2016-12-30 13:57:08
Πάντα μου φαίνεται αστείο όταν ξεκινάω να γράφω ένα κείμενο το οποίο τιτλοφορείται «το απόλυτο μυστικό/ το τρικ που θα σου λύσει τα χέρια μπλα μπλα μπλα για κάτι που ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ». Και έχει τύχει αρκετές φορές να χρειαστεί να το κάνω.
Πρέπει όμως να ξέρεις ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος (τουλάχιστον ο δικός μου), όταν καταπιάνεται με κάτι το οποίο δεν απολαμβάνει, τότε είναι που βρίσκει τους πιο ευφάνταστους και έξυπνους τρόπους ώστε να βγάλει αυτή τη δύσκολη δοκιμασία σε πέρας όσο καλύτερα και γρηγορότερα μπορεί.
Το φαγητό λοιπόν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγάλες μου αγάπες και κονταροχτυπιέται πολύ δυνατά με την επόμενη που είναι τα παπούτσια. Προϋπόθεση λοιπόν για να μπορώ να ψωνίσω παπούτσια (ή και όλο το σύμπαν γενικά), είναι να έχω λεφτά. Αυτό το φροντίζω και αυτή τη στιγμή που σου γράφω καθώς είμαι αρκετά τυχερή ώστε να έχω μια δουλειά. Όταν όμως θέλω να φάω, αυτό σημαίνει πως πρέπει με κάποιον τρόπο να βρεθεί μπροστά μου ένα πιάτο φαγητό. Το ταπεράκι της μαμάς είναι πάντα σωτήριο όταν το στομάχι γουργουρίσει. Εξίσου αγαπημένο είναι και το delivery, ενώ εκτιμώ δεόντως τις φίλες και τα αγόρια με έφεση στη μαγειρική και στο σύνδρομο γιαγιάς (aka σε ταΐζουν μέχρι να γεμίσει το στόμα και να μη μπορείς να μιλήσεις).
Όλα καλά μέχρι εδώ.
Έρχεται όμως και μια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς ότι έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και πρέπει επιτέλους να ανεξαρτητοποιηθείς, να κόψεις τον ομφάλιο λώρο και να βγεις εκεί έξω ελεύθερη από τα δεσμά των τροφών σου (όπου τροφοί, εννοώ όλους τους παραπάνω υπέροχους ανθρώπους). Τότε αποκτάς μια νέα υποχρέωση προς τον εαυτό σου – και την τσέπη σου: πρέπει να μάθω να μαγειρεύω.
Στη σκέψη και μόνο ότι θα μπω στην κουζίνα με πιάνει κάτι σαν αναφυλαξία, άγχος, κρίση πανικού, το ίδιο δηλαδή που θα πάθαινα αν με έριχνες με ένα ελικόπτερο σε μια ζούγκλα του Αμαζονίου (με ή χωρίς χάρτη). Έψαχνα λοιπόν τις προάλλες τα ντουλάπια, προκειμένου να βρω ένα κάποιο εργαλείο να με βοηθήσει στην φαεινή (#διπλής) ιδέα που είχα να φτιάξω ένα κέικ. Εκεί στο ντουλάπι δίπλα από το ψυγείο λοιπόν
Tromaktiko
Πρέπει όμως να ξέρεις ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος (τουλάχιστον ο δικός μου), όταν καταπιάνεται με κάτι το οποίο δεν απολαμβάνει, τότε είναι που βρίσκει τους πιο ευφάνταστους και έξυπνους τρόπους ώστε να βγάλει αυτή τη δύσκολη δοκιμασία σε πέρας όσο καλύτερα και γρηγορότερα μπορεί.
Το φαγητό λοιπόν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις μεγάλες μου αγάπες και κονταροχτυπιέται πολύ δυνατά με την επόμενη που είναι τα παπούτσια. Προϋπόθεση λοιπόν για να μπορώ να ψωνίσω παπούτσια (ή και όλο το σύμπαν γενικά), είναι να έχω λεφτά. Αυτό το φροντίζω και αυτή τη στιγμή που σου γράφω καθώς είμαι αρκετά τυχερή ώστε να έχω μια δουλειά. Όταν όμως θέλω να φάω, αυτό σημαίνει πως πρέπει με κάποιον τρόπο να βρεθεί μπροστά μου ένα πιάτο φαγητό. Το ταπεράκι της μαμάς είναι πάντα σωτήριο όταν το στομάχι γουργουρίσει. Εξίσου αγαπημένο είναι και το delivery, ενώ εκτιμώ δεόντως τις φίλες και τα αγόρια με έφεση στη μαγειρική και στο σύνδρομο γιαγιάς (aka σε ταΐζουν μέχρι να γεμίσει το στόμα και να μη μπορείς να μιλήσεις).
Όλα καλά μέχρι εδώ.
Έρχεται όμως και μια στιγμή στη ζωή σου που συνειδητοποιείς ότι έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου και πρέπει επιτέλους να ανεξαρτητοποιηθείς, να κόψεις τον ομφάλιο λώρο και να βγεις εκεί έξω ελεύθερη από τα δεσμά των τροφών σου (όπου τροφοί, εννοώ όλους τους παραπάνω υπέροχους ανθρώπους). Τότε αποκτάς μια νέα υποχρέωση προς τον εαυτό σου – και την τσέπη σου: πρέπει να μάθω να μαγειρεύω.
Στη σκέψη και μόνο ότι θα μπω στην κουζίνα με πιάνει κάτι σαν αναφυλαξία, άγχος, κρίση πανικού, το ίδιο δηλαδή που θα πάθαινα αν με έριχνες με ένα ελικόπτερο σε μια ζούγκλα του Αμαζονίου (με ή χωρίς χάρτη). Έψαχνα λοιπόν τις προάλλες τα ντουλάπια, προκειμένου να βρω ένα κάποιο εργαλείο να με βοηθήσει στην φαεινή (#διπλής) ιδέα που είχα να φτιάξω ένα κέικ. Εκεί στο ντουλάπι δίπλα από το ψυγείο λοιπόν
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάτρα: Ενδιαφέρον υποψήφιων επενδυτών για μεγάλα ακίνητα του κέντρου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν τελείωσε ο ΠΑΟΚ με τον Ανσαριφάρντ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
