2012-07-11 12:37:53
By Martin Wolf
Εχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση στον ανυποψίαστο πλανήτη, τον Αύγουστο 2007. Σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα οι ανεπτυγμένες χώρες που υπέστησαν την κρίση; Ασχημη, είναι η μια και μόνη απάντηση.
Από τις έξι χώρες μεγαλύτερες οικονομίες υψηλού εισοδήματος (συν την ευρωζώνη), μόνο εκείνεςτων ΗΠΑ και της Γερμανίας κινούνται υψηλότερα από προηγούμενα επίπεδα αιχμής. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν στο επίκεντρο των πρώτων σοκ, η ανάκαμψή τους είναι σχετικά καλή. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν καλύτερη εμφάνιση από της ευρωζώνης, όπου η οικονομία είναι στάσιμη και το ποσοστό ανεργίας 11,1% σε σχέση με 8,2% στις ΗΠΑ.
Οι οικονομίες μένουν στάσιμες, ενώ οι στρατηγικές είναι επιθετικές. Τα υψηλότερα βραχυπρόθεσμα επιτόκια που προσφέρονται από τις κεντρικές τράπεζες οικονομιών υψηλού εισοδήματος είναι το 0,75% τη ΕΚΤ. Ιαπωνία, ΗΠΑ και Βρετανία εξακολουθούν να έχουν τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα.
Ο David Levy της Jerome Levy Forecasting Center, χαρακτηρίζει αυτή την σύμπνοια υποτονικών οικονομιών με τεράστια μέτρα στήριξης μια «συγκρατημένη βαθιά ύφεση»… Σημαίνει ότι η ευρύτερη εικόνα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα, συγκρατημένη χάρη στην χαλαρή νομισματική πολιτική διευκόλυνσης και ισοφαρισμένη από την μόχλευση των κρατικών ισολογισμών. Η προθυμία των αρχών να αποδειχτούν αυτές τις συγκυρίες, παρά τις ανόητες επικρίσεις, απέτρεψαν μια δεύτερη βαθιά ύφεση, και εξακολουθούν να την αποτρέπουν.
Ωστόσο ορισμένοι παρατηρητές αρχίζουν και δυσφορούν με αυτές τις στρατηγικές. Στην ετήσια έκθεσή της, η Bank for International Settlements ισχυρίζεται ότι χρειάζεται νομισματική και δημοσιονομική αυστηρότητα στις οικονομίες υψηλού εισοδήματος. Όμως δεν παρουσιάζει μια συγκεκριμένη ανάλυση για τις επιπτώσεις. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που χρηματοδοτούνται σχεδόν αυτόματα στις μεγάλες οικονομίες, πρέπει να γίνουν ακόμη μεγαλύτερα γιατί πρέπει και να διευκολύνουν την απομόχλευση και να συντηρήσουν την ζήτηση. Η μόνη άλλη δυνατή λυση για την επιτάχυνση της απομόχλευσης είναι η μαζική χρεοκοπία, δηλαδή η βαθιά ύφεση (depression). Αλήθεια, αυτό θέλει η BIS;
Γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις δημιουργούν μακροχρόνιες σκιές, ειδικά σε χώρες με υποτονικούς ρυθμούς ανάπτυξης, που καθυστερούν την απομόχλευση. Η κρατική πολιτική πρέπει να συντηρεί την ζήτηση και να διευκολύνει την απομόχλευση. Αυτό σημαίνει επιθετικές νομισματικές και δημοσιονομικές στρατηγικές και επιτάχυνση της αναδιοργάνωσης του ιδιωτικού τομέα.
Η κυβέρνηση Obama το επιχείρησε, αλλά δεν ήταν αρκετά επιθετική εξαιτίας των αντιστάσεων των Ρεπουμπλικανών. Όμως, αν οι ΗΠΑ αποφύγουν τον «δημοσιονομικό γκρεμό» θα πρέπει να ακολουθήσει μια μέτρα ανάκαμψη καθοδηγούμενη από τον ιδιωτικό τομέα. Όταν διασφαλιστεί αυτή η ιδιωτική ανάπτυξη, θα μπορέσει να ξεκινήσει η σοβαρή δημοσιονομική προσαρμογή. Η λιτότητα πρέπει να ακολουθεί μια εύρωστη ανάκαμψη, όχι να προηγείται.
Δυστυχώς, οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη μεγάλη οικονομία με προβλήματα. Η κρίση έχει προκαλέσει επίσης βαθύ ρήγμα στην ευρωζώνη, την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη. Η αδυναμία της ευρωζώνης να σχεδιάσει μια αντίδραση εγγυάται την αναταραχή. Οι ρυθμιστές φοβούνται περισσότερο το «κακό παράδειγμα» από τον πανικό. Γι’ αυτό και είναι πιθανό να βλέπουμε κύματα κρατικών και τραπεζικών κρίσεων, που θα καταλήξουν σε ελέγχους κεφαλαίων και διάλυση της ευρωζώνης.
Η υπερβολική ρύθμιση ούτε αναγνωρίζει ούτε επιλύει τις μετα-κρίση προκλήσεις. Η "καρδιά" στην επίλυση του προβλήματος είναι επιτάχυνση της απομόχλευσης με παράλληλη προώθηση της ανάκαμψης. Με αυτά τα δεδομένα, οι πολιτικές που εφαρμόζονται τώρα, απέχουν πολύ από το επιθυμητό.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
Εχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια από τότε που ξέσπασε η χρηματοοικονομική κρίση στον ανυποψίαστο πλανήτη, τον Αύγουστο 2007. Σε τι κατάσταση βρίσκονται σήμερα οι ανεπτυγμένες χώρες που υπέστησαν την κρίση; Ασχημη, είναι η μια και μόνη απάντηση.
Από τις έξι χώρες μεγαλύτερες οικονομίες υψηλού εισοδήματος (συν την ευρωζώνη), μόνο εκείνεςτων ΗΠΑ και της Γερμανίας κινούνται υψηλότερα από προηγούμενα επίπεδα αιχμής. Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ βρέθηκαν στο επίκεντρο των πρώτων σοκ, η ανάκαμψή τους είναι σχετικά καλή. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν καλύτερη εμφάνιση από της ευρωζώνης, όπου η οικονομία είναι στάσιμη και το ποσοστό ανεργίας 11,1% σε σχέση με 8,2% στις ΗΠΑ.
Οι οικονομίες μένουν στάσιμες, ενώ οι στρατηγικές είναι επιθετικές. Τα υψηλότερα βραχυπρόθεσμα επιτόκια που προσφέρονται από τις κεντρικές τράπεζες οικονομιών υψηλού εισοδήματος είναι το 0,75% τη ΕΚΤ. Ιαπωνία, ΗΠΑ και Βρετανία εξακολουθούν να έχουν τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα.
Ο David Levy της Jerome Levy Forecasting Center, χαρακτηρίζει αυτή την σύμπνοια υποτονικών οικονομιών με τεράστια μέτρα στήριξης μια «συγκρατημένη βαθιά ύφεση»… Σημαίνει ότι η ευρύτερη εικόνα εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από την απομόχλευση του ιδιωτικού τομέα, συγκρατημένη χάρη στην χαλαρή νομισματική πολιτική διευκόλυνσης και ισοφαρισμένη από την μόχλευση των κρατικών ισολογισμών. Η προθυμία των αρχών να αποδειχτούν αυτές τις συγκυρίες, παρά τις ανόητες επικρίσεις, απέτρεψαν μια δεύτερη βαθιά ύφεση, και εξακολουθούν να την αποτρέπουν.
Ωστόσο ορισμένοι παρατηρητές αρχίζουν και δυσφορούν με αυτές τις στρατηγικές. Στην ετήσια έκθεσή της, η Bank for International Settlements ισχυρίζεται ότι χρειάζεται νομισματική και δημοσιονομική αυστηρότητα στις οικονομίες υψηλού εισοδήματος. Όμως δεν παρουσιάζει μια συγκεκριμένη ανάλυση για τις επιπτώσεις. Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα, που χρηματοδοτούνται σχεδόν αυτόματα στις μεγάλες οικονομίες, πρέπει να γίνουν ακόμη μεγαλύτερα γιατί πρέπει και να διευκολύνουν την απομόχλευση και να συντηρήσουν την ζήτηση. Η μόνη άλλη δυνατή λυση για την επιτάχυνση της απομόχλευσης είναι η μαζική χρεοκοπία, δηλαδή η βαθιά ύφεση (depression). Αλήθεια, αυτό θέλει η BIS;
Γνωρίζουμε ότι οι μεγάλες χρηματοοικονομικές κρίσεις δημιουργούν μακροχρόνιες σκιές, ειδικά σε χώρες με υποτονικούς ρυθμούς ανάπτυξης, που καθυστερούν την απομόχλευση. Η κρατική πολιτική πρέπει να συντηρεί την ζήτηση και να διευκολύνει την απομόχλευση. Αυτό σημαίνει επιθετικές νομισματικές και δημοσιονομικές στρατηγικές και επιτάχυνση της αναδιοργάνωσης του ιδιωτικού τομέα.
Η κυβέρνηση Obama το επιχείρησε, αλλά δεν ήταν αρκετά επιθετική εξαιτίας των αντιστάσεων των Ρεπουμπλικανών. Όμως, αν οι ΗΠΑ αποφύγουν τον «δημοσιονομικό γκρεμό» θα πρέπει να ακολουθήσει μια μέτρα ανάκαμψη καθοδηγούμενη από τον ιδιωτικό τομέα. Όταν διασφαλιστεί αυτή η ιδιωτική ανάπτυξη, θα μπορέσει να ξεκινήσει η σοβαρή δημοσιονομική προσαρμογή. Η λιτότητα πρέπει να ακολουθεί μια εύρωστη ανάκαμψη, όχι να προηγείται.
Δυστυχώς, οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη μεγάλη οικονομία με προβλήματα. Η κρίση έχει προκαλέσει επίσης βαθύ ρήγμα στην ευρωζώνη, την δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη. Η αδυναμία της ευρωζώνης να σχεδιάσει μια αντίδραση εγγυάται την αναταραχή. Οι ρυθμιστές φοβούνται περισσότερο το «κακό παράδειγμα» από τον πανικό. Γι’ αυτό και είναι πιθανό να βλέπουμε κύματα κρατικών και τραπεζικών κρίσεων, που θα καταλήξουν σε ελέγχους κεφαλαίων και διάλυση της ευρωζώνης.
Η υπερβολική ρύθμιση ούτε αναγνωρίζει ούτε επιλύει τις μετα-κρίση προκλήσεις. Η "καρδιά" στην επίλυση του προβλήματος είναι επιτάχυνση της απομόχλευσης με παράλληλη προώθηση της ανάκαμψης. Με αυτά τα δεδομένα, οι πολιτικές που εφαρμόζονται τώρα, απέχουν πολύ από το επιθυμητό.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ανοικτή "πόρτα" με Σίτυ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
