2012-06-14 13:29:38
Του Κώστα Ιορδανίδη
Πλησιάζουμε στο τέλος μίας αφόρητης διαδικασίας. Η προεκλογική αντιπαράθεση ανέδειξε πολιτικό πρωτογονισμό μοναδικών διαστάσεων. Εκτόξευσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα από το περιθώριο σε θέση πρωταγωνιστική της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ανέδειξαν οι προηγούμενες εκλογές Βουλή των άκρων. Το αδιέξοδο ολοκληρώνεται.
Ο φόβος του αγνώστου, ο κίνδυνος ανατροπών που ενδέχεται να αποδειχθούν μοιραίες, το φάσμα της εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη είχαν ως αποτέλεσμα την επανασυσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας, μέχρις ενός σημείου, που ενδεχομένως θα οδηγήσει σε αύξηση σημαντική του ποσοστού που είχε συγκεντρώσει στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Η συνεργασία με την κ. Ντόρα Μπακογιάννη απέδωσε, δίχως αμφιβολία, καθώς συνέβαλε στην επανένταξη των φιλελευθέρων ψηφοφόρων στην ευρύτερη Κεντροδεξιά, αλλά η αποκόλληση τμήματος της παραδοσιακής Δεξιάς από τη Ν.Δ. παραμένει.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς θα είναι κατά πάσα βεβαιότητα ο νικητής των εκλογών της προσεχούς Κυριακής και πρέπει να αναστρέψει την καταστροφική πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που με οικτρό ερασιτεχνισμό διαχειρίσθηκαν την κρίση, συνομολογώντας με την τρόικα δύο Μνημόνια, παγκοίνως χαρακτηριζόμενα πλέον ως πλημμελέστατα. Οι ελπίδες των κομμάτων «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» στηρίζονται σε μία αλλαγή της στάσεως της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Αγκελα Μέρκελ, υπό την πίεση των κρατών του νότου, του νέου προέδρου της Γαλλίας κ. Φρανσουά Ολάντ, αλλά και του Αμερικανού προέδρου κ. Μπαράκ Ομπάμα, που επί της ουσίας αγωνίζεται απεγνωσμένα για την επανεκλογή του την πρώτη Τρίτη του προσεχούς Νοεμβρίου. Δεν πρόκειται να τοποθετηθούμε επί της ηθικής διαστάσεως του θέματος, αλλά αυτό που πρακτικώς ζητείται από τη Γερμανία είναι να επωμισθεί τις συνέπειες της αποτυχίας, διότι τα προηγούμενα χρόνια επωφελήθηκε, χάρη στη συνετή πολιτική που ακολούθησε. Ριζοσπαστική αλλαγή των θέσεων της γερμανικής κυβερνήσεως σημαίνει πολιτικό αυτοχειριασμό της κ. Μέρκελ, διά την σωτηρία των υπερχρεωμένων κρατών.
Δεν είναι βέβαιο ότι η κ. Μέρκελ θα επιτρέψει την προσωπική θυσία, αλλά έως τον Νοέμβριο θα εκδηλώσει κάποια σημεία συνεργασίας, υπό την προϋπόθεση της απολύτου δημοσιονομικής πειθαρχίας, απλώς και μόνον για να αποφύγει μία μετωπική αντιπαράθεση με τον πρόεδρο κ. Ομπάμα. Αυτό το χρονικό περιθώριο είναι το κρισιμότατο για την Ελλάδα. Πάρα πολλά θα κριθούν τους επόμενους λίγους μήνες, και μία κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με κόμματα «ευρωπαϊκού» προσανατολισμού είναι ασφαλώς η πλέον ενδεδειγμένη. Στην παρούσα συγκυρία μετωπικές αντιπαραθέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, πίστη σε δόγματα του τύπου ότι η «πίεση των μαζών» θα εξαναγκάσει τους ισχυρούς να μεταβάλουν τις θέσεις τους, είναι απλώς παρακινδυνευμένες ή εκτός πραγματικότητος. Η ψήφος υπέρ της Ν.Δ. -αλλά και για τα άλλα κόμματα «ευρωπαϊκού προσανατολισμού»- δεν εξυπηρετεί απλώς τις ανάγκες μιας κάποιας «ιδεολογικής» συνέπειας, έχει και μία διάσταση σαφώς «τακτικιστική», διόλου αμελητέα.
Καθημερινή
InfoGnomon
Πλησιάζουμε στο τέλος μίας αφόρητης διαδικασίας. Η προεκλογική αντιπαράθεση ανέδειξε πολιτικό πρωτογονισμό μοναδικών διαστάσεων. Εκτόξευσε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξη Τσίπρα από το περιθώριο σε θέση πρωταγωνιστική της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ανέδειξαν οι προηγούμενες εκλογές Βουλή των άκρων. Το αδιέξοδο ολοκληρώνεται.
Ο φόβος του αγνώστου, ο κίνδυνος ανατροπών που ενδέχεται να αποδειχθούν μοιραίες, το φάσμα της εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη είχαν ως αποτέλεσμα την επανασυσπείρωση της Νέας Δημοκρατίας, μέχρις ενός σημείου, που ενδεχομένως θα οδηγήσει σε αύξηση σημαντική του ποσοστού που είχε συγκεντρώσει στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Η συνεργασία με την κ. Ντόρα Μπακογιάννη απέδωσε, δίχως αμφιβολία, καθώς συνέβαλε στην επανένταξη των φιλελευθέρων ψηφοφόρων στην ευρύτερη Κεντροδεξιά, αλλά η αποκόλληση τμήματος της παραδοσιακής Δεξιάς από τη Ν.Δ. παραμένει.
Ο κ. Αντώνης Σαμαράς θα είναι κατά πάσα βεβαιότητα ο νικητής των εκλογών της προσεχούς Κυριακής και πρέπει να αναστρέψει την καταστροφική πολιτική των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που με οικτρό ερασιτεχνισμό διαχειρίσθηκαν την κρίση, συνομολογώντας με την τρόικα δύο Μνημόνια, παγκοίνως χαρακτηριζόμενα πλέον ως πλημμελέστατα. Οι ελπίδες των κομμάτων «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» στηρίζονται σε μία αλλαγή της στάσεως της Γερμανίδας καγκελαρίου κ. Αγκελα Μέρκελ, υπό την πίεση των κρατών του νότου, του νέου προέδρου της Γαλλίας κ. Φρανσουά Ολάντ, αλλά και του Αμερικανού προέδρου κ. Μπαράκ Ομπάμα, που επί της ουσίας αγωνίζεται απεγνωσμένα για την επανεκλογή του την πρώτη Τρίτη του προσεχούς Νοεμβρίου. Δεν πρόκειται να τοποθετηθούμε επί της ηθικής διαστάσεως του θέματος, αλλά αυτό που πρακτικώς ζητείται από τη Γερμανία είναι να επωμισθεί τις συνέπειες της αποτυχίας, διότι τα προηγούμενα χρόνια επωφελήθηκε, χάρη στη συνετή πολιτική που ακολούθησε. Ριζοσπαστική αλλαγή των θέσεων της γερμανικής κυβερνήσεως σημαίνει πολιτικό αυτοχειριασμό της κ. Μέρκελ, διά την σωτηρία των υπερχρεωμένων κρατών.
Δεν είναι βέβαιο ότι η κ. Μέρκελ θα επιτρέψει την προσωπική θυσία, αλλά έως τον Νοέμβριο θα εκδηλώσει κάποια σημεία συνεργασίας, υπό την προϋπόθεση της απολύτου δημοσιονομικής πειθαρχίας, απλώς και μόνον για να αποφύγει μία μετωπική αντιπαράθεση με τον πρόεδρο κ. Ομπάμα. Αυτό το χρονικό περιθώριο είναι το κρισιμότατο για την Ελλάδα. Πάρα πολλά θα κριθούν τους επόμενους λίγους μήνες, και μία κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με κόμματα «ευρωπαϊκού» προσανατολισμού είναι ασφαλώς η πλέον ενδεδειγμένη. Στην παρούσα συγκυρία μετωπικές αντιπαραθέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, πίστη σε δόγματα του τύπου ότι η «πίεση των μαζών» θα εξαναγκάσει τους ισχυρούς να μεταβάλουν τις θέσεις τους, είναι απλώς παρακινδυνευμένες ή εκτός πραγματικότητος. Η ψήφος υπέρ της Ν.Δ. -αλλά και για τα άλλα κόμματα «ευρωπαϊκού προσανατολισμού»- δεν εξυπηρετεί απλώς τις ανάγκες μιας κάποιας «ιδεολογικής» συνέπειας, έχει και μία διάσταση σαφώς «τακτικιστική», διόλου αμελητέα.
Καθημερινή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Που πήγε η Ελληνική σημαία ωρέ ΣΥΡΙΖαίοι;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο παράδεισος υποδέχεται έναν καλλιεργημένο άνθρωπο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
