2019-10-09 20:30:46
Στις 10 Οκτωβρίου του 1984, πραγματοποιείται στο Ηνωμένο Βασίλειο, η παγκόσμια πρεμιέρα της μόλις δεύτερης ταινίας του Υποψήφιου δύο φορές για Όσκαρ σκηνοθέτη, Μάικλ Ράντφορντ. Πρόκειται για το διαχρονικό "1984", βασισμένο στο ομώνυμο και θρυλικό βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ. Τριάντα πέντε χρόνια μετά, ξαναβλέπουμε το εφιαλτικά επίκαιρο φιλμ.
Το 1984, σ' έναν κόσμο που έχει διαιρεθεί σε τρεις πελώριες δικτατορίες μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, ο Ουίνστον Σμιθ, ένας Λονδρέζος που εργάζεται στο ξαναγράψιμο της ιστορίας σύμφωνα με την εκάστοτε κομματική γραμμή, βιώνει απαγορευμένα από το καθεστώς, συναισθήματα και σκέψεις.
Ο Σμιθ (Τζον Χαρτ), είναι ένας κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του κόμματος της Ωκεανίας, μίας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο πλανήτης - οι άλλες δύο είναι η Ευρασία και η Ανατολική Ασία.
Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: Στα μέλη του εσωτερικού κόμματος, που ασκούν και τη διοίκηση της χώρας, στα μέλη του εξωτερικού κόμματος, που είναι κατά βάση οι κρατικοί υπάλληλοι και στους προλετάριους, οι οποίοι είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας. Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας.
Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με την βοήθεια τηλεοθονών. Τα πάντα ελέγχονται και πηγάζουν, από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος. Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει πλέον ποινικοποιηθεί.
Η αυταρχική πολιτεία της Ωκεανίας βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο είτε με την Ευρασία είτε με την Ανατολασία. Με τον τρόπο αυτό δικαιολογούνται όλες οι απολυταρχικές ενέργειες του προγράμματος του Μεγάλου Αδελφού, από τη λογοκρισία, μέχρι την μυστική αστυνομία και την εξόντωση.
Η τελευταία μυθιστορηματική εργασία του Τζορτζ Όργουελ, ένα βιβλίο - σταθμός στην πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα και μια οξεία κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα, δε θα μπορούσε παρά να έχει επηρεάσει και την κινηματογραφική γραφή.
Η συγκεκριμένη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Μάικλ Ράντφορντ, είναι ίσως η καλύτερη, καθώς εκτός από το συγκλονιστικό όσο και τραγικά προφητικό σενάριο, ο Τζον Χαρτ ενσαρκώνει μοναδικά τον Winston Smith, σε μία ερμηνεία που στοιχειώνει τον θεατή.
Οι έχοντες την κάθε είδους εξουσία, συχνά πυκνά χρησιμοποιούν τον φόβο ως μοχλό πίεσης, αλλά κι ως προϊόν εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των λαών, με συνήθης δικαιολογία την τάξη και την ασφάλεια του συστήματος. Ο πολίτης πλέον έχει αξία για το κράτος μόνο ως μέρος ενός ενιαίου και άβουλου συνόλου.
Ο άνθρωπος, ως ανεξάρτητη οντότητα είναι κάτι το απαγορευμένο. Όλοι και όλα, παρακολουθούνται από τον πολιτεία - φύλακα και η ελευθερία βούλησης δεν αποτελεί παρά μία άγνωστη και χαμένη αξία, σ' ένα δισυπόστατο αλλά τραγικά οικείο περιβάλλον. Στο διαχρονικά επίκαιρο «1984», ο Μεγάλος Αδερφός μας παρακολουθεί και στην Μεγάλη Οθόνη via
olalathos
Το 1984, σ' έναν κόσμο που έχει διαιρεθεί σε τρεις πελώριες δικτατορίες μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, ο Ουίνστον Σμιθ, ένας Λονδρέζος που εργάζεται στο ξαναγράψιμο της ιστορίας σύμφωνα με την εκάστοτε κομματική γραμμή, βιώνει απαγορευμένα από το καθεστώς, συναισθήματα και σκέψεις.
Ο Σμιθ (Τζον Χαρτ), είναι ένας κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του κόμματος της Ωκεανίας, μίας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο πλανήτης - οι άλλες δύο είναι η Ευρασία και η Ανατολική Ασία.
Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: Στα μέλη του εσωτερικού κόμματος, που ασκούν και τη διοίκηση της χώρας, στα μέλη του εξωτερικού κόμματος, που είναι κατά βάση οι κρατικοί υπάλληλοι και στους προλετάριους, οι οποίοι είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας. Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας.
Όλοι παρακολουθούνται, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους, με την βοήθεια τηλεοθονών. Τα πάντα ελέγχονται και πηγάζουν, από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένα πρόσωπο που χρησιμοποιείται για την προσωποποίηση του κόμματος. Η ελευθερία έκφρασης αλλά ακόμα και σκέψης έχει πλέον ποινικοποιηθεί.
Η αυταρχική πολιτεία της Ωκεανίας βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο είτε με την Ευρασία είτε με την Ανατολασία. Με τον τρόπο αυτό δικαιολογούνται όλες οι απολυταρχικές ενέργειες του προγράμματος του Μεγάλου Αδελφού, από τη λογοκρισία, μέχρι την μυστική αστυνομία και την εξόντωση.
Η τελευταία μυθιστορηματική εργασία του Τζορτζ Όργουελ, ένα βιβλίο - σταθμός στην πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα και μια οξεία κριτική στα απολυταρχικά καθεστώτα, δε θα μπορούσε παρά να έχει επηρεάσει και την κινηματογραφική γραφή.
Η συγκεκριμένη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Μάικλ Ράντφορντ, είναι ίσως η καλύτερη, καθώς εκτός από το συγκλονιστικό όσο και τραγικά προφητικό σενάριο, ο Τζον Χαρτ ενσαρκώνει μοναδικά τον Winston Smith, σε μία ερμηνεία που στοιχειώνει τον θεατή.
Οι έχοντες την κάθε είδους εξουσία, συχνά πυκνά χρησιμοποιούν τον φόβο ως μοχλό πίεσης, αλλά κι ως προϊόν εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των λαών, με συνήθης δικαιολογία την τάξη και την ασφάλεια του συστήματος. Ο πολίτης πλέον έχει αξία για το κράτος μόνο ως μέρος ενός ενιαίου και άβουλου συνόλου.
Ο άνθρωπος, ως ανεξάρτητη οντότητα είναι κάτι το απαγορευμένο. Όλοι και όλα, παρακολουθούνται από τον πολιτεία - φύλακα και η ελευθερία βούλησης δεν αποτελεί παρά μία άγνωστη και χαμένη αξία, σ' ένα δισυπόστατο αλλά τραγικά οικείο περιβάλλον. Στο διαχρονικά επίκαιρο «1984», ο Μεγάλος Αδερφός μας παρακολουθεί και στην Μεγάλη Οθόνη via
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γίνεται λόγος για πολεμική σύγκρουση Ελλάδας Τουρκίας λόγω της ΑΟΖ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
