2013-11-07 00:19:25
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΡΔΑΒΑΝΗ* - ΕΝΕΤ
Στις επόμενες λίγες γραμμές θα επιχειρήσω μια ενδεικτική περιήγηση ως σημερινός λειτουργός του Συστήματος Δημόσιας Υγείας, χρήστης αύριο των υπηρεσιών του· με τη λιγότερη δυνατή μεροληψία που συνεπάγεται η διπλή ιδιότητα.
Το τοπίο: αμέτρητες στρεβλώσεις, τεχνάσματα υπερκέρασης αμέτρητα.
Ολα τα Ταμεία ή σχεδόν -οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα- επιτέλους ενοποιήθηκαν! Το περιμέναμε αυτό, είναι αλήθεια, αλλά το ΕΟΠΥΥιον παρανάλωμα; Είναι όμως όλα σκάρτα καμωμένα; Σαφώς όχι! Ομως τα περάσματα είναι παγιδευμένα· τα στενά της διαχρονικής στον τόπο ετούτο προχειρότητας και τσαπατσουλιάς.
Επιτέλους, η συνταγογράφηση μηχανοργανώθηκε· προηγούμενος υπουργός επαιρόταν ότι μόνο στο πρώτο έτος εφαρμογής εξοικονομήθηκαν κάπου δύο δισ. ευρώ (!...) μετά το «καλαμπούρι» (;) περί της ενοχλητικής μακροζωίας των Ελλήνων. Μάλιστα. Εν μέρει, αφαιρώντας στα μουλωχτά από τη λίστα δεκάδες ευρείας χρήσης αναντικατάστατα φτηνά σκευάσματα, που ο καταναλωτής θα αγοράσει αναγκαστικά από την τσέπη του. Ερώτηση χωρίς προσδοκία ειλικρινούς απάντησης: Ποιος ο κεντρικός στόχος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης; Βελτίωση της παρεχόμενης φροντίδας μέσω του ελέγχου της ιατρικής και λοιπής διαφθοράς, ή απλώς περιστολή δαπανών;
Ο τραγέλαφος της «γενοσημολογίας». Εκβιάζοντας την αγοράγενοσήμων με πολλούς τρόπους -και συκοφαντώντας έτσι την ποιότητά τους. Πόσοι από τους εξαπολύοντες εγκυκλίους, αποφάσεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου έχουν φανταστεί τι ακροβατικά πραγματοποιεί καθημερινά ο επαγγελματίας Υγείας στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα για να διεκπεραιώσει το «κατέβασμα του χειμάρρου της πράξης»; Βέβαια το ερώτημα είναι ρητορικό: κανένας από αυτούς δεν ασχολείται, γιατί απλώς «δεν τον αφορά»!
Τα νοσοκομεία: υποστελέχωση και γήρανση του προσωπικού, προοδευτικά επιδεινούμενες. Αν δεν υπήρχαν οι ειδικευόμενοι... Το «μπάλωμα» των επικουρικών: τι ιατρική από γιατρούς που αγωνιούν για το αύριο; Ελλείψεις ή αστοχίες υλικών -οι περίφημοι μειοδοτικοί. Ηταν καλύτερα πριν; Οχι. Ομως γίνεται ολοένα χειρότερο. Απουσία επαρκούς διοικητικής υποστήριξης. Υπήρχε ανέκαθεν κακή κατανομή προσωπικού. Λύνεται με εξάλειψη του προσωπικού; Δεν υπερασπίζομαι το ψωμί των ανθρώπων που μένουν στο δρόμο· αυτά είναι αρμοδιότητα του συνδικαλισμού και τέτοιες ικανότητες δεν έχω. Στέκομαι στην απόγνωση όσων μένουν «μέσα» να διεκπεραιώσουν το εγχείρημα Δημόσια Υγεία. Και οι -αναγκαίες- συγχωνεύσεις νοσοκομείων και μονάδων υγείας: ποιο το αποτέλεσμα, όταν βασικό κριτήριο είναι η περιστολή δαπανών;
Πάντα αντιπαθούσα τους αριθμούς, μα ετούτοι εδώ δαγκώνουν, όπως τα μπουλντόγκ, το αύριο, όχι το μεθαύριο: εκατομμύρια ανασφάλιστοι επέρχονται· ποια ξεσκισμένη ομπρέλα θα τους σκεπάσει στην καταιγίδα τής όποιας σοβαρής αρρώστιας; Οι διακόσιες τόσες χιλιάδες κουπόνια εξωνοσοκομειακής περίθαλψης ή τα κοινωνικά ιατρεία; Χρόνια νοσήματα, τελικά στάδια, κατ' οίκον νοσηλεία. Αμέτρητες αφηγήσεις ηχηρής απουσίας της πολιτείας -όχι μόνο για τους ανασφάλιστους, όχι μόνο στην παρούσα συγκυρία· ο εθελοντισμός και τα -αποσυρόμενα- ευρωπαϊκά προγράμματα αρκούν;
Στρεβλώσεις λοιπόν· αμέτρητες. Ομως οι στρεβλώσεις να γίνουν πρόσχημα κατεδάφισης; Προχωρώ· ποια εξυγίανση εκπληρώνεται με οικονομικοκεντρικά κριτήρια; Ως πού μπορεί να φτάσει την Υγεία ο θανάσιμος εναγκαλισμός της με το βόα σφιγκτήρα της επιδίωξης κερδοφορίας; Τη δόξα του χρεοκοπημένου βρετανικού NHS, του NICE ή του αμερικανικού μοντέλου -μιας χώρας που αγκομαχά να αποκτήσει Δημόσια Υγεία... Αυτά ζηλέψαμε και αντιγράφουμε; Ξανά το θεμελιώδες σφάλμα της μεταφοράς μοντέλων σε ριζικά διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά περιβάλλοντα; Ο homo necans (ο άνθρωπος που θανατώνει), διαχρονικά παρών· ανθρωποθυσίες. Ποιος θυσιάζει ποιον και γιατί; Η απάντηση ίσως από την αναζήτηση του ωφελουμένου από την αποσάθρωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Cui bono? (ποίου το όφελος;) διερωτάται διαχρονικά ο Κικέρων. Μήπως όσοι οφείλουν να πληρώσουν φάρμακα, εγχειρήσεις, συντάξεις κ.λπ., προεισπραγμένα ως ασφάλιστρα; Οσοι υποδεχθούν στην «ιδιοτελώς φιλόξενη» αγκαλιά τους τούς απασφαλιζόμενους του δημόσιου τομέα; Τι μπορεί να νιώσει από βαριά, χρόνια αρρώστια ένας που περνάει ένα συνάχι κάθε αρχή χειμώνα; Οσα μπορεί να καταλάβει από χρηματιστήριο ένας που ησχέση του με το χρήμα περιορίζεται στο μηνιάτικο που εισπράττει στο ταμείο της επιχείρησης στην οποία δουλεύει αχθοφόρος.
«Βλέπω» ένα πελώριο σιδηρουργείο· στη μέση καμπόσα αμόνια, στη μια άκρη η φωτιά, δίπλα της τα μέταλλα. Οι σιδεράδες με σφυριά στα μαυρισμένα χέρια. Τέσσερις λιγνές κοπέλες στέκουν παράμερα: η Υγεία, και οι μικρότερες αδελφές της· η Πανάκεια, η Ακεσώ και η Ιασώ. Είναι κάτωχρες, δεν στέκουν καλά στα πόδια τους, που λυγίζουν να πέσουν. Κοιτάζουν φοβισμένες. Τι θα μπει στη φωτιά, τι σχήμα θα πάρει «μεταξύ σφύρας και άκμονος». Ποιοι οι σιδεράδες, με τι καίει η φωτιά, ποια υλικά θα πυρακτωθούν; Σίδερο, ατσάλι ή νεότερα, ευγενή μέταλλα;
Οι άρρωστες κόρες του Ασκληπιού... Στο εργαστήρι του Ηφαίστου, περιμένοντας. Τι τους ετοιμάζουν; Νάρθηκες και βακτηρίες να στηρίξουν τα αδύναμα σώματα ή αλυσίδες και κλωβούς περίτεχνους να τα ακινητοποιήσουν; Στήριξη ή κάθειρξη; Φοβάμαι πως το δεύτερο. Τι μας έχουν ετοιμάσει; Φοβάμαι πως όσα γίνονται ερήμην μας ή παρά την εξασθενημένη αντίδρασή μας, δεν γίνονται «για εμάς». Ομως, όλοι ενεχόμενοι; Ναι. Ενοχοι, όχι. Αυτούς ας τους αναζητήσουμε, με όση οδύνη προκαλέσει ο ενδεχόμενος αντικατοπτρισμός μας στον καθρέφτη. Εκτός κι αν φοβόμαστε μην αντικρίσουμε μέσα εκεί τη Μέδουσα και πετρώσουμε * Ιατρός ογκολόγος στον «Αγιο Σάββα»
medispin
Στις επόμενες λίγες γραμμές θα επιχειρήσω μια ενδεικτική περιήγηση ως σημερινός λειτουργός του Συστήματος Δημόσιας Υγείας, χρήστης αύριο των υπηρεσιών του· με τη λιγότερη δυνατή μεροληψία που συνεπάγεται η διπλή ιδιότητα.
Το τοπίο: αμέτρητες στρεβλώσεις, τεχνάσματα υπερκέρασης αμέτρητα.
Ολα τα Ταμεία ή σχεδόν -οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα- επιτέλους ενοποιήθηκαν! Το περιμέναμε αυτό, είναι αλήθεια, αλλά το ΕΟΠΥΥιον παρανάλωμα; Είναι όμως όλα σκάρτα καμωμένα; Σαφώς όχι! Ομως τα περάσματα είναι παγιδευμένα· τα στενά της διαχρονικής στον τόπο ετούτο προχειρότητας και τσαπατσουλιάς.
Επιτέλους, η συνταγογράφηση μηχανοργανώθηκε· προηγούμενος υπουργός επαιρόταν ότι μόνο στο πρώτο έτος εφαρμογής εξοικονομήθηκαν κάπου δύο δισ. ευρώ (!...) μετά το «καλαμπούρι» (;) περί της ενοχλητικής μακροζωίας των Ελλήνων. Μάλιστα. Εν μέρει, αφαιρώντας στα μουλωχτά από τη λίστα δεκάδες ευρείας χρήσης αναντικατάστατα φτηνά σκευάσματα, που ο καταναλωτής θα αγοράσει αναγκαστικά από την τσέπη του. Ερώτηση χωρίς προσδοκία ειλικρινούς απάντησης: Ποιος ο κεντρικός στόχος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης; Βελτίωση της παρεχόμενης φροντίδας μέσω του ελέγχου της ιατρικής και λοιπής διαφθοράς, ή απλώς περιστολή δαπανών;
Ο τραγέλαφος της «γενοσημολογίας». Εκβιάζοντας την αγοράγενοσήμων με πολλούς τρόπους -και συκοφαντώντας έτσι την ποιότητά τους. Πόσοι από τους εξαπολύοντες εγκυκλίους, αποφάσεις και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου έχουν φανταστεί τι ακροβατικά πραγματοποιεί καθημερινά ο επαγγελματίας Υγείας στο δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα για να διεκπεραιώσει το «κατέβασμα του χειμάρρου της πράξης»; Βέβαια το ερώτημα είναι ρητορικό: κανένας από αυτούς δεν ασχολείται, γιατί απλώς «δεν τον αφορά»!
Τα νοσοκομεία: υποστελέχωση και γήρανση του προσωπικού, προοδευτικά επιδεινούμενες. Αν δεν υπήρχαν οι ειδικευόμενοι... Το «μπάλωμα» των επικουρικών: τι ιατρική από γιατρούς που αγωνιούν για το αύριο; Ελλείψεις ή αστοχίες υλικών -οι περίφημοι μειοδοτικοί. Ηταν καλύτερα πριν; Οχι. Ομως γίνεται ολοένα χειρότερο. Απουσία επαρκούς διοικητικής υποστήριξης. Υπήρχε ανέκαθεν κακή κατανομή προσωπικού. Λύνεται με εξάλειψη του προσωπικού; Δεν υπερασπίζομαι το ψωμί των ανθρώπων που μένουν στο δρόμο· αυτά είναι αρμοδιότητα του συνδικαλισμού και τέτοιες ικανότητες δεν έχω. Στέκομαι στην απόγνωση όσων μένουν «μέσα» να διεκπεραιώσουν το εγχείρημα Δημόσια Υγεία. Και οι -αναγκαίες- συγχωνεύσεις νοσοκομείων και μονάδων υγείας: ποιο το αποτέλεσμα, όταν βασικό κριτήριο είναι η περιστολή δαπανών;
Πάντα αντιπαθούσα τους αριθμούς, μα ετούτοι εδώ δαγκώνουν, όπως τα μπουλντόγκ, το αύριο, όχι το μεθαύριο: εκατομμύρια ανασφάλιστοι επέρχονται· ποια ξεσκισμένη ομπρέλα θα τους σκεπάσει στην καταιγίδα τής όποιας σοβαρής αρρώστιας; Οι διακόσιες τόσες χιλιάδες κουπόνια εξωνοσοκομειακής περίθαλψης ή τα κοινωνικά ιατρεία; Χρόνια νοσήματα, τελικά στάδια, κατ' οίκον νοσηλεία. Αμέτρητες αφηγήσεις ηχηρής απουσίας της πολιτείας -όχι μόνο για τους ανασφάλιστους, όχι μόνο στην παρούσα συγκυρία· ο εθελοντισμός και τα -αποσυρόμενα- ευρωπαϊκά προγράμματα αρκούν;
Στρεβλώσεις λοιπόν· αμέτρητες. Ομως οι στρεβλώσεις να γίνουν πρόσχημα κατεδάφισης; Προχωρώ· ποια εξυγίανση εκπληρώνεται με οικονομικοκεντρικά κριτήρια; Ως πού μπορεί να φτάσει την Υγεία ο θανάσιμος εναγκαλισμός της με το βόα σφιγκτήρα της επιδίωξης κερδοφορίας; Τη δόξα του χρεοκοπημένου βρετανικού NHS, του NICE ή του αμερικανικού μοντέλου -μιας χώρας που αγκομαχά να αποκτήσει Δημόσια Υγεία... Αυτά ζηλέψαμε και αντιγράφουμε; Ξανά το θεμελιώδες σφάλμα της μεταφοράς μοντέλων σε ριζικά διαφορετικά κοινωνικοπολιτικά περιβάλλοντα; Ο homo necans (ο άνθρωπος που θανατώνει), διαχρονικά παρών· ανθρωποθυσίες. Ποιος θυσιάζει ποιον και γιατί; Η απάντηση ίσως από την αναζήτηση του ωφελουμένου από την αποσάθρωση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Cui bono? (ποίου το όφελος;) διερωτάται διαχρονικά ο Κικέρων. Μήπως όσοι οφείλουν να πληρώσουν φάρμακα, εγχειρήσεις, συντάξεις κ.λπ., προεισπραγμένα ως ασφάλιστρα; Οσοι υποδεχθούν στην «ιδιοτελώς φιλόξενη» αγκαλιά τους τούς απασφαλιζόμενους του δημόσιου τομέα; Τι μπορεί να νιώσει από βαριά, χρόνια αρρώστια ένας που περνάει ένα συνάχι κάθε αρχή χειμώνα; Οσα μπορεί να καταλάβει από χρηματιστήριο ένας που ησχέση του με το χρήμα περιορίζεται στο μηνιάτικο που εισπράττει στο ταμείο της επιχείρησης στην οποία δουλεύει αχθοφόρος.
«Βλέπω» ένα πελώριο σιδηρουργείο· στη μέση καμπόσα αμόνια, στη μια άκρη η φωτιά, δίπλα της τα μέταλλα. Οι σιδεράδες με σφυριά στα μαυρισμένα χέρια. Τέσσερις λιγνές κοπέλες στέκουν παράμερα: η Υγεία, και οι μικρότερες αδελφές της· η Πανάκεια, η Ακεσώ και η Ιασώ. Είναι κάτωχρες, δεν στέκουν καλά στα πόδια τους, που λυγίζουν να πέσουν. Κοιτάζουν φοβισμένες. Τι θα μπει στη φωτιά, τι σχήμα θα πάρει «μεταξύ σφύρας και άκμονος». Ποιοι οι σιδεράδες, με τι καίει η φωτιά, ποια υλικά θα πυρακτωθούν; Σίδερο, ατσάλι ή νεότερα, ευγενή μέταλλα;
Οι άρρωστες κόρες του Ασκληπιού... Στο εργαστήρι του Ηφαίστου, περιμένοντας. Τι τους ετοιμάζουν; Νάρθηκες και βακτηρίες να στηρίξουν τα αδύναμα σώματα ή αλυσίδες και κλωβούς περίτεχνους να τα ακινητοποιήσουν; Στήριξη ή κάθειρξη; Φοβάμαι πως το δεύτερο. Τι μας έχουν ετοιμάσει; Φοβάμαι πως όσα γίνονται ερήμην μας ή παρά την εξασθενημένη αντίδρασή μας, δεν γίνονται «για εμάς». Ομως, όλοι ενεχόμενοι; Ναι. Ενοχοι, όχι. Αυτούς ας τους αναζητήσουμε, με όση οδύνη προκαλέσει ο ενδεχόμενος αντικατοπτρισμός μας στον καθρέφτη. Εκτός κι αν φοβόμαστε μην αντικρίσουμε μέσα εκεί τη Μέδουσα και πετρώσουμε * Ιατρός ογκολόγος στον «Αγιο Σάββα»
medispin
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι πιο διάσημες δίδυμες...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
