2019-03-30 00:32:31
Περίπου δύο μήνες απομένουν για τις ευρωεκλογές και ο δημόσιος διάλογος στη χώρα κινείται σε ρηχά (και θολά) νερά. Από τη μια η Δεξιά πηγαίνει όλο και δεξιότερα για να συναντήσει σ’ ένα προγραμματισμένο (;) ιστορικό ραντεβού την Ακροδεξιά, η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί μάταια να απαλλαγεί από το ένοχο νεοφιλελεύθερο παρελθόν της και η Αριστερά, στις πολλές παραλλαγές και αποχρώσεις της, καταγγέλλει και ξορκίζει το κακό που βλέπει να έρχεται.
Η απατηλή εξίσωση «αγορά συν φιλελεύθερη δημοκρατία ίσον ευημερία και ειρήνη» βούλιαξε στα παγωμένα νερά της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, αφήνοντας πίσω της θυμό, οργή, απελπισία και θέληση για εκδίκηση από τα θύματά της. Στην απλοϊκή σκέψη ο καλύτερος τρόπος για να εκδικηθείς κάποιον που όχι μόνο δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, αλλά αντίθετα σε έπληξε κιόλας, είναι να συνταχθείς με τον εχθρό του. Ποιος είναι αυτός; Οι ακροδεξιοί εθνικιστές, οι θιασώτες της λεγόμενης λευκής υπεροχής και οι πάσης φύσεως φασίστες και νεοναζί.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το «μαύρο» μέτωπο μόνο με καταγγελίες και αναφορές στο εγκληματικό παρελθόν του. Πρέπει να αντιληφθούν ότι στην προπαγάνδα όλων των αντιδραστικών κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας αλήθειας.
Αυτός αφορά το πληγωμένο συναίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων που νιώθουν προδομένοι από τον τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα η φιλελεύθερη δημοκρατία, η οποία γεννά καθημερινά ανισότητες, κοινωνική αδικία και προνόμια για τους λίγους. Και λέω «συναίσθημα», διότι αυτό αποτελεί τη δύναμη και το αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αντιδραστικούς. Ζούμε σήμερα σε μια «δημοκρατία του συναισθήματος», με όλο και μεγαλύτερη υποχώρηση της κριτικής σκέψης και του πολιτικού προβληματισμού.
Σκεφτείτε λίγο τι κυριαρχεί σήμερα: απογοήτευση για το παρόν, φόβος και ανησυχία για το μέλλον. Η παρακμή της πολιτικής συμμετοχής για δεκαετίες, η κρίση εμπιστοσύνης στα κόμματα και η αμφιβολία για το κατά πόσο η δημοκρατία μπορεί να λύνει ζωτικά προβλήματα των πολιτών άνοιξαν πλατιά τον δρόμο στους θαυμαστές του αυταρχισμού, στους δημαγωγούς, στους λαϊκιστές και στους τσαρλατάνους της πολιτικής.
Πολύ περισσότερο τον δρόμο τον άνοιξαν ο «πραγματισμός» και η προσαρμογή προοδευτικών και αριστερών κυβερνήσεων στα αστικά ιδεολογήματα, με πρώτο και κύριο τη «διαχείριση», η οποία αναγορεύτηκε σε τεκμήριο «σοβαρότητας», «εθνικής υπευθυνότητας» και ικανότητας ανταπόκρισης στην «κρισιμότητα των καιρών». Η διαχείριση του υπάρχοντος προϋποθέτει την εγκατάλειψη της αμφισβήτησης και της βούλησης για αλλαγή. Η όποια αλλαγή περιορίζεται στα συστημικά πλαίσια, ευνουχίζοντας τις διαθέσεις για αντίσταση.
Αρα σήμερα η Αριστερά δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα για τις δικές της ευθύνες και απλώς ρητορικά να ζητά μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς και του φασισμού. Οφείλει να απαντήσει με ειλικρίνεια γιατί βρίσκει ανταπόκριση το δικό τους αφήγημα σε τόσους πολίτες και όχι το δικό της. Η διάλυση της αντισυστημικής πάλης σ’ έναν ωκεανό «δικαιωμάτων» τις περισσότερες φορές διαίρεσε παρά πολλαπλασίασε τις δυνάμεις των «από κάτω».
Ενόψει των ευρωεκλογών, η ελάχιστη προσφορά είναι μια ειλικρινής συζήτηση για τα ουσιαστικά προβλήματα και όχι κοκορομαχίες με επικοινωνιακούς όρους. Διαφορετικά, η Αριστερά θα μετατραπεί σε στρατηγό χωρίς στρατό, ενώ οι πολίτες θα κατευθυνθούν σ’ εκείνους που έχουν εμπειρία «στρατιωτικής» διοίκησης.
Τάσος Τσακίρογλου
NoNews
Η απατηλή εξίσωση «αγορά συν φιλελεύθερη δημοκρατία ίσον ευημερία και ειρήνη» βούλιαξε στα παγωμένα νερά της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης, αφήνοντας πίσω της θυμό, οργή, απελπισία και θέληση για εκδίκηση από τα θύματά της. Στην απλοϊκή σκέψη ο καλύτερος τρόπος για να εκδικηθείς κάποιον που όχι μόνο δεν τήρησε τις υποσχέσεις του, αλλά αντίθετα σε έπληξε κιόλας, είναι να συνταχθείς με τον εχθρό του. Ποιος είναι αυτός; Οι ακροδεξιοί εθνικιστές, οι θιασώτες της λεγόμενης λευκής υπεροχής και οι πάσης φύσεως φασίστες και νεοναζί.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το «μαύρο» μέτωπο μόνο με καταγγελίες και αναφορές στο εγκληματικό παρελθόν του. Πρέπει να αντιληφθούν ότι στην προπαγάνδα όλων των αντιδραστικών κομμάτων, οργανώσεων και ομάδων υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας αλήθειας.
Αυτός αφορά το πληγωμένο συναίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων που νιώθουν προδομένοι από τον τρόπο που λειτουργεί μέχρι σήμερα η φιλελεύθερη δημοκρατία, η οποία γεννά καθημερινά ανισότητες, κοινωνική αδικία και προνόμια για τους λίγους. Και λέω «συναίσθημα», διότι αυτό αποτελεί τη δύναμη και το αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους αντιδραστικούς. Ζούμε σήμερα σε μια «δημοκρατία του συναισθήματος», με όλο και μεγαλύτερη υποχώρηση της κριτικής σκέψης και του πολιτικού προβληματισμού.
Σκεφτείτε λίγο τι κυριαρχεί σήμερα: απογοήτευση για το παρόν, φόβος και ανησυχία για το μέλλον. Η παρακμή της πολιτικής συμμετοχής για δεκαετίες, η κρίση εμπιστοσύνης στα κόμματα και η αμφιβολία για το κατά πόσο η δημοκρατία μπορεί να λύνει ζωτικά προβλήματα των πολιτών άνοιξαν πλατιά τον δρόμο στους θαυμαστές του αυταρχισμού, στους δημαγωγούς, στους λαϊκιστές και στους τσαρλατάνους της πολιτικής.
Πολύ περισσότερο τον δρόμο τον άνοιξαν ο «πραγματισμός» και η προσαρμογή προοδευτικών και αριστερών κυβερνήσεων στα αστικά ιδεολογήματα, με πρώτο και κύριο τη «διαχείριση», η οποία αναγορεύτηκε σε τεκμήριο «σοβαρότητας», «εθνικής υπευθυνότητας» και ικανότητας ανταπόκρισης στην «κρισιμότητα των καιρών». Η διαχείριση του υπάρχοντος προϋποθέτει την εγκατάλειψη της αμφισβήτησης και της βούλησης για αλλαγή. Η όποια αλλαγή περιορίζεται στα συστημικά πλαίσια, ευνουχίζοντας τις διαθέσεις για αντίσταση.
Αρα σήμερα η Αριστερά δεν μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα για τις δικές της ευθύνες και απλώς ρητορικά να ζητά μέτωπο κατά της Ακροδεξιάς και του φασισμού. Οφείλει να απαντήσει με ειλικρίνεια γιατί βρίσκει ανταπόκριση το δικό τους αφήγημα σε τόσους πολίτες και όχι το δικό της. Η διάλυση της αντισυστημικής πάλης σ’ έναν ωκεανό «δικαιωμάτων» τις περισσότερες φορές διαίρεσε παρά πολλαπλασίασε τις δυνάμεις των «από κάτω».
Ενόψει των ευρωεκλογών, η ελάχιστη προσφορά είναι μια ειλικρινής συζήτηση για τα ουσιαστικά προβλήματα και όχι κοκορομαχίες με επικοινωνιακούς όρους. Διαφορετικά, η Αριστερά θα μετατραπεί σε στρατηγό χωρίς στρατό, ενώ οι πολίτες θα κατευθυνθούν σ’ εκείνους που έχουν εμπειρία «στρατιωτικής» διοίκησης.
Τάσος Τσακίρογλου
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σούπερ αντίδοτο για το δάγκωμα των φιδιών
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
