2012-10-11 18:05:45
Γράφει ο Elias J Kay
Έχει δημιουργηθεί τελευταία η τάση να συζητάνε πολλοί για μια ουτοπική ενότητα η οποία πρέπει να έρθει σύντομα κιόλας, γιατί αλλιώς “χανόμαστε”.
Γέμισαν οι δρόμοι, τα λεωφορεία, οι καφετέριες, τα ιντερνέτ, συνθήματα τύπου «Έλληνες ξυπνήστε», «Έλληνες ενωθείτε», «Όλοι οι Έλληνες μια γροθιά», «Επανάσταση τώρα!» κλπ.
Μακάρι να έλεγα πως είναι άξιον απορίας, αλλά δεν είναι.
Φυσιολογικότατο αν μη τι άλλο, σε μια περίοδο «οικονομικής κρίσης» όπως αυτή να υπάρχει αναταραχή. Βλέπεις, τόσα χρόνια περνάγαμε τέλεια, γιατί οι πολιτικοί δεν έκλεβαν, οι επιχειρηματίες έκοβαν αποδείξεις, το δημόσιο δεν κατασπαταλούσε χρήμα απ’ τα ταμεία του κράτους και οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. ήταν αχρείαστες. Είναι κακό λοιπόν που υπάρχει η τάση να αναζητά ο κόσμος μια «εθνική ενότητα»;
Όχι.
Μπορεί όμως αυτό να επιτευχθεί στην Ελλάδα του σήμερα;
Όχι και πάλι.
Κοινός σκοπός λοιπόν. Όπως δεν ήταν τόσα χρόνια δηλαδή. Τόσα χρόνια που ο καθένας κοίταγε την πάρτη του, που πατούσε επί πτωμάτων για να ανέβει, που πούλαγε αξίες και ιδανικά και τη μάνα του ακόμα, για μια καλή θέση, για ένα μεγάλο σπίτι, για ένα γρήγορο αμάξι, για οτιδήποτε θα του ανέβαζε το “status”. Γιατί στο κάτω κάτω, τι αξία έχουν πλέον τα ιδανικά σε μια κοινωνία η οποία το μόνο ιδανικό που αναγνωρίζει είναι τα χρήματα και το ότι μπορούν αυτά να αγοράσουν;
Ο Έλληνας απογοητεύτηκε. Χρεοκόπησε. Αυτοκτονεί.
Δυστυχώς όχι μόνο σαν μονάδα, αν και αυξήθηκαν κατακόρυφα τα νούμερα κι εκεί, αλλά σαν χώρα και σαν έννοια. Σωματική και πνευματική αυτοκτονία.
Αυτή η παρωδία λαού που λέγεται νεοέλληνες δεν έχει καμία σχέση ούτε με ένδοξο παρελθόν, ούτε με Λεωνίδες και Αλέξανδρους, ούτε με Αριστοτέληδες και Σωκράτες, ούτε με Παρθενώνες και Μυκήνες. Η μόνη έννοια του νεοέλληνα είναι να μη χάσει τον καναπέ, το φραπέ, την κούρσα του και το τηλεκοντρόλ απ’ το χέρι. Η νοοτροπία του «ωχαδερφισμού» που έλεγε και ένας δάσκαλός μου στο δημοτικό (Α ρε κυρ-Στέφανε, έπρεπε να πάθω για να μάθω τελικά… πόσο δίκιο είχες) η οποία έχει αποτυπωθεί στο DNA μας εδώ και χρόνια, όχι μόνο δε φέρνει επανάσταση, αλλά ούτε την παραμικρή αλλαγή.
Τρανή απόδειξη ότι εδώ και μια τριετία από την υποτιθέμενη οικονομική κρίση, το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα μέτρα που είναι όλο και πιο βαριά. Στο τέλος έτσι όπως πάει, θα μας πάρουν και κάποια άλλα μέτρα… τα τελευταία μας.
Η κατάσταση που επικρατεί είναι η εθνική διχόνοια παρά η ενότητα. Και φυσικά και σε πολιτικό επίπεδο. Παραμερίζουμε και εκτοπίζουμε την ενότητα και τον όποιο κοινό σκοπό. Αριστερά οι μεν, δεξιά οι δε. Ακροαριστερά οι μεν, ακροδεξιά οι δε. Ακολουθεί το παπαγάλισμα απόψεων και τα copy-paste απ’ τα site και τις εφημερίδες της εκάστοτε παράταξης. Με μια μανία πρωτόγνωρη κιόλας, μια λύσσα δίχως προηγούμενο. Απίστευτες οι αντιφάσεις. Το ένα άκρο στηρίζει τόσο πολύ τους μετανάστες, τον «αριστεριστικό» ή «αναρχικό» τρόπο σκέψης και την αντίθεσή του σε κάθε μορφή εξουσίας που είναι πολύ πιθανόν να βρεις και άτομα που να κοντεύουν να γίνουν π.χ. εθνικιστές Τούρκοι (μιλάω από προσωπική εμπειρία), αρκεί να μην πάνε στο άλλο άκρο. Το άλλο άκρο απ’ την άλλη ακούει για «αδελφούς Πακιστανούς», «ανοιχτά σύνορα» και «συντρόφους» και βγάζει αφρούς.
Αν πεις καλό λόγο για μετανάστη, είσαι «ανθέλληνας», «προδότης», «τσιπραίος» (ο νέος χαρακτηρισμός της εποχής, ανάλογος ίσως του «πασόκος» πριν 30 χρόνια), αν πάλι πεις καλό λόγο για την Ελλάδα και την ιστορία της ή στηρίξεις το να υπάρχει κάποιος έλεγχος για το μεταναστευτικό είσαι «φασίστας», «ρατσιστής», «νεοναζί».
Αυτοί είμαστε, έτσι γίναμε, περαστικά μας.
Και μέσα στην αναμπουμπούλα, βγήκε και ο κάθε πικραμένος και ακραίος και μαζεύει κόσμο για την παράταξή του, κόσμο που πιστεύει πως η επανάσταση και η αλλαγή θα έρθει με ξύλο, με βία, με μαχαιρωμένους μετανάστες, με κρεμασμένους φασίστες, και άλλα τέτοια.
Και υπάρχει και αυτή η τρίτη μερίδα.
Αυτοί που είτε κάνανε αποχή μια ζωή από όλα τα κοινωνικά προβλήματα, ή στηρίζανε την πλειοψηφία για να μην τους κατηγορήσει κανείς. Αυτοί είναι και οι πιο τρομαγμένοι τώρα.
Αυτοί κοιτάνε πως θα γλυτώσουν το τομάρι τους. Πως θα επιβιώσουν σε μια κοινωνία που δεν αφήνει περιθώρια επιβίωσης σε σχεδόν κανέναν πλέον. Αυτοί παρακολουθούν και τα δύο άκρα. Βλέπουν τους μεν που λένε «με φασίστες δεν έχουν να πω τίποτα» και τους δε που λένε «οι αριστεροί είναι προδότες ανθέλληνες». Πολλοί στρέφονται σε κάποιο από αυτά, αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν ακάθεκτοι ότι έκαναν και πάντα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ολική αδιαφορία uber alles.
Που είναι λοιπόν αυτή η αλλαγή οπότε που όλοι περιμένουν; Πως γίνεται να έρθει η οποιαδήποτε αλλαγή, όταν πρέπει να σωφρονιστούμε όλοι κάτω από έννοιες όπως το έθνος, η θρησκεία, τα κόμματα ή ακόμα και κάποια πεπαλαιωμένα «ήθη κι έθιμα» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλη γελοιότητα. Πεπαλαιωμένοι κανόνες για πεπαλαιωμένες κοινωνίες. Κοινωνίες με άλλη παιδεία. Και μιας και είπα για παιδεία, θυμάμαι μια παλιά καταμέτρηση αναλφάβητων ατόμων στην Ελλάδα και ατόμων που τελείωσαν μόνο το δημοτικό. Σοκαριστικά τα νούμερα. Όταν η σωστή και ολοκληρωμένη παιδεία είναι η βάση για να γίνει οποιαδήποτε πρόοδος και αλλαγή, σε μια χώρα που πάσχει από την έλλειψή της, η μόνη αλλαγή που θα υπάρξει είναι περισσότερη καταπίεση και ολική εξαθλίωση. Δεν είμαστε και πολύ μακριά πλέον από χώρες που κάποτε θα τις έλεγες τριτοκοσμικές. Το κακό είναι πως το μοντέλο παγκοσμιοποίησης προστάζει μια κοινωνία 2 τάξεων, κοινωνία πλούσιων-φτωχών, το οποίο είναι μακράν χειρότερο και από τριτοκοσμική χώρα.
Από αυτό τον λαό περιμένουμε να δούμε αλλαγή; Δε το νομίζω δυστυχώς Κι όμως στο βωμό μιας κάποιας δημοκρατίας, η οποία είναι συνυφασμένη με την τυραννία εδώ και χρόνια, θυσιάζουμε κάθε μορφή λογικής. Ναι στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία. Αλλά γεννήθηκε και η τυραννία. Και αυτό έχουμε φροντίσει να το κρύψουμε επιμελώς στα ιστορικά βιβλία, κάπου ανάμεσα στους Έλληνες που πολεμάνε σαν ήρωες και τους ήρωες που πολεμάνε σαν Έλληνες.
logioshermes
Έχει δημιουργηθεί τελευταία η τάση να συζητάνε πολλοί για μια ουτοπική ενότητα η οποία πρέπει να έρθει σύντομα κιόλας, γιατί αλλιώς “χανόμαστε”.
Γέμισαν οι δρόμοι, τα λεωφορεία, οι καφετέριες, τα ιντερνέτ, συνθήματα τύπου «Έλληνες ξυπνήστε», «Έλληνες ενωθείτε», «Όλοι οι Έλληνες μια γροθιά», «Επανάσταση τώρα!» κλπ.
Μακάρι να έλεγα πως είναι άξιον απορίας, αλλά δεν είναι.
Φυσιολογικότατο αν μη τι άλλο, σε μια περίοδο «οικονομικής κρίσης» όπως αυτή να υπάρχει αναταραχή. Βλέπεις, τόσα χρόνια περνάγαμε τέλεια, γιατί οι πολιτικοί δεν έκλεβαν, οι επιχειρηματίες έκοβαν αποδείξεις, το δημόσιο δεν κατασπαταλούσε χρήμα απ’ τα ταμεία του κράτους και οι επιδοτήσεις της Ε.Ε. ήταν αχρείαστες. Είναι κακό λοιπόν που υπάρχει η τάση να αναζητά ο κόσμος μια «εθνική ενότητα»;
Όχι.
Μπορεί όμως αυτό να επιτευχθεί στην Ελλάδα του σήμερα;
Όχι και πάλι.
Κοινός σκοπός λοιπόν. Όπως δεν ήταν τόσα χρόνια δηλαδή. Τόσα χρόνια που ο καθένας κοίταγε την πάρτη του, που πατούσε επί πτωμάτων για να ανέβει, που πούλαγε αξίες και ιδανικά και τη μάνα του ακόμα, για μια καλή θέση, για ένα μεγάλο σπίτι, για ένα γρήγορο αμάξι, για οτιδήποτε θα του ανέβαζε το “status”. Γιατί στο κάτω κάτω, τι αξία έχουν πλέον τα ιδανικά σε μια κοινωνία η οποία το μόνο ιδανικό που αναγνωρίζει είναι τα χρήματα και το ότι μπορούν αυτά να αγοράσουν;
Ο Έλληνας απογοητεύτηκε. Χρεοκόπησε. Αυτοκτονεί.
Δυστυχώς όχι μόνο σαν μονάδα, αν και αυξήθηκαν κατακόρυφα τα νούμερα κι εκεί, αλλά σαν χώρα και σαν έννοια. Σωματική και πνευματική αυτοκτονία.
Αυτή η παρωδία λαού που λέγεται νεοέλληνες δεν έχει καμία σχέση ούτε με ένδοξο παρελθόν, ούτε με Λεωνίδες και Αλέξανδρους, ούτε με Αριστοτέληδες και Σωκράτες, ούτε με Παρθενώνες και Μυκήνες. Η μόνη έννοια του νεοέλληνα είναι να μη χάσει τον καναπέ, το φραπέ, την κούρσα του και το τηλεκοντρόλ απ’ το χέρι. Η νοοτροπία του «ωχαδερφισμού» που έλεγε και ένας δάσκαλός μου στο δημοτικό (Α ρε κυρ-Στέφανε, έπρεπε να πάθω για να μάθω τελικά… πόσο δίκιο είχες) η οποία έχει αποτυπωθεί στο DNA μας εδώ και χρόνια, όχι μόνο δε φέρνει επανάσταση, αλλά ούτε την παραμικρή αλλαγή.
Τρανή απόδειξη ότι εδώ και μια τριετία από την υποτιθέμενη οικονομική κρίση, το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα μέτρα που είναι όλο και πιο βαριά. Στο τέλος έτσι όπως πάει, θα μας πάρουν και κάποια άλλα μέτρα… τα τελευταία μας.
Η κατάσταση που επικρατεί είναι η εθνική διχόνοια παρά η ενότητα. Και φυσικά και σε πολιτικό επίπεδο. Παραμερίζουμε και εκτοπίζουμε την ενότητα και τον όποιο κοινό σκοπό. Αριστερά οι μεν, δεξιά οι δε. Ακροαριστερά οι μεν, ακροδεξιά οι δε. Ακολουθεί το παπαγάλισμα απόψεων και τα copy-paste απ’ τα site και τις εφημερίδες της εκάστοτε παράταξης. Με μια μανία πρωτόγνωρη κιόλας, μια λύσσα δίχως προηγούμενο. Απίστευτες οι αντιφάσεις. Το ένα άκρο στηρίζει τόσο πολύ τους μετανάστες, τον «αριστεριστικό» ή «αναρχικό» τρόπο σκέψης και την αντίθεσή του σε κάθε μορφή εξουσίας που είναι πολύ πιθανόν να βρεις και άτομα που να κοντεύουν να γίνουν π.χ. εθνικιστές Τούρκοι (μιλάω από προσωπική εμπειρία), αρκεί να μην πάνε στο άλλο άκρο. Το άλλο άκρο απ’ την άλλη ακούει για «αδελφούς Πακιστανούς», «ανοιχτά σύνορα» και «συντρόφους» και βγάζει αφρούς.
Αν πεις καλό λόγο για μετανάστη, είσαι «ανθέλληνας», «προδότης», «τσιπραίος» (ο νέος χαρακτηρισμός της εποχής, ανάλογος ίσως του «πασόκος» πριν 30 χρόνια), αν πάλι πεις καλό λόγο για την Ελλάδα και την ιστορία της ή στηρίξεις το να υπάρχει κάποιος έλεγχος για το μεταναστευτικό είσαι «φασίστας», «ρατσιστής», «νεοναζί».
Αυτοί είμαστε, έτσι γίναμε, περαστικά μας.
Και μέσα στην αναμπουμπούλα, βγήκε και ο κάθε πικραμένος και ακραίος και μαζεύει κόσμο για την παράταξή του, κόσμο που πιστεύει πως η επανάσταση και η αλλαγή θα έρθει με ξύλο, με βία, με μαχαιρωμένους μετανάστες, με κρεμασμένους φασίστες, και άλλα τέτοια.
Και υπάρχει και αυτή η τρίτη μερίδα.
Αυτοί που είτε κάνανε αποχή μια ζωή από όλα τα κοινωνικά προβλήματα, ή στηρίζανε την πλειοψηφία για να μην τους κατηγορήσει κανείς. Αυτοί είναι και οι πιο τρομαγμένοι τώρα.
Αυτοί κοιτάνε πως θα γλυτώσουν το τομάρι τους. Πως θα επιβιώσουν σε μια κοινωνία που δεν αφήνει περιθώρια επιβίωσης σε σχεδόν κανέναν πλέον. Αυτοί παρακολουθούν και τα δύο άκρα. Βλέπουν τους μεν που λένε «με φασίστες δεν έχουν να πω τίποτα» και τους δε που λένε «οι αριστεροί είναι προδότες ανθέλληνες». Πολλοί στρέφονται σε κάποιο από αυτά, αλλά οι περισσότεροι συνεχίζουν ακάθεκτοι ότι έκαναν και πάντα σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ολική αδιαφορία uber alles.
Που είναι λοιπόν αυτή η αλλαγή οπότε που όλοι περιμένουν; Πως γίνεται να έρθει η οποιαδήποτε αλλαγή, όταν πρέπει να σωφρονιστούμε όλοι κάτω από έννοιες όπως το έθνος, η θρησκεία, τα κόμματα ή ακόμα και κάποια πεπαλαιωμένα «ήθη κι έθιμα» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλη γελοιότητα. Πεπαλαιωμένοι κανόνες για πεπαλαιωμένες κοινωνίες. Κοινωνίες με άλλη παιδεία. Και μιας και είπα για παιδεία, θυμάμαι μια παλιά καταμέτρηση αναλφάβητων ατόμων στην Ελλάδα και ατόμων που τελείωσαν μόνο το δημοτικό. Σοκαριστικά τα νούμερα. Όταν η σωστή και ολοκληρωμένη παιδεία είναι η βάση για να γίνει οποιαδήποτε πρόοδος και αλλαγή, σε μια χώρα που πάσχει από την έλλειψή της, η μόνη αλλαγή που θα υπάρξει είναι περισσότερη καταπίεση και ολική εξαθλίωση. Δεν είμαστε και πολύ μακριά πλέον από χώρες που κάποτε θα τις έλεγες τριτοκοσμικές. Το κακό είναι πως το μοντέλο παγκοσμιοποίησης προστάζει μια κοινωνία 2 τάξεων, κοινωνία πλούσιων-φτωχών, το οποίο είναι μακράν χειρότερο και από τριτοκοσμική χώρα.
Από αυτό τον λαό περιμένουμε να δούμε αλλαγή; Δε το νομίζω δυστυχώς Κι όμως στο βωμό μιας κάποιας δημοκρατίας, η οποία είναι συνυφασμένη με την τυραννία εδώ και χρόνια, θυσιάζουμε κάθε μορφή λογικής. Ναι στην Ελλάδα γεννήθηκε η δημοκρατία. Αλλά γεννήθηκε και η τυραννία. Και αυτό έχουμε φροντίσει να το κρύψουμε επιμελώς στα ιστορικά βιβλία, κάπου ανάμεσα στους Έλληνες που πολεμάνε σαν ήρωες και τους ήρωες που πολεμάνε σαν Έλληνες.
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Eρώτηση Λυκούδη για τα Τάγματα Εθνοφυλακής
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Οι κυβερνήσεις κηρυσσουν λιτότητα, όχι εμείς"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
