2012-10-12 11:15:17
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
Το πολιτικό σύστημα διοίκησης της χώρας αποφάσισε: Την παραχώρηση της Ελλάδας στη Γερμανία. Το έκανε με τον πλέον επίσημο τρόπο: Υποδεχόμενο την καγκελάριο με κάθε τιμή, χωρίς να ζητά τίποτα παραπάνω από την υιοθέτηση της χώρας από τη γερμανική ηγεμονία. Πολλά χρόνια τώρα το σύστημα όχι μόνον πολιτικής αλλά και οικονομικής διοίκησης της χώρας έχει αποφασίσει ότι η Ελλάδα ως έθνος κράτος έχει χρεοκοπήσει. Δεν υπήρχε προσανατολισμός ή στρατηγική, που θα οδηγούσε σε μια επόμενη μέρα. Πέρα από το πελατειακό κράτος, τους εκβιασμούς και τις αλληλεξαρτήσεις της διαπλοκής, τον σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους από τα συνδικάτα, που τα κόμματα γιγάντωσαν για να ελέγξουν τις απεργίες και να χειραγωγήσουν τους εργαζομένους, την αέναη σπατάλη και τον υπέρογκο δανεισμό που απαιτούσαν η νομή και η διατήρηση της εξουσίας, η αμηχανία και ο εθελοδουλισμός, που μεταφραζόταν ως εξωτερική πολιτική, καθόρισαν τις εξελίξεις.
Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ελλάδας από τη Μικρασιατική Καταστροφή και μετά εκπαιδεύτηκε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που υπηρέτησαν τον κυβερνητισμό, να σκύβει το κεφάλι με ταπεινότητα και να ψελλίζει το «ποίημα» της «μικρής πλην εντίμου Ελλάδος». Η χώρα κατέληξε ακόμη πιο μικρή και απολύτως ανέντιμη, αλλά για να συμβεί αυτό πέρασαν δεκαετίες και δοξάστηκαν ως εθνάρχες ελάχιστου πολιτικού επιπέδου άνδρες και απόλυτης μεταπρατικής, κλεπτοκρατικής, κρατικοδίαιτης εξάρτησης επιχειρηματίες. Ευνοήθηκε η φαυλοκρατία, που κατέστρεψε στην κυριολεξία τη νεότερη Ελλάδα.
Η πολιτική και κορπορατική τάξη των Ελλήνων έκανε ένα άλμα στο κενό, από τον Μεσοπόλεμο, στην αρχή της εικοσαετίας της χλιδής και της φαυλότητας, που άρχισε τη δεκαετία του 1990. Εκμαυλισμένο, χωρίς άποψη για τη ζωή και το χρέος προς την κοινωνία των Ελλήνων, το σύστημα Διοίκησης αρκέστηκε να «παρκάρει» τον παράγοντα Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και χωρίς καμία διαπραγμάτευση για τα πραγματικά βιοποριστικά συμφέροντα των Ελλήνων να τους οδηγήσει στον απόλυτο εξανδραποδισμό, εθνομηδενισμό και απαξία, από πλευράς λειτουργίας της χώρας.
Στο τέλος του έργου η Ελλάδα εντάχθηκε, χωρίς όρους επιβίωσης, στη γερμανική ευρωζώνη και από εκεί και πέρα πάλι άκριτα συνέχισε να δανείζεται, να ξοδεύει το κεφάλαιο και την προοπτική της αγοράζοντας αυτοκίνητα, ψυγεία και όπλα γερμανικά, για να φτάσουμε σε μια στιγμή -όπως όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης γνώριζαν και συζητούσαν με τους πολιτικούς και οικονομικούς φίλους τους στα σαλόνια της εξουσίας- στην τελική χρεοκοπία.
Αυτό συνέβη με βίαιο τρόπο και συγκεκριμένο σχέδιο, την άνοιξη του 2010. Είχε όμως προδιαγραφεί από τις αρχές του 1980, όταν πανηγυρίζαμε την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, των ευρωπαϊκών εθνών. Και τότε όπως και τώρα η πολιτική τάξη δεν ήξερε τι να κάνει στρατηγικά τη χώρα. Οι κυρίαρχες πολιτικές οικογένειες της Μεταπολίτευσης, οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου, με τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» ξόδεψαν την εθνική περιουσία για τη ματαιοδοξία τους μένοντας στο συλλογικό ασυνείδητο ως ιστορικοί ηγέτες. Οι Μητσοτάκης, Σημίτης «έπαιξαν» το μόνο χαρτί που ήξεραν, το γερμανικό, για να φθάσουμε στην τελική κατάληξη με τους δύο συμφοιτητές από τη Βοστόνη: Τους «δίδυμους πύργους» της οριστικής λύσης. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος παρέδωσε τη χώρα στον διεθνή έλεγχο, και ο Α. Σαμαράς που, με κάθε επισημότητα, υποδέχθηκε την καγκελάριο λέγοντάς της «ιδού η χώρα σας».
Αν τους ρωτήσεις όλους όσοι ζουν πώς φτάσαμε ως εδώ, θα σου απαντήσουν: Ηταν η αναγκαιότητα που οδήγησε τις εξελίξεις. Ο μονόδρομος της «μικρής, πλην εντίμου Ελλάδος» Πηγή
logioshermes
Το πολιτικό σύστημα διοίκησης της χώρας αποφάσισε: Την παραχώρηση της Ελλάδας στη Γερμανία. Το έκανε με τον πλέον επίσημο τρόπο: Υποδεχόμενο την καγκελάριο με κάθε τιμή, χωρίς να ζητά τίποτα παραπάνω από την υιοθέτηση της χώρας από τη γερμανική ηγεμονία. Πολλά χρόνια τώρα το σύστημα όχι μόνον πολιτικής αλλά και οικονομικής διοίκησης της χώρας έχει αποφασίσει ότι η Ελλάδα ως έθνος κράτος έχει χρεοκοπήσει. Δεν υπήρχε προσανατολισμός ή στρατηγική, που θα οδηγούσε σε μια επόμενη μέρα. Πέρα από το πελατειακό κράτος, τους εκβιασμούς και τις αλληλεξαρτήσεις της διαπλοκής, τον σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους από τα συνδικάτα, που τα κόμματα γιγάντωσαν για να ελέγξουν τις απεργίες και να χειραγωγήσουν τους εργαζομένους, την αέναη σπατάλη και τον υπέρογκο δανεισμό που απαιτούσαν η νομή και η διατήρηση της εξουσίας, η αμηχανία και ο εθελοδουλισμός, που μεταφραζόταν ως εξωτερική πολιτική, καθόρισαν τις εξελίξεις.
Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα της Ελλάδας από τη Μικρασιατική Καταστροφή και μετά εκπαιδεύτηκε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που υπηρέτησαν τον κυβερνητισμό, να σκύβει το κεφάλι με ταπεινότητα και να ψελλίζει το «ποίημα» της «μικρής πλην εντίμου Ελλάδος». Η χώρα κατέληξε ακόμη πιο μικρή και απολύτως ανέντιμη, αλλά για να συμβεί αυτό πέρασαν δεκαετίες και δοξάστηκαν ως εθνάρχες ελάχιστου πολιτικού επιπέδου άνδρες και απόλυτης μεταπρατικής, κλεπτοκρατικής, κρατικοδίαιτης εξάρτησης επιχειρηματίες. Ευνοήθηκε η φαυλοκρατία, που κατέστρεψε στην κυριολεξία τη νεότερη Ελλάδα.
Η πολιτική και κορπορατική τάξη των Ελλήνων έκανε ένα άλμα στο κενό, από τον Μεσοπόλεμο, στην αρχή της εικοσαετίας της χλιδής και της φαυλότητας, που άρχισε τη δεκαετία του 1990. Εκμαυλισμένο, χωρίς άποψη για τη ζωή και το χρέος προς την κοινωνία των Ελλήνων, το σύστημα Διοίκησης αρκέστηκε να «παρκάρει» τον παράγοντα Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και χωρίς καμία διαπραγμάτευση για τα πραγματικά βιοποριστικά συμφέροντα των Ελλήνων να τους οδηγήσει στον απόλυτο εξανδραποδισμό, εθνομηδενισμό και απαξία, από πλευράς λειτουργίας της χώρας.
Στο τέλος του έργου η Ελλάδα εντάχθηκε, χωρίς όρους επιβίωσης, στη γερμανική ευρωζώνη και από εκεί και πέρα πάλι άκριτα συνέχισε να δανείζεται, να ξοδεύει το κεφάλαιο και την προοπτική της αγοράζοντας αυτοκίνητα, ψυγεία και όπλα γερμανικά, για να φτάσουμε σε μια στιγμή -όπως όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης γνώριζαν και συζητούσαν με τους πολιτικούς και οικονομικούς φίλους τους στα σαλόνια της εξουσίας- στην τελική χρεοκοπία.
Αυτό συνέβη με βίαιο τρόπο και συγκεκριμένο σχέδιο, την άνοιξη του 2010. Είχε όμως προδιαγραφεί από τις αρχές του 1980, όταν πανηγυρίζαμε την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ, των ευρωπαϊκών εθνών. Και τότε όπως και τώρα η πολιτική τάξη δεν ήξερε τι να κάνει στρατηγικά τη χώρα. Οι κυρίαρχες πολιτικές οικογένειες της Μεταπολίτευσης, οι Καραμανλήδες και οι Παπανδρέου, με τη μέθοδο της «σαλαμοποίησης» ξόδεψαν την εθνική περιουσία για τη ματαιοδοξία τους μένοντας στο συλλογικό ασυνείδητο ως ιστορικοί ηγέτες. Οι Μητσοτάκης, Σημίτης «έπαιξαν» το μόνο χαρτί που ήξεραν, το γερμανικό, για να φθάσουμε στην τελική κατάληξη με τους δύο συμφοιτητές από τη Βοστόνη: Τους «δίδυμους πύργους» της οριστικής λύσης. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος παρέδωσε τη χώρα στον διεθνή έλεγχο, και ο Α. Σαμαράς που, με κάθε επισημότητα, υποδέχθηκε την καγκελάριο λέγοντάς της «ιδού η χώρα σας».
Αν τους ρωτήσεις όλους όσοι ζουν πώς φτάσαμε ως εδώ, θα σου απαντήσουν: Ηταν η αναγκαιότητα που οδήγησε τις εξελίξεις. Ο μονόδρομος της «μικρής, πλην εντίμου Ελλάδος» Πηγή
logioshermes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μήνυση κατά ανήλικου για βλασφημία στο Πακιστάν
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αφελείς, μύωπες ή και τα δύο;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
