2017-07-02 10:20:47
του καθηγητή Δρα Ηλία Φιλιππίδη
Ο τρόπος, που σκέπτεται ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων, είναι δυστυχώς μονοδιάστατος. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ασχολείται καθόλου με τον τρόπο, που σκέπτεται ο Έλληνας, διότι έχει παρασυρθεί από το τσουνάμι της παγκοσμιοποιήσεως και απορρίπτει κάθε «εθνική εξειδίκευση». Ήδη το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει εισέλθει στο υπερθετικό επίπεδο της ισοπεδώσεως, που είναι η απαγόρευση του «διδακτισμού», δηλ. η αποφυγή παροχής συμβουλών στα παιδιά, ακόμη και του Δημοτικού, για τις αξίες, τις οποίες θα πρέπει να σέβονται και να ακολουθούν στην ζωή τους.
Παρ’όλα αυτά τα παιδιά υφίστανται πραγματική πλύση εγκεφάλου για την αποδοχή της διαφορετικότητας, σε σημείο μάλιστα να παροτρύνονται τα παιδιά, ακόμη και να τους επιβάλλεται, να βιώσουν την διαφορετικότητα με την ίδια την ύπαρξή τους.
Ας απαριθμήσουμε μερικά παραδείγματα λανθασμένου τρόπου σκέψεως:
Στην θέση της πραγματικότητας βάζουμε αυτό, που θα θέλαμε να συμβεί. Δεν μπορούμε γενικά να ξεχωρίσουμε το περιεχόμενο της εξωτερικής πραγματικότητας από τον εσωτερικό μας κόσμο και δυσκολευόμαστε να παραδεχθούμε την αυτοτέλεια και πολύ λιγότερο την προτεραιότητα της πραγματικότητας ως βάσεως εκκινήσεως της αντιδράσεως μας.
Στην θέση της κοινωνικής συλλογικότητας και του γενικού συμφέροντος πολλοί βάζουμε την ιδιοτέλεια και δίνουμε την προτεραιότητα στο δικό μας συμφέρον.
Στην θέση του ορθού και του λάθους βάζουμε τα πρόσωπα που συμπαθούμε ή αντιπαθούμε. Δηλ. δεν παραδεχόμαστε, ότι μπορεί να υπάρχει μία αντικειμενική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και ότι μπορεί να υπάρχουν αρμοδιότερα κριτήρια για τον προσδιορισμό του ορθού, πάντως καταλληλότερα από αυτά που επιλέγουμε εμείς.
Σε αυτή την περίπτωση:
Εάν η διάκριση ανάμεσα σε ορθό και σε λάθος αφορά και εμάς, τότε χωρίς πολλή σκέψη είμαστε πεπεισμένοι, ότι το ορθό είναι με το μέρος μας. Έτσι ξεμπερδεύουμε εύκολα και προχωράμε ακάθεκτοι στην ζωή.
Εάν όμως δεχθούμε ότι το ορθό και ακόμη χειρότερα το δίκαιο, βρίσκεται από την άλλη πλευρά, αυτό μπορεί να προκαλέσει πολλές ανακατατάξεις στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και ανατροπές στον τρόπο που σκεπτόμαστε.
Φοβούμαι. ότι η ιδιοτέλεια και η αυτοδικαίωση αποτελούν τα ισχυρότερα στοιχεία ψυχολογικής ασφάλειας για τον εαυτό μας, διότι, αν δεχθούμε ότι το κέντρο βάρους της ζωής μπορεί να βρίσκεται έξω από εμάς, τότε μας πιάνει ανασφάλεια και πανικός, νομίζουμε, ότι θα «χάσουμε » τον εαυτό μας. Γιαυτό προτιμάμε να κλεινόμαστε μέσα του. Ο εαυτός μας είναι το καβούκι μας!..
Σε μια άλλη περίπτωση, που η διάκριση ανάμεσα στο ορθό και το λάθος αφορά την συμπεριφορά άλλων προσώπων, προτιμούμε να πάρουμε το μέρος του προσώπου, που συμπαθούμε περισσότερο και απορρίπτουμε ασυζητητί την άποψη ή την συμπεριφορά του προσώπου που αντιπαθούμε ή που μας αφήνει αδιάφορους.
Οι λόγοι σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι δύο:
Η συμπάθεια μας για ένα πρόσωπο αποτελεί στην σκέψη μας προέκταση του εγωκεντρισμού μας. Επομένως, όπως θα δίναμε το δίκαιο στον εαυτό μας, έτσι ταυτιζόμαστε αυτομάτως με το πρόσωπο που συμπαθούμε.
Αν μία διαφορά απόψεων αφορά δύο πρόσωπα, με τα οποία δεν έχουμε κάποια προσωπική σχέση, δεν αναζητούμε τα κριτήρια εκείνα, που αντικειμενικά προσδιορίζουν το επίπεδο γνώσεων, οι οποίες απαιτούνται για μια ορθή κρίση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά απλουστεύουμε το θέμα, δηλ. το κατεβάζουμε και το εντάσσουμε στις δικές μας κατηγορίες κρίσεως, που είναι συνήθως κομματικές ή ευρύτερα ιδεολογικές ή απλώς και γενικώς ψυχολογικές.
Με τα συνήθη λοιπόν αυτά υπό-κριτήρια και χωρίς την γνώση των ειδικών ιστορικών και νομικών παραμέτρων του θέματος, χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου… αλά Πατσίφικο προφανώς!
Αυτή ήταν η αφορμή, για να γράψω αυτό το άρθρο.
Δεν με ενδιαφέρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση έπραξε σωστά, μόνο που θα έπρεπε να είχε ενημερώσει προηγουμένως τον Μανώλη Γλέζο για την πρόθεσή της. Το είχε κάνει; Γνωρίζω πολύ καλά την νοοτροπία των Γερμανών και την επιθετική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, τόσο στο θέμα της εξοφλήσεως των κατοχικών υποχρεώσεών της, όσο και στην ληστρική πολιτική της στην διαχείριση του ελληνικού χρέους.
Μακάρι, να είχε δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο, για να μάθει όλη η Υφήλιος, τι χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα, ποιός είναι ο πολιτισμένος και ποιός όχι. Αλλά θα ήθελα να ήταν ο Γλέζος αυτός, που θα εμπόδιζε τον Γερμανό πρέσβυ να καταθέσει το στεφάνι. Ποιός θα τολμούσε να τον επικρίνει;
ΠΗΓΗ: http://www.hellenologia.com/2017/07/blog-post.html?spref=fb
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Ο τρόπος, που σκέπτεται ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων, είναι δυστυχώς μονοδιάστατος. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν ασχολείται καθόλου με τον τρόπο, που σκέπτεται ο Έλληνας, διότι έχει παρασυρθεί από το τσουνάμι της παγκοσμιοποιήσεως και απορρίπτει κάθε «εθνική εξειδίκευση». Ήδη το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει εισέλθει στο υπερθετικό επίπεδο της ισοπεδώσεως, που είναι η απαγόρευση του «διδακτισμού», δηλ. η αποφυγή παροχής συμβουλών στα παιδιά, ακόμη και του Δημοτικού, για τις αξίες, τις οποίες θα πρέπει να σέβονται και να ακολουθούν στην ζωή τους.
Παρ’όλα αυτά τα παιδιά υφίστανται πραγματική πλύση εγκεφάλου για την αποδοχή της διαφορετικότητας, σε σημείο μάλιστα να παροτρύνονται τα παιδιά, ακόμη και να τους επιβάλλεται, να βιώσουν την διαφορετικότητα με την ίδια την ύπαρξή τους.
Ας απαριθμήσουμε μερικά παραδείγματα λανθασμένου τρόπου σκέψεως:
Στην θέση της πραγματικότητας βάζουμε αυτό, που θα θέλαμε να συμβεί. Δεν μπορούμε γενικά να ξεχωρίσουμε το περιεχόμενο της εξωτερικής πραγματικότητας από τον εσωτερικό μας κόσμο και δυσκολευόμαστε να παραδεχθούμε την αυτοτέλεια και πολύ λιγότερο την προτεραιότητα της πραγματικότητας ως βάσεως εκκινήσεως της αντιδράσεως μας.
Στην θέση της κοινωνικής συλλογικότητας και του γενικού συμφέροντος πολλοί βάζουμε την ιδιοτέλεια και δίνουμε την προτεραιότητα στο δικό μας συμφέρον.
Στην θέση του ορθού και του λάθους βάζουμε τα πρόσωπα που συμπαθούμε ή αντιπαθούμε. Δηλ. δεν παραδεχόμαστε, ότι μπορεί να υπάρχει μία αντικειμενική διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο σωστό και το λάθος και ότι μπορεί να υπάρχουν αρμοδιότερα κριτήρια για τον προσδιορισμό του ορθού, πάντως καταλληλότερα από αυτά που επιλέγουμε εμείς.
Σε αυτή την περίπτωση:
Εάν η διάκριση ανάμεσα σε ορθό και σε λάθος αφορά και εμάς, τότε χωρίς πολλή σκέψη είμαστε πεπεισμένοι, ότι το ορθό είναι με το μέρος μας. Έτσι ξεμπερδεύουμε εύκολα και προχωράμε ακάθεκτοι στην ζωή.
Εάν όμως δεχθούμε ότι το ορθό και ακόμη χειρότερα το δίκαιο, βρίσκεται από την άλλη πλευρά, αυτό μπορεί να προκαλέσει πολλές ανακατατάξεις στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και ανατροπές στον τρόπο που σκεπτόμαστε.
Φοβούμαι. ότι η ιδιοτέλεια και η αυτοδικαίωση αποτελούν τα ισχυρότερα στοιχεία ψυχολογικής ασφάλειας για τον εαυτό μας, διότι, αν δεχθούμε ότι το κέντρο βάρους της ζωής μπορεί να βρίσκεται έξω από εμάς, τότε μας πιάνει ανασφάλεια και πανικός, νομίζουμε, ότι θα «χάσουμε » τον εαυτό μας. Γιαυτό προτιμάμε να κλεινόμαστε μέσα του. Ο εαυτός μας είναι το καβούκι μας!..
Σε μια άλλη περίπτωση, που η διάκριση ανάμεσα στο ορθό και το λάθος αφορά την συμπεριφορά άλλων προσώπων, προτιμούμε να πάρουμε το μέρος του προσώπου, που συμπαθούμε περισσότερο και απορρίπτουμε ασυζητητί την άποψη ή την συμπεριφορά του προσώπου που αντιπαθούμε ή που μας αφήνει αδιάφορους.
Οι λόγοι σε αυτή την περίπτωση μπορεί να είναι δύο:
Η συμπάθεια μας για ένα πρόσωπο αποτελεί στην σκέψη μας προέκταση του εγωκεντρισμού μας. Επομένως, όπως θα δίναμε το δίκαιο στον εαυτό μας, έτσι ταυτιζόμαστε αυτομάτως με το πρόσωπο που συμπαθούμε.
Αν μία διαφορά απόψεων αφορά δύο πρόσωπα, με τα οποία δεν έχουμε κάποια προσωπική σχέση, δεν αναζητούμε τα κριτήρια εκείνα, που αντικειμενικά προσδιορίζουν το επίπεδο γνώσεων, οι οποίες απαιτούνται για μια ορθή κρίση πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά απλουστεύουμε το θέμα, δηλ. το κατεβάζουμε και το εντάσσουμε στις δικές μας κατηγορίες κρίσεως, που είναι συνήθως κομματικές ή ευρύτερα ιδεολογικές ή απλώς και γενικώς ψυχολογικές.
Με τα συνήθη λοιπόν αυτά υπό-κριτήρια και χωρίς την γνώση των ειδικών ιστορικών και νομικών παραμέτρων του θέματος, χωριστήκαμε σε υποστηρικτές, άλλοι του Μανώλη Γλέζου και άλλοι της Ζωής Κωνσταντοπούλου στο επεισόδιο, που συνέβη με την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρεσβευτού στο Δίστομο, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι, οι οποίοι είδαν το θέμα ως προσβολή της Ελλάδας απέναντι στην «πολιτισμένη» Γερμανία και ως κίνδυνο προκλήσεως διπλωματικού επεισοδίου… αλά Πατσίφικο προφανώς!
Αυτή ήταν η αφορμή, για να γράψω αυτό το άρθρο.
Δεν με ενδιαφέρει η Ζωή Κωνσταντοπούλου αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση έπραξε σωστά, μόνο που θα έπρεπε να είχε ενημερώσει προηγουμένως τον Μανώλη Γλέζο για την πρόθεσή της. Το είχε κάνει; Γνωρίζω πολύ καλά την νοοτροπία των Γερμανών και την επιθετική πολιτική της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, τόσο στο θέμα της εξοφλήσεως των κατοχικών υποχρεώσεών της, όσο και στην ληστρική πολιτική της στην διαχείριση του ελληνικού χρέους.
Μακάρι, να είχε δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο, για να μάθει όλη η Υφήλιος, τι χρωστάει η Γερμανία στην Ελλάδα, ποιός είναι ο πολιτισμένος και ποιός όχι. Αλλά θα ήθελα να ήταν ο Γλέζος αυτός, που θα εμπόδιζε τον Γερμανό πρέσβυ να καταθέσει το στεφάνι. Ποιός θα τολμούσε να τον επικρίνει;
ΠΗΓΗ: http://www.hellenologia.com/2017/07/blog-post.html?spref=fb
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΧΤΣΙΟΓΛΟΥ: ΚΑΜΙΑ ΤΡΥΠΑ ΣΤΟ ΕΣΟΔΑ ΤΟΥ ΕΦΚΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ-Έξι ένδοξοι άνδρες με άδοξο τέλος...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
