2012-11-26 10:10:27
Του Daniel Levy
1) Και ο νικητής είναι… ο πρόεδρος Morsi
Η θέση του νέου προέδρου της Αιγύπτου βγήκε ενισχυμένη τόσο στο εσωτερικό, όσο και το εξωτερικό από αυτό το επεισόδιο. Ο Mohammed Morsi επαινείται ευρέως γιατί βρήκε τη σωστή ισορροπία μεταξύ του ρεαλισμού που του επέτρεψε να καταφέρει την εκεχειρία και μια ηθική βάση για την υποστήριξη των Παλαιστινίων, την οποία εγγυάται ότι ο ίδιος ότι δε θα μπορούσε να την παραγκωνίσει όπως ο Mubarak ο δεύτερος. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχει η ντόπια κριτική για το ρόλο του Morsi στην υπόθεση αυτή που υποδηλώνει τόσο ότι ο Morsi επέστρεψε στον παλιό ρόλο της Αιγύπτου ως αστυνομικός της Αμερικής στην περιοχή και/ή ότι ήταν ανεπαρκώς εστιασμένος στις ανάγκες της Αιγύπτου.
Είναι απίθανο, όμως και για τις δύο κριτικές να αποκτήσουν μεγάλη βαρύτητα. Αν μη τι άλλο, η χρονική στιγμή της κρίσης έδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον Morsi, παρέχοντάς του τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη νίκη με φόντο το κακό κλίμα εξαιτίας του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στη νότια Αίγυπτο (το οποίο διαφορετικά θα ήταν συνεχώς πρωτοσέλιδο και θα οδηγούσε σε μεγάλη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση), με την αστυνομία να συγκρούεται στο Κάιρο με επαναστάτες και με μια συνταγματική κρίση να σιγοβράζει στο παρασκήνιο
. Η κρίση αυτή έχει πλέον ενταθεί με ανάληψη καινούριων κι ευρύτερης εξουσίας από πλευράς του Προέδρου, η χρονική στιγμή της οποίας θεωρείται από πολλές πλευρές ότι συνδέεται με την εσωτερική και διεθνή υποστήριξη στο ρόλο Morsi στην κρίση της Γάζας.
Ο Morsi βγήκε από το μεσολαβητικό του ρόλο με αυξημένη πίστωση στην τράπεζα, τόσο μεταφορικά, διότι η διεθνής κοινότητα βασίστηκε στην ομάδα του Morsi για την επίτευξη της ανακωχής και κυριολεκτικά, με το ΔΝΤ να εγκρίνει δάνειο ύψους 4.8 δισ. δολαρίων στην Αίγυπτο, εντελώς συμπτωματικά την ίδια ημέρα με αυτό το διπλωματικό επίτευγμα (και με όρους που θα κάνει πολλά από τα ευρωπαϊκά κράτη να πρασινίσουν από τη ζήλεια τους). Πολλά έχουν γίνει από τον συντονισμό ΗΠΑ-Αιγύπτου σχετικά με όλη την κρίση και ιδιαίτερα με τα έξι τηλεφωνήματα που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του Αιγυπτίου και του Αμερικανού προέδρου κατά τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας. Ο Morsi κατάφερε να διαχειριστεί τη σχέση του με τις ΗΠΑ, τη σχέση του με τη Χαμάς και κλείσει μια συμφωνία με το Ισραήλ μέσω των αξιωματούχων ασφαλείας του και των Ισραηλινών ομολόγων τους, ενώ την ίδια στιγμή να εκφράζει σαφή και ευδιάκριτα αντίθετη από αυτή του Mubarak υποστήριξη προς τον Παλαιστινιακό λαό, καθώς και τη δυσαρέσκειά του προς τις ισραηλινές πολιτικές, αποσύροντας τον πρεσβευτή του από το Ισραήλ και στέλνοντας τον πρωθυπουργό του να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της Γάζας Haniyeh σε μια επίδειξη αλληλεγγύης με τη Γάζα, από την οποία εκτοξεύονται πύραυλοι με στόχο τους το Ισραήλ.
Όλα αυτά δε συνεπάγονται ένα μέλλον χωρίς προβλήματα για την Αίγυπτο του Morsi στην αρένα Ισραήλ-Παλαιστίνης. Η Αίγυπτος έχει τώρα ως ένα βαθμό την ευθύνη για την πρόληψη της βίας μεταξύ των δύο φορέων στους οποίους ο έλεγχός της είναι πάρα πολύ περιορισμένος (δηλαδή στη Χαμάς και το Ισραήλ). Επίσης, πρέπει να αντιμετωπίσει τον πονοκέφαλο της ασφάλειας στο Σινά. Αλλά ο Morsi είναι πιθανό να υπενθυμίσει στους Δυτικούς φίλους του ότι αν δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσουν μια περίοδο ηρεμίας για να σημειώσουν ευρύτερη πρόοδο σχετικά με την Ισραηλινή υποχώρηση, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρως υπεύθυνος για τις συνέπειες αργότερα.
2) Ισραήλ και Αίγυπτος: ένας εσφαλμένος περιφερειακός χάρτης
Η περασμένη εβδομάδα σηματοδότησε επίσης την επιστροφή της Αιγύπτου στην περιφερειακή σκηνή ως ένα σημαντικό και σε αυτή την κρίση, αποφασιστικό παράγοντα. Ειδικά στα τελευταία χρόνια της θητείας Mubarak, η απουσία του Αιγυπτιακού πολιτικοδιπλωματικού βάρους, κάτι που προκλήθηκε από τη βαθειά θέση της Αιγύπτου στο στρατόπεδο ΗΠΑ-Ισραήλ, δημιούργησαν ένα μάλλον τεράστιο ανοιχτό περιφερειακό κενό. Ενώ η επανεμφάνιση της Αιγύπτου ως ηγετική Αραβική δύναμη θα πάρει χρόνο και θα πρέπει να σταθμίζεται σε σχέση με τις εσωτερικές προτεραιότητες της χώρας, η περασμένη εβδομάδα, ωστόσο σηματοδότησε ένα σημαντικό ντεμπούτο στο προσκήνιο για τον Πρόεδρο Morsi και αυτό το ντεμπούτο έχει λάβει θετικές κριτικές από μια σειρά από πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένης της Ουάσινγκτον και πράγμα που ίσως να είναι και το πιο περίεργο, από την Ιερουσαλήμ. Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα.
Σίγουρα είναι λογικό για το Ισραήλ να θέλει να ενισχύσει ή ακόμα και να ανοικοδομήσει τις σχέσεις του με τη νέα Αίγυπτο. Ωστόσο, κατά την αποκλιμάκωση αυτής της κρίσης, η ηγεσία του Ισραήλ, κατά καιρούς, φάνηκε να προχώρησε πολύ περισσότερο στην προσπάθεια του να αγκαλιάσει σφιχτά τον Morsi (κυρίως στα σχόλια κατά τη συνέντευξη Τύπου της Ισραηλινής ηγεσίας όπου υποστήριξε την εκεχειρία). Το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει το Ισραήλ είναι ότι, ακόμη και στην νέα περιφερειακή πραγματικότητα, το Ισραήλ μπορεί να δράσει στρατιωτικά εναντίον των Παλαιστινίων και η Αίγυπτος θα λυγίσει και με λίγη πίεση από τις ΗΠΑ, θα κάνει ό,τι θέλει το Ισραήλ, ουσιαστικά θεωρώντας τις τελευταίες ημέρες ως την Πρώτη Πράξη σε αυτό που ονομάζεται ως προσπάθεια «μουμπαρακοποίησης» του Morsi.
Η ερμηνεία αυτή θα είναι ελκυστική και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του Morsi από μερικούς από τους αντιπάλους της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της Αιγύπτου και στον αραβικό κόσμο, επίσης θα είναι ελκυστική και προς μερικούς από τους υποστηρικτές του Ισραήλ. Είναι, ωστόσο, πιθανό η όλη υπόθεση να είναι μια παρερμηνεία του Morsi και του περιφερειακού χάρτη. Αξίζει να θυμηθούμε τους έπαινους που έλαβε ο Τούρκος Πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, όταν ανέλαβε το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Συρίας το 2008. Τόσο Erdogan όσο και ο Morsi μπορούν να είναι ρεαλιστικοί, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το θέλημα Ισραήλ και Αμερικής, όταν πρόκειται για τη συνεχόμενη άρνηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των υπό κατοχή Παλαιστινίων από τις δύο προαναφερθείσες χώρες, το γεγονός καθεαυτό είναι μια πηγή ταπείνωσης για τον Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και στο επίκεντρο της ατομικής και κομματικής τους ρητορικής.
Οι προσπάθειες για την επίλυση της κρίσης έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια μιας προγραμματισμένη διμερούς επίσκεψης του Erdogan στο Κάιρο, η οποία σήμανε την περαιτέρω ενίσχυση των Τουρκοαιγυπτιακών σχέσεων. «Η Τουρκία και η Αίγυπτος είναι αποφασισμένες ν’ αναπτύξουν ένα κοινό στρατηγικό όραμα για τα περιφερειακά και παγκόσμια ζητήματα», έγραψε ο σύμβουλος του Erdogan, Ibrahim Kalin. «Και οι δύο εργάζονται για την εξεύρεση λύσης στο παλαιστινιακό ζήτημα η οποία θα βασίζεται στην ισότητα και την αξιοπρέπεια». Ένα ρεαλιστικό Ισραήλ κατά πάσα πιθανότητα θα βρει στον ρεαλιστή Morsi ένα σύμμαχο για την επίλυση προβλημάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να επωφελούνται αμοιβαία, αλλά το Ισραήλ του Netanyahu και του Lieberman τείνει να χαρακτηρίζεται από την απουσία του πραγματισμού, καθώς περιορίζει το δικαίωμα επιλογής των Παλαιστινίων. Υπό αυτές τις συνθήκες, η συνεργασία με την Αίγυπτο θα παραμείνει περιορισμένη. Ο Morsi δεν είναι πιθανός στόχος «μουμπαρακοποίησης». Ισραήλ λάβε το υπ’ όψιν σου.
3) ΤΟ Ισραήλ σε μετάβαση
Κατά καιρούς, η επιχείρηση Αμυντικοί Πυλώνες και τα μαθήματα που απορρέουν από την ολοκλήρωσή της μοιάζουν σαν déjà-vu: με ένα Ισραήλ που αντιμετωπίζει πολιτικά προβλήματα με στρατιωτικές λύσεις και χαραμίζει την όποια νηνεμία επιτυγχάνεται με το να αρνείται να αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες. «[Το Ισραήλ] θέλει μόνο να κερδίσει χρόνο και να τον χαραμίσει», σημείωσε ο στρατιωτικός αναλυτής της Haaretz, Amir Oren. «Το Ισραήλ εγκαταλείπει την αναγκαιότητα να καθορίσει από μόνο του την πορεία του. Ως εκ τούτου, κινείται εξαντλητικά σε κύκλους και καταλήγει πίσω εκεί που ξεκίνησε».
Άλλοι έχουν σημειώσει ότι αυτή ήταν εν μέρει μια επίδειξη του Netanyahu ότι η σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ παρέμεινε αμετάβλητη, παρά τις υποθέσεις που ακολούθησαν την αποτυχημένη προσπάθεια Romney-Bibi-Adelson. Η σφιχτή αγκαλιά προς τον Morsi υποδηλώνει την επιθυμία της εκ νέου επιβολής των μέτριων, σε αντίθεση με τους εξτρεμιστικούς, κανόνες για την αλλαγή στη Μέση Ανατολή. Ο Nahum Barnea, γνωστός και παλιός αρθρογράφος του Ισραήλ έγραψε στην Yedioth Ahronoth σχετικά με «την ενίσχυση του μετριοπαθούς αραβικού μπλοκ».
Αλλά μια ανάλυση που εστιάζει αποκλειστικά στη συνοχή κάνει κακό σε δύο σημαντικές τάσεις στο Ισραήλ: ότι ο άξονας Netanyahu-Lieberman έχει τη δική του γνώμη για το παλαιστινιακό ζήτημα, καθώς και ότι η ισραηλινή πολιτική έχει μετατοπιστεί σημαντικά. Ο Richard Haas είχε δίκιο όταν έγραψε στους Financial Times «το Ισραήλ έχει μια επιλογή: μπορεί να λειτουργήσει για την ενίσχυση της κοσμικής ηγεσίας στη Δυτική Όχθη ή μπορεί να λειτουργήσει έως μέτρο περιορισμού της Χαμάς,» και έχει δίκιο στην εκτίμηση ότι ο Netanyahu δεν κάνει τίποτε από τα δύο. Ο Haas, όμως, χάνει το δίκιο του αρνούμενος να αναγνωρίσει ότι ο άξονας Netanyahu-Lieberman δε έχει κανένα συμφέρον να κάνει τίποτε από τα δύο επειδή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να επιδιώκει μια λύση που θα φαίνεται αξιοπρεπής ή ρεαλιστική σε οποιοδήποτε ουδέτερο παρατηρητή.
Από την πλευρά ενός Ισραήλ που αποφεύγει ακόμα και την φανταστική επιδίωξη ενός τέτοιου αποτελέσματος, υπάρχει μια κάποια εσωτερική λογική στις πολιτικές Netanyahu. Χωρίς να θέλω να αποδώσω στην Ισραηλινή ηγεσία μια πλήρως σχηματισμένη στρατηγική, αρχίζουν να φαίνονται ορισμένα αποτελέσματα στον ορίζοντα. Για παράδειγμα, ότι η ενδοχώρα της Γάζας θα έπρεπε να ανήκει στην Αίγυπτο αντί είναι κατοικημένη περιοχή των Παλαιστινίων, η οποία περιλαμβάνει το Νότιο Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των περιοχών από όπου προέρχονται πολλοί Παλαιστίνιοι της Γάζας ή οι οικογένειές τους), την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Εάν η διέλευση της Ράφα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας γίνει το κύριο σημείο εισόδου ή εξόδου μεταξύ της Γάζας και του λοιπού κόσμου και αν η Γάζα αποτελέσει «Αιγυπτιακή ευθύνη» (όπως προτείνουν πολλοί Ισραηλινοί σχολιαστές σήμερα), τότε ο Netanyahu μπορεί να σημειώσει μια νίκη. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια διαχωρισμού ενός ολοκληρωμένου Παλαιστινιακού ζητήματος και, κατά συνέπεια, την ανάγκη εύρεσης λύσης, σε ένα σύνολο διακριτών και διαχειρίσιμων αρχείων: το αρχείο της Γάζας, το αρχείο της Ιερουσαλήμ, το αρχείο της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, της αραβικής μειονότητας μέσα στο αρχείο του Ισραήλ, και το αρχείο της UNRWA. Καθένα από αυτά θα απαιτούσε τη δική του προσέγγιση για τη διαχείριση κρίσεων.
Η πολιτική στροφή προς τα δεξιά στο Ισραήλ είναι καλά τεκμηριωμένη. Αν και είναι ίσως πολύ νωρίς για να εκτιμηθεί η πολιτική και εκλογική επίπτωση της επιχείρησης Αμυντικοί Πυλώνες, οι αρχικές παρατηρήσεις θα πρέπει να περιλαμβάνουν τα εξής: ότι ο Netanyahu αντιμετώπισε ελάχιστη ή και καθόλου αντίσταση από την αριστερά στην κλιμάκωση αυτή (το μόνο σιωνιστικό κόμμα που έδειξε την οποιαδήποτε ενόχληση ήταν το Meretz, με τους 3 βουλευτές του στην Knesset, ενώ οι Παλαιστίνιοι Άραβες βουλευτές ήταν ενωμένοι στην αντίστασή τους). Μερικά μέλη από την λεγόμενη αντιπολίτευση του Netanyahu από το κέντρο και την αριστερά τον επέκριναν ακόμη και γιατί δεν προχώρησε αρκετά. Η ακροδεξιά είναι πιο πιθανό να κερδίσει κάποιες ψήφους από τις επιπτώσεις της επιχείρησης και από ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει σοβαρούς ενδοιασμούς για την εκεχειρία. Έχοντας ακούσει από τους πολιτικούς του για τόσα πολλά χρόνια ότι υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις, η έλλειψη ενθουσιασμού του Ισραηλινού κοινού προς την είδηση ότι αυτό δεν μια τέτοια λύση δε θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη. Αν ο Olmert μπει στον αγώνα, η υπόσχεσή του θα μπορούσε να είναι ότι ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να μην δειλιάσει να εισβάλει στη Γάζα κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι, αλλά ότι ήταν και αρκετά θαρραλέος να συμμετάσχει σε εκτεταμένες διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τον Abbas. Κάτι τέτοιο δεν είναι σημείο συσπείρωσης για τους προοδευτικούς.
4) Το νέο συναντά το παλιό και στην Αμερική
Με την πρώτη ματιά, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάποιος εάν παραδεχτεί ότι χρειάζεται μεγεθυντικό φακό για να εντοπίσει το οτιδήποτε νέο εκτός από τα συνηθισμένα στην προσέγγιση της Ουάσιγκτον για τη διαχείριση αυτής της τελευταίας κρίσης. Η συνηθισμένη, ακλόνητη υποστήριξη για την οποιαδήποτε και την κάθε Ισραηλινή κίνηση ήταν φανερή. Υπήρξαν προτάσεις για την αποστολή ακόμα μεγαλύτερης στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ, καθώς και η κάθε ιδέα για μια χερσαία εισβολή που εμποδίστηκε κατά κάποιο τρόπο με την παρέμβαση της Ουάσιγκτον θα πρέπει να συγκριθεί με την απλή πραγματικότητα ότι ο Benjamin Netanyahu είχε ελάχιστο ενδιαφέρον να ρίξει τη συγκεκριμένη ζαριά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Όσο γελοία και να φάνηκε η επίσκεψη της Υπουργού Εξωτερικών, Clinton, στη Ραμάλα για να μιλήσει με τον Πρόεδρο Abbas κατά τη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης της οποίας η ίδια δεν ήταν μέρος, μας έδωσε παρ’ όλα αυτά ένα τέλειο στιγμιότυπο της μειωμένης σημασίας της Αμερικής στην περιοχή που αλλάζει.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Obama πραγματοποίησε την τηλεφωνική του διπλωματία κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης ενώ βρισκόταν σε επίσκεψη στην Ασία ήταν κάπως συμβολικό. Η Αμερική δεν πρόκειται να στρέψει το βλέμμα της από τη Μέση Ανατολή σύντομα, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από τις πωλήσεις όπλων στον Κόλπο, ιδιαίτερα στους υπολογισμούς της όταν πρόκειται για το Ισραήλ και απέχει πολύ ακόμα από την ενεργειακή αυτάρκεια ή από το να είναι σε θέση να περιορίσει πλήρως τα παρεμβατικά ένστικτά της. Αλλά το γεγονός αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια μεταβατική περίοδος ή μια στροφή, όχι μόνο προς την Ασία, αλλά και στο να βασίζονται όλοι στην επίλυση τέτοιων κρίσεων με τη βοήθεια των εξωτερικών και όχι των αξιόπιστων τοπικών (ή και όχι και τόσο τοπικών) μεσολαβητών. Αυτή η εκκολαπτόμενη διαδικασία έχει εμφανιστεί στη Λιβύη, τη Συρία και αλλού. Με αυτή την ευκαιρία, η Ουάσιγκτον έκανε κάτι σαν test drive με τη νέα Αίγυπτο ως την εταίρο της στην επίλυση προβλημάτων της και φαίνεται ότι της άρεσαν πολύ τα αποτελέσματα. Αυτό που είναι ενδιαφέρον εδώ από μια Ισραηλινο-παλαιστινιακή άποψη είναι ότι οι τρεις ηγέτες και τα κράτη που αναδύονται ως λύτες προβλημάτων που η Αμερική μπορεί να έχει μια κάποια εμπιστοσύνη να συνεργαστεί στη Μέση Ανατολή, ο Erdogan της Τουρκίας, ο Σεΐχης Hamad bin Khalifa Al Thani του Κατάρ και ο Πρόεδρος Morsi της Αιγύπτου, όλοι τους είναι πιο κοντά στη Χαμάς από τον Abbas, είναι κατηγορηματικοί στην κριτική τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ, και κανείς τους δεν έχει επί του παρόντος πρεσβευτή στο Ισραήλ.
5) Η άρνηση της Παλαιστινιακής πολιτικής πραγματικότητας μόλις έγινε (κατά πολύ) δυσκολότερη
Ας είμαστε σύντομοι. Η ελεγχόμενη, από τη Χαμάς, Γάζα εν μέσω της σύγκρουσής της με το Ισραήλ φιλοξένησε τον Γενικό Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου και τους Υπουργούς Εξωτερικών της Τουρκίας, του Ιράκ, της Ιορδανίας, του Λίβανου, της Παλαιστινιακής Αρχής, του Κατάρ, της Τυνησίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Σουδάν. Πριν από αυτή την κλιμάκωση, οι περιφερειακές εξελίξεις προφανώς είχαν μετατοπιστεί υπέρ της Χαμάς, συμπεριλαμβανομένης μιας επίσκεψης στη Γάζα από τον Εμίρη του Κατάρ και τη δέσμευση του να παράσχει περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια. Η Χαμάς έχει αποδείξει και πάλι ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα βαθμό αμοιβαίας αποτροπής προς το Ισραήλ, πράγμα που έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη από το Ισραήλ και μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά με το Ισραήλ, από την εξασφάλιση απελευθερώσεων κρατουμένων μέχρι και την εξασφάλιση δεσμεύσεων παύσης επιδρομών του Ισραηλινού Στρατού στα παλαιστινιακά εδάφη, μπορεί ακόμα να λάβει και τα εύσημα για την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα. Για να τους το τρίψουν στη μούρη, την ίδια ημέρα που ο Ισραηλινός Στρατός υποσχέθηκε να σταματήσει τις εισβολές στη Γάζα, τα στρατεύματά του ήταν απασχολημένα διεξάγοντας επιδρομές και συλλήψεις κατά το μήκος της Δυτικής Όχθης.
Επιπλέον, η Γάζα είναι πιθανό να γνωρίσει ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη από ότι η Δυτική Όχθη κατά την επόμενη περίοδο, όχι μόνο γιατί υπάρχει μια χαμηλότερη βάση για να ξεκινήσει, αλλά και δεδομένης της πιθανότητας υλοποίησης των δεσμεύσεων βοήθειας από την Τουρκία, το Κατάρ και αλλού (αρχικά για την ανασυγκρότηση, σκεφτείτε την ανοικοδόμηση του Νοτίου Λίβανου και στις γειτονιές της Βηρυτού μετά το 2006). Η Παλαιστινιακή ισορροπία έχει αλλάξει, τελεία και παύλα.
Η Φατάχ και η ΟΑΠ δεν μπορούν να παραγκωνιστούν από την παλαιστινιακή πολιτική, αλλά μακροχρόνια προσέγγιση τους να αναζητούν την αμερικανική εύνοια με την ελπίδα ότι αν αποχωρήσει το Ισραήλ να δημιουργήσουν το παλαιστινιακό κράτος, έχει κάνει τον κύκλο της . Φαίνεται να έχουν χάσει το τραίνο που οδηγεί σε μια ειρηνική λαϊκή εκστρατεία και μια συνεργασία της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ φαντάζει ευδιάκριτα απρεπής στα μάτια πολλών Παλαιστινίων. Η Παλαιστινιακή ενότητα παραμένει μια προφανής ανάγκη, αλλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να εξασφαλιστεί.
Και μια πιθανή ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με το καθεστώς του Παλαιστινιακού παρατηρητή έχει κατά πάσα πιθανότητα μειωθεί σε μια επιμέρους παράσταση. Η διπλωματική δραστηριότητα γύρω από οποιοδήποτε δρώμενο του ΟΗΕ, η προσέγγιση των ευρωπαϊκών ψήφων και η αναμενόμενη διελκυστίνδα για το τί αντίμετρα θα μπορούσε να λάβει η κυβέρνηση του Ισραήλ θα μπορούσε να λάβει μια εξέχουσα θέση δυσανάλογη με τη σημασία της στις επόμενες γενιές Ισραηλιτών και Παλαιστινίων. Ισραηλίτες και Παλαιστινίους.
6) Μια πιο περίπλοκη στρατιωτική ισορροπία
Θα δαπανηθεί πολύς χρόνος σχετικά με τις λεπτομέρειες των αντίστοιχων στρατιωτικών επιτυχιών και τις αποτυχιών της κάθε πλευράς, που υπερβαίνουν κατά πολύ τη δημόσια εκδοχή της κάθε πλευράς ως προς το εάν το Ισραήλ υποχώρησε, φοβούμενο που θα μπορούσε να οδηγήσει μια χερσαία εισβολή, ή αν η Χαμάς λύγισε πρώτη ενώ υποστηρίζει πως έγινε το αντίθετο. Ο ηγέτης της Καντίμα, πρώην Υπουργός Άμυνας και Αρχηγός του Επιτελείου του Ισραηλινού Στρατού, Shaul Mofaz δήλωσε στο ισραηλινό ραδιόφωνο ότι η Χαμάς κέρδισε αυτό το γύρο. Αν και δεν είναι τόσο απλό, κάτι υπάρχει σε αυτή την εκτίμηση. Το Ισραήλ φυσικά διατηρεί την απόλυτη κυριαρχία στην τεχνολογική και οπλική αρένα. Οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι το απόθεμα των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στη Γάζα έχει εξαντληθεί είναι σχεδόν βέβαια ακριβείς. Το αμυντικό σύστημα Iron Dome αποδείχτηκε επιτυχές και έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα (και χωρίς αμφιβολία θα γίνει ένα ακόμα περιζήτητο προϊόν στο εμπόριο όπλων του Ισραήλ). Η δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή Ahmad Jabari θα είναι επίσης μια μεγάλη απώλεια για τη Χαμάς, αν και τελικά θα προστεθεί στο νεκροταφείο των υπόλοιπων αναντικατάστατων «κεφαλών του φιδιού».
Στη στήλη της Χαμάς, θα ειπωθούν πολλά για τη δυνατότητα της συνεχόμενης εκτόξευσης ρουκετών στο Ισραήλ μέχρι και λίγο μετά την έναρξη ισχύος της εκεχειρίας και φυσικά, ότι έχει αποδείξει τους ισχυρισμούς της ότι το Τελ Αβίβ βρίσκεται εντός του πεδίου βολής της (καθώς και η Ιερουσαλήμ, αν και κάπως αναπάντεχα από τη σκοπιά της ιερότητας των τόπων για το Ισλάμ και όχι για την απόσταση). Επιπλέον, όπως επισήμανε ο Barnea της Yedioth Ahronoth, το Ισραήλ, αχαρακτήριστα, φαίνεται να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην βελτιωμένη άμυνά του και όχι επιθετική του ικανότητα, σχολιάζοντας ότι «με όλο το σεβασμό προς το αμυντικό σύστημα Iron Dome, υπάρχει κάτι νέο και αναμφισβήτητα αντι-Ισραηλίτικο στην επιπρόσθετη προστασία».
Πέρα από τους άμεσους δείκτες ευστοχίας, έρχονται κατά νου τρία μεγαλύτερα σημεία της γενικής κατάστασης. Κατ’ αρχάς, η Χαμάς δεν έχει γίνει ο υπεργολάβος για την ασφάλεια του Ισραήλ στη Γάζα. Και δεν είμαστε μάρτυρες της μετατροπής των ταξιαρχιών της Izzedine Kasam σε μια νέα έκδοση των υπηρεσιών ασφαλείας της ΠΑ. Ο συντάκτης της Haaretz, Aluf Benn είναι ένας σοβαρός και αξιόπιστος αναλυτής, αλλά σε αυτήν την περίπτωση κάνει λάθος. Η Χαμάς είναι σε θέση να είναι πολλά πράγματα, όπως το να είναι ρεαλιστική και υπομονετική, ωστόσο, παραμένει να είναι το Ισλαμικό Αντιστασιακό Κίνημα. Δεν πρόκειται να ξεκινήσει την αποστολή των μαχητών της στα Αμερικανικά προγράμματα εκπαίδευσης στην Ιορδανία. Όταν οι υπολογισμοί της ισορροπίας των συμφερόντων έχουν ως αποτέλεσμα το «συνεχίστε τον ένοπλο αγώνα», τότε η Χαμάς αυτό ακριβώς θα κάνει. Και θα συνεχίσει να προσπαθεί να πετύχει την ικανότητα να πράξει κάτι τέτοιο με οποιονδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της στόχευσης αθώων πολιτών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, όπως έκανε όλη την εβδομάδα. Οι περιορισμοί σχετικά με τη δράση της Χαμάς μπορεί να έχουν αυξηθεί, αλλά δεν είναι απόλυτοι.
Δεύτερον, η ιδέα των οποιοδήποτε μελλοντικών ειρηνευτικών ρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένης μιας Παλαιστινιακής συμφωνίας για την αποστρατιωτικοποίηση μόλις απομακρύνθηκε. Παρά το γεγονός ότι η προοπτική οποιασδήποτε τέτοιας συμφωνίας φαίνεται επίσης αρκετά απομακρυσμένη, ένα μέλλον της Παλαιστινιακής επιμονής για την ανάπτυξη στρατιωτικής ικανότητας μπορεί να μην είναι εν τέλει κακό πράγμα. Καλύτερα να υπάρχει ένα Ισραήλ που είναι περιορισμένο σε εβδομαδιαίες επιχειρήσεις, όπως οι Αμυντικοί Πυλώνες και όχι ένα λιγότερο συγκρατημένο Ισραήλ που διεξάγει πολύμηνες επιχειρήσεις όπως η Αμυντική Ασπίδα στη Δυτική Όχθη κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα.
Τρίτον, η μετατόπιση της εικόνας των περιφερειακών επηρεάζει επίσης την εξίσωση της στρατιωτικής ασφάλειας. Η κατάσταση αλλάζει με τρόπους, στους οποίους το Ισραήλ θα ήταν σοφό να δώσει προσοχή. Σε μια όλο και περισσότερο και δυστυχώς θρησκευτική Μέση Ανατολή, η ένοπλη αντίσταση δεν είναι πλέον η αποκλειστική αρμοδιότητα για το τι γίνεται αντιληπτό ως ένας άξονας Ιρανικής Σιιτικής ηγεσίας. Έχουμε δει πλέον ένοπλες εξεγέρσεις που υποστηρίζονται από τα κυρίαρχα Σουνιτικά Αραβικά κράτη και τους Δυτικούς συμμάχους τους, κυρίως στη Λιβύη και τη Συρία. Το ότι η Χαμάς επανατοποθετείται από έναν πιο Ιρανικό σε έναν πιο Σουνιτικό άξονα (στο Κατάρ, την Τουρκία και την Αίγυπτο), αντανακλά αυτή την τάση. Χωρίς να υπερβάλλουμε ότι αυτό το γεγονός βρίσκεται πολύ κοντά, αλλά η πιο ρητή υποστήριξη για την ένοπλη συνιστώσα του αγώνα της Χαμάς θα γίνει πιο δύσκολο να συγκαλυφθεί και τελικά να την αρνηθούμε. O Abdel Bari Atwan, ο οποίος είναι συχνά μια καλή ένδειξη του κλίματος της περιφερειακής γνώμης, αναρωτήθηκε στο Al-Quds Al-Arabi: «Γιατί ο τελευταίοι [Άραβες ηγέτες /Άραβες Υπουργοί Εξωτερικών] δεν έσπευσαν να προσφέρουν αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger στις αντιστασιακές ομάδες στη Λωρίδα της για να μπορέσουν ν’ αποτρέψουν την Ισραηλινή πολεμική αεροπορία; Ή μήπως αυτά τα όπλα απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Ισραηλινών για την προστασία των Παλαιστινίων Σουνιτών Μουσουλμάνων;»
7) Το Ιράν, η Ευρώπη οι παγκόσμιες επιπτώσεις
Η περασμένη αυτή εβδομάδα έδειξε ότι στους Ευρωπαίους δε λείπει μόνο μια συνεκτική πολιτική για τους Παλαιστίνιους, αλλά τους λείπει επίσης μια τέτοια πολιτική σχετικά με το Ισραήλ. Για τέσσερα χρόνια μετά την Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι, η Ευρώπη δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει την κατάσταση στη Γάζα κατά κάποιο σημαντικό τρόπο και έχει, σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητα, συνεχίσει να διατηρεί την πολιτική της σιγής προς τη Χαμάς. Την ώρα που μαζεύουμε τα σπασμένα μιας ακόμα κρίσης, έχει φτάσει σίγουρα η στιγμή να σκεφτούμε εκ νέου από αυτή την σκοπιά. Επίσης, θα βοηθούσε αν η Ευρώπη ήταν πιο χρήσιμη εταίρος σε μια περιοχή που υφίσταται αλλαγές και μάλιστα να είναι πιο χρήσιμη στα μάτια των Αμερικάνων (ακόμη και αν οι Αμερικανοί ουρλιάζουν όταν η πολιτική ανακοινώνεται για πρώτη φορά). Η Ευρώπη θα μπορούσε τότε να είναι σε θέση να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο στην στα σύνορα Αιγύπτου-Γάζας στη Ράφα με την αναθεώρηση της Αποστολή Συνοριακής Συνδρομής της ΕΕ(EUBAM).
Αν πραγματοποιηθεί ψηφοφορία για το Παλαιστινιακό στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η Ευρώπη θα πρέπει να ψηφίσει υπέρ, όχι λόγω κάποιου μαθηματικού υπολογισμού της ενίσχυσης του ενός Παλαιστινιακού στρατοπέδου σε βάρος των άλλου, αλλά μάλλον επειδή είναι το σωστό πράγμα που πρέπει γίνει εάν η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να αποφέρει καλό αποτέλεσμα. Η Ευρώπη θα μπορούσε επίσης να είναι χρήσιμη στην αξιοποίηση της επιρροής που έχει στο Ισραήλ ως OUTRIDER με μια Αμερική που εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στην ίδια της την πολιτική. Τώρα θα μπορούσε να είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτούμε αν η Ευρώπη μπορεί να έχει μια πολιτική για το Ισραήλ αφού η Ευρωπαϊκή υποστήριξη προς το Ισραήλ αυξάνεται ενστικτωδώς ενάντια στην αδυναμία της να κατανοήσει τις Ισραηλινές πολιτικές, αφού αυτές με τη σειρά τους υπονομεύουν τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα στην περιοχή, είτε αν διαχέεται από την παλαιστινιακή πλευρά ή την απειλή μιας στρατιωτικής πανωλεθρίας από το Ιράν.
Ο Netanyahu μπορεί να έχει επαναφέρει εκ νέου το Ιράν στο προσκήνιο στην συνέντευξη Τύπου του για την εκεχειρία, δηλώνοντας ότι «σχεδόν όλα τα όπλα [στη Γάζα] ήρθαν από το Ιράν," αλλά η περασμένη εβδομάδα δεν αφορούσε κατά κύριο λόγο το Ιράν. Αναμφίβολα, εκεί θα θέλει να εστιάσει την προσοχή του τώρα ο Netanyahu. Ναι, η επιχείρηση έστειλε το μήνυμα ότι ο Netanyahu είναι διατεθειμένος να αναλάβει μια σημαντική στρατιωτική επιχείρηση (την πρώτη του ως πρωθυπουργός), καθώς και διάφορα μηνύματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα του Iron Dome, το απόθεμα όπλων της Γάζας σε όπλα και την υπόθεση του Λιβάνου. Το Ιράν, φυσικά, θα έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα: ότι η Χαμάς και σε κάποιο βαθμό η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ έχουν άλλες περιφερειακές συμμαχίες, ότι το Ισραήλ τελικά απέφυγε μια μεγάλη χερσαία εισβολή, καθώς και ότι η Αίγυπτος ήταν σε θέση να λειτουργεί ως ένας αποτελεσματικός μεσολαβητής στο Ισραήλ με την ευλογία της Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από τη σύγκρουση στη Συρία και οι τρεις περιφερειακοί διαμεσολαβητές σύμμαχοι των ΗΠΑ, η Τουρκία, η Αίγυπτο και το Κατάρ, έχουν επαφές με το Ιράν.
Τέλος, αφού εμφανίστηκαν σχετικά απομονωμένες στη Συρία, η Ρωσία και η Κίνα θα έχουν απολαύσει το να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους Αμερικανούς και κάποιους Ευρωπαίους αυτή την εβδομάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το θέμα της Παλαιστίνης συμμεριζόμενες τη γνώμη των Αράβων. Αυτό είναι κάτι που θα κάνουν και την επόμενη εβδομάδα πιθανά, αν το Παλαιστινιακό πάει για ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη.
*Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ: http://ecfr.eu/content/entry/commentary_seven_takeaways_from_the_gaza_ceasefire
*Το κείμενο αρχικά δημοσιεύθηκε στη The Daily Beast
Πηγή:www.capital.gr
1) Και ο νικητής είναι… ο πρόεδρος Morsi
Η θέση του νέου προέδρου της Αιγύπτου βγήκε ενισχυμένη τόσο στο εσωτερικό, όσο και το εξωτερικό από αυτό το επεισόδιο. Ο Mohammed Morsi επαινείται ευρέως γιατί βρήκε τη σωστή ισορροπία μεταξύ του ρεαλισμού που του επέτρεψε να καταφέρει την εκεχειρία και μια ηθική βάση για την υποστήριξη των Παλαιστινίων, την οποία εγγυάται ότι ο ίδιος ότι δε θα μπορούσε να την παραγκωνίσει όπως ο Mubarak ο δεύτερος. Όπως ήταν αναμενόμενο, υπάρχει η ντόπια κριτική για το ρόλο του Morsi στην υπόθεση αυτή που υποδηλώνει τόσο ότι ο Morsi επέστρεψε στον παλιό ρόλο της Αιγύπτου ως αστυνομικός της Αμερικής στην περιοχή και/ή ότι ήταν ανεπαρκώς εστιασμένος στις ανάγκες της Αιγύπτου.
Είναι απίθανο, όμως και για τις δύο κριτικές να αποκτήσουν μεγάλη βαρύτητα. Αν μη τι άλλο, η χρονική στιγμή της κρίσης έδωσε ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον Morsi, παρέχοντάς του τη δυνατότητα να διεκδικήσει τη νίκη με φόντο το κακό κλίμα εξαιτίας του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στη νότια Αίγυπτο (το οποίο διαφορετικά θα ήταν συνεχώς πρωτοσέλιδο και θα οδηγούσε σε μεγάλη δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση), με την αστυνομία να συγκρούεται στο Κάιρο με επαναστάτες και με μια συνταγματική κρίση να σιγοβράζει στο παρασκήνιο
Ο Morsi βγήκε από το μεσολαβητικό του ρόλο με αυξημένη πίστωση στην τράπεζα, τόσο μεταφορικά, διότι η διεθνής κοινότητα βασίστηκε στην ομάδα του Morsi για την επίτευξη της ανακωχής και κυριολεκτικά, με το ΔΝΤ να εγκρίνει δάνειο ύψους 4.8 δισ. δολαρίων στην Αίγυπτο, εντελώς συμπτωματικά την ίδια ημέρα με αυτό το διπλωματικό επίτευγμα (και με όρους που θα κάνει πολλά από τα ευρωπαϊκά κράτη να πρασινίσουν από τη ζήλεια τους). Πολλά έχουν γίνει από τον συντονισμό ΗΠΑ-Αιγύπτου σχετικά με όλη την κρίση και ιδιαίτερα με τα έξι τηλεφωνήματα που πραγματοποιήθηκαν μεταξύ του Αιγυπτίου και του Αμερικανού προέδρου κατά τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας. Ο Morsi κατάφερε να διαχειριστεί τη σχέση του με τις ΗΠΑ, τη σχέση του με τη Χαμάς και κλείσει μια συμφωνία με το Ισραήλ μέσω των αξιωματούχων ασφαλείας του και των Ισραηλινών ομολόγων τους, ενώ την ίδια στιγμή να εκφράζει σαφή και ευδιάκριτα αντίθετη από αυτή του Mubarak υποστήριξη προς τον Παλαιστινιακό λαό, καθώς και τη δυσαρέσκειά του προς τις ισραηλινές πολιτικές, αποσύροντας τον πρεσβευτή του από το Ισραήλ και στέλνοντας τον πρωθυπουργό του να συναντηθεί με τον πρωθυπουργό της Γάζας Haniyeh σε μια επίδειξη αλληλεγγύης με τη Γάζα, από την οποία εκτοξεύονται πύραυλοι με στόχο τους το Ισραήλ.
Όλα αυτά δε συνεπάγονται ένα μέλλον χωρίς προβλήματα για την Αίγυπτο του Morsi στην αρένα Ισραήλ-Παλαιστίνης. Η Αίγυπτος έχει τώρα ως ένα βαθμό την ευθύνη για την πρόληψη της βίας μεταξύ των δύο φορέων στους οποίους ο έλεγχός της είναι πάρα πολύ περιορισμένος (δηλαδή στη Χαμάς και το Ισραήλ). Επίσης, πρέπει να αντιμετωπίσει τον πονοκέφαλο της ασφάλειας στο Σινά. Αλλά ο Morsi είναι πιθανό να υπενθυμίσει στους Δυτικούς φίλους του ότι αν δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσουν μια περίοδο ηρεμίας για να σημειώσουν ευρύτερη πρόοδο σχετικά με την Ισραηλινή υποχώρηση, τότε δεν μπορεί να θεωρηθεί πλήρως υπεύθυνος για τις συνέπειες αργότερα.
2) Ισραήλ και Αίγυπτος: ένας εσφαλμένος περιφερειακός χάρτης
Η περασμένη εβδομάδα σηματοδότησε επίσης την επιστροφή της Αιγύπτου στην περιφερειακή σκηνή ως ένα σημαντικό και σε αυτή την κρίση, αποφασιστικό παράγοντα. Ειδικά στα τελευταία χρόνια της θητείας Mubarak, η απουσία του Αιγυπτιακού πολιτικοδιπλωματικού βάρους, κάτι που προκλήθηκε από τη βαθειά θέση της Αιγύπτου στο στρατόπεδο ΗΠΑ-Ισραήλ, δημιούργησαν ένα μάλλον τεράστιο ανοιχτό περιφερειακό κενό. Ενώ η επανεμφάνιση της Αιγύπτου ως ηγετική Αραβική δύναμη θα πάρει χρόνο και θα πρέπει να σταθμίζεται σε σχέση με τις εσωτερικές προτεραιότητες της χώρας, η περασμένη εβδομάδα, ωστόσο σηματοδότησε ένα σημαντικό ντεμπούτο στο προσκήνιο για τον Πρόεδρο Morsi και αυτό το ντεμπούτο έχει λάβει θετικές κριτικές από μια σειρά από πρωτεύουσες, συμπεριλαμβανομένης της Ουάσινγκτον και πράγμα που ίσως να είναι και το πιο περίεργο, από την Ιερουσαλήμ. Εδώ είναι που περιπλέκονται τα πράγματα.
Σίγουρα είναι λογικό για το Ισραήλ να θέλει να ενισχύσει ή ακόμα και να ανοικοδομήσει τις σχέσεις του με τη νέα Αίγυπτο. Ωστόσο, κατά την αποκλιμάκωση αυτής της κρίσης, η ηγεσία του Ισραήλ, κατά καιρούς, φάνηκε να προχώρησε πολύ περισσότερο στην προσπάθεια του να αγκαλιάσει σφιχτά τον Morsi (κυρίως στα σχόλια κατά τη συνέντευξη Τύπου της Ισραηλινής ηγεσίας όπου υποστήριξε την εκεχειρία). Το μήνυμα που προσπαθεί να στείλει το Ισραήλ είναι ότι, ακόμη και στην νέα περιφερειακή πραγματικότητα, το Ισραήλ μπορεί να δράσει στρατιωτικά εναντίον των Παλαιστινίων και η Αίγυπτος θα λυγίσει και με λίγη πίεση από τις ΗΠΑ, θα κάνει ό,τι θέλει το Ισραήλ, ουσιαστικά θεωρώντας τις τελευταίες ημέρες ως την Πρώτη Πράξη σε αυτό που ονομάζεται ως προσπάθεια «μουμπαρακοποίησης» του Morsi.
Η ερμηνεία αυτή θα είναι ελκυστική και θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του Morsi από μερικούς από τους αντιπάλους της Μουσουλμανικής Αδελφότητας της Αιγύπτου και στον αραβικό κόσμο, επίσης θα είναι ελκυστική και προς μερικούς από τους υποστηρικτές του Ισραήλ. Είναι, ωστόσο, πιθανό η όλη υπόθεση να είναι μια παρερμηνεία του Morsi και του περιφερειακού χάρτη. Αξίζει να θυμηθούμε τους έπαινους που έλαβε ο Τούρκος Πρωθυπουργός Recep Tayyip Erdogan, όταν ανέλαβε το ρόλο του μεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Συρίας το 2008. Τόσο Erdogan όσο και ο Morsi μπορούν να είναι ρεαλιστικοί, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το θέλημα Ισραήλ και Αμερικής, όταν πρόκειται για τη συνεχόμενη άρνηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των υπό κατοχή Παλαιστινίων από τις δύο προαναφερθείσες χώρες, το γεγονός καθεαυτό είναι μια πηγή ταπείνωσης για τον Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο, καθώς και στο επίκεντρο της ατομικής και κομματικής τους ρητορικής.
Οι προσπάθειες για την επίλυση της κρίσης έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια μιας προγραμματισμένη διμερούς επίσκεψης του Erdogan στο Κάιρο, η οποία σήμανε την περαιτέρω ενίσχυση των Τουρκοαιγυπτιακών σχέσεων. «Η Τουρκία και η Αίγυπτος είναι αποφασισμένες ν’ αναπτύξουν ένα κοινό στρατηγικό όραμα για τα περιφερειακά και παγκόσμια ζητήματα», έγραψε ο σύμβουλος του Erdogan, Ibrahim Kalin. «Και οι δύο εργάζονται για την εξεύρεση λύσης στο παλαιστινιακό ζήτημα η οποία θα βασίζεται στην ισότητα και την αξιοπρέπεια». Ένα ρεαλιστικό Ισραήλ κατά πάσα πιθανότητα θα βρει στον ρεαλιστή Morsi ένα σύμμαχο για την επίλυση προβλημάτων με τέτοιο τρόπο ώστε να επωφελούνται αμοιβαία, αλλά το Ισραήλ του Netanyahu και του Lieberman τείνει να χαρακτηρίζεται από την απουσία του πραγματισμού, καθώς περιορίζει το δικαίωμα επιλογής των Παλαιστινίων. Υπό αυτές τις συνθήκες, η συνεργασία με την Αίγυπτο θα παραμείνει περιορισμένη. Ο Morsi δεν είναι πιθανός στόχος «μουμπαρακοποίησης». Ισραήλ λάβε το υπ’ όψιν σου.
3) ΤΟ Ισραήλ σε μετάβαση
Κατά καιρούς, η επιχείρηση Αμυντικοί Πυλώνες και τα μαθήματα που απορρέουν από την ολοκλήρωσή της μοιάζουν σαν déjà-vu: με ένα Ισραήλ που αντιμετωπίζει πολιτικά προβλήματα με στρατιωτικές λύσεις και χαραμίζει την όποια νηνεμία επιτυγχάνεται με το να αρνείται να αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες. «[Το Ισραήλ] θέλει μόνο να κερδίσει χρόνο και να τον χαραμίσει», σημείωσε ο στρατιωτικός αναλυτής της Haaretz, Amir Oren. «Το Ισραήλ εγκαταλείπει την αναγκαιότητα να καθορίσει από μόνο του την πορεία του. Ως εκ τούτου, κινείται εξαντλητικά σε κύκλους και καταλήγει πίσω εκεί που ξεκίνησε».
Άλλοι έχουν σημειώσει ότι αυτή ήταν εν μέρει μια επίδειξη του Netanyahu ότι η σχέση ΗΠΑ-Ισραήλ παρέμεινε αμετάβλητη, παρά τις υποθέσεις που ακολούθησαν την αποτυχημένη προσπάθεια Romney-Bibi-Adelson. Η σφιχτή αγκαλιά προς τον Morsi υποδηλώνει την επιθυμία της εκ νέου επιβολής των μέτριων, σε αντίθεση με τους εξτρεμιστικούς, κανόνες για την αλλαγή στη Μέση Ανατολή. Ο Nahum Barnea, γνωστός και παλιός αρθρογράφος του Ισραήλ έγραψε στην Yedioth Ahronoth σχετικά με «την ενίσχυση του μετριοπαθούς αραβικού μπλοκ».
Αλλά μια ανάλυση που εστιάζει αποκλειστικά στη συνοχή κάνει κακό σε δύο σημαντικές τάσεις στο Ισραήλ: ότι ο άξονας Netanyahu-Lieberman έχει τη δική του γνώμη για το παλαιστινιακό ζήτημα, καθώς και ότι η ισραηλινή πολιτική έχει μετατοπιστεί σημαντικά. Ο Richard Haas είχε δίκιο όταν έγραψε στους Financial Times «το Ισραήλ έχει μια επιλογή: μπορεί να λειτουργήσει για την ενίσχυση της κοσμικής ηγεσίας στη Δυτική Όχθη ή μπορεί να λειτουργήσει έως μέτρο περιορισμού της Χαμάς,» και έχει δίκιο στην εκτίμηση ότι ο Netanyahu δεν κάνει τίποτε από τα δύο. Ο Haas, όμως, χάνει το δίκιο του αρνούμενος να αναγνωρίσει ότι ο άξονας Netanyahu-Lieberman δε έχει κανένα συμφέρον να κάνει τίποτε από τα δύο επειδή δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να επιδιώκει μια λύση που θα φαίνεται αξιοπρεπής ή ρεαλιστική σε οποιοδήποτε ουδέτερο παρατηρητή.
Από την πλευρά ενός Ισραήλ που αποφεύγει ακόμα και την φανταστική επιδίωξη ενός τέτοιου αποτελέσματος, υπάρχει μια κάποια εσωτερική λογική στις πολιτικές Netanyahu. Χωρίς να θέλω να αποδώσω στην Ισραηλινή ηγεσία μια πλήρως σχηματισμένη στρατηγική, αρχίζουν να φαίνονται ορισμένα αποτελέσματα στον ορίζοντα. Για παράδειγμα, ότι η ενδοχώρα της Γάζας θα έπρεπε να ανήκει στην Αίγυπτο αντί είναι κατοικημένη περιοχή των Παλαιστινίων, η οποία περιλαμβάνει το Νότιο Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των περιοχών από όπου προέρχονται πολλοί Παλαιστίνιοι της Γάζας ή οι οικογένειές τους), την Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Εάν η διέλευση της Ράφα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας γίνει το κύριο σημείο εισόδου ή εξόδου μεταξύ της Γάζας και του λοιπού κόσμου και αν η Γάζα αποτελέσει «Αιγυπτιακή ευθύνη» (όπως προτείνουν πολλοί Ισραηλινοί σχολιαστές σήμερα), τότε ο Netanyahu μπορεί να σημειώσει μια νίκη. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια προσπάθεια διαχωρισμού ενός ολοκληρωμένου Παλαιστινιακού ζητήματος και, κατά συνέπεια, την ανάγκη εύρεσης λύσης, σε ένα σύνολο διακριτών και διαχειρίσιμων αρχείων: το αρχείο της Γάζας, το αρχείο της Ιερουσαλήμ, το αρχείο της Ιουδαίας και της Σαμάρειας, της αραβικής μειονότητας μέσα στο αρχείο του Ισραήλ, και το αρχείο της UNRWA. Καθένα από αυτά θα απαιτούσε τη δική του προσέγγιση για τη διαχείριση κρίσεων.
Η πολιτική στροφή προς τα δεξιά στο Ισραήλ είναι καλά τεκμηριωμένη. Αν και είναι ίσως πολύ νωρίς για να εκτιμηθεί η πολιτική και εκλογική επίπτωση της επιχείρησης Αμυντικοί Πυλώνες, οι αρχικές παρατηρήσεις θα πρέπει να περιλαμβάνουν τα εξής: ότι ο Netanyahu αντιμετώπισε ελάχιστη ή και καθόλου αντίσταση από την αριστερά στην κλιμάκωση αυτή (το μόνο σιωνιστικό κόμμα που έδειξε την οποιαδήποτε ενόχληση ήταν το Meretz, με τους 3 βουλευτές του στην Knesset, ενώ οι Παλαιστίνιοι Άραβες βουλευτές ήταν ενωμένοι στην αντίστασή τους). Μερικά μέλη από την λεγόμενη αντιπολίτευση του Netanyahu από το κέντρο και την αριστερά τον επέκριναν ακόμη και γιατί δεν προχώρησε αρκετά. Η ακροδεξιά είναι πιο πιθανό να κερδίσει κάποιες ψήφους από τις επιπτώσεις της επιχείρησης και από ένα μέρος της κοινής γνώμης που έχει σοβαρούς ενδοιασμούς για την εκεχειρία. Έχοντας ακούσει από τους πολιτικούς του για τόσα πολλά χρόνια ότι υπάρχουν στρατιωτικές λύσεις, η έλλειψη ενθουσιασμού του Ισραηλινού κοινού προς την είδηση ότι αυτό δεν μια τέτοια λύση δε θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη. Αν ο Olmert μπει στον αγώνα, η υπόσχεσή του θα μπορούσε να είναι ότι ήταν αρκετά ισχυρός ώστε να μην δειλιάσει να εισβάλει στη Γάζα κατά τη διάρκεια της Επιχείρησης Συμπαγές Μολύβι, αλλά ότι ήταν και αρκετά θαρραλέος να συμμετάσχει σε εκτεταμένες διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τον Abbas. Κάτι τέτοιο δεν είναι σημείο συσπείρωσης για τους προοδευτικούς.
4) Το νέο συναντά το παλιό και στην Αμερική
Με την πρώτη ματιά, θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάποιος εάν παραδεχτεί ότι χρειάζεται μεγεθυντικό φακό για να εντοπίσει το οτιδήποτε νέο εκτός από τα συνηθισμένα στην προσέγγιση της Ουάσιγκτον για τη διαχείριση αυτής της τελευταίας κρίσης. Η συνηθισμένη, ακλόνητη υποστήριξη για την οποιαδήποτε και την κάθε Ισραηλινή κίνηση ήταν φανερή. Υπήρξαν προτάσεις για την αποστολή ακόμα μεγαλύτερης στρατιωτικής βοήθειας στο Ισραήλ, καθώς και η κάθε ιδέα για μια χερσαία εισβολή που εμποδίστηκε κατά κάποιο τρόπο με την παρέμβαση της Ουάσιγκτον θα πρέπει να συγκριθεί με την απλή πραγματικότητα ότι ο Benjamin Netanyahu είχε ελάχιστο ενδιαφέρον να ρίξει τη συγκεκριμένη ζαριά κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Όσο γελοία και να φάνηκε η επίσκεψη της Υπουργού Εξωτερικών, Clinton, στη Ραμάλα για να μιλήσει με τον Πρόεδρο Abbas κατά τη διάρκεια μιας διαπραγμάτευσης της οποίας η ίδια δεν ήταν μέρος, μας έδωσε παρ’ όλα αυτά ένα τέλειο στιγμιότυπο της μειωμένης σημασίας της Αμερικής στην περιοχή που αλλάζει.
Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι ο Πρόεδρος Obama πραγματοποίησε την τηλεφωνική του διπλωματία κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης ενώ βρισκόταν σε επίσκεψη στην Ασία ήταν κάπως συμβολικό. Η Αμερική δεν πρόκειται να στρέψει το βλέμμα της από τη Μέση Ανατολή σύντομα, εξαρτάται κατά κύριο λόγο, από τις πωλήσεις όπλων στον Κόλπο, ιδιαίτερα στους υπολογισμούς της όταν πρόκειται για το Ισραήλ και απέχει πολύ ακόμα από την ενεργειακή αυτάρκεια ή από το να είναι σε θέση να περιορίσει πλήρως τα παρεμβατικά ένστικτά της. Αλλά το γεγονός αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο σαν μια μεταβατική περίοδος ή μια στροφή, όχι μόνο προς την Ασία, αλλά και στο να βασίζονται όλοι στην επίλυση τέτοιων κρίσεων με τη βοήθεια των εξωτερικών και όχι των αξιόπιστων τοπικών (ή και όχι και τόσο τοπικών) μεσολαβητών. Αυτή η εκκολαπτόμενη διαδικασία έχει εμφανιστεί στη Λιβύη, τη Συρία και αλλού. Με αυτή την ευκαιρία, η Ουάσιγκτον έκανε κάτι σαν test drive με τη νέα Αίγυπτο ως την εταίρο της στην επίλυση προβλημάτων της και φαίνεται ότι της άρεσαν πολύ τα αποτελέσματα. Αυτό που είναι ενδιαφέρον εδώ από μια Ισραηλινο-παλαιστινιακή άποψη είναι ότι οι τρεις ηγέτες και τα κράτη που αναδύονται ως λύτες προβλημάτων που η Αμερική μπορεί να έχει μια κάποια εμπιστοσύνη να συνεργαστεί στη Μέση Ανατολή, ο Erdogan της Τουρκίας, ο Σεΐχης Hamad bin Khalifa Al Thani του Κατάρ και ο Πρόεδρος Morsi της Αιγύπτου, όλοι τους είναι πιο κοντά στη Χαμάς από τον Abbas, είναι κατηγορηματικοί στην κριτική τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ, και κανείς τους δεν έχει επί του παρόντος πρεσβευτή στο Ισραήλ.
5) Η άρνηση της Παλαιστινιακής πολιτικής πραγματικότητας μόλις έγινε (κατά πολύ) δυσκολότερη
Ας είμαστε σύντομοι. Η ελεγχόμενη, από τη Χαμάς, Γάζα εν μέσω της σύγκρουσής της με το Ισραήλ φιλοξένησε τον Γενικό Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, τον πρωθυπουργό της Αιγύπτου και τους Υπουργούς Εξωτερικών της Τουρκίας, του Ιράκ, της Ιορδανίας, του Λίβανου, της Παλαιστινιακής Αρχής, του Κατάρ, της Τυνησίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Σουδάν. Πριν από αυτή την κλιμάκωση, οι περιφερειακές εξελίξεις προφανώς είχαν μετατοπιστεί υπέρ της Χαμάς, συμπεριλαμβανομένης μιας επίσκεψης στη Γάζα από τον Εμίρη του Κατάρ και τη δέσμευση του να παράσχει περίπου 400 εκατομμύρια δολάρια. Η Χαμάς έχει αποδείξει και πάλι ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα βαθμό αμοιβαίας αποτροπής προς το Ισραήλ, πράγμα που έχει ληφθεί σοβαρά υπόψη από το Ισραήλ και μπορεί να διαπραγματευτεί αποτελεσματικά με το Ισραήλ, από την εξασφάλιση απελευθερώσεων κρατουμένων μέχρι και την εξασφάλιση δεσμεύσεων παύσης επιδρομών του Ισραηλινού Στρατού στα παλαιστινιακά εδάφη, μπορεί ακόμα να λάβει και τα εύσημα για την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα. Για να τους το τρίψουν στη μούρη, την ίδια ημέρα που ο Ισραηλινός Στρατός υποσχέθηκε να σταματήσει τις εισβολές στη Γάζα, τα στρατεύματά του ήταν απασχολημένα διεξάγοντας επιδρομές και συλλήψεις κατά το μήκος της Δυτικής Όχθης.
Επιπλέον, η Γάζα είναι πιθανό να γνωρίσει ταχύτερη οικονομική ανάπτυξη από ότι η Δυτική Όχθη κατά την επόμενη περίοδο, όχι μόνο γιατί υπάρχει μια χαμηλότερη βάση για να ξεκινήσει, αλλά και δεδομένης της πιθανότητας υλοποίησης των δεσμεύσεων βοήθειας από την Τουρκία, το Κατάρ και αλλού (αρχικά για την ανασυγκρότηση, σκεφτείτε την ανοικοδόμηση του Νοτίου Λίβανου και στις γειτονιές της Βηρυτού μετά το 2006). Η Παλαιστινιακή ισορροπία έχει αλλάξει, τελεία και παύλα.
Η Φατάχ και η ΟΑΠ δεν μπορούν να παραγκωνιστούν από την παλαιστινιακή πολιτική, αλλά μακροχρόνια προσέγγιση τους να αναζητούν την αμερικανική εύνοια με την ελπίδα ότι αν αποχωρήσει το Ισραήλ να δημιουργήσουν το παλαιστινιακό κράτος, έχει κάνει τον κύκλο της . Φαίνεται να έχουν χάσει το τραίνο που οδηγεί σε μια ειρηνική λαϊκή εκστρατεία και μια συνεργασία της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ φαντάζει ευδιάκριτα απρεπής στα μάτια πολλών Παλαιστινίων. Η Παλαιστινιακή ενότητα παραμένει μια προφανής ανάγκη, αλλά ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να εξασφαλιστεί.
Και μια πιθανή ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με το καθεστώς του Παλαιστινιακού παρατηρητή έχει κατά πάσα πιθανότητα μειωθεί σε μια επιμέρους παράσταση. Η διπλωματική δραστηριότητα γύρω από οποιοδήποτε δρώμενο του ΟΗΕ, η προσέγγιση των ευρωπαϊκών ψήφων και η αναμενόμενη διελκυστίνδα για το τί αντίμετρα θα μπορούσε να λάβει η κυβέρνηση του Ισραήλ θα μπορούσε να λάβει μια εξέχουσα θέση δυσανάλογη με τη σημασία της στις επόμενες γενιές Ισραηλιτών και Παλαιστινίων. Ισραηλίτες και Παλαιστινίους.
6) Μια πιο περίπλοκη στρατιωτική ισορροπία
Θα δαπανηθεί πολύς χρόνος σχετικά με τις λεπτομέρειες των αντίστοιχων στρατιωτικών επιτυχιών και τις αποτυχιών της κάθε πλευράς, που υπερβαίνουν κατά πολύ τη δημόσια εκδοχή της κάθε πλευράς ως προς το εάν το Ισραήλ υποχώρησε, φοβούμενο που θα μπορούσε να οδηγήσει μια χερσαία εισβολή, ή αν η Χαμάς λύγισε πρώτη ενώ υποστηρίζει πως έγινε το αντίθετο. Ο ηγέτης της Καντίμα, πρώην Υπουργός Άμυνας και Αρχηγός του Επιτελείου του Ισραηλινού Στρατού, Shaul Mofaz δήλωσε στο ισραηλινό ραδιόφωνο ότι η Χαμάς κέρδισε αυτό το γύρο. Αν και δεν είναι τόσο απλό, κάτι υπάρχει σε αυτή την εκτίμηση. Το Ισραήλ φυσικά διατηρεί την απόλυτη κυριαρχία στην τεχνολογική και οπλική αρένα. Οι ισχυρισμοί του Ισραήλ ότι το απόθεμα των πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς στη Γάζα έχει εξαντληθεί είναι σχεδόν βέβαια ακριβείς. Το αμυντικό σύστημα Iron Dome αποδείχτηκε επιτυχές και έχει εντυπωσιακά αποτελέσματα (και χωρίς αμφιβολία θα γίνει ένα ακόμα περιζήτητο προϊόν στο εμπόριο όπλων του Ισραήλ). Η δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή Ahmad Jabari θα είναι επίσης μια μεγάλη απώλεια για τη Χαμάς, αν και τελικά θα προστεθεί στο νεκροταφείο των υπόλοιπων αναντικατάστατων «κεφαλών του φιδιού».
Στη στήλη της Χαμάς, θα ειπωθούν πολλά για τη δυνατότητα της συνεχόμενης εκτόξευσης ρουκετών στο Ισραήλ μέχρι και λίγο μετά την έναρξη ισχύος της εκεχειρίας και φυσικά, ότι έχει αποδείξει τους ισχυρισμούς της ότι το Τελ Αβίβ βρίσκεται εντός του πεδίου βολής της (καθώς και η Ιερουσαλήμ, αν και κάπως αναπάντεχα από τη σκοπιά της ιερότητας των τόπων για το Ισλάμ και όχι για την απόσταση). Επιπλέον, όπως επισήμανε ο Barnea της Yedioth Ahronoth, το Ισραήλ, αχαρακτήριστα, φαίνεται να δίνει μεγαλύτερη σημασία στην βελτιωμένη άμυνά του και όχι επιθετική του ικανότητα, σχολιάζοντας ότι «με όλο το σεβασμό προς το αμυντικό σύστημα Iron Dome, υπάρχει κάτι νέο και αναμφισβήτητα αντι-Ισραηλίτικο στην επιπρόσθετη προστασία».
Πέρα από τους άμεσους δείκτες ευστοχίας, έρχονται κατά νου τρία μεγαλύτερα σημεία της γενικής κατάστασης. Κατ’ αρχάς, η Χαμάς δεν έχει γίνει ο υπεργολάβος για την ασφάλεια του Ισραήλ στη Γάζα. Και δεν είμαστε μάρτυρες της μετατροπής των ταξιαρχιών της Izzedine Kasam σε μια νέα έκδοση των υπηρεσιών ασφαλείας της ΠΑ. Ο συντάκτης της Haaretz, Aluf Benn είναι ένας σοβαρός και αξιόπιστος αναλυτής, αλλά σε αυτήν την περίπτωση κάνει λάθος. Η Χαμάς είναι σε θέση να είναι πολλά πράγματα, όπως το να είναι ρεαλιστική και υπομονετική, ωστόσο, παραμένει να είναι το Ισλαμικό Αντιστασιακό Κίνημα. Δεν πρόκειται να ξεκινήσει την αποστολή των μαχητών της στα Αμερικανικά προγράμματα εκπαίδευσης στην Ιορδανία. Όταν οι υπολογισμοί της ισορροπίας των συμφερόντων έχουν ως αποτέλεσμα το «συνεχίστε τον ένοπλο αγώνα», τότε η Χαμάς αυτό ακριβώς θα κάνει. Και θα συνεχίσει να προσπαθεί να πετύχει την ικανότητα να πράξει κάτι τέτοιο με οποιονδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης της στόχευσης αθώων πολιτών, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, όπως έκανε όλη την εβδομάδα. Οι περιορισμοί σχετικά με τη δράση της Χαμάς μπορεί να έχουν αυξηθεί, αλλά δεν είναι απόλυτοι.
Δεύτερον, η ιδέα των οποιοδήποτε μελλοντικών ειρηνευτικών ρυθμίσεων, συμπεριλαμβανομένης μιας Παλαιστινιακής συμφωνίας για την αποστρατιωτικοποίηση μόλις απομακρύνθηκε. Παρά το γεγονός ότι η προοπτική οποιασδήποτε τέτοιας συμφωνίας φαίνεται επίσης αρκετά απομακρυσμένη, ένα μέλλον της Παλαιστινιακής επιμονής για την ανάπτυξη στρατιωτικής ικανότητας μπορεί να μην είναι εν τέλει κακό πράγμα. Καλύτερα να υπάρχει ένα Ισραήλ που είναι περιορισμένο σε εβδομαδιαίες επιχειρήσεις, όπως οι Αμυντικοί Πυλώνες και όχι ένα λιγότερο συγκρατημένο Ισραήλ που διεξάγει πολύμηνες επιχειρήσεις όπως η Αμυντική Ασπίδα στη Δυτική Όχθη κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα.
Τρίτον, η μετατόπιση της εικόνας των περιφερειακών επηρεάζει επίσης την εξίσωση της στρατιωτικής ασφάλειας. Η κατάσταση αλλάζει με τρόπους, στους οποίους το Ισραήλ θα ήταν σοφό να δώσει προσοχή. Σε μια όλο και περισσότερο και δυστυχώς θρησκευτική Μέση Ανατολή, η ένοπλη αντίσταση δεν είναι πλέον η αποκλειστική αρμοδιότητα για το τι γίνεται αντιληπτό ως ένας άξονας Ιρανικής Σιιτικής ηγεσίας. Έχουμε δει πλέον ένοπλες εξεγέρσεις που υποστηρίζονται από τα κυρίαρχα Σουνιτικά Αραβικά κράτη και τους Δυτικούς συμμάχους τους, κυρίως στη Λιβύη και τη Συρία. Το ότι η Χαμάς επανατοποθετείται από έναν πιο Ιρανικό σε έναν πιο Σουνιτικό άξονα (στο Κατάρ, την Τουρκία και την Αίγυπτο), αντανακλά αυτή την τάση. Χωρίς να υπερβάλλουμε ότι αυτό το γεγονός βρίσκεται πολύ κοντά, αλλά η πιο ρητή υποστήριξη για την ένοπλη συνιστώσα του αγώνα της Χαμάς θα γίνει πιο δύσκολο να συγκαλυφθεί και τελικά να την αρνηθούμε. O Abdel Bari Atwan, ο οποίος είναι συχνά μια καλή ένδειξη του κλίματος της περιφερειακής γνώμης, αναρωτήθηκε στο Al-Quds Al-Arabi: «Γιατί ο τελευταίοι [Άραβες ηγέτες /Άραβες Υπουργοί Εξωτερικών] δεν έσπευσαν να προσφέρουν αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger στις αντιστασιακές ομάδες στη Λωρίδα της για να μπορέσουν ν’ αποτρέψουν την Ισραηλινή πολεμική αεροπορία; Ή μήπως αυτά τα όπλα απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν εναντίον των Ισραηλινών για την προστασία των Παλαιστινίων Σουνιτών Μουσουλμάνων;»
7) Το Ιράν, η Ευρώπη οι παγκόσμιες επιπτώσεις
Η περασμένη αυτή εβδομάδα έδειξε ότι στους Ευρωπαίους δε λείπει μόνο μια συνεκτική πολιτική για τους Παλαιστίνιους, αλλά τους λείπει επίσης μια τέτοια πολιτική σχετικά με το Ισραήλ. Για τέσσερα χρόνια μετά την Επιχείρηση Συμπαγές Μολύβι, η Ευρώπη δεν ήταν σε θέση να επηρεάσει την κατάσταση στη Γάζα κατά κάποιο σημαντικό τρόπο και έχει, σε μεγάλο βαθμό ανεξήγητα, συνεχίσει να διατηρεί την πολιτική της σιγής προς τη Χαμάς. Την ώρα που μαζεύουμε τα σπασμένα μιας ακόμα κρίσης, έχει φτάσει σίγουρα η στιγμή να σκεφτούμε εκ νέου από αυτή την σκοπιά. Επίσης, θα βοηθούσε αν η Ευρώπη ήταν πιο χρήσιμη εταίρος σε μια περιοχή που υφίσταται αλλαγές και μάλιστα να είναι πιο χρήσιμη στα μάτια των Αμερικάνων (ακόμη και αν οι Αμερικανοί ουρλιάζουν όταν η πολιτική ανακοινώνεται για πρώτη φορά). Η Ευρώπη θα μπορούσε τότε να είναι σε θέση να διαδραματίσει έναν εποικοδομητικό ρόλο στην στα σύνορα Αιγύπτου-Γάζας στη Ράφα με την αναθεώρηση της Αποστολή Συνοριακής Συνδρομής της ΕΕ(EUBAM).
Αν πραγματοποιηθεί ψηφοφορία για το Παλαιστινιακό στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η Ευρώπη θα πρέπει να ψηφίσει υπέρ, όχι λόγω κάποιου μαθηματικού υπολογισμού της ενίσχυσης του ενός Παλαιστινιακού στρατοπέδου σε βάρος των άλλου, αλλά μάλλον επειδή είναι το σωστό πράγμα που πρέπει γίνει εάν η Ευρώπη είναι αποφασισμένη να αποφέρει καλό αποτέλεσμα. Η Ευρώπη θα μπορούσε επίσης να είναι χρήσιμη στην αξιοποίηση της επιρροής που έχει στο Ισραήλ ως OUTRIDER με μια Αμερική που εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη στην ίδια της την πολιτική. Τώρα θα μπορούσε να είναι μια καλή στιγμή για να σκεφτούμε αν η Ευρώπη μπορεί να έχει μια πολιτική για το Ισραήλ αφού η Ευρωπαϊκή υποστήριξη προς το Ισραήλ αυξάνεται ενστικτωδώς ενάντια στην αδυναμία της να κατανοήσει τις Ισραηλινές πολιτικές, αφού αυτές με τη σειρά τους υπονομεύουν τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα στην περιοχή, είτε αν διαχέεται από την παλαιστινιακή πλευρά ή την απειλή μιας στρατιωτικής πανωλεθρίας από το Ιράν.
Ο Netanyahu μπορεί να έχει επαναφέρει εκ νέου το Ιράν στο προσκήνιο στην συνέντευξη Τύπου του για την εκεχειρία, δηλώνοντας ότι «σχεδόν όλα τα όπλα [στη Γάζα] ήρθαν από το Ιράν," αλλά η περασμένη εβδομάδα δεν αφορούσε κατά κύριο λόγο το Ιράν. Αναμφίβολα, εκεί θα θέλει να εστιάσει την προσοχή του τώρα ο Netanyahu. Ναι, η επιχείρηση έστειλε το μήνυμα ότι ο Netanyahu είναι διατεθειμένος να αναλάβει μια σημαντική στρατιωτική επιχείρηση (την πρώτη του ως πρωθυπουργός), καθώς και διάφορα μηνύματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα του Iron Dome, το απόθεμα όπλων της Γάζας σε όπλα και την υπόθεση του Λιβάνου. Το Ιράν, φυσικά, θα έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα: ότι η Χαμάς και σε κάποιο βαθμό η Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ έχουν άλλες περιφερειακές συμμαχίες, ότι το Ισραήλ τελικά απέφυγε μια μεγάλη χερσαία εισβολή, καθώς και ότι η Αίγυπτος ήταν σε θέση να λειτουργεί ως ένας αποτελεσματικός μεσολαβητής στο Ισραήλ με την ευλογία της Αμερικής. Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από τη σύγκρουση στη Συρία και οι τρεις περιφερειακοί διαμεσολαβητές σύμμαχοι των ΗΠΑ, η Τουρκία, η Αίγυπτο και το Κατάρ, έχουν επαφές με το Ιράν.
Τέλος, αφού εμφανίστηκαν σχετικά απομονωμένες στη Συρία, η Ρωσία και η Κίνα θα έχουν απολαύσει το να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους Αμερικανούς και κάποιους Ευρωπαίους αυτή την εβδομάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το θέμα της Παλαιστίνης συμμεριζόμενες τη γνώμη των Αράβων. Αυτό είναι κάτι που θα κάνουν και την επόμενη εβδομάδα πιθανά, αν το Παλαιστινιακό πάει για ψηφοφορία στα Ηνωμένα Έθνη.
*Μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο εδώ: http://ecfr.eu/content/entry/commentary_seven_takeaways_from_the_gaza_ceasefire
*Το κείμενο αρχικά δημοσιεύθηκε στη The Daily Beast
Πηγή:www.capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μετά τον δυτικό πολιτισμό,
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γιάννενα: Φονικό με νεκρό υπάλληλο στο Σπήλαιο Περάματος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
