2012-10-07 03:09:49
Το "clasico", Μπαρτσελόνα εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης, όπως την Κυριακή καλή ώρα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα.
Είναι μία μάχη ιδεολογιών, που για δεκαετίες ολόκληρες έχει αφήσει το στίγμα της στην κοινωνία της Ισπανίας. Όταν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά την υφήλιο απολαμβάνουν τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κρύβουν την μπάλα και να μαζεύουν κλοτσιές, στις κερκίδες του "Καμπ Νου" ή του "Μπερναμπέου", οι οπαδοί δεν βλέπουν αντιπάλους, αλλά εχθρούς. Το μίσος αναπτύχθηκε εδώ και περισσότερα από 80 χρόνια και θα παραμείνει άσβεστο.
Εκτός ποδοσφαιρικών ορίων
Η μεγάλη κόντρα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, όταν ήδη η Μπαρτσελόνα είχε αποκτήσει τη φήμη του συμβόλου καταλανικής ταυτότητας και υπερηφάνειας ενάντια στο καθεστώς της Μαδρίτης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το 1936, όταν ο δικτάτορας Φρανθίσκο Φράνκο ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας, ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα (και ενεργός πολιτικός αριστερών πεποιθήσεων), Γιόζεπ Σουνιόλ, συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς καν να περάσει από δίκη.
Όταν ο Φράνκο πήρε βίαια την εξουσία, η Μπαρτσελόνα ανακηρύχθηκε ως απαγορευμένη οργάνωση, όπως οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί και οι αυτονομιστές. Την ίδια ώρα, η Βαρκελόνη εξελισσόταν σε προπύργιο της αντίστασης κατά του φασισμού. Και αυτό ήταν αντιφατικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα στην Ισπανία, είχε ιδρυθεί στη Μαδρίτη.
Το καθεστώς Φράνκο, όπως το αντίστοιχο του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα την περίοδο 1923-1930, απαγόρευσε ο,τιδήποτε καταλανικό στη χώρα: από τη γλώσσα μέχρι την ταυτότητα. Τότε ήταν που η Μπαρτσελόνα διατράνωσε με καμάρι το "més que un club". Για τους Καταλανούς, ήταν οπωσδήποτε κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος.
Ωστόσο, την περίοδο του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα κατέγραψε σημαντικά οικονομικά οφέλη, δείγμα ότι οι διοικούντες του συλλόγου είχαν βρει δίαυλο επικοινωνίας με τον δικτάτορα.
Πολλά περισσότερα, βέβαια, συνέδεσαν τη Ρεάλ Μαδρίτης με τον Φράνκο, τουλάχιστον στα μάτια των Καταλανών, παρότι οι πρόεδροι αμφότερων των συλλόγων, Γιόζεπ Σουνιόλ και Ραφαέλ Σάντσεζ Γκουέρα, υπέφεραν στον εμφύλιο πόλεμο. Η κατακραυγή κατά της Ρεάλ φούντωσε το 1980, όταν οπαδοί της "βασίλισσας" ίδρυσαν κλαμπ φιλάθλων με φασιστική ταυτότητα.
Και δεν ήταν μόνο οι Καταλανοί που έτρεφαν τέτοιες αντιλήψεις. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενήργησε σε όλη τη χώρα το ισπανικό Κέντρο Κοινωνιολογικών Ερευνών, η πλειοψηφία των Ισπανών θεωρεί πως οι φίλοι της Ρεάλ είναι δεξιών πεποιθήσεων, σε αντίθεση με εκείνους της Μπαρτσελόνα, που χαρακτηρίζοντας ως αριστεροί.
Η «κλοπή» του Ντι Στέφανο
Μέσα σε όλα αυτά, δόθηκε μία πιο ποδοσφαιρική αφορμή, προκειμένου οι φίλοι της Μπαρτσελόνα να μισήσουν τη Ρεάλ. Τη δεκαετία του 1950, ο Αργεντινός Αλφρέντο Ντι Στέφανο είχε εντυπωσιάσει και τους δύο συλλόγους αγωνιζόμενος στη Μιγιονάριος της Κολομβίας. Αμφότεροι κατέθεσαν πρόταση, αλλά το ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς του ποδοσφαιριστή, με Μιγιονάριος και Ρίβερ Πλέιτ να τον θεωρούν δικό τους, έστειλε το θέμα στην ΦΙΦΑ, αν και ο Ντι Στέφανο είχε ήδη συμφωνήσει με τους "μπλαουγκράνα".
Το στέλεχος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Μουνιόθ Καλέρο, απεφάνθη πως τελικά ο Ντι Στέφανο θα έπαιζε και στις δύο ομάδες ανά περιόδους. Ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Μάρτι Καρέτο και ο ομόλογός του της Ρεάλ Μαδρίτης, Σαντιάγο Μπερναμπέου, συμφώνησαν για την από κοινού και εναλλάξ αξιοποίηση του ποδοσφαιριστή. Τότε οι φίλοι της Μπαρτσελόνα βγήκαν στους δρόμους καταγγέλλοντας σκάνδαλο, αλλά ο πρόεδρος του συλλόγου, υπό την πίεση του καθεστώτος Φράνκο, υπέγραψε άλλη συμφωνία, σύμφωνα με την οποία ο Ντι Στέφανο θα πήγαινε στη Ρεάλ έναντι αποζημίωσης 4,4 εκατομμυρίων πεσετών.
Στο πρώτο του παιχνίδι ως αντίπαλος της Μπαρτσελόνα, ο Ντι Στέφανο πέτυχε δύο γκολ, ενώ μαζί του η Ρεάλ πανηγύρισε πέντε κύπελλα πρωταθλητριών.
Η δεύτερη προδοσία
Ανάλογη υπόθεση εκτυλίχθηκε το 2000 με πρωταγωνιστή τον Λουίς Φίγκο. Στις εκλογές για την προεδρία της Ρεάλ, κάθε υποψήφιος έριχνε "δολώματα", για να κερδίσει ψήφους. Το μεγάλο δέλεαρ που πρόσφερε ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν η αρπαγή του Πορτογάλου αστέρα της Μπαρτσελόνα. Οι Καστιγιάνοι τον ψήφισαν μαζικά και ο Πέρεθ έκανε πράξη την υπόσχεσή του. Μάλιστα, σε μία συμβολική κίνηση, ο Φίγκο παρουσιάστηκε από τη "βασίλισσα" στο πλευρό του Αλφρέντο Ντι Στέφανο.
Στην αντίπερα όχθη, οι Καταλανοί έβραζαν από οργή, περιμένοντας πώς και πώς την επιστροφή του "προδότη". Πράγματι, όταν ο Λούις Φίγκο πάτησε ξανά το χορτάρι του "Καμπ Νου", η πρώτη του κίνηση ήταν να κλείσει επιδεικτικά τα αυτιά του. Πού να ήξερε τι τον περίμενε. Τη στιγμή της εκτέλεσης ενός κόρνερ, οπαδός της Μπάρτσα εκσφενδόνισε ένα μπουκάλι ουίσκι, που δεν βρήκε στόχο, αλλά εκείνο που έμεινε στην ιστορία, ήταν το κεφάλι γουρουνιού που πετάχτηκε για χάρη του Φίγκο.
Στο πέρασμα των χρόνων, υπήρξαν και άλλοι ποδοσφαιριστές που ακολούθησαν το ίδιο δρομολόγιο, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνες των Μπερντ Σούστερ και Μίκαελ Λάουντρουπ. Από την άλλη, η Μπάρτσα έχει να "χτυπάει" στους Μαδριλένους την απόκτηση του Λουίς Ενρίκε, που μάλιστα, ως παίκτης των Καταλανών, είχε πανηγυρίσει με προσβλητική χειρονομία ένα γκολ του στο Μπερναμπέου.
Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες χειροκροτήθηκε αντίπαλος ποδοσφαιριστής. Για την ακρίβεια, ήταν δύο: Ροναλντίνιο και Μέσι. Από τότε, όμως, που στο ντέρμπι συμμετέχει και ο (πρώην εργαζόμενος στην Μπαρτσελόνα) Ζοζέ Μουρίνιο ως προπονητής της Ρεάλ, οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν. Η ένταση επεκτάθηκε στους πάγκους, με στελέχη των τεχνικών τιμ των δύο ομάδων να βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου και να επιδίδονται σε λεκτικούς διαξιφισμούς και παιχνίδια μυαλού.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το "clasico" έγινε ακόμη καλύτερο.
thesporters.com
Είναι μία μάχη ιδεολογιών, που για δεκαετίες ολόκληρες έχει αφήσει το στίγμα της στην κοινωνία της Ισπανίας. Όταν οι ποδοσφαιρόφιλοι ανά την υφήλιο απολαμβάνουν τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο να κρύβουν την μπάλα και να μαζεύουν κλοτσιές, στις κερκίδες του "Καμπ Νου" ή του "Μπερναμπέου", οι οπαδοί δεν βλέπουν αντιπάλους, αλλά εχθρούς. Το μίσος αναπτύχθηκε εδώ και περισσότερα από 80 χρόνια και θα παραμείνει άσβεστο.
Εκτός ποδοσφαιρικών ορίων
Η μεγάλη κόντρα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, όταν ήδη η Μπαρτσελόνα είχε αποκτήσει τη φήμη του συμβόλου καταλανικής ταυτότητας και υπερηφάνειας ενάντια στο καθεστώς της Μαδρίτης. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το 1936, όταν ο δικτάτορας Φρανθίσκο Φράνκο ανέτρεψε τη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας, ο τότε πρόεδρος της Μπαρτσελόνα (και ενεργός πολιτικός αριστερών πεποιθήσεων), Γιόζεπ Σουνιόλ, συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς καν να περάσει από δίκη.
Όταν ο Φράνκο πήρε βίαια την εξουσία, η Μπαρτσελόνα ανακηρύχθηκε ως απαγορευμένη οργάνωση, όπως οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί και οι αυτονομιστές. Την ίδια ώρα, η Βαρκελόνη εξελισσόταν σε προπύργιο της αντίστασης κατά του φασισμού. Και αυτό ήταν αντιφατικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα στην Ισπανία, είχε ιδρυθεί στη Μαδρίτη.
Το καθεστώς Φράνκο, όπως το αντίστοιχο του Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα την περίοδο 1923-1930, απαγόρευσε ο,τιδήποτε καταλανικό στη χώρα: από τη γλώσσα μέχρι την ταυτότητα. Τότε ήταν που η Μπαρτσελόνα διατράνωσε με καμάρι το "més que un club". Για τους Καταλανούς, ήταν οπωσδήποτε κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος.
Ωστόσο, την περίοδο του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα κατέγραψε σημαντικά οικονομικά οφέλη, δείγμα ότι οι διοικούντες του συλλόγου είχαν βρει δίαυλο επικοινωνίας με τον δικτάτορα.
Πολλά περισσότερα, βέβαια, συνέδεσαν τη Ρεάλ Μαδρίτης με τον Φράνκο, τουλάχιστον στα μάτια των Καταλανών, παρότι οι πρόεδροι αμφότερων των συλλόγων, Γιόζεπ Σουνιόλ και Ραφαέλ Σάντσεζ Γκουέρα, υπέφεραν στον εμφύλιο πόλεμο. Η κατακραυγή κατά της Ρεάλ φούντωσε το 1980, όταν οπαδοί της "βασίλισσας" ίδρυσαν κλαμπ φιλάθλων με φασιστική ταυτότητα.
Και δεν ήταν μόνο οι Καταλανοί που έτρεφαν τέτοιες αντιλήψεις. Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διενήργησε σε όλη τη χώρα το ισπανικό Κέντρο Κοινωνιολογικών Ερευνών, η πλειοψηφία των Ισπανών θεωρεί πως οι φίλοι της Ρεάλ είναι δεξιών πεποιθήσεων, σε αντίθεση με εκείνους της Μπαρτσελόνα, που χαρακτηρίζοντας ως αριστεροί.
Η «κλοπή» του Ντι Στέφανο
Μέσα σε όλα αυτά, δόθηκε μία πιο ποδοσφαιρική αφορμή, προκειμένου οι φίλοι της Μπαρτσελόνα να μισήσουν τη Ρεάλ. Τη δεκαετία του 1950, ο Αργεντινός Αλφρέντο Ντι Στέφανο είχε εντυπωσιάσει και τους δύο συλλόγους αγωνιζόμενος στη Μιγιονάριος της Κολομβίας. Αμφότεροι κατέθεσαν πρόταση, αλλά το ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς του ποδοσφαιριστή, με Μιγιονάριος και Ρίβερ Πλέιτ να τον θεωρούν δικό τους, έστειλε το θέμα στην ΦΙΦΑ, αν και ο Ντι Στέφανο είχε ήδη συμφωνήσει με τους "μπλαουγκράνα".
Το στέλεχος της παγκόσμιας ομοσπονδίας, Μουνιόθ Καλέρο, απεφάνθη πως τελικά ο Ντι Στέφανο θα έπαιζε και στις δύο ομάδες ανά περιόδους. Ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Μάρτι Καρέτο και ο ομόλογός του της Ρεάλ Μαδρίτης, Σαντιάγο Μπερναμπέου, συμφώνησαν για την από κοινού και εναλλάξ αξιοποίηση του ποδοσφαιριστή. Τότε οι φίλοι της Μπαρτσελόνα βγήκαν στους δρόμους καταγγέλλοντας σκάνδαλο, αλλά ο πρόεδρος του συλλόγου, υπό την πίεση του καθεστώτος Φράνκο, υπέγραψε άλλη συμφωνία, σύμφωνα με την οποία ο Ντι Στέφανο θα πήγαινε στη Ρεάλ έναντι αποζημίωσης 4,4 εκατομμυρίων πεσετών.
Στο πρώτο του παιχνίδι ως αντίπαλος της Μπαρτσελόνα, ο Ντι Στέφανο πέτυχε δύο γκολ, ενώ μαζί του η Ρεάλ πανηγύρισε πέντε κύπελλα πρωταθλητριών.
Η δεύτερη προδοσία
Ανάλογη υπόθεση εκτυλίχθηκε το 2000 με πρωταγωνιστή τον Λουίς Φίγκο. Στις εκλογές για την προεδρία της Ρεάλ, κάθε υποψήφιος έριχνε "δολώματα", για να κερδίσει ψήφους. Το μεγάλο δέλεαρ που πρόσφερε ο Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν η αρπαγή του Πορτογάλου αστέρα της Μπαρτσελόνα. Οι Καστιγιάνοι τον ψήφισαν μαζικά και ο Πέρεθ έκανε πράξη την υπόσχεσή του. Μάλιστα, σε μία συμβολική κίνηση, ο Φίγκο παρουσιάστηκε από τη "βασίλισσα" στο πλευρό του Αλφρέντο Ντι Στέφανο.
Στην αντίπερα όχθη, οι Καταλανοί έβραζαν από οργή, περιμένοντας πώς και πώς την επιστροφή του "προδότη". Πράγματι, όταν ο Λούις Φίγκο πάτησε ξανά το χορτάρι του "Καμπ Νου", η πρώτη του κίνηση ήταν να κλείσει επιδεικτικά τα αυτιά του. Πού να ήξερε τι τον περίμενε. Τη στιγμή της εκτέλεσης ενός κόρνερ, οπαδός της Μπάρτσα εκσφενδόνισε ένα μπουκάλι ουίσκι, που δεν βρήκε στόχο, αλλά εκείνο που έμεινε στην ιστορία, ήταν το κεφάλι γουρουνιού που πετάχτηκε για χάρη του Φίγκο.
Στο πέρασμα των χρόνων, υπήρξαν και άλλοι ποδοσφαιριστές που ακολούθησαν το ίδιο δρομολόγιο, με πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις εκείνες των Μπερντ Σούστερ και Μίκαελ Λάουντρουπ. Από την άλλη, η Μπάρτσα έχει να "χτυπάει" στους Μαδριλένους την απόκτηση του Λουίς Ενρίκε, που μάλιστα, ως παίκτης των Καταλανών, είχε πανηγυρίσει με προσβλητική χειρονομία ένα γκολ του στο Μπερναμπέου.
Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες χειροκροτήθηκε αντίπαλος ποδοσφαιριστής. Για την ακρίβεια, ήταν δύο: Ροναλντίνιο και Μέσι. Από τότε, όμως, που στο ντέρμπι συμμετέχει και ο (πρώην εργαζόμενος στην Μπαρτσελόνα) Ζοζέ Μουρίνιο ως προπονητής της Ρεάλ, οι όροι του παιχνιδιού άλλαξαν. Η ένταση επεκτάθηκε στους πάγκους, με στελέχη των τεχνικών τιμ των δύο ομάδων να βγάζουν ο ένας το μάτι του άλλου και να επιδίδονται σε λεκτικούς διαξιφισμούς και παιχνίδια μυαλού.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το "clasico" έγινε ακόμη καλύτερο.
thesporters.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποστολή στην άκρη του διαστήματος
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ρεκόρ Guinness που έχουν σημειωθεί από Έλληνες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
