2017-11-12 00:17:18
Δεδομένου του χαμηλού επιπέδου επιτοκίων που επικρατεί, δεν είναι καθόλου βέβαιο, αν έρχεται άλλη μία κρίση, ή ότι οι αντισυμβατικές πολιτικές θα επιστρέψουν
Σήμερα, οι κεντρικές τράπεζες δέχονται επίθεση επειδή δυσκολεύονται να πιάσουν τους στόχους τους για τον πληθωρισμό, παραλείποντας να διατηρήσουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα ή να την αποκαταστήσουν με διαφανή τρόπο, αγνοώντας τις παγκόσμιες επιπτώσεις των πολιτικών τους, υποστηρίζει ο καθηγητής του Berkeley Economics University της Καλιφόρνια, Barry Eichengreen, σε άρθρο του στο Project Syndicate.
Λονδίνο 11 Νοεμβρίου 1997
Η Τράπεζα της Αγγλίας έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την ανεξαρτησία, χάρη στη δεύτερη ανάγνωση στη Βουλή των Κοινοτήτων σχετικά με ένα νομοσχέδιο για την τροποποίηση του νόμου περί τραπεζών του 1946.
Το νομοσχέδιο έδωσε νομοθετική επιβεβαίωση στην απόφαση που έλαβε τότε, ο καγκελάριος του δημοσίου, Gordon Brown, να απελευθερώσει τις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών από τον κυβερνητικό έλεγχο.
Αυτό ήταν ένα γεγονός ορόσημο για ένα ίδρυμα που ήταν υπό το ζυγό της κυβέρνησης για μισό αιώνα.
Συμβολίζει πώς η ανάγκη για ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας είχε γίνει μία συμβατική σοφία.
Τώρα, όμως, αυτή η σοφία αμφισβητείται και όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Εφόσον ο πληθωρισμός είναι ο πραγματικός και ο σημερινός κίνδυνος, είχε νόημα να μεταβιβαστεί η νομισματική πολιτική σε συντηρητικούς κεντρικούς τραπεζίτες, που ήταν απομονωμένοι από την πίεση για τη χρηματοδότηση ελλειμμάτων του δημόσιου προϋπολογισμού.
Σήμερα, αντιθέτως, το πρόβλημα είναι το αντίθετο, δηλαδή η αδυναμία των κεντρικών τραπεζών να αυξήσουν τον πληθωρισμό σε επίπεδα-στόχους.
Για να επιτευχθεί αυτό, είναι αναγκαίο οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε θέματα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής να συνεργαστούν, μεταξύ άλλων επιτρέποντας στην κεντρική τράπεζα, στο άκρο, να αποτιμάει τα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Αλλά όταν πρόκειται για συνεργασία με τις φορολογικές αρχές, η ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας αποτελεί εμπόδιο, όχι βοήθεια.
Η ανεξαρτησία ήταν επίσης ευκολότερη όταν το καθήκον των κεντρικών τραπεζών, περιοριζόταν στη διατήρηση του πληθωρισμού χαμηλά και σταθερά.
Δεδομένης αυτής της περιορισμένης εμβέλειας, οι επιπτώσεις της διανομής των αποφάσεων των κεντρικών τραπεζών ήταν περιορισμένες.
Εξάλλου, ήταν πιο εύκολο να εξηγήσουμε πώς τα μέσα πολιτικής μιας κεντρικής τράπεζας, συνδέονταν με τους πολιτικά επιβαλλόμενους στόχους της.
Αλλά μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση οι κεντρικές τράπεζες απέκτησαν πρόσθετες ευθύνες.
Η απόφαση για τη διάσωση ενός συγκεκριμένου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, η διασφάλιση συστημικής σταθερότητας ή για άλλους λόγους, έχει ορατές συνέπειες για μεμονωμένους επενδυτές.
Το ίδιο ισχύει και για τις αντισυμβατικές παρεμβάσεις στις αγορές εταιρικών ομολόγων και τίτλων που εξασφαλίζονται με υποθήκες.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η έννοια της ανεξαρτησίας για τις κεντρικές τράπεζες, που βοήθησε εμφανώς συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - και αυτό σε μια εποχή που η κοινωνία στο σύνολό της ήταν υπό πρωτοφανές οικονομικό άγχος - γρήγορα έγινε πολιτικά τοξική.
Η ανεξαρτησία είναι ακόμα πιο προβληματική, σε μια εποχή κατά την οποία οι διασυνοριακές διακυμάνσεις των εθνικών νομισματικών πολιτικών έχουν καταστεί ισχυρές.
Αυτές οι εξελίξεις καθιστούν σημαντικό για τις κεντρικές τράπεζες, να λαμβάνουν υπόψη τον αντίκτυπο των πολιτικών τους, στις ξένες χώρες και στο παγκόσμιο σύστημα. Αλλά η επιδίωξη παγκόσμιων στόχων είναι δύσκολη, μοιάζει αδύνατο, όταν οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν κάτω από το είδος των στενών, εγχωρίως επικεντρωμένων εντολών που απαιτεί η ανεξαρτησία στις χώρες τους.
Σήμερα, οι κεντρικές τράπεζες δέχονται επίθεση για όλους αυτούς τους λόγους: λόγω της απώλειας των στόχων για τον πληθωρισμό, της αποτυχίας της διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, της αποτυχίας της αποκατάστασης της σταθερότητας με διαφανή τρόπο και της ανεπαρκούς συνεκτίμησης των παγκόσμιων επιπτώσεων των πολιτικών τους.
Δυσαρεστημένοι από την απόδοσή τους, οι πολιτικοί προσπαθούν να επανακτήσουν τον έλεγχο.
Έτσι, βλέπουμε την Τράπεζα της Ιταλίας να δέχεται επίθεση, για την προσπάθεια της αντιμετώπισης της τραπεζικής κρίσης της χώρας.
Ακούσαμε ότι η Τράπεζα της Αγγλίας επικρίθηκε επειδή εκφράζει ανησυχίες για τις μακροοικονομικές επιπτώσεις του Brexit.
Αντιμετωπίζουμε την εικασία ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump, σκοπεύει να διαμορφώσει το Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ με πολιτικά συμμορφούμενους υποψηφίους.
Αλλά η συμβιβαστική ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας, προκειμένου να ενισχυθεί η πολιτική λογοδοσία, θα ήταν σαν να σπάει το γυαλί.
Η νομισματική πολιτική είναι πολύπλοκη και τεχνική.
Η επιστροφή του ελέγχου στους πολιτικούς δεν είναι πιο συνετή, από το να τους παραδώσει τα κλειδιά στα πυρηνικά εργοστάσια μιας χώρας.
Κάποιοι θα πουν ότι ο τρόπος με τον οποίο οι κεντρικές τράπεζες θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους, είναι να εγκαταλείψουν τις μακροπροληπτικές και τις μικροπροληπτικές πολιτικές και να προβλέψουν τις αντισυμβατικές παρεμβάσεις στις αγορές κινητών αξιών.
Ωστόσο, ένα βασικό μάθημα της κρίσης είναι ότι οι μακροοικονομικές και χρηματοπιστωτικές πολιτικές, είναι στενά συνδεδεμένες και ότι ο συντονισμός τους είναι πιο αποτελεσματικός όταν τα δύο καθήκοντα στεγάζονται στο ίδιο ίδρυμα, εάν λειτουργούν από ξεχωριστές επιτροπές.
Εξάλλου, δεδομένου του χαμηλού επιπέδου επιτοκίων που επικρατεί, δεν είναι καθόλου βέβαιο, αν έρχεται άλλη μία κρίση, ή ότι οι αντισυμβατικές πολιτικές θα επιστρέψουν.
Τι μπορούν να κάνουν οι κεντρικές τράπεζες για να αποφύγουν τις απειλές κατά της ανεξαρτησίας τους, γίνεται πιο ξεκάθαρο.
Μπορούν να ανακοινώνουν τις ψήφους των μεμονωμένων μελών του διοικητικού συμβουλίου σε όλα τα θέματα που άπτονται της πολιτικής και να απελευθερώνουν πρακτικά χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Μπορούν να διοργανώσουν περισσότερες συνεντεύξεις Τύπου και να είναι λιγότερο αρνητικές στην εξήγηση των πολιτικών τους.
Μπορούν να αποφύγουν να επικεντρωθούν σε ερωτήσεις μακριά από τις αποφάσεις τους.
Μπορούν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των πολιτικών να ορίζουν τους στόχους, με τους οποίους έχει δεσμευθεί η κεντρική τράπεζα.
Και για να διαμορφώσουν τις απόψεις αυτών των πολιτικών, μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα γιατί η συνεργασία με τις φορολογικές αρχές και τις ξένες κεντρικές τράπεζες είναι προς το δημόσιο συμφέρον.
Μπορούν να δημοσιεύουν λεπτομερέστερους χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς, συμπεριλαμβανομένων των μεμονωμένων συναλλαγών ασφάλειας και των αντισυμβαλλομένων τους.
Πάνω απ 'όλα, μπορούν να αποφύγουν να παρεμβαίνουν στην κοινοβουλευτική πολιτική, όπως έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όταν επιτάχυνε την πτώση της κυβέρνησης του Silvio Berlusconi στην Ιταλία το 2011.
Τότε μπορούν να κρατήσουν χαμηλά τα κεφάλια τους και να ελπίζουν για το καλύτερο.Πηγή
Tromaktiko
Σήμερα, οι κεντρικές τράπεζες δέχονται επίθεση επειδή δυσκολεύονται να πιάσουν τους στόχους τους για τον πληθωρισμό, παραλείποντας να διατηρήσουν τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα ή να την αποκαταστήσουν με διαφανή τρόπο, αγνοώντας τις παγκόσμιες επιπτώσεις των πολιτικών τους, υποστηρίζει ο καθηγητής του Berkeley Economics University της Καλιφόρνια, Barry Eichengreen, σε άρθρο του στο Project Syndicate.
Λονδίνο 11 Νοεμβρίου 1997
Η Τράπεζα της Αγγλίας έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την ανεξαρτησία, χάρη στη δεύτερη ανάγνωση στη Βουλή των Κοινοτήτων σχετικά με ένα νομοσχέδιο για την τροποποίηση του νόμου περί τραπεζών του 1946.
Το νομοσχέδιο έδωσε νομοθετική επιβεβαίωση στην απόφαση που έλαβε τότε, ο καγκελάριος του δημοσίου, Gordon Brown, να απελευθερώσει τις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών από τον κυβερνητικό έλεγχο.
Αυτό ήταν ένα γεγονός ορόσημο για ένα ίδρυμα που ήταν υπό το ζυγό της κυβέρνησης για μισό αιώνα.
Συμβολίζει πώς η ανάγκη για ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας είχε γίνει μία συμβατική σοφία.
Τώρα, όμως, αυτή η σοφία αμφισβητείται και όχι μόνο στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Εφόσον ο πληθωρισμός είναι ο πραγματικός και ο σημερινός κίνδυνος, είχε νόημα να μεταβιβαστεί η νομισματική πολιτική σε συντηρητικούς κεντρικούς τραπεζίτες, που ήταν απομονωμένοι από την πίεση για τη χρηματοδότηση ελλειμμάτων του δημόσιου προϋπολογισμού.
Σήμερα, αντιθέτως, το πρόβλημα είναι το αντίθετο, δηλαδή η αδυναμία των κεντρικών τραπεζών να αυξήσουν τον πληθωρισμό σε επίπεδα-στόχους.
Για να επιτευχθεί αυτό, είναι αναγκαίο οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σε θέματα νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής να συνεργαστούν, μεταξύ άλλων επιτρέποντας στην κεντρική τράπεζα, στο άκρο, να αποτιμάει τα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Αλλά όταν πρόκειται για συνεργασία με τις φορολογικές αρχές, η ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας αποτελεί εμπόδιο, όχι βοήθεια.
Η ανεξαρτησία ήταν επίσης ευκολότερη όταν το καθήκον των κεντρικών τραπεζών, περιοριζόταν στη διατήρηση του πληθωρισμού χαμηλά και σταθερά.
Δεδομένης αυτής της περιορισμένης εμβέλειας, οι επιπτώσεις της διανομής των αποφάσεων των κεντρικών τραπεζών ήταν περιορισμένες.
Εξάλλου, ήταν πιο εύκολο να εξηγήσουμε πώς τα μέσα πολιτικής μιας κεντρικής τράπεζας, συνδέονταν με τους πολιτικά επιβαλλόμενους στόχους της.
Αλλά μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση οι κεντρικές τράπεζες απέκτησαν πρόσθετες ευθύνες.
Η απόφαση για τη διάσωση ενός συγκεκριμένου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, η διασφάλιση συστημικής σταθερότητας ή για άλλους λόγους, έχει ορατές συνέπειες για μεμονωμένους επενδυτές.
Το ίδιο ισχύει και για τις αντισυμβατικές παρεμβάσεις στις αγορές εταιρικών ομολόγων και τίτλων που εξασφαλίζονται με υποθήκες.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η έννοια της ανεξαρτησίας για τις κεντρικές τράπεζες, που βοήθησε εμφανώς συγκεκριμένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα - και αυτό σε μια εποχή που η κοινωνία στο σύνολό της ήταν υπό πρωτοφανές οικονομικό άγχος - γρήγορα έγινε πολιτικά τοξική.
Η ανεξαρτησία είναι ακόμα πιο προβληματική, σε μια εποχή κατά την οποία οι διασυνοριακές διακυμάνσεις των εθνικών νομισματικών πολιτικών έχουν καταστεί ισχυρές.
Αυτές οι εξελίξεις καθιστούν σημαντικό για τις κεντρικές τράπεζες, να λαμβάνουν υπόψη τον αντίκτυπο των πολιτικών τους, στις ξένες χώρες και στο παγκόσμιο σύστημα. Αλλά η επιδίωξη παγκόσμιων στόχων είναι δύσκολη, μοιάζει αδύνατο, όταν οι κεντρικές τράπεζες λειτουργούν κάτω από το είδος των στενών, εγχωρίως επικεντρωμένων εντολών που απαιτεί η ανεξαρτησία στις χώρες τους.
Σήμερα, οι κεντρικές τράπεζες δέχονται επίθεση για όλους αυτούς τους λόγους: λόγω της απώλειας των στόχων για τον πληθωρισμό, της αποτυχίας της διατήρησης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, της αποτυχίας της αποκατάστασης της σταθερότητας με διαφανή τρόπο και της ανεπαρκούς συνεκτίμησης των παγκόσμιων επιπτώσεων των πολιτικών τους.
Δυσαρεστημένοι από την απόδοσή τους, οι πολιτικοί προσπαθούν να επανακτήσουν τον έλεγχο.
Έτσι, βλέπουμε την Τράπεζα της Ιταλίας να δέχεται επίθεση, για την προσπάθεια της αντιμετώπισης της τραπεζικής κρίσης της χώρας.
Ακούσαμε ότι η Τράπεζα της Αγγλίας επικρίθηκε επειδή εκφράζει ανησυχίες για τις μακροοικονομικές επιπτώσεις του Brexit.
Αντιμετωπίζουμε την εικασία ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ Donald Trump, σκοπεύει να διαμορφώσει το Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ με πολιτικά συμμορφούμενους υποψηφίους.
Αλλά η συμβιβαστική ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας, προκειμένου να ενισχυθεί η πολιτική λογοδοσία, θα ήταν σαν να σπάει το γυαλί.
Η νομισματική πολιτική είναι πολύπλοκη και τεχνική.
Η επιστροφή του ελέγχου στους πολιτικούς δεν είναι πιο συνετή, από το να τους παραδώσει τα κλειδιά στα πυρηνικά εργοστάσια μιας χώρας.
Κάποιοι θα πουν ότι ο τρόπος με τον οποίο οι κεντρικές τράπεζες θα εξασφαλίσουν την ανεξαρτησία τους, είναι να εγκαταλείψουν τις μακροπροληπτικές και τις μικροπροληπτικές πολιτικές και να προβλέψουν τις αντισυμβατικές παρεμβάσεις στις αγορές κινητών αξιών.
Ωστόσο, ένα βασικό μάθημα της κρίσης είναι ότι οι μακροοικονομικές και χρηματοπιστωτικές πολιτικές, είναι στενά συνδεδεμένες και ότι ο συντονισμός τους είναι πιο αποτελεσματικός όταν τα δύο καθήκοντα στεγάζονται στο ίδιο ίδρυμα, εάν λειτουργούν από ξεχωριστές επιτροπές.
Εξάλλου, δεδομένου του χαμηλού επιπέδου επιτοκίων που επικρατεί, δεν είναι καθόλου βέβαιο, αν έρχεται άλλη μία κρίση, ή ότι οι αντισυμβατικές πολιτικές θα επιστρέψουν.
Τι μπορούν να κάνουν οι κεντρικές τράπεζες για να αποφύγουν τις απειλές κατά της ανεξαρτησίας τους, γίνεται πιο ξεκάθαρο.
Μπορούν να ανακοινώνουν τις ψήφους των μεμονωμένων μελών του διοικητικού συμβουλίου σε όλα τα θέματα που άπτονται της πολιτικής και να απελευθερώνουν πρακτικά χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Μπορούν να διοργανώσουν περισσότερες συνεντεύξεις Τύπου και να είναι λιγότερο αρνητικές στην εξήγηση των πολιτικών τους.
Μπορούν να αποφύγουν να επικεντρωθούν σε ερωτήσεις μακριά από τις αποφάσεις τους.
Μπορούν να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των πολιτικών να ορίζουν τους στόχους, με τους οποίους έχει δεσμευθεί η κεντρική τράπεζα.
Και για να διαμορφώσουν τις απόψεις αυτών των πολιτικών, μπορούν να εξηγήσουν καλύτερα γιατί η συνεργασία με τις φορολογικές αρχές και τις ξένες κεντρικές τράπεζες είναι προς το δημόσιο συμφέρον.
Μπορούν να δημοσιεύουν λεπτομερέστερους χρηματοοικονομικούς λογαριασμούς, συμπεριλαμβανομένων των μεμονωμένων συναλλαγών ασφάλειας και των αντισυμβαλλομένων τους.
Πάνω απ 'όλα, μπορούν να αποφύγουν να παρεμβαίνουν στην κοινοβουλευτική πολιτική, όπως έκανε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όταν επιτάχυνε την πτώση της κυβέρνησης του Silvio Berlusconi στην Ιταλία το 2011.
Τότε μπορούν να κρατήσουν χαμηλά τα κεφάλια τους και να ελπίζουν για το καλύτερο.Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
