2012-06-14 21:10:32
Γράφει ο Σαράντος Μπακρυσιώρης,
υποψ. Βουλευτής ΔΗΜ. ΑΡ.
Μέσα στη δίνη των ημερών και τις τόσες προεκλογικές υποχρεώσεις φαίνεται πως πέρασε απαρατήρητο στις 2 Μαίου 2012 ένα άρθρο της εφημ. Δημοκρατική της Ρόδου με τίτλο: «Θέλει να «καταπιεί» το Καστελλόριζο η Τουρκία», όπου αναγράφεται ότι «με ωμό τρόπο η τουρκική κυβέρνηση χορηγεί στην κρατική πετρελαϊκή της εταιρεία άδειες (!) για εκτέλεση πετρελαϊκών εργασιών σε τρεις περιοχές της ελληνικής κυριαρχίας νοτίως της Ρόδου και στο Καστελλόριζο!»
Από την άλλη, η Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου σε άρθρο της με τίτλο: «Διεκδικήστε επιτέλους τον εθνικό μας πλούτο», που δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 25ης Σεπτεμβρίου 2011, αποκάλυψε ότι «Η Τουρκία άρχισε εξορύξεις κοντά στο Καστελλόριζο, προσπαθώντας να κόψει τη σειρά κοιτασμάτων Καστελλόριζου-Κύπρου-Αιγύπτου». Στο ίδιο άρθρο η πρόεδρος του Ιδρύματος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, προέτρεψε να μην είμαστε θεατές και δήλωσε με παρρησία πως «κανονικά έπρεπε να είχαμε αρχίσει ή να αρχίζαμε τώρα τις εξορύξεις κι εμείς
. Αλλά απορρίψαμε την πρόσκληση της Κύπρου προ τετραετίας να συμπράξουμε προβαίνοντας κι εμείς στη μονομερή πράξη της Κήρυξης της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) που μας παρέχει η Διεθνής Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας του 1982. Η Κύπρος προχώρησε μόνη τότε, με την επιδοκιμασία της Ευρώπης» .
Θα έπρεπε λοιπόν να είχαμε ως Ελλάδα προχωρήσει σε έναρξη ερευνητικής - εξορυκτικής δράσης στην ΑΟΖ μας. Κανονικά έπρεπε να είχαμε αρχίσει πρώτοι στο Καστελλόριζο, για να αποφύγουμε και να προλάβουμε την ανάλογη κίνηση της Τουρκίας, αφού ρητά είχε απειλήσει η Τουρκία ότι θα το έκανε εκείνη πρώτη. Θα μπορούσαμε μάλιστα να δράσουμε από άλλη πλευρά του νησιού. Και να προχωρήσουμε και σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Επίσημα και δικαιοπρακτικά το μπορούσαμε. Οι διατάξεις της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας το όριζαν με σαφήνεια. Το άρθρο 121, παρ. 2 και 3 ορίζει ότι και τα νησιά έχουν ΑΟΖ. Η ίδια η Τουρκία, άλλωστε, που αρνιέται την ΑΟΖ των νησιών μας, έχει κάνει χρήση των σχετικών διατάξεων και τακτοποιήσει προ πολλού τα δικά της νησιά του Ευξείνου Πόντου με τις γειτονικές της χώρες Ρωσία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Ωστόσο, δεν κάναμε τίποτα. Ενάντια όχι μόνο στα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και στα οικονομικά, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Και βεβαίως μπορεί να μην έχουν άμεσα και γρήγορα αποτελέσματα τέτοιες κινήσεις, αλλά δείχνουν τάσεις και εξασφαλίζουν προσδοκίες. Πόσο πιο εύκολο δηλαδή, είναι για τον οιονδήποτε να δανείσει μια χώρα που στο έμμεσο μέλλον πρόκειται να βγάλει φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, από μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και δεν προβλέπεται η οικονομία της να ανακάμψει ούτε αμέσως ούτε αργότερα…;
Εκτός του ότι βέβαια «υποθηκευμένο» το οικόπεδο Ελλάδα (που κάποιοι όψιμα ανακάλυψαν ότι είναι και πολύ πλούσιο) βολεύει πολλούς Έτσι φτάσαμε στις 16 Μαρτίου 2012, οπότε το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να χορηγήσει άδειες για πετρελαϊκές έρευνες παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, αποφασίζοντας μονομερώς ότι η ελληνική υφαλοκρηπίδα φτάνει μέχρι τη Ρόδο και άρα αυτοί μπορούν να καρπωθούν το φυσικό πλούτο πέραν της Ρόδου και έως την Κύπρο…!
Η ημερομηνία 16 Μαρτίου 2012 δεν ήταν τυχαία. Δυο μέρες πριν το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας εξέδωσε απόφαση που ίσως αποβεί μοιραία για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, στις 14 Mαρτίου 2012 το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας με έδρα το Αμβούργο (ITLOS) στην υπόθεση Μπανγκλαντές- Μιανμάρ , δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στο κατοικημένο νησί Σεν Μάρτιν που ναι μεν ανήκει στο Μπαγκλαντές, αλλά βρίσκεται απέναντι από τις ακτές της Μιανμάρ . Η υπόθεση παρουσιάζει πλείστα κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που έχει η περίπτωση Ελλάδας- Τουρκίας σε σχέση με το Καστελλόριζο (: κατοικημένο νησί που ανήκει στην Ελλάδα, αλλά βρίσκεται απέναντι από την Τουρκία). Βεβαίως παρά τα κοινά στοιχεία με την υπόθεση Μπανγκλαντές-Μιανμαρ η περίπτωση του Καστελλορίζου δεν είναι ίδια. Η υπόθεση είναι μαχητή αλλά χρειάζεται εγρήγορση.
Διότι, το Καστελλόριζο ανήκει σε ένα σύμπλεγμα νησιών των Δωδεκανήσων και δεν είναι μόνο του και απομονωμένο νησί σαν το Σεν Μαρτίν. Επιπλέον, έχει νομική, ιστορική, οικονομική και πολιτιστική συνέχεια και σχέση με την Ελλάδα.Αλλά πρέπει να δράσουμε. Όχι και τώρα να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε τίποτε και να αφήσουμε τα πράγματα να κυλούν με φυσική ροή…
Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι πως οι αμφιβολίες και οι φοβίες του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας να λάβει κάποια πρωτοβουλία για την ΑΟΖ (παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις που δημοσίευσε ο κ. Βαληνάκης στη Ροδιακή, [ 9/5/2012], για το έτος 2009) οδήγησαν στην πρόσφατη εναντίον μας (πολύ πιθανό με τη λογική του δεδικασμένου) απόφαση. Στη διπλωματία η καθυστέρηση δεν οδηγεί μακρόχρονα σε λύση, αλλά μάλλον παγίωση σε μια κατάσταση που τελικά λυτρώνει εκείνον που αδικεί και όχι εκείνον που αδικείται. Οι κυβερνήτες μας πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι με την δειλή πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων η χώρα θίγεται και υποχωρεί ολοένα και περισσότερο ως προς τα δικαιώματά της. Οι πολίτες της αισθάνονται εγκαταλειμμένοι και αβοήθητοι.
Βεβαίως δεν το μπορούμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας.
Γι’ αυτό το λόγο η ΔΗΜ.ΑΡ. σε ερώτημα για το τι στάση πρέπει να κρατήσει η χώρα μας απέναντι στην Κύπρο και την Τουρκία στο θέμα της ΑΟΖ προέταξε δήλωσε: «Η Διεθνής Κοινότητα οφείλει να στείλει σαφές μήνυμα στην Τουρκία να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και να σεβασθεί τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ήδη έχει πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρόσφατα, στα Συμπεράσματα του Συμβουλίου της 9ης Δεκεμβρίου 2011. Ο συντονισμός και η συνεργασία Ελλάδας και Κύπρου, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα των εξελίξεων στο Κυπριακό και στην ευρύτερη περιοχή».
Χρειάζεται αποφασιστικότητα και σταθερά βήματα. Χωρίς αυτά ίσως και να αιτιολογείται (όχι μόνο από αυτό βέβαια, αλλά είναι και αυτή μια αιτία) και στο γεγονός ότι το υψηλότερο ποσοστό στα Δωδ/σα της Χρυσής Αυγής βρέθηκε στα ψηφοδέλτια του Καστελλόριζου!
Ελλείψει κράτους δώσαμε χώρο στο παρακράτος!
Πηγή : Ροδιακή
InfoGnomon
υποψ. Βουλευτής ΔΗΜ. ΑΡ.
Μέσα στη δίνη των ημερών και τις τόσες προεκλογικές υποχρεώσεις φαίνεται πως πέρασε απαρατήρητο στις 2 Μαίου 2012 ένα άρθρο της εφημ. Δημοκρατική της Ρόδου με τίτλο: «Θέλει να «καταπιεί» το Καστελλόριζο η Τουρκία», όπου αναγράφεται ότι «με ωμό τρόπο η τουρκική κυβέρνηση χορηγεί στην κρατική πετρελαϊκή της εταιρεία άδειες (!) για εκτέλεση πετρελαϊκών εργασιών σε τρεις περιοχές της ελληνικής κυριαρχίας νοτίως της Ρόδου και στο Καστελλόριζο!»
Από την άλλη, η Αλίκη Γιωτοπούλου-Μαραγκοπούλου σε άρθρο της με τίτλο: «Διεκδικήστε επιτέλους τον εθνικό μας πλούτο», που δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 25ης Σεπτεμβρίου 2011, αποκάλυψε ότι «Η Τουρκία άρχισε εξορύξεις κοντά στο Καστελλόριζο, προσπαθώντας να κόψει τη σειρά κοιτασμάτων Καστελλόριζου-Κύπρου-Αιγύπτου». Στο ίδιο άρθρο η πρόεδρος του Ιδρύματος για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, προέτρεψε να μην είμαστε θεατές και δήλωσε με παρρησία πως «κανονικά έπρεπε να είχαμε αρχίσει ή να αρχίζαμε τώρα τις εξορύξεις κι εμείς
Θα έπρεπε λοιπόν να είχαμε ως Ελλάδα προχωρήσει σε έναρξη ερευνητικής - εξορυκτικής δράσης στην ΑΟΖ μας. Κανονικά έπρεπε να είχαμε αρχίσει πρώτοι στο Καστελλόριζο, για να αποφύγουμε και να προλάβουμε την ανάλογη κίνηση της Τουρκίας, αφού ρητά είχε απειλήσει η Τουρκία ότι θα το έκανε εκείνη πρώτη. Θα μπορούσαμε μάλιστα να δράσουμε από άλλη πλευρά του νησιού. Και να προχωρήσουμε και σε άλλα νησιά του Αιγαίου.
Επίσημα και δικαιοπρακτικά το μπορούσαμε. Οι διατάξεις της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας το όριζαν με σαφήνεια. Το άρθρο 121, παρ. 2 και 3 ορίζει ότι και τα νησιά έχουν ΑΟΖ. Η ίδια η Τουρκία, άλλωστε, που αρνιέται την ΑΟΖ των νησιών μας, έχει κάνει χρήση των σχετικών διατάξεων και τακτοποιήσει προ πολλού τα δικά της νησιά του Ευξείνου Πόντου με τις γειτονικές της χώρες Ρωσία, Ρουμανία και Βουλγαρία.
Ωστόσο, δεν κάναμε τίποτα. Ενάντια όχι μόνο στα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και στα οικονομικά, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο για τη χώρα. Και βεβαίως μπορεί να μην έχουν άμεσα και γρήγορα αποτελέσματα τέτοιες κινήσεις, αλλά δείχνουν τάσεις και εξασφαλίζουν προσδοκίες. Πόσο πιο εύκολο δηλαδή, είναι για τον οιονδήποτε να δανείσει μια χώρα που στο έμμεσο μέλλον πρόκειται να βγάλει φυσικό αέριο ή πετρέλαιο, από μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και δεν προβλέπεται η οικονομία της να ανακάμψει ούτε αμέσως ούτε αργότερα…;
Εκτός του ότι βέβαια «υποθηκευμένο» το οικόπεδο Ελλάδα (που κάποιοι όψιμα ανακάλυψαν ότι είναι και πολύ πλούσιο) βολεύει πολλούς Έτσι φτάσαμε στις 16 Μαρτίου 2012, οπότε το τουρκικό Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να χορηγήσει άδειες για πετρελαϊκές έρευνες παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο, αποφασίζοντας μονομερώς ότι η ελληνική υφαλοκρηπίδα φτάνει μέχρι τη Ρόδο και άρα αυτοί μπορούν να καρπωθούν το φυσικό πλούτο πέραν της Ρόδου και έως την Κύπρο…!
Η ημερομηνία 16 Μαρτίου 2012 δεν ήταν τυχαία. Δυο μέρες πριν το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας εξέδωσε απόφαση που ίσως αποβεί μοιραία για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, στις 14 Mαρτίου 2012 το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας με έδρα το Αμβούργο (ITLOS) στην υπόθεση Μπανγκλαντές- Μιανμάρ , δεν αναγνωρίζει ΑΟΖ στο κατοικημένο νησί Σεν Μάρτιν που ναι μεν ανήκει στο Μπαγκλαντές, αλλά βρίσκεται απέναντι από τις ακτές της Μιανμάρ . Η υπόθεση παρουσιάζει πλείστα κοινά χαρακτηριστικά με εκείνα που έχει η περίπτωση Ελλάδας- Τουρκίας σε σχέση με το Καστελλόριζο (: κατοικημένο νησί που ανήκει στην Ελλάδα, αλλά βρίσκεται απέναντι από την Τουρκία). Βεβαίως παρά τα κοινά στοιχεία με την υπόθεση Μπανγκλαντές-Μιανμαρ η περίπτωση του Καστελλορίζου δεν είναι ίδια. Η υπόθεση είναι μαχητή αλλά χρειάζεται εγρήγορση.
Διότι, το Καστελλόριζο ανήκει σε ένα σύμπλεγμα νησιών των Δωδεκανήσων και δεν είναι μόνο του και απομονωμένο νησί σαν το Σεν Μαρτίν. Επιπλέον, έχει νομική, ιστορική, οικονομική και πολιτιστική συνέχεια και σχέση με την Ελλάδα.Αλλά πρέπει να δράσουμε. Όχι και τώρα να κάνουμε πως δεν καταλάβαμε τίποτε και να αφήσουμε τα πράγματα να κυλούν με φυσική ροή…
Οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι πως οι αμφιβολίες και οι φοβίες του Υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας να λάβει κάποια πρωτοβουλία για την ΑΟΖ (παρά τις περί του αντιθέτου απόψεις που δημοσίευσε ο κ. Βαληνάκης στη Ροδιακή, [ 9/5/2012], για το έτος 2009) οδήγησαν στην πρόσφατη εναντίον μας (πολύ πιθανό με τη λογική του δεδικασμένου) απόφαση. Στη διπλωματία η καθυστέρηση δεν οδηγεί μακρόχρονα σε λύση, αλλά μάλλον παγίωση σε μια κατάσταση που τελικά λυτρώνει εκείνον που αδικεί και όχι εκείνον που αδικείται. Οι κυβερνήτες μας πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι με την δειλή πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων η χώρα θίγεται και υποχωρεί ολοένα και περισσότερο ως προς τα δικαιώματά της. Οι πολίτες της αισθάνονται εγκαταλειμμένοι και αβοήθητοι.
Βεβαίως δεν το μπορούμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε τη συμπαράσταση της διεθνούς κοινότητας.
Γι’ αυτό το λόγο η ΔΗΜ.ΑΡ. σε ερώτημα για το τι στάση πρέπει να κρατήσει η χώρα μας απέναντι στην Κύπρο και την Τουρκία στο θέμα της ΑΟΖ προέταξε δήλωσε: «Η Διεθνής Κοινότητα οφείλει να στείλει σαφές μήνυμα στην Τουρκία να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και να σεβασθεί τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ήδη έχει πράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση, πρόσφατα, στα Συμπεράσματα του Συμβουλίου της 9ης Δεκεμβρίου 2011. Ο συντονισμός και η συνεργασία Ελλάδας και Κύπρου, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα των εξελίξεων στο Κυπριακό και στην ευρύτερη περιοχή».
Χρειάζεται αποφασιστικότητα και σταθερά βήματα. Χωρίς αυτά ίσως και να αιτιολογείται (όχι μόνο από αυτό βέβαια, αλλά είναι και αυτή μια αιτία) και στο γεγονός ότι το υψηλότερο ποσοστό στα Δωδ/σα της Χρυσής Αυγής βρέθηκε στα ψηφοδέλτια του Καστελλόριζου!
Ελλείψει κράτους δώσαμε χώρο στο παρακράτος!
Πηγή : Ροδιακή
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δύο δολοφονίες σε μία ημέρα στην Κόρινθο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
