ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Αιμίλιος Χειλάκης: "Στα 30 μου φλέρταρα με την αλαζονεία. Νόμιζα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα"

Ο Αιμίλιος Χειλάκης δεν είναι ο μόνος αριστερός στην Ελλάδα που νιώθει απογοήτευση και πικρία από την πορεία και τα έως τώρα πεπραγμένα της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Όμως αν και πιστεύει πως τα νέα μέτρα στη χώρα ήταν αναπόφευκτα, παραμένει ψύχραιμος και αισιόδοξος προσπαθώντας να κάνει τη δουλειά του όσο γίνεται καλύτερα. Τον συναντήσαμε στο θέατρο Κιβωτός, όπου παρουσιάζει τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ παίζοντας μόνος του και τους οχτώ βασικούς ρόλους του έργου σε μια παράσταση που υμνεί τη ζωή και στηλιτεύει την απραξία.

Μιλώντας στο «SECRET» των Παραπολιτικών εξηγεί πως το μεγαλύτερο κατόρθωμα στην επαγγελματική του διαδρομή είναι ότι μέσα σε αυτήν την οικονομική λαίλαπα που ζούμε, καταφέρνει να πληρώνει τους συνεργάτες του στο θέατρο χωρίς να κλέβει.

Συνέντευξη στη Μαριάνθη Κουνιά- [email protected]

Πως αποφασίσατε να δημιουργήσετε αυτήν την τόσο ιδιαίτερη παράσταση; Να ενσαρκώσετε δηλαδή όλους τους βασικούς ρόλους του Αμλετ;

Ενσαρκώνω τους 8 πιο βασικούς ρόλους του έργου. Η παράσταση αυτή δρομολογείται πριν από τρία χρόνια. Το ξεκίνησα όταν μου χάλασαν κάποια παλαιότερα σχέδια που αναβλήθηκαν για διάφορους λόγους. Η προσωπική μου ανάγκη τότε, επειδή στεναχωρήθηκα, με οδήγησε σε αυτό το έργο. Τα μεγάλα κείμενα όπως είναι ο Άμλετ, λειτουργούν ανακουφιστικά αν είσαι στεναχωρημένος. Είναι σαν παυσίλυπα. Και ο Άμλετ είναι ένα από αυτά τα κείμενα που με ηρεμεί. Ήταν δική μου ιδέα να το κάνω μονόλογο, που δημιουργήθηκε ύστερα από συζητήσεις με κάποιους φίλους.  Και αμέσως την πρότεινα στον πιο στενό συνεργάτη μου, τον Μανώλη Δούνια.  Είναι ο σκηνοθέτης μου τα τελευταία 6 χρόνια, με έχει βοηθήσει πολύ και του οφείλω πολλά. Του το πρότεινα και ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το κείμενο  το Καλοκαίρι του 2013. Η πρεμιέρα έγινε στην Πάτρα, στο θέατρο «Απόλλωνας»  τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου. Και τον Ιανουάριο το φέραμε στην Αθήνα στο Δημοτικό θεάτρο Πειραιά. Και ήταν καλή συγκυρία, γιατί η παράσταση αυτή ήταν από τις πρώτες που ανέβηκαν εκεί. Ο κόσμος τότε, επειδή ήταν ένα ολοκαίνουριο θέατρο, έσπευδε σε κάθε παράσταση. Η παράσταση βασίζεται σε μια προσωπική μου διασκευή στην προτροπή προς την πράξη.

Έχετε φωτίσει περισσότερο κάποια σημεία του έργου;

Όταν ένας ηθοποιός παίζει όλους τους ρόλους αυτόματα αυτό είναι ένας κώδικας του παιχνιδιού.  Από μόνο του το σχήμα αυτό  βάζει τον θεατή σε μια θέση να φανταστεί και ο ίδιος κάτι.  Πολλές φορές στην παράσταση κάνω και διάλογο. Υπάρχει ένα παιχνίδι διαλεκτικής. Δείχνω στους θεατές τι γίνεται στην ιστορία και ζητώ από αυτούς να πάρουν τη δική τους θέση απέναντι σε αυτήν. Δεν φωτίζω τόσο πολύ την εκδίκηση του Άμλετ. Αλλά το γεγονός πως αυτός ο ήρωας έχει όλους τους λόγους για να πράξει, αλλά δεν πράττει. Αυτή η μη πράξη είναι το μότο μας στην παράσταση. Το πνεύμα της παράστασης δεν είναι  ερώτηση «να ζει κανείς ή να μην ζει;» αλλά αν πρέπει να πράξει ζώντας.

Σχεδόν τετρακόσια χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου, ο Άμλετ παραμένει μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του παγκόσμιου θεάτρου. Τι συμβολίζει σήμερα αυτό το έργο;

Τα μεγάλα καλλιτεχνικά έργα είναι εκεί μόνα τους και στέκονται χρόνια. Αρα πρέπει να ρωτήσουμε εμείς τι ανάγκη έχουμε βλέποντας το έργο. Όποια παρεμβολή και να κάνει οποιοσδήποτε Χειλάκης δεν θα αλλάξει η σημαντικότητα αυτού του έργου. Το θέμα είναι τι ανάγκες έχει το κοινό. Τα μεγάλα κείμενα ενέχουν απαντήσεις για πολλά πράγματα. Το παυσίπονο που σου δίνουν αυτά τα έργα είναι ότι αν αναλάβεις τη θέση σου, πάντα θα μπορέσεις να βρίσκεις κάποιο δρόμο. Από τους πόνους και τις αδυναμίες μας ήμαστε φτιαγμένοι και όχι μόνο από τις υψηλές μας ιδέες.

Ο Άμλετ, είναι ένας νέος που προσπαθεί εναγωνίως να διατηρήσει την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά του σε μια κοινωνία που ιδεολογικά καταρρέει. Ένας νέος σήμερα πως μπορεί να το καταφέρει αυτό;

Για να μπορέσουμε να κρατήσουμε ψηλά τις ιδεολογίες, πρέπει πρώτα να τις αναλύσουμε και να τις καταλάβουμε. Αρά πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι μια ιδεολογία. Και ιδεολογία δεν είναι μόνο η πολιτική. Ιδεολογία είναι η στάση μας για τη ζωή και το θάνατο. Και στον Άμλετ γίνεται πολύ λόγος για το θάνατο, για το επεκεινα, το μετά από τη ζωή. Γίνεται λόγος για την προσπάθεια του ανθρώπου τι είναι το τώρα και τι είναι το μετά. Η μεγαλύτερη θέση του ανθρώπου για τη ζωή είναι ο φόβος για το θάνατο. Το θέμα όμως είναι όχι το μετά, αλλά τι γίνεται τώρα. Ένας νέος λοιπόν βλέπωντας την παράστασή μας είναι οι τωρινές του πράξεις. Το ερώτημα είναι όσο ζεις, τι κάνεις.

Τι μήνυμα στέλνει η παράσταση σε έναν νέο σήμερα;

Να ξεχάσει πως ήταν παλιά τα πράγματα. Να μην σκέφτεται πως παλιά ήμασταν όλοι μια χαρά και σήμερα όλα καταστρέφονται. Το συμβάν είναι αυτή η καταστροφή. Και νομίζω πως θα ξαναγυρίσουμε όλοι μας και όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και οι Ευρωπαίοι, στις βασικές αξίες και ανάγκες στις οποίες στηρίχθηκαν όλα τα μεγάλα πολιτικά κείμενα. Στη στέγη και την τροφή. Τόσο σκληρά, τόσο απλά. Εμένα αυτή είναι η προτροπή μου. Όταν οι αγορές μας επιβάλουν τι πρέπει να κάνουμε, πρέπει πρώτα να διασφαλίσουμε αυτά τα δύο και μετά όλα τα άλλα. Το πρωτεύον είναι το «επιζώ». Αλλά ο καθένας αυτό το αντιλαμβάνεται διαφορετικά, ο φασίστας νομίζει ότι επιζεί σκοτώνοντας τον άλλον. Ο δημοκράτης θα θεωρήσει ότι επιζεί μέσα σε μια κοινωνική ομάδα που βοηθάει ο ένας τον άλλον.

Όσα διαδραματίζονται στο έργο θυμίζουν κάποιες από τις σύγχρονες καταστάσεις;

Ένα παιδί που είναι έφηβος και τώρα μαθαίνει τη ζωή δεν μπορεί να κάνει τέτοιες αναγωγές. Ένας ενήλικας κάνει αναγωγές με τη συνθήκη του έργου, δηλαδή ότι η εξουσία θα καταδυναστεύσει και τον εξουσιαζόμενο και τον εξουσιαστή. Γιατί δεν τη διαχειριζόμαστε σωστά και η εξουσία παύει να είναι ένα κοινωνικό αγαθό. Οι πολιτικοί δεν υπηρετούν το λαό, αλλά παλεύουν για τις καρέκλες τους. Στον κόσμο υπήρχαν πάντα διαμάχες. Δεν είναι εύκολο να αλλάξουν τα πράγματα.

Σας ανησυχεί η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα;

Ναι ανησυχώ γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχουμε μια αριστερή κυβέρνηση που κάνει ακριβώς όσα όλοι σιχαινόμασταν από τις παλιές δεξιές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Δηλαδή σε ένα καπιταλιστικό περιβάλλον αγορών, ακόμα και μια αριστερής ιδεολογίας κυβέρνηση, κάνει νεοφιλελεύθερη πολιτική. Άρα δηλαδή δεν σωνόμαστε. Και ο νεοφιλελευθερισμός που είναι το χειρότερο άκρο του φιλελευθερισμού στην οικονομία, δεν είναι λύση. Αντίθετα είναι αυτό που μας σπρώχνει στα τάρταρα. Και το ερώτημα δραχμή ή ευρώ είναι ένα από τα πιο χαζά και ταπεινά ερωτήματα για λαϊκή κατανάλωση από πολιτικούς που στρέφουν αλλού την προσοχή μας.

Ο λαός έχει πάθει σοκ όμως που μια αριστερή κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημόνια.

Ναι, υπάρχει μεγάλο σοκ στον κόσμο. Αλλά μετά το πρώτο σοκ πρέπει να καταλάβεις και τι ακριβώς έχει συμβεί. Τώρα δεν είμαστε ακόμα στο σοκ, έχουμε καταλάβει πια. Γιατί σοκ παθαίνεις τις πρώτες μέρες ή τον πρώτο μήνα. Τώρα όμως μετά από ενάμισι χρόνο καταλαβαίνεις τι γίνεται.

Έχουν γίνει πολλά πράγματα που δεν τα περίμενε ο κόσμος.

Όχι, όποιος λέει πως δεν τα περίμενε όλα όσα έχουν γίνει λέει ψέματα στον εαυτό του, γιατί αυτά θα γίνονταν έτσι κι αλλιώς. Είμαι σίγουρος ότι όλοι τα ξεράνε. Όλα φάνηκαν τον Άύγουστο του 2014, επι κυβερνήσεως Σαμαρά που δεν δόθηκε ένα τελευταίο μεγάλο κομμάτι χρημάτων που έπρεπε να δοθεί. Αλλά τα μέτρα θα έρχονταν έτσι κι αλλιώς.

Μα μιλάμε για έναν κόσμο που πίστεψε πως δεν θα έρχονταν άλλα μέτρα.

Ναι και για αυτό έπαθε σοκ. Αλλά το σοκ τελείωσε το βράδυ του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο. Τους τελευταίους μήνες όμως δεν έχουμε πια σοκ, έχουμε μια ανάγνωση της πραγματικότητας. Το θέμα είναι ότι εμείς πιστέψαμε πως θα έχει ένα plan B.

Ο Τσίπρας είπε ψέματα στο λαό;

Ναι, ο Τσίπρας είπε ψέματα, αλλά αυτά τα ψέματα που μας έλεγαν και οι άλλοι. Δεν είπε περισσότερα ψέματα από τους άλλους. Δηλαδή ψέματα μας έλεγε και ο Σαμαράς για τα πρωτογενή πλεονάσματα και ο Βενιζέλος και ο Πάγκαλος και όλοι αυτοί.

Πιστεύεις πως δεν έχει βρεθεί ακόμα ο ηγέτης εκείνος που χρειάζεται η χώρα για να ανασάνει;

Δεν πρέπει να υπάρξει ηγέτης για τη χώρα, αλλά μια ηγετική κίνηση γενικά για την Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή όταν ψηφίζουμε στην Ελλάδα, είναι σαν να ψηφίζουμε για τοπική αυτοδιοίκηση. Όλοι οι Πρωθυπουργοί που εκλέγουμε είναι σαν δήμαρχοι της Ευρώπης που παίρνουν εντολές από μια κεντρική εξουσία Βαφκαλιζόμαστε δηλαδή στις εκλογές. Το θεμά λοιπόν είναι πως θα σωθεί το σύστημα που λέγεται Ε.Ε, που είναι ένα σύστημα αγοράς με κολίγους και κοτσαμπάσιδες.

Εσύ ως αριστερός νιώθεις μια πικρία από την τωρινή αριστερά;

Ναι, αλλά νιώθω την ίδια απογοήτευση που ένιωθε ένας Πασόκος το 1981.

Ποια είναι η λύση;

Αν την ήξερα θα κατέβαινα στις εκλογές.

Μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο και την τηλεόραση τι σου έχει μάθει η δουλειά σου;

Να αγαπάω τους γύρω μου. Και να είμαι πιο οργανωμένος με τη ζωή μου.

Τι σου έχει μάθει η δημοσιότητα;

Τίποτα. Η δημοσιότητα είναι για τους άλλους, όχι για αυτούς που είναι διάσημοι. Αν πιστέψεις ότι η δημοσιότητα είναι κάτι σημαντικό, τότε παύεις να είσαι σημαντικός.

Υπήρξε κάποια εποχή στη ζωή σου που να είχες φλερτάρει με την αλαζονεία λόγω επιτυχίας;

Όχι. Με την αλαζονεία έχω φλερτάρει μόνο λόγω της προσωπικής μου πίστης ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Εκεί γύρω στα 25 με 30. Δεν υπήρξα ποτέ αλαζόνας σε σχέση με την αναγνωρισιμότητά μου γιατί αυτή είναι πολύ απλά κάτι πολύ προσωρινό.

Για ποιο πράγμα είσαι περήφανος που το κατάφερες;

Ότι κάνω αυτή τη στιγμή δουλειές και καταφέρνω να πληρώνω τους συνεργάτες μου. Είναι το μεγαλύτερο πράγμα που έχω πετύχει στη ζωή μου. Και που είμαι ένας εργοδότης που δεν κλέβει. Το είχα μέσα μου αυτό από τότε ήμουν εγώ εργαζόμενος.

Πως σου φαίνεται πως το MEGA πάει για κλείσιμο;

Στενάχωρο είναι, αλλά δεν γνωρίζω πως το κανάλι διαχειριζόταν τα χρήματά του.
Πηγή
Tromaktiko