2016-10-17 09:13:01
Η ζωή του Sergei Polunin, του χαρισματικού χορευτή που θεωρείται άξιος διάδοχος του Nureyev και πρωταγωνίστησε πρόσφατα στην ταινία «Ο Χορευτής» με θέμα τη ζωή του (θα προβληθεί στις αίθουσες στην Ελλάδα στις 24/11) δεν ήταν πάντα εύκολη.
Ο 26χρονος την περίοδο που χόρευε, όπως αναφέρει το People, ως πρώτος σολίστας στο βασιλικό μπαλέτο του Λονδίνου, μετά την πίεση που έχει υποστεί από παιδί να ξεχωρίσει και να είναι ο καλύτερος, αρχίζει να ανακαλύπτει τα κορίτσια και τα ναρκωτικά. Στις κατατακτήριες εξετάσεις, όπου πρέπει να παρουσιάσει ένα σόλο του Nureyev, παίρνει κεταμίνη, μια ουσία που χρησιμοποιείται στο ντομπάρισμα των αλόγων και αγαπούν οι ravers. Το Special Kγίνεται η αγαπημένη του απόλαυση. Η ουσία μπορεί να αφήσει σε αφασία τους χρήστες, καθώς μουδιάζει τους μυς, ο απόλυτος εφιάλτης του χορευτή, που όμως δεν φαίνεται να έχει καμία επίδραση στον Sergei. Μέχρι το 2008, στα 19 του, είχε γίνει ο πρώτος σολίστας και ένα χρόνο μετά ο κύριος σολίστας.
Όμως, το Λονδίνο δεν είναι τελικά και τόσο διαφορετικό από το Kherson. Προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση. Έξω είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ και εκείνος αποφασίζει να την εξερευνήσει. Μεθάει, ξενυχτάει, γνωρίζει γυναίκες, κάνει τατουάζ. Διακοσμεί το σμιλεμένο του κορμί με τα πρόσωπα των JamesDean και Heath Ledger, τη φράση «I am not a Human/I am not a God/I am who [sic] I am»), ένα σταυρό, ένα βρυχώμενο ταύρο. Αρχίζει να χαρακώνει το δέρμα του, γιατί επιθυμεί σημάδια από τον ίδιο του τον πόνο. Αργεί στις πρόβες, δεν εμφανίζεται στις προπονήσεις, οι συνάδελφοί του διαμαρτύρονται, χρησιμοποιείμόνο το 20% των δυνατοτήτων του. «Ήμουν 21 και δεν είχε μείνει τίποτα άλλο να αποδείξω. Ήμουν στην κορυφή του κόσμου και ήταν βαρετά». Πλέον σπάνια εμφανιζόταν χωρίς να βρίσκεται υπό την επήρεια κοκαΐνης. «Είχα, έτσι, ανεξάντλητη ενέργεια και δεν βαριόμουν ποτέ». Κανείς, όμως, δεν διαμαρτυρόταν, αφού γέμιζε το θέατρο – ούτε όταν έγραψε στο tweeter «μήπως πουλάει κάποιος ηρωίνη; Πρέπει να ανέβω λίγο». Μάλλον το μετανιώνει γιατί λίγα λεπτά μετά τουιτάρει «τελικά, βολεύτηκα με πίτσα».
Η ζωή που έγινε ταινία
Όλα άλλαξαν όταν μπήκε στη ζωή του η πρίμα μπαλαρίνα Helen Crawford. Έγινε η καλύτερή του φίλη, η οικογένειά του. Ήταν, όμως, εννέα χρόνια μεγαλύτερή του και ήθελε να κάνει παιδιά. «Αποφάσισα να μην την καθυστερήσω. Τη σεβόμουν και την αγαπούσα τόσο που δεν θα μπορούσα να της στερήσω κάτι τέτοιο. Εγώ δεν μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά, δεν έκανα τη ζωή ενός ανθρώπου που κάνει παιδιά». Όχι, οSergei έκανε μια διαφορετική ζωή. Στην πραγματικότητα συνέχιζε το μπαλέτο γιατί ήθελε να βγάλει λεφτά. Έλπιζε πως τώρα, χωρίς τις δεσμεύσεις του Royal Theater, θα μπορούσε να κυνηγήσει περισσότερα χρήματα – χωρίς, όμως, ατζέντη, κάτι που ήταν βασική αρχή του. Εκείνη την εποχή έκλεισε εμφανίσεις στις ΗΠΑ. Δεν μπορούσε να εισχωρήσει, όμως, στο Χόλιγουντ. Σκεφτόταν, μάλιστα, να ζητήσει συμβουλές από τονBaryshnikov για το πώς συνδυάζονται οι δύο αυτές καριέρες. Από την άλλη, συνέχιζε τα άγρια πάρτι και ταtweets…«Today is big party night!!! As long as my heart doesn’t give up on me”. “Charlie Sheen wish to party like us. Only gods can survive amount I take!!!!!!!!. (Απόψε είναι μεγάλο πάρτι. Αρκεί να αντέξει η καρδιά μου. Ο Charlie Sheen θα ευχόταν να διασκεδάζει όπως εμείς. Μόνο ο Θεός αντέχει αυτές τις ποσότητες!!!!!!).
Η φήμη και ο τρόπος ζωής τού στέρησαν πολλές δουλειές. Λίγοι, πλέον, τον εμπιστεύονταν. Ανάμεσά τους και το κοινό.
Ο Igor Zelensky, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Stanislavsky Theatre, άνθρωπος του Vladimir Putin, είδε την ευκαιρία. Του σύστησε τη μοσχοβίτικη upper class, τον φιλοξένησε στο σπίτι του στο St Tropez και του υποσχέθηκε ένα διαμέρισμα εκατομμυρίων. Μόνη προϋπόθεση οι «λευκές νύχτες» να μείνουν στο παρελθόν και να υπογράψουν συμβόλαιο τεσσάρων ετών.
Ο Sergei τον μυθοποιεί. Είναι η πατρική φιγούρα που ποτέ δεν είχε. Ο Zelensky προγραμματίζει περιοδείες, φωτογραφίσεις, ακόμα και τηλεοπτικά σόου. Κάνει το μοσχοβίτικο ντεμπούτο κι ενώ το θέατρο Stanislavskyδεν έχει την αίγλη των Bolshoi δεν πέφτει καρφίτσα. Η επόμενη παράσταση είναι στα πάτρια εδάφη, στοKherson, όπου οι γονείς, οι θείοι και οι παππούδες του θα τον δουν για πρώτη φορά. Σχεδιάζουν ακόμα και κρουαζιέρα όλοι μαζί οικογενειακώς. Ο Sergei είναι νηφάλιος, αλλά όχι ευτυχισμένος.
Ένα χρόνο αργότερα εγκαταλείπει το θίασο μέρες πριν από την πρεμιέρα. Αυτή τη φορά η απόφασή του είναι οριστική.
Πηγαίνει στο Λος Άντζελες και παίρνει απόσταση από όλα – και από το χορό. Θα βάλει και πάλι τις πουέντ του, όταν γνωρίζει τον David LaChapelle. Χορεύει για τις ανάγκες του «Take me to church» και τον εαυτό του. «Ήταν ένα γύρισμα εννέα ωρών. Έκλαψα, χτυπήθηκα, χόρεψα. Πλέον χορεύω μόνο για εμένα». Η επιτυχία του βίντεο τον φέρνει και πάλι στο προσκήνιο. Ο σκηνοθέτης Steven Cantor θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του. Το Dancer υποκλίνεται στο ταλέντο του, εξερευνά τη μετατροπή του σε celebrity και πλάθει, εντέλει, το συγκινητικό πορτρέτο ενός επαναστάτη χορευτή, βάζοντας στο επίκεντρο το βασανιστικό ερώτημα: «Πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όταν είσαι το πιο “περιζήτητο απόκτημα” στο χώρο του μπαλέτου;». Τα είχε καταφέρει. Βρισκόταν στη μεγάλη οθόνη, έστω υποδυόμενος τον εαυτό του.
«Ο Χορευτής» προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στις ελληνικές αίθουσες θα κυκλοφορήσει στις 24 Νοεμβρίου 2016 από την εταιρεία Filmtrade.
Tromaktiko
Ο 26χρονος την περίοδο που χόρευε, όπως αναφέρει το People, ως πρώτος σολίστας στο βασιλικό μπαλέτο του Λονδίνου, μετά την πίεση που έχει υποστεί από παιδί να ξεχωρίσει και να είναι ο καλύτερος, αρχίζει να ανακαλύπτει τα κορίτσια και τα ναρκωτικά. Στις κατατακτήριες εξετάσεις, όπου πρέπει να παρουσιάσει ένα σόλο του Nureyev, παίρνει κεταμίνη, μια ουσία που χρησιμοποιείται στο ντομπάρισμα των αλόγων και αγαπούν οι ravers. Το Special Kγίνεται η αγαπημένη του απόλαυση. Η ουσία μπορεί να αφήσει σε αφασία τους χρήστες, καθώς μουδιάζει τους μυς, ο απόλυτος εφιάλτης του χορευτή, που όμως δεν φαίνεται να έχει καμία επίδραση στον Sergei. Μέχρι το 2008, στα 19 του, είχε γίνει ο πρώτος σολίστας και ένα χρόνο μετά ο κύριος σολίστας.
Όμως, το Λονδίνο δεν είναι τελικά και τόσο διαφορετικό από το Kherson. Προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση. Έξω είναι μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ και εκείνος αποφασίζει να την εξερευνήσει. Μεθάει, ξενυχτάει, γνωρίζει γυναίκες, κάνει τατουάζ. Διακοσμεί το σμιλεμένο του κορμί με τα πρόσωπα των JamesDean και Heath Ledger, τη φράση «I am not a Human/I am not a God/I am who [sic] I am»), ένα σταυρό, ένα βρυχώμενο ταύρο. Αρχίζει να χαρακώνει το δέρμα του, γιατί επιθυμεί σημάδια από τον ίδιο του τον πόνο. Αργεί στις πρόβες, δεν εμφανίζεται στις προπονήσεις, οι συνάδελφοί του διαμαρτύρονται, χρησιμοποιείμόνο το 20% των δυνατοτήτων του. «Ήμουν 21 και δεν είχε μείνει τίποτα άλλο να αποδείξω. Ήμουν στην κορυφή του κόσμου και ήταν βαρετά». Πλέον σπάνια εμφανιζόταν χωρίς να βρίσκεται υπό την επήρεια κοκαΐνης. «Είχα, έτσι, ανεξάντλητη ενέργεια και δεν βαριόμουν ποτέ». Κανείς, όμως, δεν διαμαρτυρόταν, αφού γέμιζε το θέατρο – ούτε όταν έγραψε στο tweeter «μήπως πουλάει κάποιος ηρωίνη; Πρέπει να ανέβω λίγο». Μάλλον το μετανιώνει γιατί λίγα λεπτά μετά τουιτάρει «τελικά, βολεύτηκα με πίτσα».
Η ζωή που έγινε ταινία
Όλα άλλαξαν όταν μπήκε στη ζωή του η πρίμα μπαλαρίνα Helen Crawford. Έγινε η καλύτερή του φίλη, η οικογένειά του. Ήταν, όμως, εννέα χρόνια μεγαλύτερή του και ήθελε να κάνει παιδιά. «Αποφάσισα να μην την καθυστερήσω. Τη σεβόμουν και την αγαπούσα τόσο που δεν θα μπορούσα να της στερήσω κάτι τέτοιο. Εγώ δεν μπορούσα να με φανταστώ με παιδιά, δεν έκανα τη ζωή ενός ανθρώπου που κάνει παιδιά». Όχι, οSergei έκανε μια διαφορετική ζωή. Στην πραγματικότητα συνέχιζε το μπαλέτο γιατί ήθελε να βγάλει λεφτά. Έλπιζε πως τώρα, χωρίς τις δεσμεύσεις του Royal Theater, θα μπορούσε να κυνηγήσει περισσότερα χρήματα – χωρίς, όμως, ατζέντη, κάτι που ήταν βασική αρχή του. Εκείνη την εποχή έκλεισε εμφανίσεις στις ΗΠΑ. Δεν μπορούσε να εισχωρήσει, όμως, στο Χόλιγουντ. Σκεφτόταν, μάλιστα, να ζητήσει συμβουλές από τονBaryshnikov για το πώς συνδυάζονται οι δύο αυτές καριέρες. Από την άλλη, συνέχιζε τα άγρια πάρτι και ταtweets…«Today is big party night!!! As long as my heart doesn’t give up on me”. “Charlie Sheen wish to party like us. Only gods can survive amount I take!!!!!!!!. (Απόψε είναι μεγάλο πάρτι. Αρκεί να αντέξει η καρδιά μου. Ο Charlie Sheen θα ευχόταν να διασκεδάζει όπως εμείς. Μόνο ο Θεός αντέχει αυτές τις ποσότητες!!!!!!).
Η φήμη και ο τρόπος ζωής τού στέρησαν πολλές δουλειές. Λίγοι, πλέον, τον εμπιστεύονταν. Ανάμεσά τους και το κοινό.
Ο Igor Zelensky, ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Stanislavsky Theatre, άνθρωπος του Vladimir Putin, είδε την ευκαιρία. Του σύστησε τη μοσχοβίτικη upper class, τον φιλοξένησε στο σπίτι του στο St Tropez και του υποσχέθηκε ένα διαμέρισμα εκατομμυρίων. Μόνη προϋπόθεση οι «λευκές νύχτες» να μείνουν στο παρελθόν και να υπογράψουν συμβόλαιο τεσσάρων ετών.
Ο Sergei τον μυθοποιεί. Είναι η πατρική φιγούρα που ποτέ δεν είχε. Ο Zelensky προγραμματίζει περιοδείες, φωτογραφίσεις, ακόμα και τηλεοπτικά σόου. Κάνει το μοσχοβίτικο ντεμπούτο κι ενώ το θέατρο Stanislavskyδεν έχει την αίγλη των Bolshoi δεν πέφτει καρφίτσα. Η επόμενη παράσταση είναι στα πάτρια εδάφη, στοKherson, όπου οι γονείς, οι θείοι και οι παππούδες του θα τον δουν για πρώτη φορά. Σχεδιάζουν ακόμα και κρουαζιέρα όλοι μαζί οικογενειακώς. Ο Sergei είναι νηφάλιος, αλλά όχι ευτυχισμένος.
Ένα χρόνο αργότερα εγκαταλείπει το θίασο μέρες πριν από την πρεμιέρα. Αυτή τη φορά η απόφασή του είναι οριστική.
Πηγαίνει στο Λος Άντζελες και παίρνει απόσταση από όλα – και από το χορό. Θα βάλει και πάλι τις πουέντ του, όταν γνωρίζει τον David LaChapelle. Χορεύει για τις ανάγκες του «Take me to church» και τον εαυτό του. «Ήταν ένα γύρισμα εννέα ωρών. Έκλαψα, χτυπήθηκα, χόρεψα. Πλέον χορεύω μόνο για εμένα». Η επιτυχία του βίντεο τον φέρνει και πάλι στο προσκήνιο. Ο σκηνοθέτης Steven Cantor θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τη ζωή του. Το Dancer υποκλίνεται στο ταλέντο του, εξερευνά τη μετατροπή του σε celebrity και πλάθει, εντέλει, το συγκινητικό πορτρέτο ενός επαναστάτη χορευτή, βάζοντας στο επίκεντρο το βασανιστικό ερώτημα: «Πώς μπορείς να είσαι ελεύθερος άνθρωπος, όταν είσαι το πιο “περιζήτητο απόκτημα” στο χώρο του μπαλέτου;». Τα είχε καταφέρει. Βρισκόταν στη μεγάλη οθόνη, έστω υποδυόμενος τον εαυτό του.
«Ο Χορευτής» προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας και στις ελληνικές αίθουσες θα κυκλοφορήσει στις 24 Νοεμβρίου 2016 από την εταιρεία Filmtrade.
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
