2012-04-01 23:45:05
Toυ Ιωάννη Γερμανού
Η εισαγωγή επιπροσθέτων ή αναμόρφωση υφιστάμενων τεκμηρίων διαβίωσης και δαπανών κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Εφόσον δεν υπάρχει τρόπος να αποδώσουν αυτοί που πρέπει όσα κι όταν πρέπει, αφού δεν υπάρχει καν στοιχειώδης φοροεισπρακτικός (ούτε εν γένει) κρατικός μηχανισμός, ας αποκτήσει χαμηλότατο αφορολόγητο όριο π.χ. ένας δικηγόρος, μόνο εκ της ιδιότητάς του (ως δικηγόρου, όχι βεβαίως ως ψεύτη, μα πού πάει ο νους σας;), γιατί υπάρχει σοφό τεκμήριο που έτσι προβλέπει. Εάν όμως πολλοί δικηγόροι δε βγάζουν πλέον ούτε τα προς το ζην ή εργάζονται σε εργοστάσια δικηγορικής παραγωγής για ψίχουλα, το κράτος αδιαφορεί.
Έχεις αυτοκίνητο ισχύος τόσων κυβικών; Έχεις σπίτι εμβαδού τόσων τετραγωνικών; Τεκμαίρονται, λοιπόν, αφορολόγητα όρια και δαπάνες σου, προκύπτει αναντίρρητα ποιον βίο διάγεις. Εάν ισχυρίζεσαι κάτι άλλο, ψεύδεσαι, το κράτος σε επαναφέρει στη (φορολογική) τάξη – Τρόικα έφη. Για να αποκτήσεις απ’ την άλλη νέα άδεια ταξί, πρέπει να πληροίς πληθυσμιακά κριτήρια, γιατί η αναλογία των ταξί ανά πληθυσμό τεκμαίρεται κατά τον νομοθέτη με έναν αυθαίρετο τρόπο. Κράτος δικαίου, διδασκόμασταν στα έδρανα, κι αν για το μεν κράτος (με την πρωταρχική έννοια της ισχύος, της επιβολής) πειστήκαμε απολύτως, το δίκαιο το ψάχνουμε ακόμη.
Ειρήσθω εν παρόδω, στα νομικά, τα (περιορισμένα) τεκμήρια που δεν είναι δυνατό να ανατραπούν κατά τη δικαστική διαδικασία ανεξαρτήτως των πραγματικών περιστατικών, ονομάζονται αμάχητα. Υπάρχουν εντούτοις, πέρα απ’ τα προαναφερθέντα, κι άλλα τεκμήρια, που στη συνείδηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας είναι κατ’ εξοχήν αμάχητα. Φερ’ ειπείν, το «τεκμήριο» ότι όσοι συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στην κυβερνητική εξουσία τα τελευταία τριάντα έτη (υπουργοί, βουλευτές, γεν. γραμματείς, διοικητές ΔΕΚΟ, λοιποί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι/παράγοντες) συλλήβδην και κατά συρροή διασπάθισαν δημόσιο χρήμα, προκλητικά αγνόησαν την κοινωνία, έπνιξαν στο αίμα και στα χημικά τις διαμαρτυρίες, ανηλεώς βιαιοπράγησαν, εξέθεσαν σε κινδύνους μοιραίους τα κρατικά ταμεία, υποθήκευσαν το μέλλον, εκμεταλλεύτηκαν όσα τους εμπιστευτήκαμε, πολλαπλώς καταχράστηκαν, κατ’ εξακολούθηση εξαπάτησαν, ψυχρά κορόιδεψαν, κακουργηματικά υπεξαίρεσαν, χαλαρά έκλεψαν, υπέρμετρα καταπάτησαν, βαριά αμέλησαν, πολύτροπα παρανόμησαν Εσφαλμένες γενικεύσεις, αντίλογος ορθός – υπάρχουν άλλωστε εξαιρέσεις. Μα ακριβώς γι’ αυτές τις εξαιρετικές μειοψηφίες, τέτοιες διαπιστώσεις πρέπει να είναι μαχητές, όχι αδιαπραγμάτευτες αλήθειες και μεγέθη εκ προοιμίου καθορισμένα· να έχει ειδικότερα ο βαρυνόμενος τη δυνατότητα να διατυπώσει εύλογη αμφισβήτηση, ώστε να μην καλυφθεί απ’ την ενδεχομένως ταπεινωτική κι εν τέλει άδικη γι’ αυτόν γενίκευση που συνεπιφέρει το εκάστοτε «τεκμήριο»· να έχει, ως εκ τούτου, την ευκαιρία να περπατά στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από διασταυρούμενα… γιαουρτώματα και ποικίλους προπηλακισμούς, να κυκλοφορεί, ακόμη κι ανάμεσα στους εκπροσώπους της χειμαζόμενης νέας γενιάς, με το κεφάλι ψηλά· να εξιλεωθεί στις συνειδήσεις των οικείων του αλλά και του λαού ολόκληρου που, εν ονόματι και κατ’ εξουσιοδότησή του, ανέλαβε τα οφίτσια. Ο ανωτέρω (πρώην) μετέχων στον στενό κρατικό πυρήνα δεν μου έχει αντιθέτως επιφυλάξει ανάλογη δυνατότητα να παλέψω το φορολογικό τεκμήριο του επαγγέλματός μου, να το καταστήσω στην περίπτωσή μου ανενεργό με αποδείξεις. Κι αρκετοί στο εξωτερικό υιοθετούν «τεκμήριο» ότι όλοι οι Έλληνες φταίμε, γιατί άλλοι μας δάνειζαν ή μας επιχορηγούσαν κι εμείς αντί για ανάπτυξη ξοδεύαμε πακτωλούς ευρώ σε μίζες και σε ούζα δίπλα στη θάλασσα χορεύοντας syrtaki. Τεκμήρια κι αυτά παράλογα, απότοκα μιας (φασίζουσας) νοοτροπίας, της συλλογικής ευθύνης – αν ένας ή κάποιοι διέπραξαν το αμάρτημα/έγκλημα, όλοι θα τιμωρούνται· όλοι, δίχως άλλο, συνένοχοι.
Οι φωστήρες που τα εισήγαγαν, αποβλέποντας στην αποτελεσματικότητα του κρατικού καταναγκασμού και στην επιδοκιμασία των εταίρων, ας ανοίξουν ομπρέλες. Ενός τέτοιου κακού «τεκμήρια» (και για τους ίδιους) έπονται. Press-GR
Η εισαγωγή επιπροσθέτων ή αναμόρφωση υφιστάμενων τεκμηρίων διαβίωσης και δαπανών κυριαρχούν στην επικαιρότητα. Εφόσον δεν υπάρχει τρόπος να αποδώσουν αυτοί που πρέπει όσα κι όταν πρέπει, αφού δεν υπάρχει καν στοιχειώδης φοροεισπρακτικός (ούτε εν γένει) κρατικός μηχανισμός, ας αποκτήσει χαμηλότατο αφορολόγητο όριο π.χ. ένας δικηγόρος, μόνο εκ της ιδιότητάς του (ως δικηγόρου, όχι βεβαίως ως ψεύτη, μα πού πάει ο νους σας;), γιατί υπάρχει σοφό τεκμήριο που έτσι προβλέπει. Εάν όμως πολλοί δικηγόροι δε βγάζουν πλέον ούτε τα προς το ζην ή εργάζονται σε εργοστάσια δικηγορικής παραγωγής για ψίχουλα, το κράτος αδιαφορεί.
Έχεις αυτοκίνητο ισχύος τόσων κυβικών; Έχεις σπίτι εμβαδού τόσων τετραγωνικών; Τεκμαίρονται, λοιπόν, αφορολόγητα όρια και δαπάνες σου, προκύπτει αναντίρρητα ποιον βίο διάγεις. Εάν ισχυρίζεσαι κάτι άλλο, ψεύδεσαι, το κράτος σε επαναφέρει στη (φορολογική) τάξη – Τρόικα έφη. Για να αποκτήσεις απ’ την άλλη νέα άδεια ταξί, πρέπει να πληροίς πληθυσμιακά κριτήρια, γιατί η αναλογία των ταξί ανά πληθυσμό τεκμαίρεται κατά τον νομοθέτη με έναν αυθαίρετο τρόπο. Κράτος δικαίου, διδασκόμασταν στα έδρανα, κι αν για το μεν κράτος (με την πρωταρχική έννοια της ισχύος, της επιβολής) πειστήκαμε απολύτως, το δίκαιο το ψάχνουμε ακόμη.
Ειρήσθω εν παρόδω, στα νομικά, τα (περιορισμένα) τεκμήρια που δεν είναι δυνατό να ανατραπούν κατά τη δικαστική διαδικασία ανεξαρτήτως των πραγματικών περιστατικών, ονομάζονται αμάχητα. Υπάρχουν εντούτοις, πέρα απ’ τα προαναφερθέντα, κι άλλα τεκμήρια, που στη συνείδηση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας είναι κατ’ εξοχήν αμάχητα. Φερ’ ειπείν, το «τεκμήριο» ότι όσοι συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στην κυβερνητική εξουσία τα τελευταία τριάντα έτη (υπουργοί, βουλευτές, γεν. γραμματείς, διοικητές ΔΕΚΟ, λοιποί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι/παράγοντες) συλλήβδην και κατά συρροή διασπάθισαν δημόσιο χρήμα, προκλητικά αγνόησαν την κοινωνία, έπνιξαν στο αίμα και στα χημικά τις διαμαρτυρίες, ανηλεώς βιαιοπράγησαν, εξέθεσαν σε κινδύνους μοιραίους τα κρατικά ταμεία, υποθήκευσαν το μέλλον, εκμεταλλεύτηκαν όσα τους εμπιστευτήκαμε, πολλαπλώς καταχράστηκαν, κατ’ εξακολούθηση εξαπάτησαν, ψυχρά κορόιδεψαν, κακουργηματικά υπεξαίρεσαν, χαλαρά έκλεψαν, υπέρμετρα καταπάτησαν, βαριά αμέλησαν, πολύτροπα παρανόμησαν Εσφαλμένες γενικεύσεις, αντίλογος ορθός – υπάρχουν άλλωστε εξαιρέσεις. Μα ακριβώς γι’ αυτές τις εξαιρετικές μειοψηφίες, τέτοιες διαπιστώσεις πρέπει να είναι μαχητές, όχι αδιαπραγμάτευτες αλήθειες και μεγέθη εκ προοιμίου καθορισμένα· να έχει ειδικότερα ο βαρυνόμενος τη δυνατότητα να διατυπώσει εύλογη αμφισβήτηση, ώστε να μην καλυφθεί απ’ την ενδεχομένως ταπεινωτική κι εν τέλει άδικη γι’ αυτόν γενίκευση που συνεπιφέρει το εκάστοτε «τεκμήριο»· να έχει, ως εκ τούτου, την ευκαιρία να περπατά στο δρόμο χωρίς να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από διασταυρούμενα… γιαουρτώματα και ποικίλους προπηλακισμούς, να κυκλοφορεί, ακόμη κι ανάμεσα στους εκπροσώπους της χειμαζόμενης νέας γενιάς, με το κεφάλι ψηλά· να εξιλεωθεί στις συνειδήσεις των οικείων του αλλά και του λαού ολόκληρου που, εν ονόματι και κατ’ εξουσιοδότησή του, ανέλαβε τα οφίτσια. Ο ανωτέρω (πρώην) μετέχων στον στενό κρατικό πυρήνα δεν μου έχει αντιθέτως επιφυλάξει ανάλογη δυνατότητα να παλέψω το φορολογικό τεκμήριο του επαγγέλματός μου, να το καταστήσω στην περίπτωσή μου ανενεργό με αποδείξεις. Κι αρκετοί στο εξωτερικό υιοθετούν «τεκμήριο» ότι όλοι οι Έλληνες φταίμε, γιατί άλλοι μας δάνειζαν ή μας επιχορηγούσαν κι εμείς αντί για ανάπτυξη ξοδεύαμε πακτωλούς ευρώ σε μίζες και σε ούζα δίπλα στη θάλασσα χορεύοντας syrtaki. Τεκμήρια κι αυτά παράλογα, απότοκα μιας (φασίζουσας) νοοτροπίας, της συλλογικής ευθύνης – αν ένας ή κάποιοι διέπραξαν το αμάρτημα/έγκλημα, όλοι θα τιμωρούνται· όλοι, δίχως άλλο, συνένοχοι.
Οι φωστήρες που τα εισήγαγαν, αποβλέποντας στην αποτελεσματικότητα του κρατικού καταναγκασμού και στην επιδοκιμασία των εταίρων, ας ανοίξουν ομπρέλες. Ενός τέτοιου κακού «τεκμήρια» (και για τους ίδιους) έπονται. Press-GR
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε επίπεδα ρεκόρ οι εξαγωγές πετρελαίου στο Ιράν
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επικοινωνιακό τέχνασμα οι λαθρομετανάστες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
