2012-05-15 08:11:53
Σχόλιο του Πιγκουίνου στην ανάρτηση:
Νεολαϊκισμός, η νέα ασύμμετρη απειλή για την Ελλάδα (2)
"...στην περίπτωση που ένας βλάκας ή εγκάθετος ξένων συμφερόντων..."
Δεν είναι υποχρεωτική η διάζευξη.
"...ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο όταν συνειδητοποίησε ότι αν δεν τον πράξει, θα «σκάσει η βόμβα» στα χέρια του και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της δραχμής."
Όλη η ψυχολογική επιχείρηση ακύρωσης τής ψήφου τών Ελλήνων, καθώς και τής βίαιης επαναφοράς τους στο δρόμο τής υποταγής στους διάφορους τεχνοκράτες - πειραματιστές, βασίζεται ακριβώς σ' αυτό το ψευδοδίλημμα: "Μνημόνιο ή δραχμή;". Ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο να περιγράψει (πόσω μάλλον να αποδείξει...) από πού προκύπτει αυτό, πολύ απλά διότι δεν προκύπτει από πουθενά. Είναι ένα δίλημμα ίσης ακριβώς αξίας με το δίλημμα: "Ευρώ ή παίος;", "παγκοσμιοποίηση ή τζατζίκι;", "Τούρκος ή βάρκα;", κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν ούτε καν σοβαροφανή επιχειρήματα και απλά αμολάνε παρόλες.
"...θα μείνουν στην ιστορία ως μια αριστερή κυβέρνηση που μείωσε μισθούς και συντάξεις σε ποσοστά κάτω του 50%, για να μην μιλήσουμε για τα σενάρια της δραχμής.
Τελικά, η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός των πολιτικών μας αποδεικνύονται η πιο επικίνδυνη ασύμμετρη απειλή για την πατρίδα μας."
Η πρώτη πρόταση είναι απλά το παιχνίδι με το μπαλλάκι τών ευθυνών (blame game). Η δεύτερη πρόταση είναι όλη η ουσία και τούς αφορά όλους. Εάν τα πράγματα ήταν τόσο κρίσιμα, θα είχαν προχωρήσει χωρίς πολλά - πολλά και θα είχαμε ήδη κυβέρνηση, αφού έτσι κι αλλοιώς έχουν 168 κουκιά. Αλλά ας το δούμε και ανάποδα. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι δεχόταν ο Τσίπρας την πρότασή τους να φτιάξει κυβέρνηση τής αριστεράς με την υποστήριξη ή ανοχή από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Από τη στιγμή που αυτοί οι δύο λένε σε όλους τούς τόνους ότι αυτά που λέει ο Τσίπρας δεν είναι ρεαλιστικά και δεν γίνονται και μάλιστα θα οδηγούσαν στη δραχμή, τι θα γινόταν τελικά; Θα κάθονταν αυτοί να παρακολουθούν τον Τσίπρα να τινάζει το μαγαζί στον αέρα κι οι ίδιοι θα ισχυρίζονταν ότι ήσαν αμέτοχοι ευθυνών; Ή στην πρώτη στραβή θα απέσυραν την υποστήριξη; Και μετά νέες προσπάθειες για κυβέρνηση; Και θα χανόταν τόσος χρόνος ενώ τα πράγματα είναι τόσο δραματικά (όσο ισχυρίζονται); Τρίχες. Αν όντως το πράγμα πάει για φαλίρισμα, τότε αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι τους και δεν μπορεί κανείς τους να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Και γι αυτό σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι όλοι τους συνυπεύθυνοι, πέραν όλων τών άλλων και λόγω τής επιδεικνυόμενης ανευθυνότητάς τους skal, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος στην όλη κατάσταση που κανείς δεν θίγει. Επικεντρώνονται όλοι στην οικονομία και στους αριθμούς και παραμερίζουν (επιδεικτικά) τον σημαντικότερο παράγοντα, τον κόσμο και την οργή του. Οι δανειστές, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ και γενικά όλο το σύστημα τής διαπλοκής μάς βομβαρδίζει απ' το πρωΐ μέχρι το βράδυ με τρομολαγνικά σενάρια πάνω σε ανύπαρκτα διλήμματα. Και αγνοεί το πραγματικό τρομοκρατικό σενάριο, αυτό τής ανεξέλεγκτης λαϊκής εξέγερσης.
Το σύστημα (και κατεξοχήν ο δικομματισμός) βρίσκεται σε αποδόμηση και πανικό. Με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις τού μνημονιακού μετώπου (επανίδρυση ΠΑΣΟΚ, μεγάλη κεντροδεξιά, κλπ) για να αντέξει τη φθορά λόγω τών επόμενων μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο. Ο άμεσος στόχος είναι η αντιμετώπιση και ο περιορισμός (κατά το δυνατόν) τού αντιμνημονιακού στρατοπέδου. Κομβικό σημείο είναι η ένταξη τού ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο για τρεις λόγους:
1) Για να διαχυθούν οι ευθύνες σε όλους και να γίνει έτσι δυνατή η πολιτική διάσωση τών μνημονιακών κομμάτων.
2) Αναπόφευκτα θα συρρικνωθούν και τα ποσοστά τού ΣΥΡΙΖΑ (όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ).
3) Για να απογοητεύσουν και να τσακίσουν το ηθικό τής αντιμνημονιακής λαϊκής πλειοψηφίας.
Σε μια τέτοια περίπτωση, το πλήγμα στο ηθικό τού κόσμου θα ήταν συντριπτικό. Απλά γιατί θα συνειδητοποιούσε πως ό,τι και να κάνει, όσο και να αντιδράσει, όπως κι αν ψηφίσει, το σύστημα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ακυρώνει τη λαϊκή βούληση. Πλην όμως, το αποτέλεσμα αυτό θα ήταν βραχυπρόθεσμο γιατί όλα τα θαύματα κρατάνε μόνο τρεις μέρες. Ο κόσμος, λόγω τής περαιτέρω φτωχοποίησης, ανεργίας και εξαθλίωσης θα αντιδρούσε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη οργή. Άλλες δυνάμεις θα κάλυπταν το πολιτικό κενό, όπως ακριβώς έκανε ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή στο χώρο τής δεξιάς. Στις επόμενες εκλογές θα έμπαινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλή με ποσοστά Χρυσής Αυγής, η δε Χρυσή Αυγή με ακόμα μεγαλύτερα. Η ακραία πόλωση, οι αντεγκλήσεις και η οξύτητα (εντός και εκτός κοινοβουλίου) θα έφταναν σε ασύληπτα ύψη. Το ίδιο και η καταστολή. Αυτό πλέον θα οδηγούσε αναπότρεπτα σε τυφλή και ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης να αφήσουν τα κορδελάκια και να κάνουν κυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονται τρία πράγματα:
1) Η κατάσταση στο χώρο τής αντιπολίτευσης θα είναι σαφώς πιο ελεγχόμενη (σε σύγκριση με την εκδοχή που προανέφερα).
2) Η κυβέρνηση θα έχει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα παζάρια τής με την τρόικα (θα επισείει το φόβο μιάς ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης).
3) Μία ρεαλιστική και πιο ελεγχόμενη προοπτική για μετά. Απλά γιατί με την περαιτέρω αύξηση τού ΣΥΡΙΖΑ με ψηφοφόρους κατά κανόνα συντηρητικότερους από την αρχική του βάση, μοιραία οι θέσεις του θα στρογγυλεύουν βαθμιαία (όπως ήδη έχει γίνει σε κάποιο βαθμό σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ τού Αλαβάνου). Έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες να αποφύγουμε τον πραγματικό τρόμο...
InfoGnomon
Νεολαϊκισμός, η νέα ασύμμετρη απειλή για την Ελλάδα (2)
"...στην περίπτωση που ένας βλάκας ή εγκάθετος ξένων συμφερόντων..."
Δεν είναι υποχρεωτική η διάζευξη.
"...ο Σαμαράς υποχρεώθηκε να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο όταν συνειδητοποίησε ότι αν δεν τον πράξει, θα «σκάσει η βόμβα» στα χέρια του και θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός της δραχμής."
Όλη η ψυχολογική επιχείρηση ακύρωσης τής ψήφου τών Ελλήνων, καθώς και τής βίαιης επαναφοράς τους στο δρόμο τής υποταγής στους διάφορους τεχνοκράτες - πειραματιστές, βασίζεται ακριβώς σ' αυτό το ψευδοδίλημμα: "Μνημόνιο ή δραχμή;". Ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο να περιγράψει (πόσω μάλλον να αποδείξει...) από πού προκύπτει αυτό, πολύ απλά διότι δεν προκύπτει από πουθενά. Είναι ένα δίλημμα ίσης ακριβώς αξίας με το δίλημμα: "Ευρώ ή παίος;", "παγκοσμιοποίηση ή τζατζίκι;", "Τούρκος ή βάρκα;", κλπ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουν ούτε καν σοβαροφανή επιχειρήματα και απλά αμολάνε παρόλες.
"...θα μείνουν στην ιστορία ως μια αριστερή κυβέρνηση που μείωσε μισθούς και συντάξεις σε ποσοστά κάτω του 50%, για να μην μιλήσουμε για τα σενάρια της δραχμής.
Τελικά, η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός των πολιτικών μας αποδεικνύονται η πιο επικίνδυνη ασύμμετρη απειλή για την πατρίδα μας."
Η πρώτη πρόταση είναι απλά το παιχνίδι με το μπαλλάκι τών ευθυνών (blame game). Η δεύτερη πρόταση είναι όλη η ουσία και τούς αφορά όλους. Εάν τα πράγματα ήταν τόσο κρίσιμα, θα είχαν προχωρήσει χωρίς πολλά - πολλά και θα είχαμε ήδη κυβέρνηση, αφού έτσι κι αλλοιώς έχουν 168 κουκιά. Αλλά ας το δούμε και ανάποδα. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι δεχόταν ο Τσίπρας την πρότασή τους να φτιάξει κυβέρνηση τής αριστεράς με την υποστήριξη ή ανοχή από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Από τη στιγμή που αυτοί οι δύο λένε σε όλους τούς τόνους ότι αυτά που λέει ο Τσίπρας δεν είναι ρεαλιστικά και δεν γίνονται και μάλιστα θα οδηγούσαν στη δραχμή, τι θα γινόταν τελικά; Θα κάθονταν αυτοί να παρακολουθούν τον Τσίπρα να τινάζει το μαγαζί στον αέρα κι οι ίδιοι θα ισχυρίζονταν ότι ήσαν αμέτοχοι ευθυνών; Ή στην πρώτη στραβή θα απέσυραν την υποστήριξη; Και μετά νέες προσπάθειες για κυβέρνηση; Και θα χανόταν τόσος χρόνος ενώ τα πράγματα είναι τόσο δραματικά (όσο ισχυρίζονται); Τρίχες. Αν όντως το πράγμα πάει για φαλίρισμα, τότε αυτό είναι κάτι που το ξέρουν όλοι τους και δεν μπορεί κανείς τους να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Και γι αυτό σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι όλοι τους συνυπεύθυνοι, πέραν όλων τών άλλων και λόγω τής επιδεικνυόμενης ανευθυνότητάς τους skal, υπάρχει και μία άλλη παράμετρος στην όλη κατάσταση που κανείς δεν θίγει. Επικεντρώνονται όλοι στην οικονομία και στους αριθμούς και παραμερίζουν (επιδεικτικά) τον σημαντικότερο παράγοντα, τον κόσμο και την οργή του. Οι δανειστές, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ και γενικά όλο το σύστημα τής διαπλοκής μάς βομβαρδίζει απ' το πρωΐ μέχρι το βράδυ με τρομολαγνικά σενάρια πάνω σε ανύπαρκτα διλήμματα. Και αγνοεί το πραγματικό τρομοκρατικό σενάριο, αυτό τής ανεξέλεγκτης λαϊκής εξέγερσης.
Το σύστημα (και κατεξοχήν ο δικομματισμός) βρίσκεται σε αποδόμηση και πανικό. Με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να αναδιατάξει τις δυνάμεις τού μνημονιακού μετώπου (επανίδρυση ΠΑΣΟΚ, μεγάλη κεντροδεξιά, κλπ) για να αντέξει τη φθορά λόγω τών επόμενων μέτρων που προβλέπει το μνημόνιο. Ο άμεσος στόχος είναι η αντιμετώπιση και ο περιορισμός (κατά το δυνατόν) τού αντιμνημονιακού στρατοπέδου. Κομβικό σημείο είναι η ένταξη τού ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο για τρεις λόγους:
1) Για να διαχυθούν οι ευθύνες σε όλους και να γίνει έτσι δυνατή η πολιτική διάσωση τών μνημονιακών κομμάτων.
2) Αναπόφευκτα θα συρρικνωθούν και τα ποσοστά τού ΣΥΡΙΖΑ (όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ).
3) Για να απογοητεύσουν και να τσακίσουν το ηθικό τής αντιμνημονιακής λαϊκής πλειοψηφίας.
Σε μια τέτοια περίπτωση, το πλήγμα στο ηθικό τού κόσμου θα ήταν συντριπτικό. Απλά γιατί θα συνειδητοποιούσε πως ό,τι και να κάνει, όσο και να αντιδράσει, όπως κι αν ψηφίσει, το σύστημα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ακυρώνει τη λαϊκή βούληση. Πλην όμως, το αποτέλεσμα αυτό θα ήταν βραχυπρόθεσμο γιατί όλα τα θαύματα κρατάνε μόνο τρεις μέρες. Ο κόσμος, λόγω τής περαιτέρω φτωχοποίησης, ανεργίας και εξαθλίωσης θα αντιδρούσε και πάλι, αλλά αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη οργή. Άλλες δυνάμεις θα κάλυπταν το πολιτικό κενό, όπως ακριβώς έκανε ο Καμμένος και η Χρυσή Αυγή στο χώρο τής δεξιάς. Στις επόμενες εκλογές θα έμπαινε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη βουλή με ποσοστά Χρυσής Αυγής, η δε Χρυσή Αυγή με ακόμα μεγαλύτερα. Η ακραία πόλωση, οι αντεγκλήσεις και η οξύτητα (εντός και εκτός κοινοβουλίου) θα έφταναν σε ασύληπτα ύψη. Το ίδιο και η καταστολή. Αυτό πλέον θα οδηγούσε αναπότρεπτα σε τυφλή και ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη.
Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης να αφήσουν τα κορδελάκια και να κάνουν κυβέρνηση με αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχάνονται τρία πράγματα:
1) Η κατάσταση στο χώρο τής αντιπολίτευσης θα είναι σαφώς πιο ελεγχόμενη (σε σύγκριση με την εκδοχή που προανέφερα).
2) Η κυβέρνηση θα έχει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα παζάρια τής με την τρόικα (θα επισείει το φόβο μιάς ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης).
3) Μία ρεαλιστική και πιο ελεγχόμενη προοπτική για μετά. Απλά γιατί με την περαιτέρω αύξηση τού ΣΥΡΙΖΑ με ψηφοφόρους κατά κανόνα συντηρητικότερους από την αρχική του βάση, μοιραία οι θέσεις του θα στρογγυλεύουν βαθμιαία (όπως ήδη έχει γίνει σε κάποιο βαθμό σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ τού Αλαβάνου). Έτσι θα αυξηθούν οι πιθανότητες να αποφύγουμε τον πραγματικό τρόμο...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βυθίζει την ακτοπλοΐα η ύφεση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
