2012-09-06 15:06:03
Αχός βαρύς ακούστηκε και πολλά ..ντουφέκια έπεσαν για τις δύο εκδηλώσεις της «3ης Σεπτέμβρη», που έγιναν, η μία από το ΠΑΣΟΚ στο μουσείο Μπενάκη, με ομιλητή τον Ευάγγελο Βενιζέλο, και η άλλη στη Νίκαια, με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα! Η παρείσακτη εκδήλωση της Νίκαιας ήταν λάθος του Τσίπρα. Όχι μόνον γιατί επιχειρείται η λαθροχειρία της επετείου ενός άλλου κόμματος, κάτι που δεν το έχει ανάγκη για να «λεηλατήσει» τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, αλλά και επειδή εξερέθισε τα αντανακλαστικά στελεχών και μελών του κόμματος του οποίου σήμερα επικεφαλής είναι ο Βενιζέλος. Χείρα βοηθείας προσέφερε στον Βενιζέλο ο Τσίπρας, αφού συσπείρωσε και φανάτισε τους «πράσινους».
Αντί να αφήσει την Ιπποκράτους να βράζει στο ζουμί της, της έδωσε ένα επιχείρημα να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική εισπήδηση. Η πόλωση μεταξύ των δύο χώρων, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ωφελεί την Ιπποκράτους και γι’ αυτό βλέπουμε συχνά πυκνά τον Βενιζέλο να την επιδιώκει με οξύτατες δηλώσεις κατά της Κουμουνδούρου και του Τσίπρα.
Αν ο Τσίπρας θέλει να μιμηθεί ή να διδαχθεί από τον Αντρέα Παπανδρέου ας ακολουθήσει την τακτική, «παράγκα και απομόνωση» που εκείνος ακολούθησε έναντι της Ενώσεως Κέντρου και του Γεωργίου Μαύρου. Ο Μαύρος έκανε επιθέσεις στον Αντρέα και ο Αντρέας έστρεφε τα βέλη του κατά του Καραμανλή και της Δεξιάς. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε.
Όμως αυτό δεν είναι το μόνο λάθος του Τσίπρα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα σε επίπεδο πολιτικής τακτικής. Χρονικά πρώτο, ήταν η συμπεριφορά του την 6η Μαΐου. Η δήλωση του ότι με το εκλογικό αποτέλεσμα ο λαός έδωσε εντολή να κυβερνήσει η Αριστερά, ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πολυκομματισμός και εθνική συνεννόηση μας οδήγησε στις δεύτερες εκλογές που ενίσχυσαν το δεξιό πόλο διακυβέρνησης.
Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά ενισχύθηκε, όχι όμως έναντι της Δεξιάς, αλλά σε βάρος του ΚΚΕ και των άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και τώρα περιμένουν στην Κουμουνδούρου να έλθει η ώρα τους για να κυβερνήσουν. Ναι, η ώρα τους μπορεί να έλθει ή και να μην έλθει γιατί κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει την ιστορία και να ελέγξει τις παραξενιές της. Όμως όταν έλθει θα είναι επί ερειπίων. Γιατί για να κερδίσει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αποκλείεται, θα πρέπει η παρούσα κυβέρνηση να αποτύχει. Την αποτυχία όμως της κυβέρνησης την υφίσταται με δραματικό τρόπο ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, η μικρή και μεσαία τάξη.
Δυνάμωσε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και θα κυβερνήσει, αλλά εν τω μεταξύ το τίμημα που πληρώνει ο λαός και η χώρα είναι βαρύτατο. Και φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό; Όχι, αλλά διαφορετική θα ήταν η διαπραγμάτευση με την τρόικα αν στην κυβέρνηση συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλες θα ήταν οι κόκκινες γραμμές και διαφορετική η ισορροπία στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Άλλο είναι να συγκροτείται μία κυβέρνηση όπου το πρώτο κόμμα έχει πάρει 30% και τα άλλα δύο μαζί 18% και άλλο αν είχαμε μία κυβέρνηση με το πρώτο κόμμα στο 18%, το δεύτερο στο 16%, το τρίτο στο 13% και το τέταρτο στο 6%. Διαφορετικά θα αντιμετώπιζαν οι εταίροι-δανειστές μας μία κυβέρνηση στην οποίαν την πλειοψηφία θα είχε η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ άθροιζαν 22% έναντι 18% της Ν.Δ.) και διαφορετικά την αντιμετωπίζουν τώρα. Και βέβαια άλλη θα ήταν η ψυχολογία του κόσμου.
Εν πάσι περιπτώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να θέσει σε πρώτη μοίρα το κομματικό του συμφέρον και δικαίωμα του. Προτίμησε να μην πεθάνει μετά των… αλλοφύλων στο όνομα του γενικού δημοσίου συμφέροντος, αλλά να παραμείνει εφεδρεία του λαού, παρότι τα συμφέροντα του λαού θα υπηρετούνταν πιθανώς καλύτερα από μια δική του συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Το τρίτο λάθος του Τσίπρα ήταν που αποκάλεσε τον Πρόεδρο της Γαλλίας «Ολαντρέου», με αποτέλεσμα να τινάξει τις διεθνείς σχέσεις του κόμματος του στον αέρα. Εκτός από πολιτικό ανφέαρ έναντι του Ολάντ, αλλά και του Παπανδρέου, ήταν και μια εκδήλωση πολιτικής ανωριμότητας, η οποία -από τους θεσμικούς, πολιτικούς και διπλωματικούς παράγοντες της Ε.Ε.- παραμένει καταγεγραμμένη στα αρνητικά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ελπίζω, η ποινή απομόνωσης του να έληξε με τον Γιούνκερ, και να μην συνεχιστεί και με τον Χέρμαν Βαν Ρομπάι, γιατί αυτό είναι κακό και για τη χώρα όταν ο οιονεί πρωθυπουργός της βρίσκεται σε καραντίνα από τους εταίρους της.
Το τέταρτο λάθος του Τσίπρα ήταν η γραμμή της μονομερούς καταγγελίας και ακύρωσης του μνημονίου. Αντί να περιοριστεί στη διορθωτική θέση, περί επαναδιαπραγμάτευσης στην προοπτική ακύρωσης του μνημονίου, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να δίνει χώρο σε φωνές, όπως του Λαφαζάνη και άλλων, να δηλώνουν ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι καταστροφή και η δραχμή είναι η απάντηση των αδυνάμων στους ισχυρούς. Εκτός από τη σύγχυση και το φόβο που ενσπείρουν, η πολυγλωσσία στο κεντρικό αυτό θέμα δυσκολεύει το ΣΥΡΙΖΑ αφενός να κερδίσει σε αξιοπιστία και αίσθημα εμπιστοσύνης στους πολίτες και αφετέρου να οικοδομήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη. Και βέβαια δείχνει την ανωριμότητα, τουλάχιστον κεντρικών στελεχών του, τα οποία εμφανίζονται να μην μπορούν να αποτινάξουν το μονοδιάστατο ρόλο του καταγγέλλοντα, στον οποίον έχουν ασκηθεί επί δεκαετίες. Άλλο η αντιπολίτευση και άλλο η διαχείριση των δημοσίων και κρατικών υποθέσεων.
Ένα τελευταίο λάθος του Τσίπρα είναι το …παιδομάζωμα σχεδόν αδιακρίτως «σημαδεμένων» στελεχών, βουλευτών και αποτυχημένων πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη αυτούς, αλλά τον απλό και λαϊκό κόσμο. Να αναδείξει νέα στελέχη και ικανούς ανθρώπους χρειάζεται και όχι να γίνει αγκυροβόλιο πολιτικής και προσωπικής ιδιοτέλειας. Δεν χρειάζεται μία ακόμη συνιστώσα, την «πράσινη», αλλά ένα ενιαίο δημιουργικό και μαχητικό κόμμα. Δεν μπορεί να γίνεται είτε κολυμβήθρα του Σιλωάμ είτε μετερίζι ομαδοποιημένων προσωπικών στρατηγικών. Η συγκυρία και η πολιτική κατάσταση τον ευνοεί να αναδείξει νέους ανθρώπους και όχι να μαζεύει έρμα από τη θάλασσα.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όποια τους λάθη, εκεί που θα κριθούν είναι στη μάχη που δίνουν με το χρόνο να μετεξελιχθούν όντως σε μια συνεκτική Δημοκρατική Παράταξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η χώρα και η κοινωνία έχουν ανάγκη από σοβαρές και φερέγγυες εναλλακτικές Φελνίκος
TreloKouneli
Αντί να αφήσει την Ιπποκράτους να βράζει στο ζουμί της, της έδωσε ένα επιχείρημα να κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για πολιτική εισπήδηση. Η πόλωση μεταξύ των δύο χώρων, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ωφελεί την Ιπποκράτους και γι’ αυτό βλέπουμε συχνά πυκνά τον Βενιζέλο να την επιδιώκει με οξύτατες δηλώσεις κατά της Κουμουνδούρου και του Τσίπρα.
Αν ο Τσίπρας θέλει να μιμηθεί ή να διδαχθεί από τον Αντρέα Παπανδρέου ας ακολουθήσει την τακτική, «παράγκα και απομόνωση» που εκείνος ακολούθησε έναντι της Ενώσεως Κέντρου και του Γεωργίου Μαύρου. Ο Μαύρος έκανε επιθέσεις στον Αντρέα και ο Αντρέας έστρεφε τα βέλη του κατά του Καραμανλή και της Δεξιάς. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε.
Όμως αυτό δεν είναι το μόνο λάθος του Τσίπρα απέναντι στο ΠΑΣΟΚ και γενικότερα σε επίπεδο πολιτικής τακτικής. Χρονικά πρώτο, ήταν η συμπεριφορά του την 6η Μαΐου. Η δήλωση του ότι με το εκλογικό αποτέλεσμα ο λαός έδωσε εντολή να κυβερνήσει η Αριστερά, ενώ το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πολυκομματισμός και εθνική συνεννόηση μας οδήγησε στις δεύτερες εκλογές που ενίσχυσαν το δεξιό πόλο διακυβέρνησης.
Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά ενισχύθηκε, όχι όμως έναντι της Δεξιάς, αλλά σε βάρος του ΚΚΕ και των άλλων οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Και τώρα περιμένουν στην Κουμουνδούρου να έλθει η ώρα τους για να κυβερνήσουν. Ναι, η ώρα τους μπορεί να έλθει ή και να μην έλθει γιατί κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει την ιστορία και να ελέγξει τις παραξενιές της. Όμως όταν έλθει θα είναι επί ερειπίων. Γιατί για να κερδίσει αυτοδυναμία ο ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αποκλείεται, θα πρέπει η παρούσα κυβέρνηση να αποτύχει. Την αποτυχία όμως της κυβέρνησης την υφίσταται με δραματικό τρόπο ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, η μικρή και μεσαία τάξη.
Δυνάμωσε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ και θα κυβερνήσει, αλλά εν τω μεταξύ το τίμημα που πληρώνει ο λαός και η χώρα είναι βαρύτατο. Και φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό; Όχι, αλλά διαφορετική θα ήταν η διαπραγμάτευση με την τρόικα αν στην κυβέρνηση συμμετείχε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλες θα ήταν οι κόκκινες γραμμές και διαφορετική η ισορροπία στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Άλλο είναι να συγκροτείται μία κυβέρνηση όπου το πρώτο κόμμα έχει πάρει 30% και τα άλλα δύο μαζί 18% και άλλο αν είχαμε μία κυβέρνηση με το πρώτο κόμμα στο 18%, το δεύτερο στο 16%, το τρίτο στο 13% και το τέταρτο στο 6%. Διαφορετικά θα αντιμετώπιζαν οι εταίροι-δανειστές μας μία κυβέρνηση στην οποίαν την πλειοψηφία θα είχε η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ άθροιζαν 22% έναντι 18% της Ν.Δ.) και διαφορετικά την αντιμετωπίζουν τώρα. Και βέβαια άλλη θα ήταν η ψυχολογία του κόσμου.
Εν πάσι περιπτώσει, ο ΣΥΡΙΖΑ προτίμησε να θέσει σε πρώτη μοίρα το κομματικό του συμφέρον και δικαίωμα του. Προτίμησε να μην πεθάνει μετά των… αλλοφύλων στο όνομα του γενικού δημοσίου συμφέροντος, αλλά να παραμείνει εφεδρεία του λαού, παρότι τα συμφέροντα του λαού θα υπηρετούνταν πιθανώς καλύτερα από μια δική του συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Το τρίτο λάθος του Τσίπρα ήταν που αποκάλεσε τον Πρόεδρο της Γαλλίας «Ολαντρέου», με αποτέλεσμα να τινάξει τις διεθνείς σχέσεις του κόμματος του στον αέρα. Εκτός από πολιτικό ανφέαρ έναντι του Ολάντ, αλλά και του Παπανδρέου, ήταν και μια εκδήλωση πολιτικής ανωριμότητας, η οποία -από τους θεσμικούς, πολιτικούς και διπλωματικούς παράγοντες της Ε.Ε.- παραμένει καταγεγραμμένη στα αρνητικά του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ελπίζω, η ποινή απομόνωσης του να έληξε με τον Γιούνκερ, και να μην συνεχιστεί και με τον Χέρμαν Βαν Ρομπάι, γιατί αυτό είναι κακό και για τη χώρα όταν ο οιονεί πρωθυπουργός της βρίσκεται σε καραντίνα από τους εταίρους της.
Το τέταρτο λάθος του Τσίπρα ήταν η γραμμή της μονομερούς καταγγελίας και ακύρωσης του μνημονίου. Αντί να περιοριστεί στη διορθωτική θέση, περί επαναδιαπραγμάτευσης στην προοπτική ακύρωσης του μνημονίου, συνεχίζει ακόμη και σήμερα να δίνει χώρο σε φωνές, όπως του Λαφαζάνη και άλλων, να δηλώνουν ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι καταστροφή και η δραχμή είναι η απάντηση των αδυνάμων στους ισχυρούς. Εκτός από τη σύγχυση και το φόβο που ενσπείρουν, η πολυγλωσσία στο κεντρικό αυτό θέμα δυσκολεύει το ΣΥΡΙΖΑ αφενός να κερδίσει σε αξιοπιστία και αίσθημα εμπιστοσύνης στους πολίτες και αφετέρου να οικοδομήσει ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη. Και βέβαια δείχνει την ανωριμότητα, τουλάχιστον κεντρικών στελεχών του, τα οποία εμφανίζονται να μην μπορούν να αποτινάξουν το μονοδιάστατο ρόλο του καταγγέλλοντα, στον οποίον έχουν ασκηθεί επί δεκαετίες. Άλλο η αντιπολίτευση και άλλο η διαχείριση των δημοσίων και κρατικών υποθέσεων.
Ένα τελευταίο λάθος του Τσίπρα είναι το …παιδομάζωμα σχεδόν αδιακρίτως «σημαδεμένων» στελεχών, βουλευτών και αποτυχημένων πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη αυτούς, αλλά τον απλό και λαϊκό κόσμο. Να αναδείξει νέα στελέχη και ικανούς ανθρώπους χρειάζεται και όχι να γίνει αγκυροβόλιο πολιτικής και προσωπικής ιδιοτέλειας. Δεν χρειάζεται μία ακόμη συνιστώσα, την «πράσινη», αλλά ένα ενιαίο δημιουργικό και μαχητικό κόμμα. Δεν μπορεί να γίνεται είτε κολυμβήθρα του Σιλωάμ είτε μετερίζι ομαδοποιημένων προσωπικών στρατηγικών. Η συγκυρία και η πολιτική κατάσταση τον ευνοεί να αναδείξει νέους ανθρώπους και όχι να μαζεύει έρμα από τη θάλασσα.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα όποια τους λάθη, εκεί που θα κριθούν είναι στη μάχη που δίνουν με το χρόνο να μετεξελιχθούν όντως σε μια συνεκτική Δημοκρατική Παράταξη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η χώρα και η κοινωνία έχουν ανάγκη από σοβαρές και φερέγγυες εναλλακτικές Φελνίκος
TreloKouneli
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Νομοθετική ρύθμιση για τις άδειες κρατουμένων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
8 ενδείξεις ότι θα ζήσεις περισσότερο...!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
