συμβαίνει σε αρκετές γυναίκες μετά τη γέννα και ιδίως εάν έχεις και κάποια προδιάθεση, είναι πιθανότερο να το πάθεις. Όμως περνάει. Με τα χάπια, μου είπε, θα ένιωθα σε λίγο καιρό καλύτερα. Και έτσι έγινε. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα οι κακές σκέψεις έφυγαν τελείως. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Έβρισκα τον χαμένο μου εαυτό. Άρχισα να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δε μου φαινόταν το παραμικρό, βουνό! Μετά από τρεις μήνες δεν έχω σταματήσει τη θεραπεία. Όμως αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Συνειδητοποιώ μάλιστα ότι καθυστέρησα πολύ να απευθυνθώ σε γιατρό, νομίζοντας ότι μπορώ μόνη μου. Βέβαια δεν είχα εικόνα του τι μου συνέβαινε. Δεν αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν φυσιολογικό όλο αυτό που περνούσα.
Η κατάθλιψη είναι πάθηση που έρχεται σιγά σιγά και σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτή είναι η πραγματικότητά σου. Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι δε μιλούσα σε κανένα. Όλα τα περνούσα μόνη μου. Δεν ήμουν τελικά κακή μάνα. Ήμουν άρρωστη. Τώρα έχω αρχίσει να χαίρομαι το παιδί μου. Τώρα νιώθω την αγάπη που δεν ένιωσα όταν το γέννησα. Όταν το θήλασα… Απολαμβάνω ακόμη και τη γκρίνια του. Δε με νοιάζει πια να με ξυπνήσει μέσα στη νύχτα για να φάει, ενώ πριν λίγο καιρό, ακούγοντας το πρώτο κιχ σταματούσε η καρδιά μου και παρακαλούσα να μην ξυπνήσει ακόμα. Αισθάνομαι πάλι δυνατή και ότι μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Η κούρασή μου δε με νοιάζει. Έχω γίνει μαμά με τα όλα μου!!
Με όλα αυτά, θέλω να πω στις γυναίκες που γέννησαν πρόσφατα και αισθάνονται κάτι από τα παραπάνω, ότι δεν χρειάζεται να ντρέπονται ή να νιώθουν τύψεις και να κρύβουν τα συναισθήματά τους. Πείτε το! Μιλήστε. Αν έχετε πρόβλημα, πρέπει να το λύσετε πριν είναι αργά. Ζητήστε βοήθεια. Όσο για τον περίγυρο των λεχώνων, δώστε την αμέριστη προσοχή σας. Και προς Θεού, μην πείτε κουβέντες όπως «Μήπως είσαι λίγο υπερβολική;» Ή «Τι να πουν και οι γυναίκες στην Αφρική που δεν έχουν να ταϊσουν τα παιδιά τους;!»
Μια γυναίκα που γεννάει, κυρίως το πρώτο της παιδί, έρχεται αντιμέτωπη με ένα σωρό αλλαγές- σωματικές αλλά και πρακτικές- που είναι καθοριστικές για τη ζωή της και την ψυχολογία της. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο σχολείο που να προετοιμάζει τις μαμάδες για τη φροντίδα που χρειάζεται ένα μωρό ή για τη νέα τους πραγματικότητα με τον ερχομό του. Μην παίρνετε λοιπόν σα δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν. Κάποιες φορές δεν είναι τόσο απλό. Δώστε όση περισσότερη βοήθεια μπορείτε. Δυστυχώς ή ευτυχώς η νέα γενιά γυναικών, δε μεγάλωσε με το στερεότυπο ότι η γυναίκα είναι προορισμένη για να κάνει οικογένεια, παιδιά, να ασχολείται με το σπίτι και το πρώτο της μέλημα να είναι αυτά και τίποτα άλλο. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις, έστω και προσωρινά, τη δουλειά σου, τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου και να δώσεις όλη σου την προσοχή σε ένα μωρό που είσαι για εκείνο το άλφα και το ωμέγα, το βάρος της ευθύνης πολλές φορές είναι αυτό που σε εγκλωβίζει και νιώθεις ότι δε μπορείς να διαχειριστείς τη νέα σου πραγματικότητα. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται και με ένα πακέτο ορμονικών αλλαγών τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο.
«Να θυμάσαι, όλα περνούν.» Αυτό μου είπε ο ψυχίατρός μου λίγο πριν φύγω από το ιατρείο του όταν τον επισκέφθηκα και μου ήρθε να του χτυπήσω το κεφάλι στον τοίχο! Τώρα όμως το καταλαβαίνω. Όντως, το δύσκολο πέρασε. Θα περάσει και για σένα. Αρκεί να ζητήσεις βοήθεια. Γίναμε μαμάδες, αλλά όχι θεοί. Δε μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνες μας. Όμως δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση!
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Οι μέρες στο μαιευτήριο περνούσαν αργά και βασανιστικά. Είχα ήδη αρχίσει να νιώθω τη μοναξιά να με περικυκλώνει. Ένιωθα ότι ήμασταν εγώ και αυτό το μικρό πλασματάκι που το μόνο που έκανε ήταν να κλαίει και να με πονάει τρομερά όταν τρώει.
Τις πρώτες μέρες που επέστρεψα στο σπίτι, ήμουν στο αυτόματο πιλότο. Δε θυμάμαι πολλά πράγματα. Οι μεγάλες δυσκολίες ξεκίνησαν πάνω στη βδομάδα, όταν άρχισα να νιώθω κουρασμένη, ανήμπορη και αβοήθητη. Τα συναισθήματά μου είχαν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Πίστευα ότι μπορώ να τα ελέγξω και ότι είναι απλά μία δύσκολη φάση που θα τέλειωνε.
Όμως ο καιρός περνούσε και το πρόβλημά μου μεγάλωνε. Θυμάμαι ότι κάθε μέρα μου ήταν και όλο πιο δύσκολο να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου. Ήθελα να σηκωθώ από την καρέκλα για να πάω ως την κουζίνα να πιω ένα ποτήρι νερό και το ένιωθα άθλο. Το μωρό το έβλεπα σα βάρος. Δεν είχα κουράγιο για τίποτα. Δεν είχα τη δύναμη να ανταπεξέλθω. Ήμουν συνέχεια μόνη με ένα βρέφος, κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους. Ο άντρας μου άλλωστε δούλευε και δεν είχα βοήθεια από αλλού. Ένιωθα ανεπαρκής. Λίγη. Ανίκανη για το οτιδήποτε. Για τον άντρα μου, για το παιδί μου, για εμένα την ίδια. Είχα σιχαθεί τον εαυτό μου. Έκλαιγα όλη μέρα. Τα μάτια μου δε σταματούσαν να κλαίνε, παρά μόνο όταν ήταν μπροστά ο άντρας μου, αφού δεν ήθελα να τον επιβαρύνω και με τα δικά μου προβλήματα. Δεν έβγαινα από το σπίτι. Όλα ήταν μαύρα. Ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Οι σκέψεις μου ήταν ίδιες και επαναλαμβανόμενες: «Έτσι θα είναι από δω και πέρα η ζωή μου. Δεν έχω κανένα μέλλον. Δε μπορώ να μεγαλώσω αυτό το μωρό. Δε μπορώ να ζήσω άλλο έτσι. Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή. Δε θα λείψω και σε κανέναν άλλωστε. Θέλω να πεθάνω.» Άρχισα λοιπόν να ψάχνω τρόπους να δώσω τέλος στη ζωή μου. Αν τύχαινε να χρειαστεί να βγω, για να πάω κάπου- σε κάποιο γιατρό για παράδειγμα- παρακαλούσα να πέσει κάποιος πάνω μου με το αμάξι για να σκοτωθώ. Μετά από μέρες σκέψης είχα βρει και τον τρόπο που θα έκανα τις σκέψεις μου πράξη! Οι σκέψεις μου πήγαιναν κάπως έτσι:
«Θα το κάνω.
Ναι, αλλά το μωρό;
Έχει ανθρώπους να το κοιτάξουν!
Ναι, αλλά πώς θα μεγαλώσει χωρίς μάνα;
Έχει και πατέρα.
Και θα το κάνω μπροστά του να με βλέπει;
Είναι μικρό, δεν θα καταλάβει.
Δεν πρέπει να το αφήσω ορφανό!»
Αυτή η τελευταία σκέψη μου ήταν αυτή που με σταματούσε κάθε φορά και έδινα παράταση στο σχέδιό μου. Και κάπου εκεί έρχονταν και οι τύψεις. Αφού ήθελα να πεθάνω, δεν ήμουν καλή μάνα. Αφού το μωρό με βάραινε δεν ήμουν άξια για να το κάνω. Κι όλα αυτά προστίθεντο στα προηγούμενα και το βάρος μου γινόταν αβάσταχτο.
Μία μέρα, το μωρό γκρίνιαζε ασταμάτητα και δεν ήξερα τι άλλο να κάνω για να το ηρεμήσω… έφτασα στο αμήν και από ό,τι θυμάμαι άρχισα να τσιρίζω «σταμάτα πια, τι θες από τη ζωή μου; Δεν αντέχω άλλο! Να πεθάνω να ησυχάσω!» Εκείνη τη στιγμή το μωρό πήρε ένα ύφος τρομοκρατημένο και ξέσπασε σε κλάμματα. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Μέχρι εκείνη την ώρα, δεν αντιλαμβανόμουν ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Ότι έχω γίνει άλλος άνθρωπος. Αφού ηρέμησα το μωρό, πήρα το γιατρό μου, ο οποίος με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, γιατί όπως είπε, ίσως χρειαζόμουν αγωγή. Ο άντρας μου με πήρε σηκωτή και με πήγε στον ψυχίατρο. Εκείνος διέγνωσε μέτριας μορφής διαταραχή της λοχείας ή αλλιώς, όπως συνηθίζουμε να το λέμε, επιλόχειο κατάθλιψη. Μου έδωσε αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά. Με καθησύχασε μάλιστα λέγοντάς μου ότι συμβαίνει σε αρκετές γυναίκες μετά τη γέννα και ιδίως εάν έχεις και κάποια προδιάθεση, είναι πιθανότερο να το πάθεις. Όμως περνάει. Με τα χάπια, μου είπε, θα ένιωθα σε λίγο καιρό καλύτερα. Και έτσι έγινε. Μέσα στην πρώτη εβδομάδα οι κακές σκέψεις έφυγαν τελείως. Σιγά σιγά άρχισα να νιώθω καλύτερα. Έβρισκα τον χαμένο μου εαυτό. Άρχισα να έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και δε μου φαινόταν το παραμικρό, βουνό! Μετά από τρεις μήνες δεν έχω σταματήσει τη θεραπεία. Όμως αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Συνειδητοποιώ μάλιστα ότι καθυστέρησα πολύ να απευθυνθώ σε γιατρό, νομίζοντας ότι μπορώ μόνη μου. Βέβαια δεν είχα εικόνα του τι μου συνέβαινε. Δεν αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν φυσιολογικό όλο αυτό που περνούσα.
Η κατάθλιψη είναι πάθηση που έρχεται σιγά σιγά και σε κάνει να πιστεύεις ότι αυτή είναι η πραγματικότητά σου. Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι δε μιλούσα σε κανένα. Όλα τα περνούσα μόνη μου. Δεν ήμουν τελικά κακή μάνα. Ήμουν άρρωστη. Τώρα έχω αρχίσει να χαίρομαι το παιδί μου. Τώρα νιώθω την αγάπη που δεν ένιωσα όταν το γέννησα. Όταν το θήλασα… Απολαμβάνω ακόμη και τη γκρίνια του. Δε με νοιάζει πια να με ξυπνήσει μέσα στη νύχτα για να φάει, ενώ πριν λίγο καιρό, ακούγοντας το πρώτο κιχ σταματούσε η καρδιά μου και παρακαλούσα να μην ξυπνήσει ακόμα. Αισθάνομαι πάλι δυνατή και ότι μπορώ να διαχειριστώ τα πάντα. Η κούρασή μου δε με νοιάζει. Έχω γίνει μαμά με τα όλα μου!!
Με όλα αυτά, θέλω να πω στις γυναίκες που γέννησαν πρόσφατα και αισθάνονται κάτι από τα παραπάνω, ότι δεν χρειάζεται να ντρέπονται ή να νιώθουν τύψεις και να κρύβουν τα συναισθήματά τους. Πείτε το! Μιλήστε. Αν έχετε πρόβλημα, πρέπει να το λύσετε πριν είναι αργά. Ζητήστε βοήθεια. Όσο για τον περίγυρο των λεχώνων, δώστε την αμέριστη προσοχή σας. Και προς Θεού, μην πείτε κουβέντες όπως «Μήπως είσαι λίγο υπερβολική;» Ή «Τι να πουν και οι γυναίκες στην Αφρική που δεν έχουν να ταϊσουν τα παιδιά τους;!»
Μια γυναίκα που γεννάει, κυρίως το πρώτο της παιδί, έρχεται αντιμέτωπη με ένα σωρό αλλαγές- σωματικές αλλά και πρακτικές- που είναι καθοριστικές για τη ζωή της και την ψυχολογία της. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιο σχολείο που να προετοιμάζει τις μαμάδες για τη φροντίδα που χρειάζεται ένα μωρό ή για τη νέα τους πραγματικότητα με τον ερχομό του. Μην παίρνετε λοιπόν σα δεδομένο ότι θα τα καταφέρουν. Κάποιες φορές δεν είναι τόσο απλό. Δώστε όση περισσότερη βοήθεια μπορείτε. Δυστυχώς ή ευτυχώς η νέα γενιά γυναικών, δε μεγάλωσε με το στερεότυπο ότι η γυναίκα είναι προορισμένη για να κάνει οικογένεια, παιδιά, να ασχολείται με το σπίτι και το πρώτο της μέλημα να είναι αυτά και τίποτα άλλο. Όταν έρχεται η ώρα να αφήσεις, έστω και προσωρινά, τη δουλειά σου, τον εαυτό σου, τις επιθυμίες σου και να δώσεις όλη σου την προσοχή σε ένα μωρό που είσαι για εκείνο το άλφα και το ωμέγα, το βάρος της ευθύνης πολλές φορές είναι αυτό που σε εγκλωβίζει και νιώθεις ότι δε μπορείς να διαχειριστείς τη νέα σου πραγματικότητα. Όταν μάλιστα αυτό συνδυάζεται και με ένα πακέτο ορμονικών αλλαγών τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο.
«Να θυμάσαι, όλα περνούν.» Αυτό μου είπε ο ψυχίατρός μου λίγο πριν φύγω από το ιατρείο του όταν τον επισκέφθηκα και μου ήρθε να του χτυπήσω το κεφάλι στον τοίχο! Τώρα όμως το καταλαβαίνω. Όντως, το δύσκολο πέρασε. Θα περάσει και για σένα. Αρκεί να ζητήσεις βοήθεια. Γίναμε μαμάδες, αλλά όχι θεοί. Δε μπορούμε να τα λύσουμε όλα μόνες μας. Όμως δεν υπάρχει πρόβλημα χωρίς λύση!
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι «Χοροσταλίτες» στο Da Vinci Music Hall
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Ερνάνι επιστρέφει για βασικός στη Πόρτο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
