Η χαμένη ευκαιρία ενός έθνους

2012-09-27 14:11:59

Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, και ενώ η χώρα προσπαθούσε ακόμη να σταθεί στα πόδια της, εν μέσω προσωπικών φιλοδοξιών που υπερέβαιναν το εθνικό ιδεώδες, στο Ναύπλιο, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας έπεφτε νεκρός από τους Μαυρομιχάληδες Η στιγμή που σταμάτησε να χτυπά η καρδιά του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, σηματοδότησε και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία του έθνους. Να γίνει κράτος. Να οργανωθεί σε συμπαγείς βάσεις. Να αφήσει πίσω του τη νοοτροπία… κουτοπονηριάς, που κληρονομήθηκε διαμέσου των γενεών μέχρι τις μέρες μας.

Ο Καποδίστριας, στο περιθώριο όσων μπορούσε να του προσάψει κανείς περί “απολυταρχικής” και “συγκεντρωτικής” νοοτροπίας άσκησης της εξουσίας, ήταν πιθανότατα ο μοναδικός που θυσίασε σχεδόν τα πάντα, με επιτομή προσφοράς φυσικά την ίδια τη ζωή του, υπέρ του Αγώνα. Υπέρ της πατρίδας. Υπέρ του μέλλοντος του τόπου.

Οι αντιδράσεις που συνάντησε προήλθαν από τα πιο αρτηριοσκληρωτικά και συντηρητικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Πιο σωστά του dna των Ελλήνων, που από τότε… θύμιζε ΠΑΣΟΚ. Η δολοφονία Καποδίστρια ήταν περισσότερο η δολοφονία μιας ιδέας. Της πίστης ότι μπορούσαμε να γίνουμε καλύτεροι. Της προσδοκίας να παραμερίσουμε τον κακό εαυτό μας. Της αποφασιστικότητας να στηριχτούμε σε ίδιες δυνάμεις. Να δημιουργήσουμε. Να παράγουμε. Να κερδίσουμε τη θέση μας στη διεθνή σκηνή, αντί να μας… παραχωρηθεί με δάνειο, μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Κρίνοντας εκ των υστέρων, είναι προφανές ότι το εγχείρημα Καποδίστρια ήταν εκ των προτέρων καταδικασμένο σε αποτυχία. Το μόνο… σασπένς που υπήρχε, αφορούσε στο ποιος θα πατούσε την σκανδάλη. Ώστε η Ελλάδα να μην γίνει ποτέ σοβαρό κράτος. Και δεν έγινε…
Kafeneio

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ