2013-01-13 07:30:09
τοῦ Νέστορος Νικηφορίδη
Ἰσχυρίζονται οἱ μουσουλμάνοι ὅτι εἶναι "πιστοί". Μία ὀρθόδοξη προσέγγιση στό θέμα δείχνει κάτι ἄλλο, ὄχι ἀκριβῶς ὅτι δέν εἶναι πιστοί, ἀλλά κάτι ἄλλο. Καί μέ ὀρθόδοξη προσέγγιση ἐννοοῦμε τήν πίστη τῶν δικαίων της Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἁγίων, αὐτῶν δηλαδή τούς ὁποίους ἀκόμη καί ὁ Μωάμεθ σεβόταν, ἄν καί δέν εἶχε γνωρίσει σέ ὅλο της τό βάθος τήν πίστη καί τήν ζωή τους.
Ὅταν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος ἀντικρύζει ἁπλᾶ τόν κόσμο, τό σχετικῶς ἄδολο καί ἀρχικῶς παιδικό του βλέμμα, ἀντιλαμβάνεται ὄχι μόνο τήν ὕπαρξη, ἀλλά καί τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ αἴσθηση, δέν εἶναι πίστη ἀκόμα.
Πρόκειται γιά δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, προκειμένου αὐτός, κινούμενος ἀπό αὐτήν τήν πρώτη αἴσθηση τῆς ὑπάρξεως Θεοῦ καί τοῦ ὅτι Αὐτός εἶναι πολύ μεγάλος, νά ταπεινωθῆ καί νά τόν ἀναζητήσῃ, διανοητικῶς ἀλλά καί ἐμπράκτως. Τότε, ταπεινούμενος ἀπό αὐτήν τήν ἀναζήτηση, ἀπό αὐτήν τήν δίψα τῆς ψυχῆς του, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ζωή του ὡς ἀνθρώπου, παρά τό μεγαλεῖο της σέ σχέση μέ την λοιπή δημιουργία, μόνο ἀπό τόν Θεό δύναται νά λαμβάνῃ νόημα, ὑπόσταση καί ζωή αἰώνια.
Τότε, πρακτικῶς, δύο τινά εἶναι δυνατόν να συμβοῦν: Εἴτε ὁ ἄνθρωπος θά προτιμήσῃ νά μείνῃ μόνος του καί νά ἀδιαφορήσῃ σέ πολύ μεγάλο βαθμό γιά τόν Θεό, ὁπότε θά "λησμονήσῃ" κάπως τήν ἰδέα που σχημάτισε περί τοῦ Θεοῦ, θά τόν θυμᾶται μόνο στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του, καί θά ζήσῃ μόνο ἐνδοκοσμικά (δηλαδή μέ ψευδεῖς ἰδέες, μέ μάταιες μόνον ἐπιδιώξεις καί μέ ἔντονες ὅσο τό δυνατόν ἀπολαύσεις, ἀλλά καί μέ γεύση βαθείας ἀπογοητεύσεως καί ἐν τέλει μίσος γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του – μῖσος, τό ὁποῖο ἐνδέχεται μάλιστα νά μήν μπορεῖ νά τό ἀντέξῃ, καί νά τό στρέψῃ ἐναντίον ἄλλων), εἴτε νά κάνῃ τό θέμα τοῦ Θεοῦ καί τῆς σχέσεώς του μέ τόν Θεό κεντρικό γιά τήν ζωή του, ἀπευθυνόμενος στούς ἄλλους ἀνθρώπους, καί εἰ δυνατόν στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γιά νά τοῦ δείξουν πῶς ὁ ἴδιος θά ἔχῃ προσωπική σχέση μέ τόν Θεό, δηλαδή ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας.
Δύο εἴδη βασικῶν μπλοκαρισμάτων μπορεῖ νά συμβοῦν σέ αὐτήν τήν πορεία:
Τό πρῶτο, ἀφορᾶ τό πρῶτο στάδιο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, δέν ταπεινώνεται γιά νά ἀναζητήσῃ τόν Θεό, ἀλλά ὑπερηφανεύεται ἐνώπιόν Του, καί θεωρεῖ ὅτι ἔχει "δικαίωμα" νά εἶναι μέ τόν Θεό καί νά εἶναι καί νά παραμένῃ ἀγαπητός στόν Θεό, ὁ,τιδήποτε σχεδόν καί ἄν κάνῃ! Τότε, ἐνῶ θεωρητικά θά λέῃ μέ ἐνθουσιασμό ἤ καί ἔκσταση ὅτι εἶναι "πιστός", στήν πραγματικότητα θά ζῆ ἐνδοκοσμικά καί ψυχικῶς ἀποκομμένος ἀπό τούς ἄλλους (ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκεται ἀνάμεσά τους), θά ζῆ μέ πολλήν ἰδιοτέλεια, μέ ψευδεῖς ἰδέες, μέ ἀπίθανες καί ὑπερφίαλες ἐπιδιώξεις καί μέ πολλές ἤ/καί ἔντονες ἀπολαύσεις. Τοῦτο, πολλῶ μᾶλλον, καθ'ὅσον ἡ γεύση τῆς βαθείας ἀπογοητεύσεως καί ἡ παθολογική ἀγάπη γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί τίς ἐπιθυμίες του τόν καθιστοῦν ὁλοένα πιό ἀνισόρροπο. Τόσο δέ πιό πολύ ἀνισόρροπο, ὅσο πιό πολύ καί ψυχικῶς ἐπώδυνα, πάλι καί πάλι, θά ξεφεύγῃ ἀπό τήν κατοχή του ἡ ἰδέα πού συγκροτεῖται ἑκάστοτε σέ εἰδωλικό ἀντικείμενο τοῦ πόθου του. Τότε, ὁ ἄνθρωπος αὐτός, εἴτε βυθίζεται στήν ρουφήχτρα τῆς ἀπογνώσεως (τό συχνότερο), εἴτε ἀντίθετα φουσκώνοντάς μέ ἀπίθανη οἴηση ἐπιδίδεται, ἄν μπορεῖ φυσικῶς, σέ κάποια συναρπαστική δράση, κατακτητική ἤ καταστροφική ἤ τρομοκρατική.
Τό δεύτερο μπλοκάρισμα, συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἄρχισε μέν καλά καί μέ διάθεση εὐσεβείας τό στάδιο τῆς ταπεινώσεώς του ἐνώπιον τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρά τό ὅτι στράφηκε νά βρῆ τήν Ἐκκλησία καί τον Μεσσία, παραπλανήθηκε ἀπό ἄτομα ἤ ἀπό την κοινωνία του, πίστευσε ὅτι ὁ τάδε λαός ἤ ἡ τάδε ὁμάδα εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καί παραπείσθηκε τόσο, ὥστε νά πιστεύῃ ὅτι ἀποκλείεται ἡ προσωπική του σχέση μέ τόν Θεό νά λάβῃ μορφή ἄλλη, ἀπό αὐτήν τῆς ἀπόλυτης προσωπικῆς ὑποταγῆς σέ κάποιον μεσσία πού θά ἀξιώνῃ τέτοια ὑποταγή στό ὄνομα κάποιου "ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ". Τέτοια ὑποταγή δυστυχῶς ἀξιώνουν ἀρκετοί ἀπό ὅσους ἐπικαλοῦνται τόν Μωάμεθ ὡς προφήτη, καί τό κοράνιο ὡς ἀπόλυτη αὐθεντία, παρά τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ θεωροῦσε ὅτι ἀξίωση ἀπόλυτης ἐξουσίας ἐπί τοῦ ἀνθρώπου, "πιστοῦ" ἤ "ἀπίστου", ἔχει δικαιωματικῶς μόνο ὁ Θεός.
Ἀντίστοιχα ὅμως, ὅλως παραδόξως, εἶναι τά μπλοκαρίσματα τῶν ἀθέων, τῶν φανατικῶν ἀθέων – αὐτῶν δηλαδή πού δηλώνουν ἁπλῶς ἄθεοι γιά νά ταυτισθοῦν μέ τούς ἐν γένει ἀμφιβάλλοντας στά τῆς πίστεως, καί γιά να μήν ἀπομονωθοῦν ἀπό ὅλους, ὡς φανατικοί ἀντίθεοι καί ἀντίχριστοι πού πράγματι εἶναι.
Κατ' ἀρχήν νά ποῦμε, ὅτι αὐτοί οἱ ταλαίπωροι ὅσο καί ἐπικίνδυνοι φανατικοί ἄθεοι, ζοῦν μία βαθεία ἀντίφαση, πού σέ ἐπίπεδο λογικῆς ἐκφράζεται μέ τό ὅτι, ἐνῶ θέλουν νά στηρίζονται σέ ἁπτές ἀποδείξεις (δηλαδή, ἐπικαλοῦνται ὡς βάση τῆς πίστεώς τους στόν ἀθεϊσμό, τό ὅτι δέν ἔχουν ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ) ὄχι μόνο δέν ἀντλοῦν κανένα συμπέρασμα ἀπό τό ὅτι δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐπιτίθενται στόν Θεό, στόν Χριστό, καί σέ ὁ,τιδήποτε τούς Τόν θυμίζει, ἁγίους, ἱερά ἀντικείμενα κ.λ.π. Καί αὐτά, παρά τό ἐνδεχόμενο, τό ὅποιο σφάλμα τους στό θέμα τοῦ Θεοῦ, νά ἔχῃ αἰώνιες συνέπειες γιά τήν ὕπαρξή τους (πολλῶ μᾶλλον, πού ἄλλοι ἄνθρωποι, δίπλα τους, ἔχουν τέτοιες ἀποδείξεις καί κάτι παραπάνω ἀπό ἀποδείξεις, ὅπως βιώματα, θαύματα, ἐσωτερικές μεταβολές, γνήσιες ὡς ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων τους ἀποκαλύψεις). Ποιός λογικός ἄνθρωπος, ἀλήθεια, δέν θά ἔπαιρνε τά μέτρα του, σέ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς ζωῆς του, γιά τό ἐνδεχόμενο νά σφάλλῃ; Οἱ φανατικά ἄθεοι στό θέμα τοῦ Θεοῦ, δέν ἐνεργοῦν λογικά, ἀλλά μέ μία περίεργη μανία: Δεν ἐνδιαφέρονται μήπως τυχόν σφάλλουν. Ποιά ὅμως εἶναι τά μπλοκαρίσματά τους, ὥστε νά φθάνουν στό σημεῖο τέτοιου θεωρητικοῦ καί πρακτικοῦ παραλογισμοῦ;
Εἶναι πιθανό, κατ' ἀρχήν, τά μπλοκαρίσματα αὐτά νά ὀφείλονται σε σοβαρές ἁμαρτίες, ὅπως ἔμπρακτή ἀχαριστία καί ἀσυνήθιστη ἀγνωμοσύνη λόγω μεγάλης ἰδιοτέλειας, παιδεραστία, καί τά ὅμοια, ἤ ἐνδέχεται νά θέλουν νά διαπράξουν φοβερές ἁμαρτίες καί νά μήν τολμοῦν, ὁπότε, ἐλεγχόμενοι ἀπό τήν συνείδησή τους (αὐτό πού οἱ γάλλοι λένε mauvaise consience), ἀλλά καί γιά νά δικαιώσουν τό θέλημά τους, τά βάζουν μέ τον Θεό κατ' αὐτόν τόν ἀκραῖο τρόπο, δηλαδή τῆς ἀρνήσεώς Του. Αὐτές ὅμως εἶναι προσεγγίσεις σχετικά ἐπιφανειακές, διότι οἱ σοβαρές ἁμαρτίες ὅπως καί ἡ ἐπιθυμία νά διαπραχθοῦν τέτοιες ἁμαρτίες ἔχουν βαθύτερα αἴτια.
Τό θέμα ἀνακύπτει ἀπό τό ὅτι: Ὅταν τέθηκε παιδιόθεν στούς ἀνθρώπους αὐτούς (πού μετά ἐκδηλώνονται ὡς μετά μανίας ἄθεοι) τό ζήτημα νά δεχθοῦν στήν ψυχή τους τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναγγέλλεται παντοιοτρόπως ἀπό ὅλο τό σύμπαν, ἀπό τό μέγεθος, τόν ρυθμό, τήν ἁρμονία τῆς ἁπλότητας καί τῆς περιπλοκότητας αὐτοῦ καί τήν ὡραιότητα αὐτοῦ, ἕνα σύμπαν πού καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά συναισθανθῆ μετά τῶν συνανθρώπων του τήν μικρότητά του, ὥστε νά ταπεινωθῆ καί νά ἐκζητήσῃ τόν Δημιουργό του, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἠδυνήθησαν νά ταπεινωθοῦν, γιά διαφόρους λόγους. Ὅπως, παιδεία μέ ἀθεϊστική προπαγάνδα, ἤ ὅπως ἔμφυτος ὑπερφίαλος ἐγωϊσμός πού δέν κλαδεύθηκε ποτέ καταλλήλως καί μέ ἀγάπη καί κατέστη ὑπερηφάνεια, ἀχαλίνωτη ἔπαρση, κ.λ.π.
Ἔτσι, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὁδηγήθηκαν στήν ἰδεολογικοποιημένη θρησκευτική ἄρνηση τοῦ Θεοῦ - περαιτέρω δέ καί συνήθως, στήν παρα-θρησκευτική ἀναζήτηση "Έκκλησίας" καί "Μεσσία" πού νά τούς δικαιώνουν ἐδῶ καί τώρα! Βρεθήκαμε ἤδη στήν πηγή τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις μπορεῖ νά μετατραπῆ σέ τρομοκρατία καί δη ἀκόμη καί μέ κρατικό μανδύα.
Ἐνῶ λοιπόν οἱ φανατικοί μουσουλμάνοι αὐτοαποκαλοῦνται "πιστοί" νομίζοντας ὅτι πιστεύουν στον Θεό, καί οἱ φανατικά καί ἀντίχριστα ἀντίθεοι αὐτοαποκαλοῦνται ἄθεοι νομίζοντας ὅτι δεν πιστεύουν στον Θεό, ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ εὑρίσκονται στήν πραγματικότητα στό στάδιο τῆς ἁπλῆς πρώτης αἰσθήσεως καί πρώτης γνώσεως περί τῆς ὑπάρξεως καί τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ! Στό στάδιο δηλαδή ἀκριβῶς τό ὁποῖο προηγεῖται τῆς πίστεως στόν ἀληθινό Θεό.
Καί οἱ μέν φανατικοί μουσουλμάνοι, ἀντί νά ἐκζητήσουν τόν Θεό ταπεινά, πραγματικά καί ρεαλιστικά, αὐτοτοποθετοῦνται φαντασιακῶς καί λόγω ἐπάρσεως ἤ προπαγάνδας στήν θέση τῶν παρά τῶ Θεῶ "πιστῶν", καθιστάμενοι ἔτσι στρατολογήσιμοι στό νά σφάξουν τούς ὅποιους "ἀπίστους" τούς ὑποδείξει κάποιος "'ἀδελφός" στό ὄνομα μιᾶς ἑνότητας ἤ κοινότητας "πιστῶν". Οἱ δέ ἀντίχριστοι ἄθεοι αὐτοτοποθετοῦνται στήν θέση τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, καί εἴτε στρατεύονται σέ ὁλοκληρωτικές ἰδεολογίες "τάξεως" ὡς φύρερ ἤ ὑπό ἕναν φύρερ στό ὄνομα μιᾶς ἑνότητας ἤ κοινότητας (π.χ. deutscheVolk), εἴτε ἐντάσονται σέ ὁλοκληρωτικά συστήματα ὀργανώσεως τοῦ ἀνθρώπινης ζωῆς, στό ὄνομα μιᾶς ἀρχικά ἀπόλυτης ἀτομικῆς ἐλευθερίας.
Σέ σχέση δηλαδή μέ τήν πραγματική πίστη στόν ἀληθινό Θεό, τόσο οἱ φανατικοί μουσουλμάνοι ὅσο καί οἱ φανατικοί ἄθεοι ἀποτελοῦν εἴδος πνευματικῶν ἐμβρύων, πού διστάζουν ἤ ἀρνοῦνται νά βγοῦν στό φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως, καί τρόπον τινά νά καταστοῦν νήπια καί "παιδία" ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (..."ἐάν μή γένησθε ὡς τά παιδία ταῦτα, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησούς Χριστός στούς ἀποστόλους, ὅταν θέλησαν νά τόν ἀπαλλάξουν ἀπό τήν "ἐνόχληση" τῆς φασαρίας τῶν παιδιῶν, ὡς "ὥριμοι" καί "πιστοί" ἄνθρωποι ὅπως νόμιζαν οἱ ἴδιοι ὅτι ἦσαν).
Τό πλέον τραγικό ὅμως εἶναι ὅτι, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Πλάστης καί Δημιουργός καί αὐτῶν τῶν "'ἐμβρύων" (τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων καί τῶν ἀντίχριστων ἀθέων), ὅσο οἱ ἄνθρωποι αὐτοί οἰκειοθελῶς παραμένουν ἔτσι καί δροῦν ἐπί τῆς γῆς, ἀγνοώντας βιωματικῶς ἤ καί περιφρονώντας τό γεγονός ὅτι εὑρίσκονται πραγματικά στό πρό τῆς πίστεως πνευματικό στάδιο, σέ κατάσταση δηλαδή βαθέος πνευματικοῦ σκοτισμοῦ, ἡ δράση τους τείνει νά εἶναι στήν πραγματικότητα τυφλή καί ἐκτρωματική.
Καί αὐτό δέν εἶναι γεγονός αἰσθητικῆς ἤ ἠθικῆς ἤ μεταφυσικῆς τάξεως, ἀλλά εἶναι ὀντολογικό γεγονός ἤδη σέ αὐτήν τήν ζωή, πού ὑπάρχει βέβαια στόν βαθμό πού τό ἀνέχεται ὁ Θεός, ἀλλά πού φαίνεται στά φοβερά καί φρικτά ἀποτελέσματα τῆς δράσεως αὐτῆς. Σήμερα, π.χ., στήν Συρία ...
Ιανουάριος 2013.
InfoGnomon
Ἰσχυρίζονται οἱ μουσουλμάνοι ὅτι εἶναι "πιστοί". Μία ὀρθόδοξη προσέγγιση στό θέμα δείχνει κάτι ἄλλο, ὄχι ἀκριβῶς ὅτι δέν εἶναι πιστοί, ἀλλά κάτι ἄλλο. Καί μέ ὀρθόδοξη προσέγγιση ἐννοοῦμε τήν πίστη τῶν δικαίων της Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν ἁγίων, αὐτῶν δηλαδή τούς ὁποίους ἀκόμη καί ὁ Μωάμεθ σεβόταν, ἄν καί δέν εἶχε γνωρίσει σέ ὅλο της τό βάθος τήν πίστη καί τήν ζωή τους.
Ὅταν λοιπόν ὁ ἄνθρωπος ἀντικρύζει ἁπλᾶ τόν κόσμο, τό σχετικῶς ἄδολο καί ἀρχικῶς παιδικό του βλέμμα, ἀντιλαμβάνεται ὄχι μόνο τήν ὕπαρξη, ἀλλά καί τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ αἴσθηση, δέν εἶναι πίστη ἀκόμα.
Πρόκειται γιά δῶρο τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, προκειμένου αὐτός, κινούμενος ἀπό αὐτήν τήν πρώτη αἴσθηση τῆς ὑπάρξεως Θεοῦ καί τοῦ ὅτι Αὐτός εἶναι πολύ μεγάλος, νά ταπεινωθῆ καί νά τόν ἀναζητήσῃ, διανοητικῶς ἀλλά καί ἐμπράκτως. Τότε, ταπεινούμενος ἀπό αὐτήν τήν ἀναζήτηση, ἀπό αὐτήν τήν δίψα τῆς ψυχῆς του, ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ ζωή του ὡς ἀνθρώπου, παρά τό μεγαλεῖο της σέ σχέση μέ την λοιπή δημιουργία, μόνο ἀπό τόν Θεό δύναται νά λαμβάνῃ νόημα, ὑπόσταση καί ζωή αἰώνια.
Τότε, πρακτικῶς, δύο τινά εἶναι δυνατόν να συμβοῦν: Εἴτε ὁ ἄνθρωπος θά προτιμήσῃ νά μείνῃ μόνος του καί νά ἀδιαφορήσῃ σέ πολύ μεγάλο βαθμό γιά τόν Θεό, ὁπότε θά "λησμονήσῃ" κάπως τήν ἰδέα που σχημάτισε περί τοῦ Θεοῦ, θά τόν θυμᾶται μόνο στίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του, καί θά ζήσῃ μόνο ἐνδοκοσμικά (δηλαδή μέ ψευδεῖς ἰδέες, μέ μάταιες μόνον ἐπιδιώξεις καί μέ ἔντονες ὅσο τό δυνατόν ἀπολαύσεις, ἀλλά καί μέ γεύση βαθείας ἀπογοητεύσεως καί ἐν τέλει μίσος γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του – μῖσος, τό ὁποῖο ἐνδέχεται μάλιστα νά μήν μπορεῖ νά τό ἀντέξῃ, καί νά τό στρέψῃ ἐναντίον ἄλλων), εἴτε νά κάνῃ τό θέμα τοῦ Θεοῦ καί τῆς σχέσεώς του μέ τόν Θεό κεντρικό γιά τήν ζωή του, ἀπευθυνόμενος στούς ἄλλους ἀνθρώπους, καί εἰ δυνατόν στήν ἀληθινή Ἐκκλησία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γιά νά τοῦ δείξουν πῶς ὁ ἴδιος θά ἔχῃ προσωπική σχέση μέ τόν Θεό, δηλαδή ποιός εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας.
Δύο εἴδη βασικῶν μπλοκαρισμάτων μπορεῖ νά συμβοῦν σέ αὐτήν τήν πορεία:
Τό πρῶτο, ἀφορᾶ τό πρῶτο στάδιο, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, δέν ταπεινώνεται γιά νά ἀναζητήσῃ τόν Θεό, ἀλλά ὑπερηφανεύεται ἐνώπιόν Του, καί θεωρεῖ ὅτι ἔχει "δικαίωμα" νά εἶναι μέ τόν Θεό καί νά εἶναι καί νά παραμένῃ ἀγαπητός στόν Θεό, ὁ,τιδήποτε σχεδόν καί ἄν κάνῃ! Τότε, ἐνῶ θεωρητικά θά λέῃ μέ ἐνθουσιασμό ἤ καί ἔκσταση ὅτι εἶναι "πιστός", στήν πραγματικότητα θά ζῆ ἐνδοκοσμικά καί ψυχικῶς ἀποκομμένος ἀπό τούς ἄλλους (ἀκόμη καί ἄν εὑρίσκεται ἀνάμεσά τους), θά ζῆ μέ πολλήν ἰδιοτέλεια, μέ ψευδεῖς ἰδέες, μέ ἀπίθανες καί ὑπερφίαλες ἐπιδιώξεις καί μέ πολλές ἤ/καί ἔντονες ἀπολαύσεις. Τοῦτο, πολλῶ μᾶλλον, καθ'ὅσον ἡ γεύση τῆς βαθείας ἀπογοητεύσεως καί ἡ παθολογική ἀγάπη γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του καί τίς ἐπιθυμίες του τόν καθιστοῦν ὁλοένα πιό ἀνισόρροπο. Τόσο δέ πιό πολύ ἀνισόρροπο, ὅσο πιό πολύ καί ψυχικῶς ἐπώδυνα, πάλι καί πάλι, θά ξεφεύγῃ ἀπό τήν κατοχή του ἡ ἰδέα πού συγκροτεῖται ἑκάστοτε σέ εἰδωλικό ἀντικείμενο τοῦ πόθου του. Τότε, ὁ ἄνθρωπος αὐτός, εἴτε βυθίζεται στήν ρουφήχτρα τῆς ἀπογνώσεως (τό συχνότερο), εἴτε ἀντίθετα φουσκώνοντάς μέ ἀπίθανη οἴηση ἐπιδίδεται, ἄν μπορεῖ φυσικῶς, σέ κάποια συναρπαστική δράση, κατακτητική ἤ καταστροφική ἤ τρομοκρατική.
Τό δεύτερο μπλοκάρισμα, συμβαίνει ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ἄρχισε μέν καλά καί μέ διάθεση εὐσεβείας τό στάδιο τῆς ταπεινώσεώς του ἐνώπιον τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρά τό ὅτι στράφηκε νά βρῆ τήν Ἐκκλησία καί τον Μεσσία, παραπλανήθηκε ἀπό ἄτομα ἤ ἀπό την κοινωνία του, πίστευσε ὅτι ὁ τάδε λαός ἤ ἡ τάδε ὁμάδα εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καί παραπείσθηκε τόσο, ὥστε νά πιστεύῃ ὅτι ἀποκλείεται ἡ προσωπική του σχέση μέ τόν Θεό νά λάβῃ μορφή ἄλλη, ἀπό αὐτήν τῆς ἀπόλυτης προσωπικῆς ὑποταγῆς σέ κάποιον μεσσία πού θά ἀξιώνῃ τέτοια ὑποταγή στό ὄνομα κάποιου "ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ". Τέτοια ὑποταγή δυστυχῶς ἀξιώνουν ἀρκετοί ἀπό ὅσους ἐπικαλοῦνται τόν Μωάμεθ ὡς προφήτη, καί τό κοράνιο ὡς ἀπόλυτη αὐθεντία, παρά τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ θεωροῦσε ὅτι ἀξίωση ἀπόλυτης ἐξουσίας ἐπί τοῦ ἀνθρώπου, "πιστοῦ" ἤ "ἀπίστου", ἔχει δικαιωματικῶς μόνο ὁ Θεός.
Ἀντίστοιχα ὅμως, ὅλως παραδόξως, εἶναι τά μπλοκαρίσματα τῶν ἀθέων, τῶν φανατικῶν ἀθέων – αὐτῶν δηλαδή πού δηλώνουν ἁπλῶς ἄθεοι γιά νά ταυτισθοῦν μέ τούς ἐν γένει ἀμφιβάλλοντας στά τῆς πίστεως, καί γιά να μήν ἀπομονωθοῦν ἀπό ὅλους, ὡς φανατικοί ἀντίθεοι καί ἀντίχριστοι πού πράγματι εἶναι.
Κατ' ἀρχήν νά ποῦμε, ὅτι αὐτοί οἱ ταλαίπωροι ὅσο καί ἐπικίνδυνοι φανατικοί ἄθεοι, ζοῦν μία βαθεία ἀντίφαση, πού σέ ἐπίπεδο λογικῆς ἐκφράζεται μέ τό ὅτι, ἐνῶ θέλουν νά στηρίζονται σέ ἁπτές ἀποδείξεις (δηλαδή, ἐπικαλοῦνται ὡς βάση τῆς πίστεώς τους στόν ἀθεϊσμό, τό ὅτι δέν ἔχουν ἀποδείξεις γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ) ὄχι μόνο δέν ἀντλοῦν κανένα συμπέρασμα ἀπό τό ὅτι δέν μποροῦν νά ἀποδείξουν τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἐπιτίθενται στόν Θεό, στόν Χριστό, καί σέ ὁ,τιδήποτε τούς Τόν θυμίζει, ἁγίους, ἱερά ἀντικείμενα κ.λ.π. Καί αὐτά, παρά τό ἐνδεχόμενο, τό ὅποιο σφάλμα τους στό θέμα τοῦ Θεοῦ, νά ἔχῃ αἰώνιες συνέπειες γιά τήν ὕπαρξή τους (πολλῶ μᾶλλον, πού ἄλλοι ἄνθρωποι, δίπλα τους, ἔχουν τέτοιες ἀποδείξεις καί κάτι παραπάνω ἀπό ἀποδείξεις, ὅπως βιώματα, θαύματα, ἐσωτερικές μεταβολές, γνήσιες ὡς ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων τους ἀποκαλύψεις). Ποιός λογικός ἄνθρωπος, ἀλήθεια, δέν θά ἔπαιρνε τά μέτρα του, σέ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς ζωῆς του, γιά τό ἐνδεχόμενο νά σφάλλῃ; Οἱ φανατικά ἄθεοι στό θέμα τοῦ Θεοῦ, δέν ἐνεργοῦν λογικά, ἀλλά μέ μία περίεργη μανία: Δεν ἐνδιαφέρονται μήπως τυχόν σφάλλουν. Ποιά ὅμως εἶναι τά μπλοκαρίσματά τους, ὥστε νά φθάνουν στό σημεῖο τέτοιου θεωρητικοῦ καί πρακτικοῦ παραλογισμοῦ;
Εἶναι πιθανό, κατ' ἀρχήν, τά μπλοκαρίσματα αὐτά νά ὀφείλονται σε σοβαρές ἁμαρτίες, ὅπως ἔμπρακτή ἀχαριστία καί ἀσυνήθιστη ἀγνωμοσύνη λόγω μεγάλης ἰδιοτέλειας, παιδεραστία, καί τά ὅμοια, ἤ ἐνδέχεται νά θέλουν νά διαπράξουν φοβερές ἁμαρτίες καί νά μήν τολμοῦν, ὁπότε, ἐλεγχόμενοι ἀπό τήν συνείδησή τους (αὐτό πού οἱ γάλλοι λένε mauvaise consience), ἀλλά καί γιά νά δικαιώσουν τό θέλημά τους, τά βάζουν μέ τον Θεό κατ' αὐτόν τόν ἀκραῖο τρόπο, δηλαδή τῆς ἀρνήσεώς Του. Αὐτές ὅμως εἶναι προσεγγίσεις σχετικά ἐπιφανειακές, διότι οἱ σοβαρές ἁμαρτίες ὅπως καί ἡ ἐπιθυμία νά διαπραχθοῦν τέτοιες ἁμαρτίες ἔχουν βαθύτερα αἴτια.
Τό θέμα ἀνακύπτει ἀπό τό ὅτι: Ὅταν τέθηκε παιδιόθεν στούς ἀνθρώπους αὐτούς (πού μετά ἐκδηλώνονται ὡς μετά μανίας ἄθεοι) τό ζήτημα νά δεχθοῦν στήν ψυχή τους τήν μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀναγγέλλεται παντοιοτρόπως ἀπό ὅλο τό σύμπαν, ἀπό τό μέγεθος, τόν ρυθμό, τήν ἁρμονία τῆς ἁπλότητας καί τῆς περιπλοκότητας αὐτοῦ καί τήν ὡραιότητα αὐτοῦ, ἕνα σύμπαν πού καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά συναισθανθῆ μετά τῶν συνανθρώπων του τήν μικρότητά του, ὥστε νά ταπεινωθῆ καί νά ἐκζητήσῃ τόν Δημιουργό του, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί δέν ἠδυνήθησαν νά ταπεινωθοῦν, γιά διαφόρους λόγους. Ὅπως, παιδεία μέ ἀθεϊστική προπαγάνδα, ἤ ὅπως ἔμφυτος ὑπερφίαλος ἐγωϊσμός πού δέν κλαδεύθηκε ποτέ καταλλήλως καί μέ ἀγάπη καί κατέστη ὑπερηφάνεια, ἀχαλίνωτη ἔπαρση, κ.λ.π.
Ἔτσι, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ὁδηγήθηκαν στήν ἰδεολογικοποιημένη θρησκευτική ἄρνηση τοῦ Θεοῦ - περαιτέρω δέ καί συνήθως, στήν παρα-θρησκευτική ἀναζήτηση "Έκκλησίας" καί "Μεσσία" πού νά τούς δικαιώνουν ἐδῶ καί τώρα! Βρεθήκαμε ἤδη στήν πηγή τοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις μπορεῖ νά μετατραπῆ σέ τρομοκρατία καί δη ἀκόμη καί μέ κρατικό μανδύα.
Ἐνῶ λοιπόν οἱ φανατικοί μουσουλμάνοι αὐτοαποκαλοῦνται "πιστοί" νομίζοντας ὅτι πιστεύουν στον Θεό, καί οἱ φανατικά καί ἀντίχριστα ἀντίθεοι αὐτοαποκαλοῦνται ἄθεοι νομίζοντας ὅτι δεν πιστεύουν στον Θεό, ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ εὑρίσκονται στήν πραγματικότητα στό στάδιο τῆς ἁπλῆς πρώτης αἰσθήσεως καί πρώτης γνώσεως περί τῆς ὑπάρξεως καί τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ! Στό στάδιο δηλαδή ἀκριβῶς τό ὁποῖο προηγεῖται τῆς πίστεως στόν ἀληθινό Θεό.
Καί οἱ μέν φανατικοί μουσουλμάνοι, ἀντί νά ἐκζητήσουν τόν Θεό ταπεινά, πραγματικά καί ρεαλιστικά, αὐτοτοποθετοῦνται φαντασιακῶς καί λόγω ἐπάρσεως ἤ προπαγάνδας στήν θέση τῶν παρά τῶ Θεῶ "πιστῶν", καθιστάμενοι ἔτσι στρατολογήσιμοι στό νά σφάξουν τούς ὅποιους "ἀπίστους" τούς ὑποδείξει κάποιος "'ἀδελφός" στό ὄνομα μιᾶς ἑνότητας ἤ κοινότητας "πιστῶν". Οἱ δέ ἀντίχριστοι ἄθεοι αὐτοτοποθετοῦνται στήν θέση τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ, καί εἴτε στρατεύονται σέ ὁλοκληρωτικές ἰδεολογίες "τάξεως" ὡς φύρερ ἤ ὑπό ἕναν φύρερ στό ὄνομα μιᾶς ἑνότητας ἤ κοινότητας (π.χ. deutscheVolk), εἴτε ἐντάσονται σέ ὁλοκληρωτικά συστήματα ὀργανώσεως τοῦ ἀνθρώπινης ζωῆς, στό ὄνομα μιᾶς ἀρχικά ἀπόλυτης ἀτομικῆς ἐλευθερίας.
Σέ σχέση δηλαδή μέ τήν πραγματική πίστη στόν ἀληθινό Θεό, τόσο οἱ φανατικοί μουσουλμάνοι ὅσο καί οἱ φανατικοί ἄθεοι ἀποτελοῦν εἴδος πνευματικῶν ἐμβρύων, πού διστάζουν ἤ ἀρνοῦνται νά βγοῦν στό φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως, καί τρόπον τινά νά καταστοῦν νήπια καί "παιδία" ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ (..."ἐάν μή γένησθε ὡς τά παιδία ταῦτα, οὐ μή εἰσέλθητε εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν" εἶπε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησούς Χριστός στούς ἀποστόλους, ὅταν θέλησαν νά τόν ἀπαλλάξουν ἀπό τήν "ἐνόχληση" τῆς φασαρίας τῶν παιδιῶν, ὡς "ὥριμοι" καί "πιστοί" ἄνθρωποι ὅπως νόμιζαν οἱ ἴδιοι ὅτι ἦσαν).
Τό πλέον τραγικό ὅμως εἶναι ὅτι, λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Θεός εἶναι ὁ Πλάστης καί Δημιουργός καί αὐτῶν τῶν "'ἐμβρύων" (τῶν φανατικῶν μουσουλμάνων καί τῶν ἀντίχριστων ἀθέων), ὅσο οἱ ἄνθρωποι αὐτοί οἰκειοθελῶς παραμένουν ἔτσι καί δροῦν ἐπί τῆς γῆς, ἀγνοώντας βιωματικῶς ἤ καί περιφρονώντας τό γεγονός ὅτι εὑρίσκονται πραγματικά στό πρό τῆς πίστεως πνευματικό στάδιο, σέ κατάσταση δηλαδή βαθέος πνευματικοῦ σκοτισμοῦ, ἡ δράση τους τείνει νά εἶναι στήν πραγματικότητα τυφλή καί ἐκτρωματική.
Καί αὐτό δέν εἶναι γεγονός αἰσθητικῆς ἤ ἠθικῆς ἤ μεταφυσικῆς τάξεως, ἀλλά εἶναι ὀντολογικό γεγονός ἤδη σέ αὐτήν τήν ζωή, πού ὑπάρχει βέβαια στόν βαθμό πού τό ἀνέχεται ὁ Θεός, ἀλλά πού φαίνεται στά φοβερά καί φρικτά ἀποτελέσματα τῆς δράσεως αὐτῆς. Σήμερα, π.χ., στήν Συρία ...
Ιανουάριος 2013.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κατάθλιψη και light αναψυκτικά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
