2013-03-22 10:21:03
Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας
Είχαν πάρει όλοι θέσεις γύρω από το τραπέζι. Η έκτακτη σύσκεψη των πλέον επιφανών υπουργών της κυβέρνησης είχε ως θέμα την καταστολή των κινητοποιήσεων των κατοίκων της Κερατέας και των όμορων περιοχών.
Κάποια στιγμή ακούγεται ο υπουργός, από τους παλαιότερους στο κοινοβούλιο, ο πλέον μακιαβελικός από όλους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε μιλήσει. ‘’Πιστεύετε πως θα είμαστε κυβέρνηση σε ένα μήνα; Θα είναι τόσο το πολιτικό κόστος από τον πόλεμο που μας κήρυξαν οι κάτοικοι, που το πολύ σε μια εβδομάδα θα έχουμε πέσει’’.
Λίγες ώρες μετά το επίσημο κράτος υπαναχωρούσε, για άλλες πιο ‘’ορθολογικές’’ πολιτικές! Αν και οι διάλογοι είναι φανταστικοί, μη νομίζετε πως απέχουν από την πραγματικότητα. Πιθανόν να είναι ακόμη πιο χυδαίοι από όσο μπορεί να τους πλάσει η φαντασία μας!
Το περίφημο πολιτικό κόστος λοιπόν. Η φράση καταλύτης που μπορεί να μεταμορφώσει πολιτικούς και πολιτικές από τη μια στιγμή στην άλλη, ώστε να μη διασαλευθεί το status quo όπως είναι χτισμένο και κινδυνέψει επομένως και η καρέκλα των πολιτικών.
Ας μη γινόμαστε όμως εύκολα αιθεροβάμονες! Δεν υπάρχουν πολιτικές εξουσίες στον πλανήτη μας, που να μην επιδιώκουν τη διατήρησή τους στην εξουσία. Κανείς δεν ζει σε ένα ονειρικό κόσμο, όπου βασιλεύουν μόνο τα ιδανικά. Όμως, όταν στη χώρα μας το πολιτικό κόστος γίνεται το αποκλειστικό κριτήριο άσκησης πολιτικής, τότε περνάμε στην παθολογία του πολιτικού μας συστήματος, στην ασθένεια, στο πρόβλημα.
Το πολιτικό κόστος ήταν ανέκαθεν η κρησάρα όλων των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών. Όταν έφτανε η ώρα των αποφάσεων, η επίκληση του πολιτικού κόστους απονεύρωνε πολιτικές, αθετούσε υπεσχημένα, αναιρούσε συμπεφωνημένα, ώστε να μη δυσαρεστηθεί τελικά το εκλογικό σώμα. Έτσι, προκρίνονταν πάντα οι ευχάριστες, οι ανώδυνες, οι θωπευτικές στα αφτιά του σοφού λαού πολιτικές.
Αλήθεια, ποιος ήταν αυτός που βάφτισε αυτό το κόστος ως πολιτικό; Και υπό ποια έννοια πολιτικό; Δεν ήταν απλά το προσωπικό κόστος και το μέλλον του ως πολιτευτή; Δεν ήταν η διατήρησή του στη καρέκλα που δεν ήθελε να αποχωριστεί με τα δυσάρεστα μέτρα που θα έπαιρνε; Δεν ήταν το κομματικό συμφέρον ευρύτερα, αφού ο μόνος γνώμονας πολιτικής γινόταν το ‘’εγώ με τους κομματικούς μου φίλους και όλα τα άλλα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου’’;
Δεν είναι η πρώτη φορά που λειαίνονται οι λέξεις, ώστε να αποφορτιστούν από την πραγματική τους σημασία και να αποκτήσουν έναν πιο ‘’light’’ χαρακτήρα. Ένα δήθεν πολιτικό περιεχόμενο για να σκεπαστεί η μόνη ουσιαστική διάσταση του φαινομένου. Η φιλοτομαρική.
Φιλοτομαρισμός λοιπόν. Αυτός ήταν ο μπούσουλας για κάθε απόφαση των πολιτικών και όχι το συμφέρον του τόπου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη με το νόμο Γιαννίτση, γιατί κινδύνευε με πτώση η τότε κυβέρνηση; Πόσοι νόμοι δεν μπήκαν στο χρονοντούλαπο ή όταν ψηφίστηκαν πόσοι από αυτούς δεν έμειναν κενό γράμμα; Πόσες φορές δεν απειλήθηκαν τα αυθαίρετα και οι κάτοχοί τους μέχρι που φθάσαμε να μιλάμε για το μεγάλο αυθαίρετο, την Ελλάδα;
Ο φιλοτομαρισμός ήταν αυτός που έκανε τον Κώστα Καραμανλή, τον ολίγιστο φυσικά, να επιδιώξει εκλογές τις οποίες θα έχανε, γιατί δεν θα μπορούσε να σταθεί στην εξουσία με τα όσα σκληρά μέτρα θα έπρεπε να πάρει. Τα επαγγέλθηκε ακριβώς για να πέσει από την εξουσία με κοινοβουλευτικό τρόπο και όχι με τις πέτρες. Τις πέτρες όμως φοβόταν και ο ανεπαρκέστατος σε βαθμό επικινδυνότητας Γιώργος Παπανδρέου, γι’ αυτό και προσπάθησε να μετακυλήσει τις ευθύνες για τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν από τους δανειστές μας στον προκάτοχό του, φορτώνοντάς τον με όλα τα δεινά αυτού του τόπου. Δεν τα κατάφερε κι αυτός, όσο κι αν προσπάθησε να κάνει διαχείριση φιλοτομαρικού κόστους.
Για ποιο πολιτικό κόστος μιλάμε λοιπόν; Το κόστος που όλοι συμπεριλάμβαναν στις αποφάσεις τους ήταν καθαρά και μόνο το φιλοτομαρικό και τίποτα άλλο!
Ίσως, η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει καλύτερα τον φιλοτομαρικό οίστρο των πολιτικάντηδων του τόπου μας, όλοι χωμένοι μέχρι το λαιμό στον ηδονικό αμοραλισμό τους, να είναι η λέξη χυδαιότητα.
thinkfree.gr
Είχαν πάρει όλοι θέσεις γύρω από το τραπέζι. Η έκτακτη σύσκεψη των πλέον επιφανών υπουργών της κυβέρνησης είχε ως θέμα την καταστολή των κινητοποιήσεων των κατοίκων της Κερατέας και των όμορων περιοχών.
Κάποια στιγμή ακούγεται ο υπουργός, από τους παλαιότερους στο κοινοβούλιο, ο πλέον μακιαβελικός από όλους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε μιλήσει. ‘’Πιστεύετε πως θα είμαστε κυβέρνηση σε ένα μήνα; Θα είναι τόσο το πολιτικό κόστος από τον πόλεμο που μας κήρυξαν οι κάτοικοι, που το πολύ σε μια εβδομάδα θα έχουμε πέσει’’.
Λίγες ώρες μετά το επίσημο κράτος υπαναχωρούσε, για άλλες πιο ‘’ορθολογικές’’ πολιτικές! Αν και οι διάλογοι είναι φανταστικοί, μη νομίζετε πως απέχουν από την πραγματικότητα. Πιθανόν να είναι ακόμη πιο χυδαίοι από όσο μπορεί να τους πλάσει η φαντασία μας!
Το περίφημο πολιτικό κόστος λοιπόν. Η φράση καταλύτης που μπορεί να μεταμορφώσει πολιτικούς και πολιτικές από τη μια στιγμή στην άλλη, ώστε να μη διασαλευθεί το status quo όπως είναι χτισμένο και κινδυνέψει επομένως και η καρέκλα των πολιτικών.
Ας μη γινόμαστε όμως εύκολα αιθεροβάμονες! Δεν υπάρχουν πολιτικές εξουσίες στον πλανήτη μας, που να μην επιδιώκουν τη διατήρησή τους στην εξουσία. Κανείς δεν ζει σε ένα ονειρικό κόσμο, όπου βασιλεύουν μόνο τα ιδανικά. Όμως, όταν στη χώρα μας το πολιτικό κόστος γίνεται το αποκλειστικό κριτήριο άσκησης πολιτικής, τότε περνάμε στην παθολογία του πολιτικού μας συστήματος, στην ασθένεια, στο πρόβλημα.
Το πολιτικό κόστος ήταν ανέκαθεν η κρησάρα όλων των αποφάσεων των πολιτικών ηγεσιών. Όταν έφτανε η ώρα των αποφάσεων, η επίκληση του πολιτικού κόστους απονεύρωνε πολιτικές, αθετούσε υπεσχημένα, αναιρούσε συμπεφωνημένα, ώστε να μη δυσαρεστηθεί τελικά το εκλογικό σώμα. Έτσι, προκρίνονταν πάντα οι ευχάριστες, οι ανώδυνες, οι θωπευτικές στα αφτιά του σοφού λαού πολιτικές.
Αλήθεια, ποιος ήταν αυτός που βάφτισε αυτό το κόστος ως πολιτικό; Και υπό ποια έννοια πολιτικό; Δεν ήταν απλά το προσωπικό κόστος και το μέλλον του ως πολιτευτή; Δεν ήταν η διατήρησή του στη καρέκλα που δεν ήθελε να αποχωριστεί με τα δυσάρεστα μέτρα που θα έπαιρνε; Δεν ήταν το κομματικό συμφέρον ευρύτερα, αφού ο μόνος γνώμονας πολιτικής γινόταν το ‘’εγώ με τους κομματικούς μου φίλους και όλα τα άλλα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου’’;
Δεν είναι η πρώτη φορά που λειαίνονται οι λέξεις, ώστε να αποφορτιστούν από την πραγματική τους σημασία και να αποκτήσουν έναν πιο ‘’light’’ χαρακτήρα. Ένα δήθεν πολιτικό περιεχόμενο για να σκεπαστεί η μόνη ουσιαστική διάσταση του φαινομένου. Η φιλοτομαρική.
Φιλοτομαρισμός λοιπόν. Αυτός ήταν ο μπούσουλας για κάθε απόφαση των πολιτικών και όχι το συμφέρον του τόπου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη με το νόμο Γιαννίτση, γιατί κινδύνευε με πτώση η τότε κυβέρνηση; Πόσοι νόμοι δεν μπήκαν στο χρονοντούλαπο ή όταν ψηφίστηκαν πόσοι από αυτούς δεν έμειναν κενό γράμμα; Πόσες φορές δεν απειλήθηκαν τα αυθαίρετα και οι κάτοχοί τους μέχρι που φθάσαμε να μιλάμε για το μεγάλο αυθαίρετο, την Ελλάδα;
Ο φιλοτομαρισμός ήταν αυτός που έκανε τον Κώστα Καραμανλή, τον ολίγιστο φυσικά, να επιδιώξει εκλογές τις οποίες θα έχανε, γιατί δεν θα μπορούσε να σταθεί στην εξουσία με τα όσα σκληρά μέτρα θα έπρεπε να πάρει. Τα επαγγέλθηκε ακριβώς για να πέσει από την εξουσία με κοινοβουλευτικό τρόπο και όχι με τις πέτρες. Τις πέτρες όμως φοβόταν και ο ανεπαρκέστατος σε βαθμό επικινδυνότητας Γιώργος Παπανδρέου, γι’ αυτό και προσπάθησε να μετακυλήσει τις ευθύνες για τα σκληρά μέτρα που επιβλήθηκαν από τους δανειστές μας στον προκάτοχό του, φορτώνοντάς τον με όλα τα δεινά αυτού του τόπου. Δεν τα κατάφερε κι αυτός, όσο κι αν προσπάθησε να κάνει διαχείριση φιλοτομαρικού κόστους.
Για ποιο πολιτικό κόστος μιλάμε λοιπόν; Το κόστος που όλοι συμπεριλάμβαναν στις αποφάσεις τους ήταν καθαρά και μόνο το φιλοτομαρικό και τίποτα άλλο!
Ίσως, η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει καλύτερα τον φιλοτομαρικό οίστρο των πολιτικάντηδων του τόπου μας, όλοι χωμένοι μέχρι το λαιμό στον ηδονικό αμοραλισμό τους, να είναι η λέξη χυδαιότητα.
thinkfree.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
