2012-11-09 09:52:39
Ντιμίτρι Μπάμπιτς, Η Φωνή της Ρωσίας
Την ανάγκη να εμπεδωθεί το αίσθημα της εθνικής ενότητας, έχει η Ρωσία. Πόσο μάλλον, που είναι ένα φρούριο, το οποίο πολιορκείται. Ωστόσο, ιδιαιτέρως ένα κομμάτι της νεοφιλελεύθερης πολιτικο-οικονομικής ελίτ και της διανόησης δεν θέλει να το αντιληφθεί.
Γελοιογραφία του Νιγιάζ Καρίμοφ
Ο επίσημος εορτασμός της Εθνικής Ενότητας, στις 4 Νοεμβρίου, μου προκαλεί μια κάποια θλίψη. Κι αυτό, γιατί συνήθως αποδεικνύει την απουσία της ίδιας της κοινωνίας από τη βασική αξία αυτής της επετείου, την Ενότητα του Εθνους.
Κάθε χρόνο, κάμποσες φιλελεύθερες “δεξαμενές εγκεφάλων”, με επικεφαλής το Κέντρο Levada, παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις, σχετικά με το πώς βλέπουν οι Ρώσοι αυτή την επέτειο. Και κάθε χρόνο φιλελεύθεροι κοινωνιολόγοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Ένα ποσοστό των πολιτών δεν έχει ιδέα ποιο ιστορικό γεγονός γιορτάζουμε στις 4 Νοέμβρη. Και το χειρότερο, δεν γνωρίζουν ποια από τις ανθρώπινες αξίες υποτίθεται ότι προωθεί, και ποια συναισθήματα θα έπρεπε να εμπνέει αυτή η εθνική γιορτή. Για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, είναι απλώς μια μέρα αργίας.
Αυτό όμως, σχεδόν ποτέ δεν φαίνεται να στενοχωρεί τους φιλελεύθερους. Το αντίθετο. Υποδέχονται με χαιρεκακία αυτή την κατάσταση, απολαμβάνοντας την αποτυχία άλλης μιας πρωτοβουλίας του κράτους. Εάν όλοι αυτοί οι είρωνες κοινωνιολόγοι, εκδότες, οικοδεσπότες εκπομπών ραδιοφώνου είχαν την στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε “αφοσίωση των πολιτών”, τότε θα κατηγορούσαν τους εαυτούς τους και όχι το καταραμένο και “δαιμονικό καθεστώς”.
Παραδοσιακά, η διανόηση της Ρωσίας υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξει τον ρόλο του φορέα της εθνικής μνήμης και παράδοσης, εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους. Το γεγονός ότι, σήμερα, οι πολίτες δεν γνωρίζουν ότι στις αρχές του 17ουαιώνα η Ρωσία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, εξαιτίας εμφύλιων συγκρούσεων που υποδαυλίστηκαν από την πολωνική επέμβαση, δεν συνιστά μόνον υπαιτιότητα των αρχών, που κόβουν ώρες από το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία και επιτρέπουν στην τηλεόραση να παραπλανά και να μην ενημερώνει. Είναι ευθύνη και της ίδιας της «διανόησης», η οποία αμέσως μετά την τέλος του κομμουνισμού, επέστρεψε στις καταστροφικές ατραπούς του 19ου αιώνα και των αρχών του εικοστού.
Η αρχή του Πατριωτισμού
Η πρόσφατη εξάπλωση της «χαιρεκακίας» ανάμεσα στις τάξεις των διανοητών της χώρας, δεν έχει κάποιο αξιομνημόνευτο προηγούμενο σε όλη την ιστορική διαδρομή της Ρωσίας. Η πλειοψηφία της ρωσικής διανόησης, και σε δύσκολους και σε εύκολους καιρούς, και πριν και μετά την επανάσταση του 1917, κατέβαλε έντιμες προσπάθειες ώστε να εκπαιδεύσει τους πολίτες. Μόνο μια μικρή μειοψηφία εξτρεμιστών διανοητών, κυρίως μεταξύ των πρώιμων μπολσεβίκων της σχολής Λένιν και Τρότσκι, επέδειξαν μεγάλη αδιαφορία για την κληρονομιά της Ρωσίας, και περιφρόνηση απέναντι στην ιδέα του πατριωτισμού.
Ωστόσο, αυτή η μικρή μειοψηφία άφησε ένα τρομερό αποτύπωμα στη ρωσική ιστορία, καθιστώντας τους πρότυπο προς αποφυγήν σε κάθε χώρα η οποία διέθετε στοιχειώδη αίσθηση ιστορικής μνήμης. Είναι πράγματι λυπηρό, σήμερα, να επαναλαμβάνεται αυτή η ρητορική μέσα από τις ομιλίες ορισμένων σύγχρονων «ριζοσπαστών μεταρρυθμιστών». Δεξιών και Αριστερών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμη και οι Ρώσοι αμετανόητοι κομμουνιστές αποκαλούν ως «μπολσεβίκο» τον «πατέρα» των ιδιωτικοποιήσεων στη Ρωσία, τον Ανατόλι Τσουμπάις. Οι παλιοί μπολσεβίκοι, ως γνωστόν, αγωνίζονταν για την εθνικοποίηση των βιομηχανιών, ενώ ο Τσουμπάις πάλεψε για την «αποεθνικοποίηση» και την ιδιωτικοποίηση, χρησιμοποιώντας όμως ευρέως τις μπολσεβίκικες μεθόδους, του εξαναγκασμού, της χειραγώγησης των ψηφοφοριών, και τα δικτατορικού τύπου Προεδρικά Διατάγματα. Και φυσικά, σήμερα έχεις τον Τσουμπάις και τους άλλους σαν κι αυτόν, να περιφρονούν βαθύτατα τη χώρα και τους πολίτες της, τους οποίους οι μπολσεβίκοι όλων των εποχών χρησιμοποιούσαν ως μηχανισμό και ως «βιολογική μάζα».
Αμείλικτα ερωτήματα
Πώς λοιπόν επιτρέψαμε και επιτρέπουμε σ’ αυτούς να ορίζουν το ιστορικό μας πεπρωμένο; Γιατί άραγε οι οικοδεσπότες εκπομπών στους μεγάλους σταθμούς επιδεικνύουν τόση «χαρά» όταν παρουσιάζουν τα θλιβερά νέα, αφού αυτός που πλήττεται δεν είναι καμιά Δυτική χώρα, αλλά η ίδια η Ρωσία; Γιατί οι Ρώσοι διανοούμενοι μόλις συναντήσουν ένα ξένο δημοσιογράφο, τον χρησιμοποιούν αμέσως ως ένα είδος πολιτικού ψυχοθεραπευτή, λέγοντάς του τρομερά κουτσομπολιά και ανοησίες για την χώρα τους; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν διαθέτουν το αίσθημα της εθνικής ενότητας.
Λίγο καιρό πριν από τον περσινό εορτασμό της Εθνικής Ενότητας, ο στρατιωτικός αναλυτής, με έδρα τη Μόσχα, Ρουσλάν Πουκχόφ, προσπαθώντας να εντοπίσει τα αδύναμα σημεία των Ενόπλων Δυνάμεων έκανε μια ακριβή διάγνωση. Μίλησε για την «Έλλειψη αφοσίωσης του πολίτη». Αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο όμως, είναι ότι παρουσιάζεται ως μια αρετή και όχι ως μια εν πολλοίς αμαρτία του ρωσικού Τύπου. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ενσταλαχτεί ένα αίσθημα αφοσίωσης στην κοινωνία, καταγγέλλεται ως «επιχείρηση καλλιέργειας μιας νοοτροπίας πολιορκούμενου οχυρού».
Ξυπνήστε φίλοι μου. Ρίξτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το Βανκούβερ μέχρι το Τόκιο, και θα δείτε ότι η Ρωσία παρουσιάζεται ως «η δύναμη του κακού» και «κίνδυνος για τους γείτονές της». Το να ζείς χωρίς εχθρούς και να έχεις την αίσθηση του πολιορκούμενου είναι μεγάλη ανοησία. Αλλά να ζείς σ’ένα πολιορκούμενο φρούριο και να μην έχεις την συναίσθηση της πολιορκίας, τότε αυτό είναι εντελώς ηλίθιο.
InfoGnomon
Την ανάγκη να εμπεδωθεί το αίσθημα της εθνικής ενότητας, έχει η Ρωσία. Πόσο μάλλον, που είναι ένα φρούριο, το οποίο πολιορκείται. Ωστόσο, ιδιαιτέρως ένα κομμάτι της νεοφιλελεύθερης πολιτικο-οικονομικής ελίτ και της διανόησης δεν θέλει να το αντιληφθεί.
Γελοιογραφία του Νιγιάζ Καρίμοφ
Ο επίσημος εορτασμός της Εθνικής Ενότητας, στις 4 Νοεμβρίου, μου προκαλεί μια κάποια θλίψη. Κι αυτό, γιατί συνήθως αποδεικνύει την απουσία της ίδιας της κοινωνίας από τη βασική αξία αυτής της επετείου, την Ενότητα του Εθνους.
Κάθε χρόνο, κάμποσες φιλελεύθερες “δεξαμενές εγκεφάλων”, με επικεφαλής το Κέντρο Levada, παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις, σχετικά με το πώς βλέπουν οι Ρώσοι αυτή την επέτειο. Και κάθε χρόνο φιλελεύθεροι κοινωνιολόγοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: Ένα ποσοστό των πολιτών δεν έχει ιδέα ποιο ιστορικό γεγονός γιορτάζουμε στις 4 Νοέμβρη. Και το χειρότερο, δεν γνωρίζουν ποια από τις ανθρώπινες αξίες υποτίθεται ότι προωθεί, και ποια συναισθήματα θα έπρεπε να εμπνέει αυτή η εθνική γιορτή. Για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, είναι απλώς μια μέρα αργίας.
Αυτό όμως, σχεδόν ποτέ δεν φαίνεται να στενοχωρεί τους φιλελεύθερους. Το αντίθετο. Υποδέχονται με χαιρεκακία αυτή την κατάσταση, απολαμβάνοντας την αποτυχία άλλης μιας πρωτοβουλίας του κράτους. Εάν όλοι αυτοί οι είρωνες κοινωνιολόγοι, εκδότες, οικοδεσπότες εκπομπών ραδιοφώνου είχαν την στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι σε αυτό που ονομάζουμε “αφοσίωση των πολιτών”, τότε θα κατηγορούσαν τους εαυτούς τους και όχι το καταραμένο και “δαιμονικό καθεστώς”.
Παραδοσιακά, η διανόηση της Ρωσίας υποτίθεται ότι έπρεπε να παίξει τον ρόλο του φορέα της εθνικής μνήμης και παράδοσης, εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους. Το γεγονός ότι, σήμερα, οι πολίτες δεν γνωρίζουν ότι στις αρχές του 17ουαιώνα η Ρωσία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, εξαιτίας εμφύλιων συγκρούσεων που υποδαυλίστηκαν από την πολωνική επέμβαση, δεν συνιστά μόνον υπαιτιότητα των αρχών, που κόβουν ώρες από το μάθημα της Ιστορίας στα σχολεία και επιτρέπουν στην τηλεόραση να παραπλανά και να μην ενημερώνει. Είναι ευθύνη και της ίδιας της «διανόησης», η οποία αμέσως μετά την τέλος του κομμουνισμού, επέστρεψε στις καταστροφικές ατραπούς του 19ου αιώνα και των αρχών του εικοστού.
Η αρχή του Πατριωτισμού
Η πρόσφατη εξάπλωση της «χαιρεκακίας» ανάμεσα στις τάξεις των διανοητών της χώρας, δεν έχει κάποιο αξιομνημόνευτο προηγούμενο σε όλη την ιστορική διαδρομή της Ρωσίας. Η πλειοψηφία της ρωσικής διανόησης, και σε δύσκολους και σε εύκολους καιρούς, και πριν και μετά την επανάσταση του 1917, κατέβαλε έντιμες προσπάθειες ώστε να εκπαιδεύσει τους πολίτες. Μόνο μια μικρή μειοψηφία εξτρεμιστών διανοητών, κυρίως μεταξύ των πρώιμων μπολσεβίκων της σχολής Λένιν και Τρότσκι, επέδειξαν μεγάλη αδιαφορία για την κληρονομιά της Ρωσίας, και περιφρόνηση απέναντι στην ιδέα του πατριωτισμού.
Ωστόσο, αυτή η μικρή μειοψηφία άφησε ένα τρομερό αποτύπωμα στη ρωσική ιστορία, καθιστώντας τους πρότυπο προς αποφυγήν σε κάθε χώρα η οποία διέθετε στοιχειώδη αίσθηση ιστορικής μνήμης. Είναι πράγματι λυπηρό, σήμερα, να επαναλαμβάνεται αυτή η ρητορική μέσα από τις ομιλίες ορισμένων σύγχρονων «ριζοσπαστών μεταρρυθμιστών». Δεξιών και Αριστερών.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμη και οι Ρώσοι αμετανόητοι κομμουνιστές αποκαλούν ως «μπολσεβίκο» τον «πατέρα» των ιδιωτικοποιήσεων στη Ρωσία, τον Ανατόλι Τσουμπάις. Οι παλιοί μπολσεβίκοι, ως γνωστόν, αγωνίζονταν για την εθνικοποίηση των βιομηχανιών, ενώ ο Τσουμπάις πάλεψε για την «αποεθνικοποίηση» και την ιδιωτικοποίηση, χρησιμοποιώντας όμως ευρέως τις μπολσεβίκικες μεθόδους, του εξαναγκασμού, της χειραγώγησης των ψηφοφοριών, και τα δικτατορικού τύπου Προεδρικά Διατάγματα. Και φυσικά, σήμερα έχεις τον Τσουμπάις και τους άλλους σαν κι αυτόν, να περιφρονούν βαθύτατα τη χώρα και τους πολίτες της, τους οποίους οι μπολσεβίκοι όλων των εποχών χρησιμοποιούσαν ως μηχανισμό και ως «βιολογική μάζα».
Αμείλικτα ερωτήματα
Πώς λοιπόν επιτρέψαμε και επιτρέπουμε σ’ αυτούς να ορίζουν το ιστορικό μας πεπρωμένο; Γιατί άραγε οι οικοδεσπότες εκπομπών στους μεγάλους σταθμούς επιδεικνύουν τόση «χαρά» όταν παρουσιάζουν τα θλιβερά νέα, αφού αυτός που πλήττεται δεν είναι καμιά Δυτική χώρα, αλλά η ίδια η Ρωσία; Γιατί οι Ρώσοι διανοούμενοι μόλις συναντήσουν ένα ξένο δημοσιογράφο, τον χρησιμοποιούν αμέσως ως ένα είδος πολιτικού ψυχοθεραπευτή, λέγοντάς του τρομερά κουτσομπολιά και ανοησίες για την χώρα τους; Επειδή αυτοί οι άνθρωποι δεν διαθέτουν το αίσθημα της εθνικής ενότητας.
Λίγο καιρό πριν από τον περσινό εορτασμό της Εθνικής Ενότητας, ο στρατιωτικός αναλυτής, με έδρα τη Μόσχα, Ρουσλάν Πουκχόφ, προσπαθώντας να εντοπίσει τα αδύναμα σημεία των Ενόπλων Δυνάμεων έκανε μια ακριβή διάγνωση. Μίλησε για την «Έλλειψη αφοσίωσης του πολίτη». Αυτό που είναι πραγματικά επικίνδυνο όμως, είναι ότι παρουσιάζεται ως μια αρετή και όχι ως μια εν πολλοίς αμαρτία του ρωσικού Τύπου. Οποιαδήποτε προσπάθεια να ενσταλαχτεί ένα αίσθημα αφοσίωσης στην κοινωνία, καταγγέλλεται ως «επιχείρηση καλλιέργειας μιας νοοτροπίας πολιορκούμενου οχυρού».
Ξυπνήστε φίλοι μου. Ρίξτε μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από το Βανκούβερ μέχρι το Τόκιο, και θα δείτε ότι η Ρωσία παρουσιάζεται ως «η δύναμη του κακού» και «κίνδυνος για τους γείτονές της». Το να ζείς χωρίς εχθρούς και να έχεις την αίσθηση του πολιορκούμενου είναι μεγάλη ανοησία. Αλλά να ζείς σ’ένα πολιορκούμενο φρούριο και να μην έχεις την συναίσθηση της πολιορκίας, τότε αυτό είναι εντελώς ηλίθιο.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΝΑΝΕΩΣΕΙ ΗΔΗ Ο ΦΕΤΦΑΤΖΙΔΗΣ ΑΝ...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Ιδού η “αναδιαπραγμάτευση” αλά Σαμαρά»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
