ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η μοίρα της ολότητας και δική μας μοίρα!

του Στέλιου Συρμόγλου

Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παγιδεύεται στα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, προσδένοντας τις ελπίδες της στην παραμυθία που καλλιεργούν για λόγους τακτικής τα κόμματα. Ετσι, προχθές στη ΔΕΘ, στην ύστατη πρόσπάθειά του... ο πρωθυπουργός να αποπροσανατολίσει τους πολίτες, “ξευγάρωσε” το λαικισμό με την υπερβολή και το αχαλίνωτο ψέμα. Ολα για τη “μαγεία” της εντύπωσης. Ο σφαγιασμός της αλήθειας στο βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων Η μάζα των ψηφοφόρων για τους περισσότερους πολιτικούς, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, είναι μια φθηνή αγορασμένη πόρνη, απέναντι στην οποία οι ίδιοι συμπεριφέρονται εξουσιαστικά και επιδεικνύουν όλες τις πολιτικές τους διαστροφές. Και καλούνται οι δυσπραγούντες πολίτες να “τρυγήσουν” από τις πρωθυπουργικές και υπουργικές δηλώσεις, πόθους, ευχολόγια , ελπίδες και…ξόρκια. Ετσι, για τα νέα της…μπουκιάς!

Και δεν είναι μόνο οι ψευδείς και ανερμάτιστες δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ. Ακόμα και τα εθνικά θέματα συχνά ρευστοποιούνται σε κομματικό τακτικισμό. Εθνική στρατηγική εξάλλου δεν υφίσταται. Και έχει εκλείψει η υπεύθυνη στάση, που σταθμίζει με συγκεκριμένο τρόπο τα υπέρ και τα κατά. Και που προσπαθεί να εντάξει το συμβιβασμό σε μια δυναμική, που μεγιστοποιεί τα θετικά και ελαχιστοποιεί τα αρνητικά.

Και βέβαια η όλη συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία πρός επίλυση των εθνικών θεμάτων, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής. Η δε ασκούμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση εξωτερική πολιτική, δεν έχει αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά και διπλωματικά μας ερείσματα και δεν εκμεταλλεύτηκε την επικαιρική σκοπιμότητα, για να ερεθίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες των ισχυρών, να ευαισθητοποιήσει τα κέντρα αποφάσεων και να επιβάλει την επεξεργασία ρεαλιστικών και βιώσιμων πολιτικών σχεδίων.

Και το σπουδαιότερο: Η σύνεση δεν ανυψώνεται στιν κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ευθύνης και ηθικής.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, κι άλλους πολλούς, αυτή η χρονική περίοδος του μεγάλου προβληματισμού, του ασφυκτικού οικονομικού αδιεξόδου και της γενικότερης κρίσης αξιών, της ιστορικής ευθύνης όλων των δυνάμεων του έθνους, οι Ελληνες φρόνιμοι και σκεπτόμενοι, άφρονες και έμφρονες, καιροσκοπούντες ή μετριόφρονες και υπερφίαλοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή: Πρέπει να είμαστε άγρυπνοι!

Ελληνες γρηγορείτε!.. Γιατί με τη διαφαινόμενη εξέλιξη στο Κυπριακό, το Σκοπιανό και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε συνδυασμό με τα κοιτάσματα ενέργειας και τα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και της οικονομικής ένδειας της χώρας με απόρροια την αδυναμία της να καθίσει ισότιμα στο τραπέζι των σκληρών διαπραγματεύσεων, βασικά λόγω της πολιτικής ανικανότητας, σφυρηλατείται μια προοπτική που θα μας φέρει…μαύρα γεράματα σε τούτο το μαυρότοπο!..

Και μη ξεχνάμε: Η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας. Και η διαπίστωση είναι πρόδηλη: Ο καθένας μας μολονότι κυμαίνεται ανάμεσα στις έννοιες της κοινής (κοινωνικής) και της ατομικής ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλείσει τη μία ή την άλλη.

Αν το κάνουμε, αν αποξενώσουμε την ατομική από την κοινωνική ευθύνη μας, αδιαφορώντας μάλιστα για όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο μας, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής στερεότητας και της επάρκειας, δεν θα αργήσουμε να “ανταμώσουμε” με το συναίσθημα της αστάθειας και να γίνουμε, αργά ή γρήγορα, μέρος του δράματος μιας κοινωνίας σε κρίση βαθιά και απόγνωση που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημικές…

Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, αναπόδραστη προβάλλει η ανάγκη να προσδιορίσουμε την πορεία μας. Να διαμορφώσουμε εκείνη την πολιτική, που μπορεί να “μεταφέρει” τις προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση. Να κάνουμε τη μεγάλη και κρίσιμη επιλογή: Ή θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα κατακάθια, που με τη δική μας απάθεια και ανοχή, ξεκόλλησαν από το βούρκο της βοθροειδούς περιοχής της πολιτικής ή θα προχωρήσουμε στην κάθαρση.

Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε τα “κατακάθια” του πολιτικού βούρκου να γίνονται τιμητές της αρετής και οι ύποπτες συνειδήσεις να δοκιμάζουν την αντοχή μας στη βρωμιά και στη δυσωδία που αναδίσει ο πολιτικός βούρκος;

Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωσμένα και σιδερόφρακτα από την ατομικότητά μας, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίζει από τη φωνή της απελπισίας. Και μπορεί αρχικά να την ακούμε ως υπόκωφο θόρυβο, απολαμβάνοντας ό,τι έχουμε εξασφαλίσει στη λογική “μια ζωή την έχουμε…”, αλλά δεν πρόκειται να αποφύγουμε στο τέλος το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο…

Γιατί το βύθισμα ειναι δεδομένο!
freepen.gr