2012-07-11 10:31:06
Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας βασιζόμενοι σε πραγματικά δεδομένα. Ας υποθέσουμε ότι στο βήμα του Κοινοβουλίου βρίσκεται ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής και η συζήτηση αφορά εθνικά θέματα. Ας πούμε το όνομα της ακατανόμαστης γείτονος. Στην εξέλιξη της συζήτησης, αφού όλα δείχνουν ότι η Κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής προκρίνουν τη σύνθετη ονομασία, ο Χρυσαυγίτης, όπως έχει ήδη προαναγγείλει βουλευτής του κόμματος αυτού, κατεβαίνει από... το βήμα και πλακώνει στις σφαλιάρες τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Εξωτερικών και όποιον άλλον. Οι υπόλοιποι φαντάροι προφανώς θα σπεύσουν να συνεισφέρουν κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να μοιράζουν μπουνιές δεξιά αριστερά. Ποιά θα είναι η αντίδραση των υπολοίπων βουλευτών και ποιά θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων είναι άγνωστο ασφαλώς. Αυτό για το οποίο είμαστε από τώρα σίγουροι είναι η αντίδραση της αριστεράς. Θα είναι ανύπαρκτη. Οι βουλευτές της, και των τριών κομμάτων, θα βρίσκονται εκτός της αίθουσας.
΄Οταν οι βουλευτές που ομνύουν στον Κοινοβουλευτισμό εγκαταλείπουν την αίθουσα του Κοινοβουλίου στους εχθρούς του, δεν τους απομονώνουν. Απομονώνονται. Δεν πρόκειται για κοινωνική εκδήλωση που διαλέγεις με ποιούς θα συγχρωτιστείς, δεν πρόκειται για πάνελ που επιλέγεις τους συνομιλητές σου, πρόκειται για το ίδιο το σπίτι της Δημοκρατίας που είναι αδιανόητο να το εγκαταλείπεις τη στιγμή που κατεξοχήν θα έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί. Τη ώρα δηλαδή που θρονιάζονται μέσα οι επιβουλείς του. Σκέφτεται κανείς τι θα γινόταν αν αποφάσιζαν το ίδιο πράγμα όλα τα κόμματα; Το πιό τρελό όνειρο των φασιστών. Μία Βουλή δική τους, αναβίωση της συμβουλευτικής της Χούντας.΄Οταν μπαίνουν στο σπίτι σου οι ανεπιθύμητοι, δεν αποχωρείς εσύ. Μένεις εκεί γιατί εσύ είσαι αυτός που ανήκει εκεί και όχι αυτός που θέλει να το κάψει. Και αν χρειαστεί το υπερασπίζεσαι.
Η Δημοκρατία που έχει αυτοπεποίθηση, που πιστεύει στον εαυτό της, στη νομιμότητα, στη συμμετοχή και τον διάλογο, δημιουργεί η ίδια τους όρους του παιχνιδιού οι οποίοι ισχύουν για όλους, ακόμα και για αυτούς που δεν την πιστεύουν. Δεν ετεροκαθορίζεται. Δεν προσαρμόζει τη στάση της στο ύφος του εχθρού της. Πρέπει να είναι, να νιώθει και να δείχνει παντοδύναμη, άφοβη, ασφαλής, ήρεμη και απαρασάλευτη. Η θέση των βουλευτών όλων των κομμάτων είναι στα έδρανα που τους έταξε ο λαός σε κάθε περίσταση και όχι υπό προυποθέσεις.
Kafeneio
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας βασιζόμενοι σε πραγματικά δεδομένα. Ας υποθέσουμε ότι στο βήμα του Κοινοβουλίου βρίσκεται ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής και η συζήτηση αφορά εθνικά θέματα. Ας πούμε το όνομα της ακατανόμαστης γείτονος. Στην εξέλιξη της συζήτησης, αφού όλα δείχνουν ότι η Κυβέρνηση και η πλειοψηφία της Βουλής προκρίνουν τη σύνθετη ονομασία, ο Χρυσαυγίτης, όπως έχει ήδη προαναγγείλει βουλευτής του κόμματος αυτού, κατεβαίνει από... το βήμα και πλακώνει στις σφαλιάρες τον Πρωθυπουργό, τον Υπουργό Εξωτερικών και όποιον άλλον. Οι υπόλοιποι φαντάροι προφανώς θα σπεύσουν να συνεισφέρουν κάνοντας αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να μοιράζουν μπουνιές δεξιά αριστερά. Ποιά θα είναι η αντίδραση των υπολοίπων βουλευτών και ποιά θα είναι η εξέλιξη των πραγμάτων είναι άγνωστο ασφαλώς. Αυτό για το οποίο είμαστε από τώρα σίγουροι είναι η αντίδραση της αριστεράς. Θα είναι ανύπαρκτη. Οι βουλευτές της, και των τριών κομμάτων, θα βρίσκονται εκτός της αίθουσας.
΄Οταν οι βουλευτές που ομνύουν στον Κοινοβουλευτισμό εγκαταλείπουν την αίθουσα του Κοινοβουλίου στους εχθρούς του, δεν τους απομονώνουν. Απομονώνονται. Δεν πρόκειται για κοινωνική εκδήλωση που διαλέγεις με ποιούς θα συγχρωτιστείς, δεν πρόκειται για πάνελ που επιλέγεις τους συνομιλητές σου, πρόκειται για το ίδιο το σπίτι της Δημοκρατίας που είναι αδιανόητο να το εγκαταλείπεις τη στιγμή που κατεξοχήν θα έπρεπε να βρίσκεσαι εκεί. Τη ώρα δηλαδή που θρονιάζονται μέσα οι επιβουλείς του. Σκέφτεται κανείς τι θα γινόταν αν αποφάσιζαν το ίδιο πράγμα όλα τα κόμματα; Το πιό τρελό όνειρο των φασιστών. Μία Βουλή δική τους, αναβίωση της συμβουλευτικής της Χούντας.΄Οταν μπαίνουν στο σπίτι σου οι ανεπιθύμητοι, δεν αποχωρείς εσύ. Μένεις εκεί γιατί εσύ είσαι αυτός που ανήκει εκεί και όχι αυτός που θέλει να το κάψει. Και αν χρειαστεί το υπερασπίζεσαι.
Η Δημοκρατία που έχει αυτοπεποίθηση, που πιστεύει στον εαυτό της, στη νομιμότητα, στη συμμετοχή και τον διάλογο, δημιουργεί η ίδια τους όρους του παιχνιδιού οι οποίοι ισχύουν για όλους, ακόμα και για αυτούς που δεν την πιστεύουν. Δεν ετεροκαθορίζεται. Δεν προσαρμόζει τη στάση της στο ύφος του εχθρού της. Πρέπει να είναι, να νιώθει και να δείχνει παντοδύναμη, άφοβη, ασφαλής, ήρεμη και απαρασάλευτη. Η θέση των βουλευτών όλων των κομμάτων είναι στα έδρανα που τους έταξε ο λαός σε κάθε περίσταση και όχι υπό προυποθέσεις.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑΣ: ''ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΟΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ''
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τριχοτομημένη Τριανδρία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
