2013-10-13 18:21:45
ΑΥΓΗ - Του Ανδρέα Πετρόπουλου
Αν η χώρα μας μετά από δύο Μνημόνια και αντίστοιχα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα σκληρής λιτότητας και ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αναδεικνύεται φυσιολογικά πρωταθλήτρια το 2012 στις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, αριθμώντας συνολικά 439 απεργίες κάθε μορφής, τα "απεργιακά κύματα" από τις πολιτικές "σοκ" που ξεκίνησαν από το 2008 σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο επεκτείνονται ραγδαία ακόμα και στις χώρες του θεωρούμενου "σκληρού" ευρωπαϊκού πυρήνα, όπως είναι η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία.
Οι διαπιστώσεις για το "απεργιακό φαινόμενο στην Ελλάδα" και την Ευρώπη αποτυπώνονται στην υπό έκδοση έρευνα των Δ. Κατσορίδα και Σ. Λαμπουσάκη για λογαριασμό του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ.
Συνοπτικά για την Ελλάδα η έρευνα αναφέρει ότι το 2012 έχουν καταγραφεί συνολικά τετρακόσιες τριάντα εννέα (439) απεργίες. Διακόσιες εξήντα οκτώ (268) απεργίες πραγματοποιήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα και εκατόν πέντε (105) απεργίες στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Στις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΚΟ) πραγματοποιήθηκαν 24 απεργίες.
Από το σύνολο των καταγεγραμμένων απεργιών οι διακόσιες σαράντα τέσσερις (244) έγιναν σε επιχειρησιακό επίπεδο, ενώ οι απεργίες ανά τομέα έφθασαν τις επτά (7).
Πραγματοποιήθηκαν, επίσης, εβδομήντα τέσσερις (74) απεργίες σε επίπεδο κλάδου, δύο κλαδικές τοπικού χαρακτήρα, σαράντα έξι (46) ομοιοεπαγγελματικές, και έξι (6) απεργίες τοπικού - περιφερειακού χαρακτήρα. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκαν ενενήντα επτά (97) στάσεις εργασίας, σαράντα (40) στάσεις εργασίας επαναλαμβανόμενες, εκατόν πενήντα έξι (156) εικοσιτετράωρες απεργίες, είκοσι εννέα (29) εικοσιτετράωρες επαναλαμβανόμενες και εξήντα οκτώ (68) σαρανταοκτάωρες απεργίες. Επιπρόσθετα, εντός του 2012, με βάση πάντα τα καταγεγραμμένα στοιχεία, πραγματοποιήθηκαν και δώδεκα (12) απεργίες διαρκείας.
Τρεις γενικές απεργίες, 22 επισχέσεις εργασίας και καταλήψεις Είναι αξιοσημείωτο ότι η απεργιακή δράση, πολλές φορές, εκδηλώθηκε και με τη μορφή καταλήψεων χώρων εργασίας, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Οι καταλήψεις που καταγράφηκαν συνολικά ανέρχονται σε είκοσι δύο (22). Επίσης, πραγματοποιήθηκαν είκοσι δύο (22) επισχέσεις εργασίας και τρεις (3) αποχές από την εργασιακή δραστηριότητα.
Τέλος, οι δύο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της οικονομίας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, προχώρησαν σε τρεις (3) 24ωρες γενικές πανελλαδικές-πανεργατικές απεργίες σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και δύο (2) σαρανταοκτάωρες, ενώ πραγματοποίησαν μια συγκέντρωση από κοινού στην πλατεία Συντάγματος σε ημέρα Κυριακή. Επιπλέον, η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε μία (1) 24ωρη απεργία. Επίσης, τρεις (3) στάσεις εργασίας προκηρύχτηκαν πανελλαδικά σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ταυτόχρονα, ενώ οι δύο τριτοβάθμιες οργανώσεις, προκήρυξαν, χωριστά η κάθε μία, πέντε (5) στάσεις εργασίας η ΑΔΕΔΥ και μία (1) στάση εργασίας η ΓΣΕΕ.
Ιστορική "ρεβάνς" για τα δικαιώματα
Εξηγώντας τον μεγάλο αριθμό των απεργιακών κινητοποιήσεων διαφόρων μορφών ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ Δ. Κατσορίδας σημειώνει ότι "στη χώρα μας έχουμε μια σφοδρή επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας και στα συνδικάτα. Έχουμε μια ιστορική "ρεβάνς" του κεφαλαίου, προκειμένου να ανατραπούν όλες οι μέχρι τώρα κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, την οποία χρησιμοποιούν ως το μέσον για την εφαρμογή παρόμοιων πολιτικών σε όλο το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.
Η επίθεση είναι καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη και ενέχει το στοιχείο του «σοκ», το οποίο αφενός γίνεται με την τακτική του αιφνιδιασμού, δηλαδή με το ταυτόχρονο άνοιγμα πολλών μετώπων σε εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, αφετέρου με μια ενορχηστρωμένη κατασυκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να αποτρέπεται, κάθε φορά, μια άμεση και μαζική ενεργοποίηση των μισθωτών ενάντια στα νέα μέτρα".
Τα "απεργιακά κύματα" του Νότου
Μετά από μια σαφή κάμψη των απεργιακών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη που κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, οι γενικές απεργίες στη Γηραιά Ήπειρο αυξάνουν την τελευταία δεκαετία και κυρίως μετά το 2007 και ειδικότερα στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, εξ αιτίας των μέτρων λιτότητας, αλλά και λόγω των μεταβολών στους όρους εργασιακής προστασίας και σε κατοχυρωμένους κανόνες λειτουργίας της αγοράς εργασίας.
Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία επηρεάζουν τα ποσοστά των απεργιών σε βαθμό που μπορούν να θεωρηθούν ως «απεργιακά κύματα». Σημαντικές επιχειρησιακές απεργίες λόγω των αναδιαρθρώσεων επιχειρήσεων όπως για παράδειγμα στην Ιταλία (2009) λόγω του κλεισίματος μονάδας της αυτοκινητοβιομηχανίας της Fiat ή η πολύμηνη απεργία των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία (2011) συμβάλλουν στην αύξηση του όγκου των απεργιών.
Οι απεργίες δεν περιορίζονται μόνο στον Νότο
Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά τη σχεδόν αμελητέα ύπαρξη απεργιών στην Εσθονία, η διαμαρτυρία του εργατικού συνδικάτου (Ιούνιος 2009) κατά του περιεχομένου και της εφαρμογής της νέας Πράξης Εργασιακών Συμβάσεων προκαλεί «απεργιακό κύμα». Παρομοίως, το «απεργιακό κύμα (2009) στην Ιρλανδία αποδίδεται στην 24ωρη πανεθνική απεργία των δημοσίων υπηρεσιών ενάντια στις μισθολογικές περικοπές. Στη Μεγάλη Βρετανία, τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα του δημόσιου τομέα συνδιοργανώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις κατά της προτεινόμενης συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 2011, με την τελευταία να αποτελεί τη μεγαλύτερη, σε όρους συμμετοχής, τα τελευταία 30 χρόνια. Την ίδια περίοδο η Κύπρος καταγράφει την πρώτη, μετά από 10 χρόνια, μαζική απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες ενάντια στο διετές μισθολογικό «πάγωμα» και τα μέτρα λιτότητας.
medispin
Αν η χώρα μας μετά από δύο Μνημόνια και αντίστοιχα Μεσοπρόθεσμα προγράμματα σκληρής λιτότητας και ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων αναδεικνύεται φυσιολογικά πρωταθλήτρια το 2012 στις απεργιακές κινητοποιήσεις σε όλη την Ευρώπη, αριθμώντας συνολικά 439 απεργίες κάθε μορφής, τα "απεργιακά κύματα" από τις πολιτικές "σοκ" που ξεκίνησαν από το 2008 σε όλο τον ευρωπαϊκό Νότο επεκτείνονται ραγδαία ακόμα και στις χώρες του θεωρούμενου "σκληρού" ευρωπαϊκού πυρήνα, όπως είναι η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία.
Οι διαπιστώσεις για το "απεργιακό φαινόμενο στην Ελλάδα" και την Ευρώπη αποτυπώνονται στην υπό έκδοση έρευνα των Δ. Κατσορίδα και Σ. Λαμπουσάκη για λογαριασμό του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ.
Συνοπτικά για την Ελλάδα η έρευνα αναφέρει ότι το 2012 έχουν καταγραφεί συνολικά τετρακόσιες τριάντα εννέα (439) απεργίες. Διακόσιες εξήντα οκτώ (268) απεργίες πραγματοποιήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα και εκατόν πέντε (105) απεργίες στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Στις Δημόσιες Επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας (ΔΕΚΟ) πραγματοποιήθηκαν 24 απεργίες.
Από το σύνολο των καταγεγραμμένων απεργιών οι διακόσιες σαράντα τέσσερις (244) έγιναν σε επιχειρησιακό επίπεδο, ενώ οι απεργίες ανά τομέα έφθασαν τις επτά (7).
Πραγματοποιήθηκαν, επίσης, εβδομήντα τέσσερις (74) απεργίες σε επίπεδο κλάδου, δύο κλαδικές τοπικού χαρακτήρα, σαράντα έξι (46) ομοιοεπαγγελματικές, και έξι (6) απεργίες τοπικού - περιφερειακού χαρακτήρα. Επιπλέον, πραγματοποιήθηκαν ενενήντα επτά (97) στάσεις εργασίας, σαράντα (40) στάσεις εργασίας επαναλαμβανόμενες, εκατόν πενήντα έξι (156) εικοσιτετράωρες απεργίες, είκοσι εννέα (29) εικοσιτετράωρες επαναλαμβανόμενες και εξήντα οκτώ (68) σαρανταοκτάωρες απεργίες. Επιπρόσθετα, εντός του 2012, με βάση πάντα τα καταγεγραμμένα στοιχεία, πραγματοποιήθηκαν και δώδεκα (12) απεργίες διαρκείας.
Τρεις γενικές απεργίες, 22 επισχέσεις εργασίας και καταλήψεις Είναι αξιοσημείωτο ότι η απεργιακή δράση, πολλές φορές, εκδηλώθηκε και με τη μορφή καταλήψεων χώρων εργασίας, στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα της οικονομίας. Οι καταλήψεις που καταγράφηκαν συνολικά ανέρχονται σε είκοσι δύο (22). Επίσης, πραγματοποιήθηκαν είκοσι δύο (22) επισχέσεις εργασίας και τρεις (3) αποχές από την εργασιακή δραστηριότητα.
Τέλος, οι δύο τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα της οικονομίας, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, προχώρησαν σε τρεις (3) 24ωρες γενικές πανελλαδικές-πανεργατικές απεργίες σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και δύο (2) σαρανταοκτάωρες, ενώ πραγματοποίησαν μια συγκέντρωση από κοινού στην πλατεία Συντάγματος σε ημέρα Κυριακή. Επιπλέον, η ΑΔΕΔΥ προκήρυξε μία (1) 24ωρη απεργία. Επίσης, τρεις (3) στάσεις εργασίας προκηρύχτηκαν πανελλαδικά σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ταυτόχρονα, ενώ οι δύο τριτοβάθμιες οργανώσεις, προκήρυξαν, χωριστά η κάθε μία, πέντε (5) στάσεις εργασίας η ΑΔΕΔΥ και μία (1) στάση εργασίας η ΓΣΕΕ.
Ιστορική "ρεβάνς" για τα δικαιώματα
Εξηγώντας τον μεγάλο αριθμό των απεργιακών κινητοποιήσεων διαφόρων μορφών ο επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ Δ. Κατσορίδας σημειώνει ότι "στη χώρα μας έχουμε μια σφοδρή επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας και στα συνδικάτα. Έχουμε μια ιστορική "ρεβάνς" του κεφαλαίου, προκειμένου να ανατραπούν όλες οι μέχρι τώρα κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην Ελλάδα, την οποία χρησιμοποιούν ως το μέσον για την εφαρμογή παρόμοιων πολιτικών σε όλο το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.
Η επίθεση είναι καλά οργανωμένη και σχεδιασμένη και ενέχει το στοιχείο του «σοκ», το οποίο αφενός γίνεται με την τακτική του αιφνιδιασμού, δηλαδή με το ταυτόχρονο άνοιγμα πολλών μετώπων σε εργασιακό και κοινωνικό επίπεδο, αφετέρου με μια ενορχηστρωμένη κατασυκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ώστε να αποτρέπεται, κάθε φορά, μια άμεση και μαζική ενεργοποίηση των μισθωτών ενάντια στα νέα μέτρα".
Τα "απεργιακά κύματα" του Νότου
Μετά από μια σαφή κάμψη των απεργιακών κινητοποιήσεων στην Ευρώπη που κράτησε μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2000, οι γενικές απεργίες στη Γηραιά Ήπειρο αυξάνουν την τελευταία δεκαετία και κυρίως μετά το 2007 και ειδικότερα στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, εξ αιτίας των μέτρων λιτότητας, αλλά και λόγω των μεταβολών στους όρους εργασιακής προστασίας και σε κατοχυρωμένους κανόνες λειτουργίας της αγοράς εργασίας.
Οι μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Πορτογαλία επηρεάζουν τα ποσοστά των απεργιών σε βαθμό που μπορούν να θεωρηθούν ως «απεργιακά κύματα». Σημαντικές επιχειρησιακές απεργίες λόγω των αναδιαρθρώσεων επιχειρήσεων όπως για παράδειγμα στην Ιταλία (2009) λόγω του κλεισίματος μονάδας της αυτοκινητοβιομηχανίας της Fiat ή η πολύμηνη απεργία των εργαζομένων στην Ελληνική Χαλυβουργία (2011) συμβάλλουν στην αύξηση του όγκου των απεργιών.
Οι απεργίες δεν περιορίζονται μόνο στον Νότο
Είναι αξιοσημείωτο ότι, παρά τη σχεδόν αμελητέα ύπαρξη απεργιών στην Εσθονία, η διαμαρτυρία του εργατικού συνδικάτου (Ιούνιος 2009) κατά του περιεχομένου και της εφαρμογής της νέας Πράξης Εργασιακών Συμβάσεων προκαλεί «απεργιακό κύμα». Παρομοίως, το «απεργιακό κύμα (2009) στην Ιρλανδία αποδίδεται στην 24ωρη πανεθνική απεργία των δημοσίων υπηρεσιών ενάντια στις μισθολογικές περικοπές. Στη Μεγάλη Βρετανία, τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα του δημόσιου τομέα συνδιοργανώνουν απεργιακές κινητοποιήσεις κατά της προτεινόμενης συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, τον Ιούνιο και τον Νοέμβριο του 2011, με την τελευταία να αποτελεί τη μεγαλύτερη, σε όρους συμμετοχής, τα τελευταία 30 χρόνια. Την ίδια περίοδο η Κύπρος καταγράφει την πρώτη, μετά από 10 χρόνια, μαζική απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες ενάντια στο διετές μισθολογικό «πάγωμα» και τα μέτρα λιτότητας.
medispin
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συνταγή της ημέρας: Mακαρόν βανίλιας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Συντάξεις 2025: Ετήσιο όφελος από 138 ευρώ έως 765 ευρώ [πίνακες με τα ποσά]](https://images.newsnowgreece.com/145/1450830/syntaxeis-2025-etisio-ofelos-apo-138-evro-eos-765-evro-pinakes-me-ta-posa-1-124x78.jpg)
![Δάκρυα ελληνικά» για τον Παύλο Μελά… [video]](https://images.newsnowgreece.com/52/526276/dakrya-ellinika-gia-ton-pavlo-mela-video-1-124x78.jpg)
