2012-09-04 22:20:52
Ο Μάνος Αντώναρος καταγράφει με τον δικό του μοναδικό τρόπο μια σκληρή εμπειρία που ταυτόχρονα είναι και διδακτική. Αξίζει να τη διαβάσετε!
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε σε ένα εξαιρετικό site για κάθε Ελληνίδα μητέρα (και πατεράδες φυσικά...), το eimaimama.gr και πραγματεύεται το συναίσθημα του χαζομπαμπά μέσα από την περιπέτεια ενός μικρού κοριτσιού... Απολαύστε το:
Μια ζωή sta media έγραφα ΠΑΝΤΑ προσωπικά. Με άλλα λόγια: σε α’ πρόσωπο και πώς τα είδα εγώ τα πράγματα. Από μια ληστεία μέχρι χθες το βράδι που έπεσε η Αθηνά από το κρεββάτι της.
Δυστυχώς (αλλά δεν τους πέρασε ΟΥΤΕ μία φορά) πολλοί προσπάθησαν να με σταματήσουν - Και ποιος είσαι εσύ «χθεσινέ» (νέε), που γράφεις στο πρώτο πρόσωπο; με ρώτησαν κατά καιρούς αρχισυντάκτες και μου επέστρεφαν το κείμενο…
- Eίμαι αυτός που είδε το συμβάν… σε ποιο πρόσωπο να γράψω; Στο τρίτο;
- Ακριβώς
Κι εγώ μετα από λίγο ξαναφερνα το κείμενο…το ίδιο κι απαράλλαχτο… κι εκείνος (οι περισσότεροι δλδ) βαριόταν να το ξαναδιαβάσει γιατί δεν ήταν βέβαια δάσκαλος, αλλά μεταπράτης, ενδιάμεσος (γι’ αυτό γαμήθηκε η δημοσιογραφία… επειδή εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει δασκάλους…) έτσι αντί να το ξαναδιαβάσει… έλεγε αυτό που τον έκανε να νιώθει σπουδαίος:
- Είδες που στα ’λεγα;
Κι εγώ χαμογελούσα και εκείνος ήταν σίγουρος ότι τόκανα από συστολή από αποδοχή. Χεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχε…
Ετσι έκανα την όποια καριέρα μου… κάνοντας καθημερινά κλεφτοπόλεμο…. Ανάσανα κι εχω μεγάλη υποχρέωση γι’ αυτό: στον Ιάσονα Μοσχοβίτη, την Βίκυ Αλικάκη, τον Δημήτρη Κουνελάκη, την Ελεάνα Κυρκιλή, τον Γιώργο Κατσώνη, τον Αρη Κανελλόπουλο και τελευταία τον νεότατο Βασίλη Παπαθεοδώρου (gazzetta)… και μερικοί άλλοι που μου διαφεύγουν… α, να… η Φωτεινή Πιπιλή… τρομερή δημοσιογράφος …με άποψη, ήθος και πάνω από όλα: «Μέσα σε όλα…» , o Μίμης Κουμπιάς, ο Αρης Σταθάκης… Ολοι με έμαθαν με τον δικό του τρόπο να κάνω το διαφορετικό… να γράφω σε πρώτο πρόσωπο….αλλά το βασικότερο: με στήριξαν να το κάνω. Respect.
(υποθέτω ότι δεν σας κάνει εντύπωση που τα περισσότερα ονόματα δεν είναι αναγνωρίσιμα.)
Γράφοντας στο internet πριν πολλά χρόνια κάνοντας τις πρώτες προσπάθειες blogging στην Ελλάδα… αντί να γράψω τη λέξη «μαλάκας», επηρεασμένος από την αναλογική δημοσιογραφία έγραψα: «μ…….ς» και αμέσως μου’ρθε ένα comment από την Βασίλισσα του Blogging την e-διάσημη στο ελληνικό διαδίκτυο (εκείνης της εποχής) «Ψιλικατζού», που μου έλεγε ότι «εδώ (στο internet) δεν ήρθα για να μασάω τα λόγια μου, αλλά να γράφω όπως σκέφτομαι»
Χα. Μια μη δημοσιογράφος ΄ρθε να μου διδάξει, αυτό που εγώ πολεμούσα να το’χω πάνω από τριάντα χρόνια. Χα! Και είχε δίκιο. …και εκείνη με εκείνο το comment μπαίνει στην παραπάνω λίστα των ανθρώπων, που ήταν δάσκαλοί μου.
Aν προσέξατε, δυό πολύ νεοτερους μου (Ψιλικατζού, Παπαθεοδώρου) τους θεωρώ δασκάλους μου, αποδεικνύοντας ότι ο δάσκαλος δεν είναι πάντα ο μεγαλύτερος. Είναι τυχαίο γεγονός, όταν συμβαίνει…
Ναι, έγραψα (και γράφω) στο internet με την καρδιά μου.
Γράφοντας λοιπόν στο eimaimama γράφω ολοκληρωτικά με την καρδιά μου. Όπως ακριβώς γράφει ένας ερωτευμένος για την καλή του.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι ένας πατέρας (ειδικά κοριτσιού… για τα αγόρια θα σας πω οσονούπω… -τι ωραία λέξη…. δειτε την και greeklish: osonoupo…. Γιαπωνέζικο μαλακτικό για μωρά!) Τέσπα… πρέπει λοιπόν ένας πατέρας να ’ναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του για να μπορεί να εισπράξει και τον έρωτα που νιώθει (αμοιβαίο μάλιστα) για την κόρη του. Επειδή εκριβώς είναι έρωτας σε β’ επίπεδο που για να το νιώσεις και να εισπράξεις τη μεγαλοσύνη του, πρέπει να έχεις νιώσει τον κανονικό έρωτα του επιπέδου α’.
Όταν έπεσε χθες η Αθηνά από το κρεββάτι σκίστηκε η καρδιά μου, όταν ειδικά την έβλεπα να κλαίει (σιγανά)… Ολο το βράδυ κοιμήθηκε προς την μεριά μου, γιατί δεν την βόλευε το άλλο χεράκι… όλο το βράδι ακούμπαγα την παλάμη μου στο στήθος της για να ακούω την αναπνοή της.
Ούτε νύσταξα, ούτε κουράστηκα… και μετα την καμάρωνα που περπατούσε ανέμελη και γελαστή στο «Παίδων»… κι αυτό το κατάλαβα, όταν είδα ότι οι (γιατροί που τρέχανε και δεν φτάνανε) ΟΛΟΙ της χαμογελούσαν και είχαν ένα γλυκό λογάκι να της πουν… κι αυτή συνεργάστηκε πρίμα. Μέχρι και ακίνητη για ακτίνες κάθισε και γελάκια στον κύριο που της έφταιξε το στηρικτήρι έκανε…
Ναι, είμαι χαζομπαμπάς.
Φυσικά και είμαι ερωτευμένος. Και εις διπλούν μάλιστα κι αμοιβαίως και ξφνικά ο ένας έρωτας του σπάει την κλείδα του και ο άλλος είναι 9 έγκυος.
Η εικόνα λοιπόν της Ολίβιας με την κοιλιά τούρλα και την Αθηνά με κάταγμα στην κλείδα να προχωράνε αισιόδοξα και με γελάκια μέσα στο «Παίδων» … είναι από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου. Το θέμα είναι πώς θα την δεις την εικόνα… έχει πολλές αναγνώσεις… η δικιά μου είναι αυτή που σας περιέγραψα παραπάνω…
Και οι δυό τους με διδάσκουν αισιοδοξία που έτσι κι αλλιώς είμαι τίγκα από δαύτην.
Η Ελλάδα πρέπει να βρει την αισιοδοξία της που την έχει χάσει και σεις οι μανούλες πρέπει να παίξετε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ… να βρούμε την αισιοδοξία μας… να εμπλουτίζετε με αυτό τον εαυτό σας, τον άνδρα και βέβαια τα παιδιά. Η ζωή μέχρι αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε, πάει ΜΟΝΟ μπροστά.
Είστε εδώ μαζεμένες και αυτό είναι από μόνο εξαιρετικά αισόδοξο, γιατί η κάθε μιας σας ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι μόνη, ούτε θα ξανα ειναι ποτέ μόνη. … αυτό κι αν είναι αισιόδοξο.
Όχι, δεν ανησυχώ για την Αθηνούλα. Ανησυχήσα όταν δεν μπορούσα να βρω πού πονάει. Προσπαθώ απεγνωσμένα να την καταλάβω και δεν την πιέζω ποτέ να καταλάβει εκείνη εμένα.
Τωρα τελευταία ο,τι της δώσουνε, αμέσως ζητά και ένα δεύτερο (π.χ. μπισκότο) για να δώσει οπωσδήποτε στον μπαμπά. Αν αυτό δεν είναι αγάπη, τότε τι είναι; Ο μπαμπάς είναι «αιχμάλωτος» δια βίου.
Μου έκανε εντύπωση πόσο έμπειρα ασχολήθηκαν μαζί της οι γιατροί και το προσωπικό του «Παίδων». Πιστεύω πολύ στα Δημόσια Νοσοκομεία… όχι (μόνο) από κοινωνική ματιά… αλλά επειδή εκεί έχουν εμπειρία. Μπορεί να μην έχουν ωραίους καναπέδες (που μια χαρά ήταν), αλλά έχουν εμπειρία. Μου έκανε τρο-με-ρή εντύπωση ή οργάνωσή τους…που πάνω από όλα δεν ήταν πιεστική.
Μπαίνοντας στο «Παίδων» ένα πράγμα τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Ο κήπος.΄Ηταν όμορφος και περιποιημένος. Σπουδαίο πράγμα για τη ψυχολογία, αλλά και τον (ιατρικό) πολιτισμό. Από τη ρεσεψιόν (πολύ σημαντικό) μέχρι τον κύριο που «εδεσε» το χέρι της Αθηνάς λειτούργησαν ρολόϊ.
Η Ολίβια αγχώνεται με τα πιο άσχετα και άχρηστα πράγματα στον κόσμο και ευτυχώς δεν αγχώνεται (υπερβολικά) με πράγματα που άλλες γυναίκες-μαμάδες θα τους έφερναν υστερία.
Νομίζω ότι η μικρή δεν φώναζε, γιατί απλούστατα δεν φώναζε η μαμά της. Καταλάβατε τώρα γιατί κάποιος μπαμπάς πρέπει να ζεί και τα δυό επίπεδα του έρωτα;
Μόλις έρωτευθείς π.χ. μια οπτικό, αποκτάς αμέσως μια άλλη οπτική γωνία για τα «είδη οπτικών». Μιλάς πιο πολύ για γιαλιά, φακούς επαφής, βρίσκεις σέξυ τα γιαλιά κ.λ.π. Πράγμα που ποτέ δεν θα έκανες αν δεν είχες ερωτευθεί σφόδρα κάποια που είναι οπτικός.
Φαντασθείτε λοιπόν τι έπαθα εγώ με τον έρωτα μου με την Αθηνά. Ξαφνικά απέκτησα άλλη γνωμη για το μέλλον, για την πολτική, για τα cartoon, για τις τούρτες, τις παιδικές χαρές, τις πιπίλες, τον θυμό, την μάνα μου, τις τσουλήθρες, τον ύπνο, την χαρά κ.λ.π.
Τα κείμενα μου τα διαβάζετε εσείς οι μαμάδες και (δεν έχω παράπονο) σας αρέσουν. Όμως τα κείμενα αυτά είναι γραμμένα βασικά για άνδρες. Για τους πατεράδες που είναι νέοι άνθρωποι.
Ακούστε και γιατί:
Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι πατεράδες παιδιών 18-30… Οι ίδιοι έρχονται και μου λένε τι λάθη έχουν κάνει μεγαλώνντας τα παιδιά τους… έρχονται συμβουλευτικά να μου το πούν… και είναι χρήσιμο, αλλά δεν το κάνει για να παινέψει τον εαυτό του…. Και επειδή είναι συνομήλικοί μου (πατεράδες) πιστεύουν και έχουν δίκιο ότι «τώρα πια είναι αργά». Μόνο που είναι αργά για εκείνους, αλλά όχι για μένα (κι εννοώ που η Αθηνούλα δεν είναι καν 3 ετών). Και μετα συναντώ και τα παιδιά τους και με την πρώτη ματιά καταλαβαίνω ότι μου είπαν (οι πατεράδες τους) την αλήθεια.
Το βασικό που κάνει ηχώ στ’ αυτιά μου είναι:
«Δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός, όσο ήμουν!»
Ή το παίρνω το μηνυμα ή δεν το παίρνω…
Και μετά το φοβισμένο αγόρι γύρω στα 17 (ίσως και 14) παθαίνει ένα συναισθηματικό πατατράκ…. Και έχει να διαλέξει αναμεσα σε χιλιάδες φρικτούς τρόπους να καταστρέψει για πάντα τη ζωή του.
Να το χεράκι της ψιλοέσπασε κι εγώ βγάζω πράγμα από το μυαλό και την καρδιά.
Είστε ωραίο κοινό. Είστε μανούλες… άλλες με προβλήματα κι άλλες χωρίς… όπως και να ‘χει το ανεπανάληπτο αυτό ζεστό σύννεφο σας έχει κουκουλώσει… Ένα χαμόγελο του πιτσιρικά ή της κοράκλας σας είναι αρκετό… έστω για το επόμενο μόνο δευτερόλεπτο… αλλά είναι πάντα αρκετό.
Όταν γράφω για τις μαμάδες νιώθω ότι γράφω απαλά. Στρογγυλά…
Μην είστε αυστηροί/ες με τα παιδάκια.
Ολοι μάθανε με φόβο. Μόνο που κανείς τους δεν έμαθε σωστά.
Μαθαίνεις κάτι μόνο όταν το κατακτάς.
gazzeta.gr
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε σε ένα εξαιρετικό site για κάθε Ελληνίδα μητέρα (και πατεράδες φυσικά...), το eimaimama.gr και πραγματεύεται το συναίσθημα του χαζομπαμπά μέσα από την περιπέτεια ενός μικρού κοριτσιού... Απολαύστε το:
Μια ζωή sta media έγραφα ΠΑΝΤΑ προσωπικά. Με άλλα λόγια: σε α’ πρόσωπο και πώς τα είδα εγώ τα πράγματα. Από μια ληστεία μέχρι χθες το βράδι που έπεσε η Αθηνά από το κρεββάτι της.
Δυστυχώς (αλλά δεν τους πέρασε ΟΥΤΕ μία φορά) πολλοί προσπάθησαν να με σταματήσουν - Και ποιος είσαι εσύ «χθεσινέ» (νέε), που γράφεις στο πρώτο πρόσωπο; με ρώτησαν κατά καιρούς αρχισυντάκτες και μου επέστρεφαν το κείμενο…
- Eίμαι αυτός που είδε το συμβάν… σε ποιο πρόσωπο να γράψω; Στο τρίτο;
- Ακριβώς
Κι εγώ μετα από λίγο ξαναφερνα το κείμενο…το ίδιο κι απαράλλαχτο… κι εκείνος (οι περισσότεροι δλδ) βαριόταν να το ξαναδιαβάσει γιατί δεν ήταν βέβαια δάσκαλος, αλλά μεταπράτης, ενδιάμεσος (γι’ αυτό γαμήθηκε η δημοσιογραφία… επειδή εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει δασκάλους…) έτσι αντί να το ξαναδιαβάσει… έλεγε αυτό που τον έκανε να νιώθει σπουδαίος:
- Είδες που στα ’λεγα;
Κι εγώ χαμογελούσα και εκείνος ήταν σίγουρος ότι τόκανα από συστολή από αποδοχή. Χεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχεχε…
Ετσι έκανα την όποια καριέρα μου… κάνοντας καθημερινά κλεφτοπόλεμο…. Ανάσανα κι εχω μεγάλη υποχρέωση γι’ αυτό: στον Ιάσονα Μοσχοβίτη, την Βίκυ Αλικάκη, τον Δημήτρη Κουνελάκη, την Ελεάνα Κυρκιλή, τον Γιώργο Κατσώνη, τον Αρη Κανελλόπουλο και τελευταία τον νεότατο Βασίλη Παπαθεοδώρου (gazzetta)… και μερικοί άλλοι που μου διαφεύγουν… α, να… η Φωτεινή Πιπιλή… τρομερή δημοσιογράφος …με άποψη, ήθος και πάνω από όλα: «Μέσα σε όλα…» , o Μίμης Κουμπιάς, ο Αρης Σταθάκης… Ολοι με έμαθαν με τον δικό του τρόπο να κάνω το διαφορετικό… να γράφω σε πρώτο πρόσωπο….αλλά το βασικότερο: με στήριξαν να το κάνω. Respect.
(υποθέτω ότι δεν σας κάνει εντύπωση που τα περισσότερα ονόματα δεν είναι αναγνωρίσιμα.)
Γράφοντας στο internet πριν πολλά χρόνια κάνοντας τις πρώτες προσπάθειες blogging στην Ελλάδα… αντί να γράψω τη λέξη «μαλάκας», επηρεασμένος από την αναλογική δημοσιογραφία έγραψα: «μ…….ς» και αμέσως μου’ρθε ένα comment από την Βασίλισσα του Blogging την e-διάσημη στο ελληνικό διαδίκτυο (εκείνης της εποχής) «Ψιλικατζού», που μου έλεγε ότι «εδώ (στο internet) δεν ήρθα για να μασάω τα λόγια μου, αλλά να γράφω όπως σκέφτομαι»
Χα. Μια μη δημοσιογράφος ΄ρθε να μου διδάξει, αυτό που εγώ πολεμούσα να το’χω πάνω από τριάντα χρόνια. Χα! Και είχε δίκιο. …και εκείνη με εκείνο το comment μπαίνει στην παραπάνω λίστα των ανθρώπων, που ήταν δάσκαλοί μου.
Aν προσέξατε, δυό πολύ νεοτερους μου (Ψιλικατζού, Παπαθεοδώρου) τους θεωρώ δασκάλους μου, αποδεικνύοντας ότι ο δάσκαλος δεν είναι πάντα ο μεγαλύτερος. Είναι τυχαίο γεγονός, όταν συμβαίνει…
Ναι, έγραψα (και γράφω) στο internet με την καρδιά μου.
Γράφοντας λοιπόν στο eimaimama γράφω ολοκληρωτικά με την καρδιά μου. Όπως ακριβώς γράφει ένας ερωτευμένος για την καλή του.
Γι’ αυτό πιστεύω ότι ένας πατέρας (ειδικά κοριτσιού… για τα αγόρια θα σας πω οσονούπω… -τι ωραία λέξη…. δειτε την και greeklish: osonoupo…. Γιαπωνέζικο μαλακτικό για μωρά!) Τέσπα… πρέπει λοιπόν ένας πατέρας να ’ναι ερωτευμένος με τη γυναίκα του για να μπορεί να εισπράξει και τον έρωτα που νιώθει (αμοιβαίο μάλιστα) για την κόρη του. Επειδή εκριβώς είναι έρωτας σε β’ επίπεδο που για να το νιώσεις και να εισπράξεις τη μεγαλοσύνη του, πρέπει να έχεις νιώσει τον κανονικό έρωτα του επιπέδου α’.
Όταν έπεσε χθες η Αθηνά από το κρεββάτι σκίστηκε η καρδιά μου, όταν ειδικά την έβλεπα να κλαίει (σιγανά)… Ολο το βράδυ κοιμήθηκε προς την μεριά μου, γιατί δεν την βόλευε το άλλο χεράκι… όλο το βράδι ακούμπαγα την παλάμη μου στο στήθος της για να ακούω την αναπνοή της.
Ούτε νύσταξα, ούτε κουράστηκα… και μετα την καμάρωνα που περπατούσε ανέμελη και γελαστή στο «Παίδων»… κι αυτό το κατάλαβα, όταν είδα ότι οι (γιατροί που τρέχανε και δεν φτάνανε) ΟΛΟΙ της χαμογελούσαν και είχαν ένα γλυκό λογάκι να της πουν… κι αυτή συνεργάστηκε πρίμα. Μέχρι και ακίνητη για ακτίνες κάθισε και γελάκια στον κύριο που της έφταιξε το στηρικτήρι έκανε…
Ναι, είμαι χαζομπαμπάς.
Φυσικά και είμαι ερωτευμένος. Και εις διπλούν μάλιστα κι αμοιβαίως και ξφνικά ο ένας έρωτας του σπάει την κλείδα του και ο άλλος είναι 9 έγκυος.
Η εικόνα λοιπόν της Ολίβιας με την κοιλιά τούρλα και την Αθηνά με κάταγμα στην κλείδα να προχωράνε αισιόδοξα και με γελάκια μέσα στο «Παίδων» … είναι από τα μεγάλα δώρα στη ζωή μου. Το θέμα είναι πώς θα την δεις την εικόνα… έχει πολλές αναγνώσεις… η δικιά μου είναι αυτή που σας περιέγραψα παραπάνω…
Και οι δυό τους με διδάσκουν αισιοδοξία που έτσι κι αλλιώς είμαι τίγκα από δαύτην.
Η Ελλάδα πρέπει να βρει την αισιοδοξία της που την έχει χάσει και σεις οι μανούλες πρέπει να παίξετε ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ… να βρούμε την αισιοδοξία μας… να εμπλουτίζετε με αυτό τον εαυτό σας, τον άνδρα και βέβαια τα παιδιά. Η ζωή μέχρι αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε, πάει ΜΟΝΟ μπροστά.
Είστε εδώ μαζεμένες και αυτό είναι από μόνο εξαιρετικά αισόδοξο, γιατί η κάθε μιας σας ξέρει πολύ καλά ότι δεν είναι μόνη, ούτε θα ξανα ειναι ποτέ μόνη. … αυτό κι αν είναι αισιόδοξο.
Όχι, δεν ανησυχώ για την Αθηνούλα. Ανησυχήσα όταν δεν μπορούσα να βρω πού πονάει. Προσπαθώ απεγνωσμένα να την καταλάβω και δεν την πιέζω ποτέ να καταλάβει εκείνη εμένα.
Τωρα τελευταία ο,τι της δώσουνε, αμέσως ζητά και ένα δεύτερο (π.χ. μπισκότο) για να δώσει οπωσδήποτε στον μπαμπά. Αν αυτό δεν είναι αγάπη, τότε τι είναι; Ο μπαμπάς είναι «αιχμάλωτος» δια βίου.
Μου έκανε εντύπωση πόσο έμπειρα ασχολήθηκαν μαζί της οι γιατροί και το προσωπικό του «Παίδων». Πιστεύω πολύ στα Δημόσια Νοσοκομεία… όχι (μόνο) από κοινωνική ματιά… αλλά επειδή εκεί έχουν εμπειρία. Μπορεί να μην έχουν ωραίους καναπέδες (που μια χαρά ήταν), αλλά έχουν εμπειρία. Μου έκανε τρο-με-ρή εντύπωση ή οργάνωσή τους…που πάνω από όλα δεν ήταν πιεστική.
Μπαίνοντας στο «Παίδων» ένα πράγμα τράβηξε αμέσως την προσοχή μου. Ο κήπος.΄Ηταν όμορφος και περιποιημένος. Σπουδαίο πράγμα για τη ψυχολογία, αλλά και τον (ιατρικό) πολιτισμό. Από τη ρεσεψιόν (πολύ σημαντικό) μέχρι τον κύριο που «εδεσε» το χέρι της Αθηνάς λειτούργησαν ρολόϊ.
Η Ολίβια αγχώνεται με τα πιο άσχετα και άχρηστα πράγματα στον κόσμο και ευτυχώς δεν αγχώνεται (υπερβολικά) με πράγματα που άλλες γυναίκες-μαμάδες θα τους έφερναν υστερία.
Νομίζω ότι η μικρή δεν φώναζε, γιατί απλούστατα δεν φώναζε η μαμά της. Καταλάβατε τώρα γιατί κάποιος μπαμπάς πρέπει να ζεί και τα δυό επίπεδα του έρωτα;
Μόλις έρωτευθείς π.χ. μια οπτικό, αποκτάς αμέσως μια άλλη οπτική γωνία για τα «είδη οπτικών». Μιλάς πιο πολύ για γιαλιά, φακούς επαφής, βρίσκεις σέξυ τα γιαλιά κ.λ.π. Πράγμα που ποτέ δεν θα έκανες αν δεν είχες ερωτευθεί σφόδρα κάποια που είναι οπτικός.
Φαντασθείτε λοιπόν τι έπαθα εγώ με τον έρωτα μου με την Αθηνά. Ξαφνικά απέκτησα άλλη γνωμη για το μέλλον, για την πολτική, για τα cartoon, για τις τούρτες, τις παιδικές χαρές, τις πιπίλες, τον θυμό, την μάνα μου, τις τσουλήθρες, τον ύπνο, την χαρά κ.λ.π.
Τα κείμενα μου τα διαβάζετε εσείς οι μαμάδες και (δεν έχω παράπονο) σας αρέσουν. Όμως τα κείμενα αυτά είναι γραμμένα βασικά για άνδρες. Για τους πατεράδες που είναι νέοι άνθρωποι.
Ακούστε και γιατί:
Οι περισσότεροι φίλοι μου είναι πατεράδες παιδιών 18-30… Οι ίδιοι έρχονται και μου λένε τι λάθη έχουν κάνει μεγαλώνντας τα παιδιά τους… έρχονται συμβουλευτικά να μου το πούν… και είναι χρήσιμο, αλλά δεν το κάνει για να παινέψει τον εαυτό του…. Και επειδή είναι συνομήλικοί μου (πατεράδες) πιστεύουν και έχουν δίκιο ότι «τώρα πια είναι αργά». Μόνο που είναι αργά για εκείνους, αλλά όχι για μένα (κι εννοώ που η Αθηνούλα δεν είναι καν 3 ετών). Και μετα συναντώ και τα παιδιά τους και με την πρώτη ματιά καταλαβαίνω ότι μου είπαν (οι πατεράδες τους) την αλήθεια.
Το βασικό που κάνει ηχώ στ’ αυτιά μου είναι:
«Δεν θα ήμουν τόσο αυστηρός, όσο ήμουν!»
Ή το παίρνω το μηνυμα ή δεν το παίρνω…
Και μετά το φοβισμένο αγόρι γύρω στα 17 (ίσως και 14) παθαίνει ένα συναισθηματικό πατατράκ…. Και έχει να διαλέξει αναμεσα σε χιλιάδες φρικτούς τρόπους να καταστρέψει για πάντα τη ζωή του.
Να το χεράκι της ψιλοέσπασε κι εγώ βγάζω πράγμα από το μυαλό και την καρδιά.
Είστε ωραίο κοινό. Είστε μανούλες… άλλες με προβλήματα κι άλλες χωρίς… όπως και να ‘χει το ανεπανάληπτο αυτό ζεστό σύννεφο σας έχει κουκουλώσει… Ένα χαμόγελο του πιτσιρικά ή της κοράκλας σας είναι αρκετό… έστω για το επόμενο μόνο δευτερόλεπτο… αλλά είναι πάντα αρκετό.
Όταν γράφω για τις μαμάδες νιώθω ότι γράφω απαλά. Στρογγυλά…
Μην είστε αυστηροί/ες με τα παιδάκια.
Ολοι μάθανε με φόβο. Μόνο που κανείς τους δεν έμαθε σωστά.
Μαθαίνεις κάτι μόνο όταν το κατακτάς.
gazzeta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Χωρίς Σαμάρα η προπόνηση
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
