2013-05-20 22:19:57
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η συνέντευξη που παραχώρησε ο τερματοφύλακας της ομάδας πόλο Ανδρών του Ολυμπιακού, Νικόλας Δεληγιάννης, στον «Γαύρο» της Δευτέρας. Ο γκολκίπερ των «ερυθρόλευκων» μίλησε για την κατάκτηση του Κυπέλλου, για τους επικείμενους τελικούς του πρωταθλήματος και για το ελληνικό πόλο τον καιρό της κρίσης.
ΔΕΝ άνοιξαν σαμπάνιες στη Λαμία για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας από τον Ολυμπιακό. Αν άνοιγαν, οι παίκτες της ομάδας δεν θα έπιναν μέσα από αυτές. Επίκεινται οι τουλάχιστον δύο τελικοί του πρωταθλήματος με τον ΝΟ Βουλιαγμένης, που είναι και η ευκαιρία των «ερυθρόλευκων» να ολοκληρώσουν το νταμπλ, το 12ο στην ιστορία της ομάδας. Ο Νικόλας Δεληγάννης έχει ήδη συμμετοχή σε 8 από τα συνολικά 11 ισχύοντα. Και την εμπειρία για να γνωρίζει ότι η κατάκτηση αυτού του τροπαίου χάνει τη μισή αξία της, αν δεν συνοδευτεί από το πρωτάθλημα.
Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού κατέκτησε το έκτο βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στον τελικό του Κυπέλλου. Αλλά, προφανώς, δεν δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό. Οι τίτλοι είναι που τον ενδιαφέρουν, όχι απλώς ως σημάδια για την υστεροφημία του- σαν ένας Σκρουτζ που μετράει τα νομίσματά του- αλλά ως μία φυσιολογική επέκταση της ομάδας που παίζει.
Αυτή η χρονιά, σε ό,τι αφορά τις κατακτήσεις των τίτλων των τμημάτων του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, μοιάζει ταιριαστή με την προσπάθεια του Ερασιτέχνη. Για την ομάδα πόλο Ανδρών η επιστροφή στους τίτλους μετά από 23 μήνες τι συμβολίζει;
Νομίζω ότι είναι μία συνέχεια, αλλά είναι και μία καινούργια αρχή, όπως είπε ο Φουντούλης πολύ σωστά. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν φύγει τουλάχιστον δέκα παίκτες από την ομάδα. Εγώ νομίζω ότι είναι μία νέα αρχή, αλλά υπάρχουν πέντε παίκτες που έχουν μία δεκαετία μέσα στην ομάδα και αυτό είναι αρκετά σπάνιο να συμβαίνει. Ο Ντόσκας, ο Δελακάς, ο Σχίζας, ο Φλώρος και εγώ φοράμε εδώ και πολλά χρόνια το σκουφάκι του Ολυμπιακού.
Αυτό τι δείχνει για τη δυναμική του συλλόγου και του τμήματος συγκεκριμένα;
Ο Ολυμπιακός τουλάχιστον, όπως τον ξέρουμε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, από τότε που πήγαν ο Βενετόπουλος, ο Βλάχος, ο Λούδης και ο Χατζής στην ομάδα, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές της δεκαετίας του 90, με αφετηρία το 1992, που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα, συνεχίζει και βαδίζει στο ίδιο μοντέλο. Να κρατάει, δηλαδή, τον κορμό του και να κάνει προσθήκες, μέχρι να γίνει κορμός. Τα τελευταία πέντε έξι χρόνια λειτουργούν οι ακαδημίες του και νομίζω ότι θα συνεχίσουν να βγαίνουν παιδιά και από εκεί μέσα.
Ο Γιάννης Δαλέζιος τόνισε ότι την επόμενη χρονιά θα δοθεί ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο χτίσιμο των ακαδημιών.
Πρέπει να λειτουργεί το σύστημα αυτό. Νομίζω ότι ήδη λειτουργεί στο πόλο και λειτουργεί στα καλύτερα χέρια που θα μπορούσε να λειτουργεί. Υπάρχουν προβλήματα αντικειμενικά, που είναι θεμελιώδη, όπως είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τη δική του πισίνα. Το να βγουν παιδιά από την ακαδημία δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός, θα πρέπει να λειτουργήσει όταν πια η μηχανή παραγωγής θα μπορεί να βγάζει κομμάτια. Πρέπει να γίνει όταν υπάρξει η βεβαίωση ότι θα μπορεί να παίρνει αίμα από μέσα της. Επειδή γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το σύστημα, καλό είναι να το πάει ο Ολυμπιακός έτσι. Να βάλει τα παιδιά μέσα στην ομάδα, αλλά αυτή η ομάδα να μπορεί να είναι πρωταγωνίστρια, να είναι πρωταθλήτρια, να καλλιεργεί το DNA της, που είναι ο πρωταθλητισμός, αλλιώς κινδυνεύει να πάθει ό,τι έπαθαν κάποιες ομάδες στο παρελθόν.
Η ομάδα πέρασε μία δύσκολη τριετία στο οικονομικό κομμάτι, παρ’ όλα αυτά κράτησε τον κόρμο της. Αυτό πώς έγινε, τι δηλώνει για τη δυναμική της;
Να σου πω την αλήθεια, έχουν γίνει πολλά σε αυτά τα 2,5 χρόνια. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι δυναμική διαθέτει. Η ομάδα αυτή καθαυτή δεν διαθέτει κάτι καινούργιο σε αυτή τη χρονική συγκυρία, το διαθέτει στο γονίδιό της. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή κάτι δεν μας ταιριάζει το αφορίζουμε. Μπορεί να μην ταιριάζει σε αθλητές, που έχουν μία άλλη νοοτροπία.
Τι εννοείς «άλλη νοοτροπία»;
Μπορεί να ακούγεται κάπως. Πολλές φορές τα χρόνια, η διάρκεια, οι επιτυχίες και όλα αυτά τα πράγματα σε διαβρώνουν. Αν πριν από είκοσι χρόνια μου έλεγαν ότι «θα είσαι σε μία ομάδα που έχει πάρει το πρωτάθλημα Ευρώπης, θα είσαι βασικός και κάθε χρόνο θα παίρνεις τίτλους» θα τους απαντούσα, «δεν θέλω τίποτα. Νερό και ζάχαρη δώστε μου μόνο». Αν ξεφύγεις από αυτή τη λογική δεν εκτιμάς αυτό που έχεις.
Εσύ δεν έχεις ξεφύγει;
Σίγουρα έχω κάνει τα λάθη μου, αλλά σε όλη την πορεία αυτή νομίζω ότι έχω κρατήσει την εκτίμηση για την τύχη μου, να έχω ζήσει τέτοια πράγματα. Η Γλυφάδα μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο, να κάτσω τρία χρόνια σε εκπαίδευση με τον καλύτερο προπονητή του κόσμου. Ο Ολυμπιακός, ενώ προερχόμουν από αλλού, μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω το μεγαλείο της αυτής της ομάδας.
Αυτό πώς το κρατάει ένας αθλητής; Η συνήθεια μπορεί να γίνει εχθρός.
Πάντα ένιωθα τυχερός, ακόμα νιώθω τυχερός. Οι αθλητές χανόμαστε στον υπερεγωισμό μας, στην ταχύτητα που τρέχει η καριέρα μας. Ακόμα και τώρα νιώθω πολύ ευλογημένος, αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο στον Ολυμπιακό. Ακόμα και πέρυσι με κάλεσε ο κύριος Αντριτς για να βοηθήσω την εθνική ομάδα να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν μου χρωστάει κανένας. Εγώ χρωστάω.
«ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ»
Ο πρώτος τίτλος του Νικόλα Δεληγιάννη σε ανδρικό επίπεδο ήρθε το 2002, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο στον Βόλο, τον πρώτο από τους 4 τίτλους του εκείνη τη χρονιά. Το Κύπελλο έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ίδιο, αλλά, όπως είπε, δεν έχει παρά ελάχιστη σημασία εφόσον ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Είναι το δέκατο Κύπελλο στην καριέρα σου αυτό που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στη Λαμία. Τι συμβολίζει για σένα;
Δεν συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο, απλώς είμαι πολύ χαρούμενος που κατέκτησα το συγκεκριμένο τρόπαιο. Μου θυμίζει την πρώτη στιγμή που πήραμε το Κύπελλο στον Βόλο- κανένας ποτέ δεν το παίρνει μόνος του, όλη η ομάδα το κατακτά- το είχα πάρει από τα χέρια του Μάκη Βολτυράκη και του Θέμη Χατζή. Είχα πάρει το κύπελλο και είχα αρχίσει να τρέχω στην κερκίδα, με τους πιο συνηθισμένους συμπαίκτες μου να περιμένουν από πίσω. Νιώθω ξανά τον ενθουσιασμό και αυτή τη στιγμή με κάνει να έχω μία αδυναμία στους νεότερους, όπως είναι ο Μάριος, ο Κυριακός, ο Μπλάι και ο Μουρίκης. Και να θέλω να πάρουν το κύπελλο και να το σηκώσουν.
Ο τελικός ήταν δύσκολος και ήταν κακής ποιότητας. Ο Ολυμπιακός έδειξε για μία φορά χαρακτήρα και ανέτρεψε το εις βάρος του σκόρ.
Ως ένα σημείο δείξαμε χαρακτήρα. Από τη στιγμή που είδα ότι δεν λειτουργεί ο φωτεινός πίνακας, πέρασε από το μυαλό μου το τι θα γινόταν αν πήγαινε στην τελευταία φάση του το παιχνίδι. Νομίζω ότι δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χωρίς πίνακα. Παρ’ ολίγον να επιβεβαιωθώ, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε. Η ομάδα είχε πολύ μεγάλη αγωνία να επιστρέψει στους τίτλους και να κάνει το νέο ξεκίνημα ή μη ξεκίνημα, όπως είπε ο Φουντούλης, να μυρίσουμε ξανά πώς είναι να κατακτάς τα τρόπαια. Η Βουλιαγμένη είναι μία ομάδα η οποία είναι καλή, δεν συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε ως ομάδα και σιγά σιγά εξοικειωνόμαστε. Δεν βρίσκεις πολλές ομάδες πια στο ευρωπαϊκό στερέωμα να αγωνίζονται με αυτόν τον τρόπο.
Εν πάση περιπτώσει, ο ανταγωνισμός βοηθάει. Πολύ περισσότερο χρειάζεται αυτόν τον αντίπαλο ο Ολυμπιακός, παρά έναν Πανιώνιο του παρελθόντος.
Βοηθάει, σίγουρα βοηθάει να είναι μία δυνατή ομάδα απέναντί μας, να υπάρχει ανταγωνισμός. Πρέπει να σκεφτούμε πράγματα πιο πέρα από τη μύτη μας, κάποιος πρέπει να σταματήσει το «όταν κερδίζω όλα καλά, όταν χάνω φταίει η διαιτησία». Ακόμα και στα παλιά παιχνίδια με τον Εθνικό, οι άνθρωποι παραδεχόντουσαν την ανωτερότητά μας. Μπορεί να γκρίνιαζαν, αλλά καταλάβαιναν ότι όταν οι ποινές είναι 17-3 και νικάει ο Ολυμπιακός, κάτι άλλο συμβαίνει.
Τι κίνδυνος υπάρχει για να θεωρήσουν τα νέα παιδιά ότι η σεζόν έχει τελειώσει με την κατάκτηση του Κυπέλλου;
Κανένας κίνδυνος. Είμαστε εμείς εδώ, όλα τα παιδιά καταλαβαίνουν τη σημασία των παιχνιδιών που έρχονται. Η ομάδα αυτή δεν είναι φτιαγμένη για να παίρνει ένα Κύπελλο και να πανηγυρίζει, είχα πει πριν από πολλά χρόνια ότι στον Ολυμπιακό μου έμαθαν πως αν δεν πάρεις το πρωτάθλημα το Κύπελλο λέγεται Κυπελλάκι. Θα το παλέψουμε, έχουμε μπροστά μας δύο πολύ σημαντικά παιχνίδια.
Στην Κάλυμνο, παρά την παράκληση του Σχίζα, δεν ήθελες να σηκώσεις μαζί του το Κύπελλο και φώναξες όλη την ομάδα. Το Σάββατο δεν έγινε αυτό. Τι άλλαξε από τότε;
Δεν άλλαξε κάτι. Με σπρώξανε όλοι να πάω, κυριολεκτικά. Ούτως ή άλλως δεν θέλω να συζητήσω το τότε και το τώρα.
Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Το μέλλον για μένα είναι μία εβδομάδα, λιγότερο από μία εβδομάδα, έχουμε δύο παιχνίδια που πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουμε. Αυτό είναι το μέλλον για μένα.
Στο Βόλγκογκραντ τι έγινε;
Η ευρωπαϊκή φιλοσοφία του Ολυμπιακού άλλαξε όταν ήρθε ο Βαγγέλης Πάτερος, που αντιμετωπίζαμε τα ματς του Champions League σαν να ήταν παιχνίδια καυτά του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός πρέπει ξανά και με τους προπονητές που διαθέτει έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ, να μπορέσουμε να συζητήσουμε για τη διάκριση στην Ευρώπη. Πρέπει να ξαναποκτήσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του. Να πάμε να παίξουμε σε αυτά τα ματς γιατί είμαστε Ολυμπιακός, να πάμε να ετοιμάσουμε την ομάδα για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και μόνο για αυτά.
Το σβήσιμο του ηλεκτρονικού πίνακα είναι μία μικρογραφία του ελληνικού πόλο στην Ελλάδα;
Ναι. Νομίζω ότι δεν μου αρέσει πολύ να κατηγορώ συγκεκριμένους ανθρώπους και να αφορίζω τον κόσμο, αλλά σίγουρα η ομοσπονδία να έπρεπε να έχει κάτι εφεδρικό. Θυμάμαι και παλιότερες εποχές, τελικούς που γίνονταν στο ΟΑΚΑ και στο Ζάππειο και πάντα υπήρχε ηλεκτρονικός πίνακας. Η κρίση είναι το άλλοθι. Πρέπει να ξεκινήσουμε να ζούμε με την κρίση να κάνουμε αυτό που μπορούμε, περιμένω από έναν παίκτη να παίζει για 7 να παίζει για τόσο. Νομίζω ότι και η εικόνα του συγκεκριμένου πρωταθλήματος θα πρέπει να μας προβληματίσει και να μας βάλει στο σκεπτικό του τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν φταίει η κρίση που το πρωτάθλημά μας είναι έτσι. Από τον υπουργό, που είχε υποσχεθεί σε εμάς μετά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς ότι θα διατηρήσει τα κολυμβητήρια ανοικτά, μέχρι όλους εμάς, πρέπει να προσπαθήσουμε για να κάνουμε αυτό που μπορούμε. Οι ομάδες που πρέπει να κατέβουν στο πρωτάθλημα χρειάζεται να είναι αξιοπρεπείς, με τα μαγιό τους, με τις προπονήσεις τους, με τις μπάλες τους. Να υπάρχει μουσική στα κολυμβητήρια, όπως συνέβαινε στα κολυμβητήρια στην Ιταλία πριν από 25 χρόνια, που ήταν σωστά ντυμένες ομάδες, που υπήρχαν διαφημιστικές ταμπέλες. Ο προπονητής δεν μπορεί να φοράει το μπλουζάκι που του σιδέρωσε η γυναίκα του σπίτι και δεν μπορεί ο ένας διαιτητής να φοράει μπουφάν και ο άλλος αμάνικό. Αυτά είναι δειγμάτα προχειρότητας. Καταλαβαίνω ότι με την οικονομική κρίση είναι κρύα τα νερά, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχουν σε μία ομάδα 15 μπουρνούζια, γιατί δεν υπάρχει μουσική στα διαλείμματα. Είναι θέματα που δεν χρειάζονται χρήματα για να λυθούν.
olympiacos-blog
ΔΕΝ άνοιξαν σαμπάνιες στη Λαμία για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας από τον Ολυμπιακό. Αν άνοιγαν, οι παίκτες της ομάδας δεν θα έπιναν μέσα από αυτές. Επίκεινται οι τουλάχιστον δύο τελικοί του πρωταθλήματος με τον ΝΟ Βουλιαγμένης, που είναι και η ευκαιρία των «ερυθρόλευκων» να ολοκληρώσουν το νταμπλ, το 12ο στην ιστορία της ομάδας. Ο Νικόλας Δεληγάννης έχει ήδη συμμετοχή σε 8 από τα συνολικά 11 ισχύοντα. Και την εμπειρία για να γνωρίζει ότι η κατάκτηση αυτού του τροπαίου χάνει τη μισή αξία της, αν δεν συνοδευτεί από το πρωτάθλημα.
Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού κατέκτησε το έκτο βραβείο του καλύτερου τερματοφύλακα στον τελικό του Κυπέλλου. Αλλά, προφανώς, δεν δίνει μεγάλη σημασία σε αυτό. Οι τίτλοι είναι που τον ενδιαφέρουν, όχι απλώς ως σημάδια για την υστεροφημία του- σαν ένας Σκρουτζ που μετράει τα νομίσματά του- αλλά ως μία φυσιολογική επέκταση της ομάδας που παίζει.
Αυτή η χρονιά, σε ό,τι αφορά τις κατακτήσεις των τίτλων των τμημάτων του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, μοιάζει ταιριαστή με την προσπάθεια του Ερασιτέχνη. Για την ομάδα πόλο Ανδρών η επιστροφή στους τίτλους μετά από 23 μήνες τι συμβολίζει;
Νομίζω ότι είναι μία συνέχεια, αλλά είναι και μία καινούργια αρχή, όπως είπε ο Φουντούλης πολύ σωστά. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν φύγει τουλάχιστον δέκα παίκτες από την ομάδα. Εγώ νομίζω ότι είναι μία νέα αρχή, αλλά υπάρχουν πέντε παίκτες που έχουν μία δεκαετία μέσα στην ομάδα και αυτό είναι αρκετά σπάνιο να συμβαίνει. Ο Ντόσκας, ο Δελακάς, ο Σχίζας, ο Φλώρος και εγώ φοράμε εδώ και πολλά χρόνια το σκουφάκι του Ολυμπιακού.
Αυτό τι δείχνει για τη δυναμική του συλλόγου και του τμήματος συγκεκριμένα;
Ο Ολυμπιακός τουλάχιστον, όπως τον ξέρουμε από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, από τότε που πήγαν ο Βενετόπουλος, ο Βλάχος, ο Λούδης και ο Χατζής στην ομάδα, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές της δεκαετίας του 90, με αφετηρία το 1992, που κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα, συνεχίζει και βαδίζει στο ίδιο μοντέλο. Να κρατάει, δηλαδή, τον κορμό του και να κάνει προσθήκες, μέχρι να γίνει κορμός. Τα τελευταία πέντε έξι χρόνια λειτουργούν οι ακαδημίες του και νομίζω ότι θα συνεχίσουν να βγαίνουν παιδιά και από εκεί μέσα.
Ο Γιάννης Δαλέζιος τόνισε ότι την επόμενη χρονιά θα δοθεί ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο χτίσιμο των ακαδημιών.
Πρέπει να λειτουργεί το σύστημα αυτό. Νομίζω ότι ήδη λειτουργεί στο πόλο και λειτουργεί στα καλύτερα χέρια που θα μπορούσε να λειτουργεί. Υπάρχουν προβλήματα αντικειμενικά, που είναι θεμελιώδη, όπως είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τη δική του πισίνα. Το να βγουν παιδιά από την ακαδημία δεν θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός, θα πρέπει να λειτουργήσει όταν πια η μηχανή παραγωγής θα μπορεί να βγάζει κομμάτια. Πρέπει να γίνει όταν υπάρξει η βεβαίωση ότι θα μπορεί να παίρνει αίμα από μέσα της. Επειδή γνωρίζουμε πώς λειτουργεί το σύστημα, καλό είναι να το πάει ο Ολυμπιακός έτσι. Να βάλει τα παιδιά μέσα στην ομάδα, αλλά αυτή η ομάδα να μπορεί να είναι πρωταγωνίστρια, να είναι πρωταθλήτρια, να καλλιεργεί το DNA της, που είναι ο πρωταθλητισμός, αλλιώς κινδυνεύει να πάθει ό,τι έπαθαν κάποιες ομάδες στο παρελθόν.
Η ομάδα πέρασε μία δύσκολη τριετία στο οικονομικό κομμάτι, παρ’ όλα αυτά κράτησε τον κόρμο της. Αυτό πώς έγινε, τι δηλώνει για τη δυναμική της;
Να σου πω την αλήθεια, έχουν γίνει πολλά σε αυτά τα 2,5 χρόνια. Δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς τι δυναμική διαθέτει. Η ομάδα αυτή καθαυτή δεν διαθέτει κάτι καινούργιο σε αυτή τη χρονική συγκυρία, το διαθέτει στο γονίδιό της. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή κάτι δεν μας ταιριάζει το αφορίζουμε. Μπορεί να μην ταιριάζει σε αθλητές, που έχουν μία άλλη νοοτροπία.
Τι εννοείς «άλλη νοοτροπία»;
Μπορεί να ακούγεται κάπως. Πολλές φορές τα χρόνια, η διάρκεια, οι επιτυχίες και όλα αυτά τα πράγματα σε διαβρώνουν. Αν πριν από είκοσι χρόνια μου έλεγαν ότι «θα είσαι σε μία ομάδα που έχει πάρει το πρωτάθλημα Ευρώπης, θα είσαι βασικός και κάθε χρόνο θα παίρνεις τίτλους» θα τους απαντούσα, «δεν θέλω τίποτα. Νερό και ζάχαρη δώστε μου μόνο». Αν ξεφύγεις από αυτή τη λογική δεν εκτιμάς αυτό που έχεις.
Εσύ δεν έχεις ξεφύγει;
Σίγουρα έχω κάνει τα λάθη μου, αλλά σε όλη την πορεία αυτή νομίζω ότι έχω κρατήσει την εκτίμηση για την τύχη μου, να έχω ζήσει τέτοια πράγματα. Η Γλυφάδα μου έδωσε το μεγαλύτερο δώρο, να κάτσω τρία χρόνια σε εκπαίδευση με τον καλύτερο προπονητή του κόσμου. Ο Ολυμπιακός, ενώ προερχόμουν από αλλού, μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω το μεγαλείο της αυτής της ομάδας.
Αυτό πώς το κρατάει ένας αθλητής; Η συνήθεια μπορεί να γίνει εχθρός.
Πάντα ένιωθα τυχερός, ακόμα νιώθω τυχερός. Οι αθλητές χανόμαστε στον υπερεγωισμό μας, στην ταχύτητα που τρέχει η καριέρα μας. Ακόμα και τώρα νιώθω πολύ ευλογημένος, αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο στον Ολυμπιακό. Ακόμα και πέρυσι με κάλεσε ο κύριος Αντριτς για να βοηθήσω την εθνική ομάδα να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν μου χρωστάει κανένας. Εγώ χρωστάω.
«ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ»
Ο πρώτος τίτλος του Νικόλα Δεληγιάννη σε ανδρικό επίπεδο ήρθε το 2002, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το Κύπελλο στον Βόλο, τον πρώτο από τους 4 τίτλους του εκείνη τη χρονιά. Το Κύπελλο έχει ιδιαίτερη σημασία για τον ίδιο, αλλά, όπως είπε, δεν έχει παρά ελάχιστη σημασία εφόσον ο Ολυμπιακός δεν καταφέρει να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Είναι το δέκατο Κύπελλο στην καριέρα σου αυτό που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στη Λαμία. Τι συμβολίζει για σένα;
Δεν συμβολίζει κάτι ιδιαίτερο, απλώς είμαι πολύ χαρούμενος που κατέκτησα το συγκεκριμένο τρόπαιο. Μου θυμίζει την πρώτη στιγμή που πήραμε το Κύπελλο στον Βόλο- κανένας ποτέ δεν το παίρνει μόνος του, όλη η ομάδα το κατακτά- το είχα πάρει από τα χέρια του Μάκη Βολτυράκη και του Θέμη Χατζή. Είχα πάρει το κύπελλο και είχα αρχίσει να τρέχω στην κερκίδα, με τους πιο συνηθισμένους συμπαίκτες μου να περιμένουν από πίσω. Νιώθω ξανά τον ενθουσιασμό και αυτή τη στιγμή με κάνει να έχω μία αδυναμία στους νεότερους, όπως είναι ο Μάριος, ο Κυριακός, ο Μπλάι και ο Μουρίκης. Και να θέλω να πάρουν το κύπελλο και να το σηκώσουν.
Ο τελικός ήταν δύσκολος και ήταν κακής ποιότητας. Ο Ολυμπιακός έδειξε για μία φορά χαρακτήρα και ανέτρεψε το εις βάρος του σκόρ.
Ως ένα σημείο δείξαμε χαρακτήρα. Από τη στιγμή που είδα ότι δεν λειτουργεί ο φωτεινός πίνακας, πέρασε από το μυαλό μου το τι θα γινόταν αν πήγαινε στην τελευταία φάση του το παιχνίδι. Νομίζω ότι δεν θα έπρεπε να ξεκινήσουμε χωρίς πίνακα. Παρ’ ολίγον να επιβεβαιωθώ, αλλά τελικά δεν χρειάστηκε. Η ομάδα είχε πολύ μεγάλη αγωνία να επιστρέψει στους τίτλους και να κάνει το νέο ξεκίνημα ή μη ξεκίνημα, όπως είπε ο Φουντούλης, να μυρίσουμε ξανά πώς είναι να κατακτάς τα τρόπαια. Η Βουλιαγμένη είναι μία ομάδα η οποία είναι καλή, δεν συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε ως ομάδα και σιγά σιγά εξοικειωνόμαστε. Δεν βρίσκεις πολλές ομάδες πια στο ευρωπαϊκό στερέωμα να αγωνίζονται με αυτόν τον τρόπο.
Εν πάση περιπτώσει, ο ανταγωνισμός βοηθάει. Πολύ περισσότερο χρειάζεται αυτόν τον αντίπαλο ο Ολυμπιακός, παρά έναν Πανιώνιο του παρελθόντος.
Βοηθάει, σίγουρα βοηθάει να είναι μία δυνατή ομάδα απέναντί μας, να υπάρχει ανταγωνισμός. Πρέπει να σκεφτούμε πράγματα πιο πέρα από τη μύτη μας, κάποιος πρέπει να σταματήσει το «όταν κερδίζω όλα καλά, όταν χάνω φταίει η διαιτησία». Ακόμα και στα παλιά παιχνίδια με τον Εθνικό, οι άνθρωποι παραδεχόντουσαν την ανωτερότητά μας. Μπορεί να γκρίνιαζαν, αλλά καταλάβαιναν ότι όταν οι ποινές είναι 17-3 και νικάει ο Ολυμπιακός, κάτι άλλο συμβαίνει.
Τι κίνδυνος υπάρχει για να θεωρήσουν τα νέα παιδιά ότι η σεζόν έχει τελειώσει με την κατάκτηση του Κυπέλλου;
Κανένας κίνδυνος. Είμαστε εμείς εδώ, όλα τα παιδιά καταλαβαίνουν τη σημασία των παιχνιδιών που έρχονται. Η ομάδα αυτή δεν είναι φτιαγμένη για να παίρνει ένα Κύπελλο και να πανηγυρίζει, είχα πει πριν από πολλά χρόνια ότι στον Ολυμπιακό μου έμαθαν πως αν δεν πάρεις το πρωτάθλημα το Κύπελλο λέγεται Κυπελλάκι. Θα το παλέψουμε, έχουμε μπροστά μας δύο πολύ σημαντικά παιχνίδια.
Στην Κάλυμνο, παρά την παράκληση του Σχίζα, δεν ήθελες να σηκώσεις μαζί του το Κύπελλο και φώναξες όλη την ομάδα. Το Σάββατο δεν έγινε αυτό. Τι άλλαξε από τότε;
Δεν άλλαξε κάτι. Με σπρώξανε όλοι να πάω, κυριολεκτικά. Ούτως ή άλλως δεν θέλω να συζητήσω το τότε και το τώρα.
Τι σκέφτεσαι για το μέλλον;
Το μέλλον για μένα είναι μία εβδομάδα, λιγότερο από μία εβδομάδα, έχουμε δύο παιχνίδια που πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουμε. Αυτό είναι το μέλλον για μένα.
Στο Βόλγκογκραντ τι έγινε;
Η ευρωπαϊκή φιλοσοφία του Ολυμπιακού άλλαξε όταν ήρθε ο Βαγγέλης Πάτερος, που αντιμετωπίζαμε τα ματς του Champions League σαν να ήταν παιχνίδια καυτά του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός πρέπει ξανά και με τους προπονητές που διαθέτει έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει ευρωπαϊκό προφίλ, να μπορέσουμε να συζητήσουμε για τη διάκριση στην Ευρώπη. Πρέπει να ξαναποκτήσει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του. Να πάμε να παίξουμε σε αυτά τα ματς γιατί είμαστε Ολυμπιακός, να πάμε να ετοιμάσουμε την ομάδα για τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και μόνο για αυτά.
Το σβήσιμο του ηλεκτρονικού πίνακα είναι μία μικρογραφία του ελληνικού πόλο στην Ελλάδα;
Ναι. Νομίζω ότι δεν μου αρέσει πολύ να κατηγορώ συγκεκριμένους ανθρώπους και να αφορίζω τον κόσμο, αλλά σίγουρα η ομοσπονδία να έπρεπε να έχει κάτι εφεδρικό. Θυμάμαι και παλιότερες εποχές, τελικούς που γίνονταν στο ΟΑΚΑ και στο Ζάππειο και πάντα υπήρχε ηλεκτρονικός πίνακας. Η κρίση είναι το άλλοθι. Πρέπει να ξεκινήσουμε να ζούμε με την κρίση να κάνουμε αυτό που μπορούμε, περιμένω από έναν παίκτη να παίζει για 7 να παίζει για τόσο. Νομίζω ότι και η εικόνα του συγκεκριμένου πρωταθλήματος θα πρέπει να μας προβληματίσει και να μας βάλει στο σκεπτικό του τι μπορούμε να κάνουμε. Δεν φταίει η κρίση που το πρωτάθλημά μας είναι έτσι. Από τον υπουργό, που είχε υποσχεθεί σε εμάς μετά την πρόκριση στους Ολυμπιακούς ότι θα διατηρήσει τα κολυμβητήρια ανοικτά, μέχρι όλους εμάς, πρέπει να προσπαθήσουμε για να κάνουμε αυτό που μπορούμε. Οι ομάδες που πρέπει να κατέβουν στο πρωτάθλημα χρειάζεται να είναι αξιοπρεπείς, με τα μαγιό τους, με τις προπονήσεις τους, με τις μπάλες τους. Να υπάρχει μουσική στα κολυμβητήρια, όπως συνέβαινε στα κολυμβητήρια στην Ιταλία πριν από 25 χρόνια, που ήταν σωστά ντυμένες ομάδες, που υπήρχαν διαφημιστικές ταμπέλες. Ο προπονητής δεν μπορεί να φοράει το μπλουζάκι που του σιδέρωσε η γυναίκα του σπίτι και δεν μπορεί ο ένας διαιτητής να φοράει μπουφάν και ο άλλος αμάνικό. Αυτά είναι δειγμάτα προχειρότητας. Καταλαβαίνω ότι με την οικονομική κρίση είναι κρύα τα νερά, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν υπάρχουν σε μία ομάδα 15 μπουρνούζια, γιατί δεν υπάρχει μουσική στα διαλείμματα. Είναι θέματα που δεν χρειάζονται χρήματα για να λυθούν.
olympiacos-blog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
