2016-12-22 18:28:06
Ένα δεύτερο παιδί στην οικογένεια είναι ευλογία, είναι μία ακόμα πηγή χαράς, είναι ένα ακόμα θαύμα, μία νέα ιστορία, ένα διαφορετικό κομμάτι του εαυτού σου είναι, όμως, και μία δεύτερη ευκαιρία για εσένα. Αν το πρώτο παιδί είναι αυτό που σε χρίζει μαμά, το δεύτερο παιδί σου δίνει την δυνατότητα να γίνεις ακόμα καλύτερη, να επενδύσεις τη σοφία που απέκτησες και να αποφύγεις τα λάθη που έκανες την πρώτη φορά. Ακούγεται λίγο άδικο ως προς το πρώτο σου παιδί αυτό, έτσι δεν είναι; Σαν να έγινε το «πειραματόζωο», για να εισπράξει το δεύτερο όλα τα θετικά αποτελέσματα του «πειράματος». Ξέρετε κάτι, όμως; Έχει και το πρώτο σας παιδί να κερδίσει πολλά από αυτή σας τη «βελτιωμένη έκδοση» -εγώ, τουλάχιστον, αυτό βλέπω. Γιατί τη δεύτερη φορά που έγινα μαμά.
Δεν ήμουν πια τόσο στρεσαρισμένη με το να γίνουν όλα σωστά
…με αποτέλεσμα να απολαμβάνω πολύ περισσότερο κάθε στιγμή, τόσο με το μωρό όσο και με το μεγάλο μου παιδί
. Η πίεση που ένιωθα την πρώτη φορά για να τα κάνω όλα τέλεια, όχι μόνο με εξαντλούσε, αλλά και μου δημιουργούσε τρομερό εκνευρισμό και με έκανε να τσακώνομαι συνεχώς με τον άντρα μου. Τη δεύτερη φορά αποφάσισα πως ή θα αποστείρωνα ή θα σιδέρωνα –και τα δύο δεν θα γινόντουσαν. Και το σπίτι μπορούσε να μείνει ατακτοποίητο για αρκετές μέρες. Αρκεί που ήταν καθαρό. Και προφανώς δεν περίμενα 40 μέρες για να βγω μια βόλτα με το μωρό από το σπίτι!
Δεν δεχόμουν επισκέψεις ανά πάσα ώρα και στιγμή
Και ευτυχώς δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη πρόθεση για επισκέψεις, όπως την πρώτη φορά, που επειδή ντρεπόμουν να πω «όχι» στο μαιευτήριο παρέλασε ένας λόχος και άλλος ένας μετά στο σπίτι μας, χωρίς να υπολογίζει κανείς αν εγώ είχα τη σχετική διάθεση ή αν αυτό ήταν επικίνδυνο για το μωρό. Πόσο πιο εύκολο έγινε το «όχι» τη δεύτερη φορά…
Δεν αγχωνόμουν για το πόσο θα φάει…
Στο πρώτο μου μωρό μετρούσα τα ελάχιστα ml γάλακτος που έπινε σε κάθε γεύμα, τα σημείωνα σε ένα χαρτί, μαζί με τις ώρες που έτρωγε και όταν αγχωμένη διαπίστωνα πως δεν είχε φάει αρκετά μέχρι το τέλος της ημέρας, έπαιρνα την παιδίατρο και σχεδόν κλαίγοντας τη ρωτούσα πώς θα μεγαλώσει αυτό το μωρό. (Έξι σχεδόν χρόνια μετά, είναι η πιο ψηλή στην τάξη της και υπάρχουν φορές που της παίρνω το φαγητό από μπροστά της.) Με το δεύτερο μωρό μου συνειδητοποίησα πως, εφόσον είναι υγιές, δεν θα ασχοληθώ ξανά με το πόσο θα φάει –θα φάει όσο θέλει. Και η ζωή μου έγινε τόσο πολύ πιο εύκολη!
…αν λερώθηκε
Με το που λερωνόταν το φορμάκι της πρώτης κόρης μου από λίγη φρουτόκρεμα, τρέχαμε να φορέσουμε καθαρό. Κι αν έπεφτε και στο δεύτερο λίγο φαγητό, το άλλαζα αμέσως κι αυτό. Παράνοια! Αυτή τη στιγμή, το δεύτερο μωρό μου, φοράει εδώ και δύο μέρες το ίδιο φορμάκι. Και πραγματικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Όσο για το άλλαγμα της πάνας, όταν η πρώτη μου ήταν νεογέννητο, την άλλαζα ΚΑΘΕ φορά που ξυπνούσε μέσα στη νύχτα (ακόμα και 3 φορές!) –και μετά αναρωτιόμουν γιατί δυσκολευόταν να ξανακοιμηθεί. Τη δεύτερή μου την άλλαζα μία φορά πριν κοιμηθεί και μία όταν ξυπνούσε το πρωί. Όταν ξυπνούσε μέσα στη νύχτα, τη θήλαζα και μετά πάλι ύπνος.
…και πότε θα περπατήσει.
Θυμάμαι με τρόμο την εποχή που η μεγάλη μου κόρη άρχισε να περπατά όταν ήταν ενός έτους. Από τότε δεν ξανακάθισε ποτέ στο καρότσι και εμείς την κυνηγούσαμε σαν τρελοί όπου κι αν βρισκόμασταν. Θαύμαζα τα άλλα μωρά που περπατούσαν λίγο μεν, αλλά όταν κουράζονταν «άραζαν» στο καρότσι και ζήλευα τους γονείς που απολάμβαναν τη βόλτα τους. Αυτή τη φορά δεν βιάζομαι καθόλου να περπατήσει η μικρή μου –μπορεί να πάρει όσο χρόνο θέλει! (Θα εξυπηρετούσε, μόνο, να μιλήσει λίγο πιο γρήγορα, για να συνεννοείται καλύτερη με την αδερφή της).
Έδωσα πιπίλα από την πρώτη εβδομάδα
Στο πρώτο μου μωρό απέφευγα όσο μπορούσα να δώσω πιπίλα, για να μην την συνηθίσει από τόσο νωρίς, για να μην χαλάσουν τα δόντια της… ούτε κι εγώ ξέρω πραγματικά γιατί. Στον έναν μήνα περίπου, όταν το κακόμοιρο σφάδαζε από κολικούς και έκλαιγε ασταμάτητα, έκανα την καρδιά μου πέτρα και αποστείρωσα την πρώτη πιπίλα. Και βρήκαμε όλοι την υγεία μας! Στο δεύτερο μωρό μου δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Όταν υποψιάστηκα τις πρώτες ενοχλήσεις και γκρίνιες, έδωσα αμέσως πιπίλα –και βρήκαμε και οι 4 πλέον την υγειά μας!
Δεν έτρεχα με το παραμικρό κλάμα
Ούτε υπέκυπτα στην κάθε απαίτηση. Πλέον ήξερα πως όταν θα ξαπλώσει στο κρεβάτι μπορεί να κλάψει για 2 λεπτά -δεν πειράζει!- μετά, όμως θα αποκοιμηθεί. Και το «όχι» ήρθε πιο εύκολα: Όχι, δεν θα ρίχνει αθώες σφαλιαρίτσες στον παππού για να γελάμε (όπως έκανε η αδελφή της), ούτε θα της επιτρέπω να γκρεμίσει το μισό σπίτι, επειδή «έτσι κάνουν τα μωρά». Εξάλλου, οφείλω πλέον να προστατεύσω τα παιχνίδια και τις χειροτεχνίες της μεγάλης της αδελφής που δεν φταίει σε τίποτα να τα βρίσκει μονίμως κατεστραμμένα. Λυπάμαι, μικρούλα μου, αυτή τη φορά οι κανόνες θα ξεκινήσουν λίγο νωρίτερα.
Δεν βασιζόμουν τυφλά στα λόγια των ειδικών
Δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω ότι οι γονείς πρέπει να βρίσκουν έναν παιδίατρο που εμπιστεύονται και να ακολουθούν μόνο τις δικές του οδηγίες, ως προς την ανατροφή και την υγεία των παιδιών. Έχουμε την τύχη να έχουμε μία εξαιρετική παιδίατρο που πράγματι εμπιστευόμαστε πολύ. Ωστόσο, με το πρώτο μου μωρό δεν έχανα ευκαιρία να συζητώ με πάσης φύσης «ειδικό», να διαβάζω βιβλία παιδοψυχολογίας που θα με μάθαιναν να γίνω καλύτερη μαμά και τελικά να νιώθω απίστευτες τύψεις που δεν μπορούσα να ακολουθήσω κάθε συμβουλή κατά γράμμα και τρομερή εξάντληση για να τα καταφέρω. Ένιωθα ανεπαρκής μαμά επειδή δούλευα, επειδή μία φορά την εβδομάδα είχα την ανάγκη να κάνω γυμναστική, επειδή δεν είχα πάρει ΟΛΑ τα παιχνίδια που προτείνονται ανά αναπτυξιακό στάδιο για το μωρό μου…
Τη δεύτερη φορά αποφάσισα ότι θα ακούω μόνο την παιδίατρό μου -και αυτήν όχι τόσο άκριτα, όπως παλιά- και ότι θα σταματήσω να νιώθω ενοχές κάθε φορά που θα έχω ανάγκη να κάνω κάτι για τον εαυτό μου (δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ). Επίσης, το 10 μηνών μωρό μου αυτή τη στιγμή παίζει με τη Barbie της μεγάλης της αδερφής. Και αυτό εγώ το ονομάζω «παιχνίδι εξάσκησης της λεπτής κινητικότητας».
Δεν αναλαμβάνω να τα κάνω όλα μόνη μου
Λες και θα μου έδινε κανείς βραβείο πολυπραγμοσύνης, την πρώτη φορά που έγινα μαμά ήθελα να είμαι πανταχού παρούσα και να κάνω τα πάντα με επιτυχία: Να μην κοιμάμαι μεν τα βράδια, αλλά να θηλάζω, να ταΐζω, να δουλεύω, να μαγειρεύω, να καθαρίζω και να φροντίζω και τον άντρα μου. Τη δεύτερη φορά -ή μάλλον για να υπάρξει δεύτερη φορά- έκανα ένα καλό ξεκαθάρισμα με τον αγαπημένο μου, λέγοντας ότι αν θέλει δεύτερο απόγονο θα χρειαστεί να αναλάβει πολύ περισσότερες δουλειές –και κάπως έτσι έγινε.
Κατάλαβα πραγματικά πόση ευτυχία μπορούν να φέρουν τα παιδιά
Δεν το κρύβω, την πρώτη φορά που έγινα μαμά ήμουν τόσο αγχωμένη (και τόσο άσχετη) που στην προσπάθειά μου να προλάβω όσα -θεωρούσα ότι- έπρεπε υποχρεωτικά να γίνουν, δεν συνειδητοποιούσα τι θησαυρό κρατώ στα χέρια μου και πως, πέρα από κάποιες δύσκολες, υπήρχαν και αμέτρητες υπέροχες στιγμές μαζί του. Χρειάστηκε να μεγαλώσει αρκετά για να αναγνωρίσω την ευλογία του να έχεις παιδιά. Χρειάστηκε να βάλω στην άκρη ορισμένες απολαύσεις που μέχρι τότε θεωρούσα πολύτιμες για τον εαυτό μου (τον ύπνο μου, τις βόλτες μου, τον απεριόριστο χρόνο με τον άντρα μου) για να αφήσω χώρο -πολύ πιο συνειδητά αυτή τη φορά- σε δύο ακόμα μικροσκοπικά πατουσάκια, δύο ακόμα υπέρλαμπρα ματάκια και ένα ακόμα γλυκό στοματάκι που δεν χορταίνω να φιλάω, ώστε να γεμίσει κι άλλο η αγκαλιά και η καρδιά μου. Το ότι ανησυχούσα για το αν θα μπορέσω να αγαπήσω τόσο πολύ άλλο παιδί στον κόσμο όλο είναι σίγουρα το μεγαλύτερο από τα λάθη που έκανα.
Πηγή Tromaktiko
Δεν ήμουν πια τόσο στρεσαρισμένη με το να γίνουν όλα σωστά
…με αποτέλεσμα να απολαμβάνω πολύ περισσότερο κάθε στιγμή, τόσο με το μωρό όσο και με το μεγάλο μου παιδί
Δεν δεχόμουν επισκέψεις ανά πάσα ώρα και στιγμή
Και ευτυχώς δεν υπήρχε και τόσο μεγάλη πρόθεση για επισκέψεις, όπως την πρώτη φορά, που επειδή ντρεπόμουν να πω «όχι» στο μαιευτήριο παρέλασε ένας λόχος και άλλος ένας μετά στο σπίτι μας, χωρίς να υπολογίζει κανείς αν εγώ είχα τη σχετική διάθεση ή αν αυτό ήταν επικίνδυνο για το μωρό. Πόσο πιο εύκολο έγινε το «όχι» τη δεύτερη φορά…
Δεν αγχωνόμουν για το πόσο θα φάει…
Στο πρώτο μου μωρό μετρούσα τα ελάχιστα ml γάλακτος που έπινε σε κάθε γεύμα, τα σημείωνα σε ένα χαρτί, μαζί με τις ώρες που έτρωγε και όταν αγχωμένη διαπίστωνα πως δεν είχε φάει αρκετά μέχρι το τέλος της ημέρας, έπαιρνα την παιδίατρο και σχεδόν κλαίγοντας τη ρωτούσα πώς θα μεγαλώσει αυτό το μωρό. (Έξι σχεδόν χρόνια μετά, είναι η πιο ψηλή στην τάξη της και υπάρχουν φορές που της παίρνω το φαγητό από μπροστά της.) Με το δεύτερο μωρό μου συνειδητοποίησα πως, εφόσον είναι υγιές, δεν θα ασχοληθώ ξανά με το πόσο θα φάει –θα φάει όσο θέλει. Και η ζωή μου έγινε τόσο πολύ πιο εύκολη!
…αν λερώθηκε
Με το που λερωνόταν το φορμάκι της πρώτης κόρης μου από λίγη φρουτόκρεμα, τρέχαμε να φορέσουμε καθαρό. Κι αν έπεφτε και στο δεύτερο λίγο φαγητό, το άλλαζα αμέσως κι αυτό. Παράνοια! Αυτή τη στιγμή, το δεύτερο μωρό μου, φοράει εδώ και δύο μέρες το ίδιο φορμάκι. Και πραγματικά, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! Όσο για το άλλαγμα της πάνας, όταν η πρώτη μου ήταν νεογέννητο, την άλλαζα ΚΑΘΕ φορά που ξυπνούσε μέσα στη νύχτα (ακόμα και 3 φορές!) –και μετά αναρωτιόμουν γιατί δυσκολευόταν να ξανακοιμηθεί. Τη δεύτερή μου την άλλαζα μία φορά πριν κοιμηθεί και μία όταν ξυπνούσε το πρωί. Όταν ξυπνούσε μέσα στη νύχτα, τη θήλαζα και μετά πάλι ύπνος.
…και πότε θα περπατήσει.
Θυμάμαι με τρόμο την εποχή που η μεγάλη μου κόρη άρχισε να περπατά όταν ήταν ενός έτους. Από τότε δεν ξανακάθισε ποτέ στο καρότσι και εμείς την κυνηγούσαμε σαν τρελοί όπου κι αν βρισκόμασταν. Θαύμαζα τα άλλα μωρά που περπατούσαν λίγο μεν, αλλά όταν κουράζονταν «άραζαν» στο καρότσι και ζήλευα τους γονείς που απολάμβαναν τη βόλτα τους. Αυτή τη φορά δεν βιάζομαι καθόλου να περπατήσει η μικρή μου –μπορεί να πάρει όσο χρόνο θέλει! (Θα εξυπηρετούσε, μόνο, να μιλήσει λίγο πιο γρήγορα, για να συνεννοείται καλύτερη με την αδερφή της).
Έδωσα πιπίλα από την πρώτη εβδομάδα
Στο πρώτο μου μωρό απέφευγα όσο μπορούσα να δώσω πιπίλα, για να μην την συνηθίσει από τόσο νωρίς, για να μην χαλάσουν τα δόντια της… ούτε κι εγώ ξέρω πραγματικά γιατί. Στον έναν μήνα περίπου, όταν το κακόμοιρο σφάδαζε από κολικούς και έκλαιγε ασταμάτητα, έκανα την καρδιά μου πέτρα και αποστείρωσα την πρώτη πιπίλα. Και βρήκαμε όλοι την υγεία μας! Στο δεύτερο μωρό μου δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά. Όταν υποψιάστηκα τις πρώτες ενοχλήσεις και γκρίνιες, έδωσα αμέσως πιπίλα –και βρήκαμε και οι 4 πλέον την υγειά μας!
Δεν έτρεχα με το παραμικρό κλάμα
Ούτε υπέκυπτα στην κάθε απαίτηση. Πλέον ήξερα πως όταν θα ξαπλώσει στο κρεβάτι μπορεί να κλάψει για 2 λεπτά -δεν πειράζει!- μετά, όμως θα αποκοιμηθεί. Και το «όχι» ήρθε πιο εύκολα: Όχι, δεν θα ρίχνει αθώες σφαλιαρίτσες στον παππού για να γελάμε (όπως έκανε η αδελφή της), ούτε θα της επιτρέπω να γκρεμίσει το μισό σπίτι, επειδή «έτσι κάνουν τα μωρά». Εξάλλου, οφείλω πλέον να προστατεύσω τα παιχνίδια και τις χειροτεχνίες της μεγάλης της αδελφής που δεν φταίει σε τίποτα να τα βρίσκει μονίμως κατεστραμμένα. Λυπάμαι, μικρούλα μου, αυτή τη φορά οι κανόνες θα ξεκινήσουν λίγο νωρίτερα.
Δεν βασιζόμουν τυφλά στα λόγια των ειδικών
Δεν θα σταματήσω ποτέ να πιστεύω ότι οι γονείς πρέπει να βρίσκουν έναν παιδίατρο που εμπιστεύονται και να ακολουθούν μόνο τις δικές του οδηγίες, ως προς την ανατροφή και την υγεία των παιδιών. Έχουμε την τύχη να έχουμε μία εξαιρετική παιδίατρο που πράγματι εμπιστευόμαστε πολύ. Ωστόσο, με το πρώτο μου μωρό δεν έχανα ευκαιρία να συζητώ με πάσης φύσης «ειδικό», να διαβάζω βιβλία παιδοψυχολογίας που θα με μάθαιναν να γίνω καλύτερη μαμά και τελικά να νιώθω απίστευτες τύψεις που δεν μπορούσα να ακολουθήσω κάθε συμβουλή κατά γράμμα και τρομερή εξάντληση για να τα καταφέρω. Ένιωθα ανεπαρκής μαμά επειδή δούλευα, επειδή μία φορά την εβδομάδα είχα την ανάγκη να κάνω γυμναστική, επειδή δεν είχα πάρει ΟΛΑ τα παιχνίδια που προτείνονται ανά αναπτυξιακό στάδιο για το μωρό μου…
Τη δεύτερη φορά αποφάσισα ότι θα ακούω μόνο την παιδίατρό μου -και αυτήν όχι τόσο άκριτα, όπως παλιά- και ότι θα σταματήσω να νιώθω ενοχές κάθε φορά που θα έχω ανάγκη να κάνω κάτι για τον εαυτό μου (δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ). Επίσης, το 10 μηνών μωρό μου αυτή τη στιγμή παίζει με τη Barbie της μεγάλης της αδερφής. Και αυτό εγώ το ονομάζω «παιχνίδι εξάσκησης της λεπτής κινητικότητας».
Δεν αναλαμβάνω να τα κάνω όλα μόνη μου
Λες και θα μου έδινε κανείς βραβείο πολυπραγμοσύνης, την πρώτη φορά που έγινα μαμά ήθελα να είμαι πανταχού παρούσα και να κάνω τα πάντα με επιτυχία: Να μην κοιμάμαι μεν τα βράδια, αλλά να θηλάζω, να ταΐζω, να δουλεύω, να μαγειρεύω, να καθαρίζω και να φροντίζω και τον άντρα μου. Τη δεύτερη φορά -ή μάλλον για να υπάρξει δεύτερη φορά- έκανα ένα καλό ξεκαθάρισμα με τον αγαπημένο μου, λέγοντας ότι αν θέλει δεύτερο απόγονο θα χρειαστεί να αναλάβει πολύ περισσότερες δουλειές –και κάπως έτσι έγινε.
Κατάλαβα πραγματικά πόση ευτυχία μπορούν να φέρουν τα παιδιά
Δεν το κρύβω, την πρώτη φορά που έγινα μαμά ήμουν τόσο αγχωμένη (και τόσο άσχετη) που στην προσπάθειά μου να προλάβω όσα -θεωρούσα ότι- έπρεπε υποχρεωτικά να γίνουν, δεν συνειδητοποιούσα τι θησαυρό κρατώ στα χέρια μου και πως, πέρα από κάποιες δύσκολες, υπήρχαν και αμέτρητες υπέροχες στιγμές μαζί του. Χρειάστηκε να μεγαλώσει αρκετά για να αναγνωρίσω την ευλογία του να έχεις παιδιά. Χρειάστηκε να βάλω στην άκρη ορισμένες απολαύσεις που μέχρι τότε θεωρούσα πολύτιμες για τον εαυτό μου (τον ύπνο μου, τις βόλτες μου, τον απεριόριστο χρόνο με τον άντρα μου) για να αφήσω χώρο -πολύ πιο συνειδητά αυτή τη φορά- σε δύο ακόμα μικροσκοπικά πατουσάκια, δύο ακόμα υπέρλαμπρα ματάκια και ένα ακόμα γλυκό στοματάκι που δεν χορταίνω να φιλάω, ώστε να γεμίσει κι άλλο η αγκαλιά και η καρδιά μου. Το ότι ανησυχούσα για το αν θα μπορέσω να αγαπήσω τόσο πολύ άλλο παιδί στον κόσμο όλο είναι σίγουρα το μεγαλύτερο από τα λάθη που έκανα.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
1 εκατομμύριο ευρώ, αύριο, στους αγρότες της Κρήτης
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
