2017-11-22 16:51:10
Μετράω τις φράουλες πριν να τις σερβίρω στην πιατέλα για να βεβαιωθώ ότι είναι..
ζυγός αριθμός. Αν είναι μονός, τόσο το καλύτερο. Τρώω τη μία.
Εδώ που τα λέμε, το ίδιο κάνω για όλα όλα τα φρούτα.
Δεν υπάρχει γιατριά, τα ίδια και στους χυμούς: Αφού βάλω την πορτοκαλάδα στα ποτήρια, σκύβω να βεβαιωθώ ότι δεν έχω υποπέσει στο παράπτωμα να βάλω κανένα χιλιοστό παραπάνω στο ένα από τα δύο ποτήρια. Συνήθως βάζω το ίδιο χρώμα καλαμάκι και σερβίρω.
«Θα αστειεύεσαι. Αυτό δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το σερβίρεις. Συνέχισε το στύψιμο ή πιες λίγη από τη δεξιά πορτοκαλάδα!»
Και προχωράμε σε άλλα Όταν είναι τα γενέθλια των κοριτσιών και φουσκώνω μπαλόνια για να γεμίσω τα δωμάτιά τους, φουσκώνω πάντα δύο-δύο.
Ένα μωβ για τη μία, ένα μωβ για την άλλη.
Ένα κίτρινο για τη μία, ένα κίτρινο για την άλλη.
Τι; Μόνο ένα πορτοκαλί χωρίς βούλες στη συσκευασία; Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι. Το πορτοκαλί ξαναμπαίνει στο σακουλάκι. Ας μην έχουμε δράματα χρονιάρα μέρα!
Γεμίζοντας το Χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης, τα σοκολατάκια που βάζω στο κάθε τσεπάκι φροντίζω να είναι ίδια. Όχι μόνο στη γεύση αλλά και στο περιτύλιγμα. Παίρνω καμιά φορά κάτι σετ με σοκολατάκια «νομίσματα» ή «χαρτονομίσματα» και βρίσκω μέσα στο σετ ένα σοκολατάκι 500 ευρώ και ένα 5 ευρώ. Οι άνθρωποι που φτιάχνουν αυτά τα σετ προφανώς δεν είναι γονείς!
Μεγαλώνοντας έχει διαμορφώσει η κάθε μία τη δική της προσωπικότητα και έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά τα γούστα τους. Όταν είμαστε μαζί για ψώνια, όλα καλά. Θα διαλέξει η κάθε μία σύμφωνα με το δικό της γούστο. Όταν είμαι έξω μόνη μου και πρέπει να αγοράσω κάτι διαφορετικό για την κάθε μία, μπλοκάρω. Την προηγούμενη εβδομάδα έζησα το δράμα της βούρτσας των μαλλιών, καθώς ήμουν μόνη μου έξω και προσπαθούσα να επιλέξω δύο βούρτσες διαφορετικού χρώματος (για να μην τις μπερδεύουν). Εκείνη η αναποφάσιστη μαμά που ήταν μία ώρα στο διάδρομο με τις βούρτσες και προσπαθούσε να διαλέξει; Εγώ ήμουν. Η πωλήτρια σίγουρα με λυπήθηκε. Θα σκεφτόταν ότι είμαι το πιο θλιβερό, αναποφάσιστο άτομο που έχει δει ποτέ στη ζωή της. Με βαριά καρδιά γύρισα σπίτι με μία πράσινη βούρτσα (πράσινο είναι ένα από τα αγαπημένα τους χρώματα, ένα από τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ τους χρώματα, έχουν βάψει πράσινα τα δωμάτιά τους τόσο αγαπημένο χρώμα) και μία μπλε. Ευτυχώς με κάποιο μαγικό τρόπο, ενθουσιάστηκαν με τις επιλογές μου. Υπάρχει ελπίδα!
Το πρωί την ώρα του ξυπνήματος τη μία μέρα ξυπνάω πρώτη τη μία, την άλλη πρώτη την άλλη. Γιατί αλλιώς θα διαμαρτυρηθούν για την αδικία. Εδώ που τα λέμε υπάρχει για τα πάντα σειρά σε αυτό το σπίτι. Από το ποια φόρεσε την τελευταία φορά εκείνο το κοκαλάκι, μέχρι το ποια έβαλε το αστέρι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Υπάρχει. Πάντα. Σειρά.
Το βράδυ όταν πια έχουν αποκοιμηθεί και περνάω από τα δωμάτιά τους να τις σκεπάσω, είμαι επιτέλους ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Αλλά και πάλι θα μοιράσω δίκαια τα φιλιά μου. Θα ψιθυρίσω και στις δύο τα λόγια που θέλω να «ακούσουν» – κι ας είναι αυτή τη φορά διαφορετικά για την κάθε μία. Και είμαι σίγουρη ότι κάποια μέρα θα καταλάβουν ότι την αγάπη μου δεν την μοιράζω 50% – 50%. Δίνω πάντα το 100% στην κάθε μία.
Και με αυτές τις σκέψεις κατευθύνομαι στην κουζίνα να ετοιμάσω το κολατσιό για την επόμενη μέρα. Και να διαλέξω δυο μπανάνες ίδιου μεγέθους από το μπωλ…
Πηγή Tromaktiko
ζυγός αριθμός. Αν είναι μονός, τόσο το καλύτερο. Τρώω τη μία.
Εδώ που τα λέμε, το ίδιο κάνω για όλα όλα τα φρούτα.
Δεν υπάρχει γιατριά, τα ίδια και στους χυμούς: Αφού βάλω την πορτοκαλάδα στα ποτήρια, σκύβω να βεβαιωθώ ότι δεν έχω υποπέσει στο παράπτωμα να βάλω κανένα χιλιοστό παραπάνω στο ένα από τα δύο ποτήρια. Συνήθως βάζω το ίδιο χρώμα καλαμάκι και σερβίρω.
«Θα αστειεύεσαι. Αυτό δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το σερβίρεις. Συνέχισε το στύψιμο ή πιες λίγη από τη δεξιά πορτοκαλάδα!»
Και προχωράμε σε άλλα Όταν είναι τα γενέθλια των κοριτσιών και φουσκώνω μπαλόνια για να γεμίσω τα δωμάτιά τους, φουσκώνω πάντα δύο-δύο.
Ένα μωβ για τη μία, ένα μωβ για την άλλη.
Ένα κίτρινο για τη μία, ένα κίτρινο για την άλλη.
Τι; Μόνο ένα πορτοκαλί χωρίς βούλες στη συσκευασία; Δεν πάνε καλά οι άνθρωποι. Το πορτοκαλί ξαναμπαίνει στο σακουλάκι. Ας μην έχουμε δράματα χρονιάρα μέρα!
Γεμίζοντας το Χριστουγεννιάτικο ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης, τα σοκολατάκια που βάζω στο κάθε τσεπάκι φροντίζω να είναι ίδια. Όχι μόνο στη γεύση αλλά και στο περιτύλιγμα. Παίρνω καμιά φορά κάτι σετ με σοκολατάκια «νομίσματα» ή «χαρτονομίσματα» και βρίσκω μέσα στο σετ ένα σοκολατάκι 500 ευρώ και ένα 5 ευρώ. Οι άνθρωποι που φτιάχνουν αυτά τα σετ προφανώς δεν είναι γονείς!
Μεγαλώνοντας έχει διαμορφώσει η κάθε μία τη δική της προσωπικότητα και έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά τα γούστα τους. Όταν είμαστε μαζί για ψώνια, όλα καλά. Θα διαλέξει η κάθε μία σύμφωνα με το δικό της γούστο. Όταν είμαι έξω μόνη μου και πρέπει να αγοράσω κάτι διαφορετικό για την κάθε μία, μπλοκάρω. Την προηγούμενη εβδομάδα έζησα το δράμα της βούρτσας των μαλλιών, καθώς ήμουν μόνη μου έξω και προσπαθούσα να επιλέξω δύο βούρτσες διαφορετικού χρώματος (για να μην τις μπερδεύουν). Εκείνη η αναποφάσιστη μαμά που ήταν μία ώρα στο διάδρομο με τις βούρτσες και προσπαθούσε να διαλέξει; Εγώ ήμουν. Η πωλήτρια σίγουρα με λυπήθηκε. Θα σκεφτόταν ότι είμαι το πιο θλιβερό, αναποφάσιστο άτομο που έχει δει ποτέ στη ζωή της. Με βαριά καρδιά γύρισα σπίτι με μία πράσινη βούρτσα (πράσινο είναι ένα από τα αγαπημένα τους χρώματα, ένα από τα ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ τους χρώματα, έχουν βάψει πράσινα τα δωμάτιά τους τόσο αγαπημένο χρώμα) και μία μπλε. Ευτυχώς με κάποιο μαγικό τρόπο, ενθουσιάστηκαν με τις επιλογές μου. Υπάρχει ελπίδα!
Το πρωί την ώρα του ξυπνήματος τη μία μέρα ξυπνάω πρώτη τη μία, την άλλη πρώτη την άλλη. Γιατί αλλιώς θα διαμαρτυρηθούν για την αδικία. Εδώ που τα λέμε υπάρχει για τα πάντα σειρά σε αυτό το σπίτι. Από το ποια φόρεσε την τελευταία φορά εκείνο το κοκαλάκι, μέχρι το ποια έβαλε το αστέρι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Υπάρχει. Πάντα. Σειρά.
Το βράδυ όταν πια έχουν αποκοιμηθεί και περνάω από τα δωμάτιά τους να τις σκεπάσω, είμαι επιτέλους ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Αλλά και πάλι θα μοιράσω δίκαια τα φιλιά μου. Θα ψιθυρίσω και στις δύο τα λόγια που θέλω να «ακούσουν» – κι ας είναι αυτή τη φορά διαφορετικά για την κάθε μία. Και είμαι σίγουρη ότι κάποια μέρα θα καταλάβουν ότι την αγάπη μου δεν την μοιράζω 50% – 50%. Δίνω πάντα το 100% στην κάθε μία.
Και με αυτές τις σκέψεις κατευθύνομαι στην κουζίνα να ετοιμάσω το κολατσιό για την επόμενη μέρα. Και να διαλέξω δυο μπανάνες ίδιου μεγέθους από το μπωλ…
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
