2014-02-15 22:17:04
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς και πότε πρωτοέφαγα το κόλλημα με το Βόρειο Σέλας, αλλά είναι κάπου βαθιά θαμμένο μέσα μου… Δεν έχει και σημασία… Πέρασαν χρόνια που καθόμουν πολλά βράδια, βλέποντας βίντεο που μου είχαν στείλει άνθρωποι από το βορρά, με τα πράσινα φώτα να χορεύουν στον ουρανό της Αρκτικής και έσκαγα από το κακό μου που δεν ήμουν εκεί… Σκεφτόμουν “Εγώ πότε θα γίνω Joanna Lumley;” Όχι να γίνω ξανθιά αγγλίδα ηθοποιός, αλλά να κάνω ότι έκανε κι αυτή στο ντοκυμαντέρ που πήγε να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής, να δει τα Φώτα του Βορρά Αποφάσισα ότι έπρεπε να γίνει φέτος (Οκτώβριος 2013) και διάλεξα για προορισμό την Ισλανδία! Σκέφτηκα, αν δε μου κάτσει το Σέλας, να δω τουλάχιστο μια απίθανη χώρα! Που αποδείχθηκε πιο απίθανη, απ’ ό,τι υπολόγιζα!
Οι πιθανότητες δεν ήταν καλές, η ηλιακή δραστηριότητα σχεδόν ανύπαρκτη και οι προγνώσεις καιρού, έδιναν γενικά συννεφιά. Η ιδέα μου για βραδινή πτήση προς Reykjavik με δεξί παράθυρο στο αεροπλάνο, να βλέπει βόρεια, αποδείχθηκε σοφή! ΗAurora με υποδέχτηκε 500 περίπου χιλιόμετρα πριν την Ισλανδία! Ένα πράσινο τόξο πάνω από το φτερό, με έκανε να δακρύσω! Το είδα, έστω και λίγο είπα, αλλά το επόμενο βράδυ μου φύλαγε έκπληξη!
Μια γεωμαγνητική καταιγίδα, λίγο τζόκερ, που έκατσε στο πρώτο Aurora Huntingπου βγήκαμε και τα σύννεφα που αποχώρησαν με σεβασμό την κατάλληλη στιγμή έκαναν το θαύμα τους! Σκηνικό: Ακτή στα νοτιοδυτικά! Απόλυτο σκοτάδι, βράχια και ωκεανός… Τα φώτα εμφανίστηκαν δειλά ένα μισάωρο μετά, σταδιακά δυνάμωσαν και χόρευαν για ένα δίωρο περίπου, σε ζώνες, κουρτίνες και ακτίνες, καταπράσινα και με μερικές σπάνιες μωβ αποχρώσεις… Η Τόνια τσίριξε! Μέθη… και όχι από το σωτήριο φλασκάκι με ουίσκι που έβγαινε κάθε τόσο από την τσέπη, για να καλμάρει το κρύο! Οι ισλανδοί είπαν ότι είχαν κανα χρόνο να δουν τέτοιας έντασης show!
Το επόμενο πρωί με βρήκε να χαζεύω τις φωτογραφίες, για να πεισθώ ότι δεν το είδα όλο αυτό στον ύπνο μου… Ήρεμος σα μετά από οργασμό, μπορούσα πια να ασχοληθώ με την πόλη και ό,τι προλάβαινα από Ισλανδία τις έξι μέρες που απέμεναν!
Το Ρέικιαβικ γλυκό! Πολιτισμός, όμορφα κτίρια, ωραίοι άνθρωποι, μυρωδιές και γεύσεις ηδονικές έως αναπάντεχες… μεζές σάπιου καρχαρία! Ιου! Υπέροχη θέα από το Perlan και την εκκλησία Hallgrímskirkja, ελεύθερο wi-fi παντού, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και μυρωδιά από θειάφι στο ζεστό νερό, να σε κάνει να μουρμουράς τη μουσική από το Brennisteinn των Sigur Ross… βράδυ μέσα στο αντιανεμικό σου με τον παγωμένο αέρα να σου φρεσκάρει το πρόσωπο, έξω από ένα μπαρ για τσιγάρο…
Και μετά η φύση... με το που βγαίνεις από την πόλη νιώθεις περίεργα! Είπα στην αρχή, ότι το τοπίο είναι εξωγήινο, αλλά διόρθωσα αμέσως! Εσωγήινο είναι! Γη που δημιουργείται, από τα εντόσθια του πλανήτη! Πάνω στο χάσμα που αφήνουν η αμερικανική και η ευρασιατική πλάκα καθώς απομακρύνονται! 30 ενεργά ηφαίστεια, φιλιά από το Eyafjallajokull, πολύ τη χάρηκε την πλάκα που έκανε στην Ευρώπη πριν λίγα χρόνια με τη στάχτη του, θερμοπίδακες Geysir να σε χλευάζουν, φτύνοντας καυτό νερό 20 μέτρα πάνω απ το κεφάλι σου, lava fields σαν φτιαγμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, μαύρες έρημοι και παραλίες, τρύπες στο έδαφος που αχνίζουν… Ένα χωριό που δεν έχει νεκροταφείο, γιατί τα πτώματα ψηνότανε, λέει, στο χώμα!
Αμέτρητοι καταρράκτες, δέος να περπατάς κάτω από τον Skogafoss… Παγετώνες που περιμένουν την επόμενη έκρηξη, για να ξαναγίνουν νερό και να επιστρέψουν στο μπαμπά ωκεανό! Όμορφες εκκλησίες, αλλά και ιστορίες για Τρολ και Ελφ που τις συνέχονται!
Και μετά από ένα εξάωρο στον Ν1 πηγαίνοντας ανατολικά, εμφανίζεται το Jokulsarlon, the Glacier Lagoon. Εκεί, ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης o Vatnajokull,γεννά κάθε μέρα παγόβουνα, φτιάχνοντας ένα τοπίο που σε κάνει να νιώσεις για λίγο σα φωτογράφος του National Geographic.
Μαγεία και γουλιά βότκα με τριμμένο πάγο 1000 ετών, λέει ο Fabi ο Ισλανδός οδηγός στο αμφίβιο σκάφος…
Επιστροφή μέσα από βουνά σα παγωτό στρατσιατέλα και κάποια σύννεφα να κατεβαίνουν χαμηλά και να κάνουν ό,τι μπορούν για να ζωγραφίσουν όσο καλύτερα γίνεται το τοπίο! Αρνάκια σα μαλιαρές μπάλες και άλογα σα πυξίδες, όλα παράλληλα, με τον κώλο κόντρα στον άνεμο, γιατί τους ενοχλεί στο πρόσωπο…
Το σούρουπο έγινε βράδυ, μισή ώρα πριν το Ρέικιαβικ και αναπάντεχα η Aurora έκανε μια έξτρα εμφάνιση… Μερικές ακόμη φωτογραφίες, πιο ψύχραιμος και έμπειρος αυτή τη φορά…
Το παζλ των εξωπραγματικών τοπίων συμπληρώνει μια επίσκεψη στη Γαλάζια Λίμνη. Η βουτιά στο σπα γίνεται βέβαια υπό τουριστικές συνθήκες, παρέα με πλήθος ρώσων και γιαπωνέζων, το σκηνικό όμως σε αφήνει και πάλι να αναρωτιέσαι σε ποια ταινία επιστημονικής φαντασίας παίζεις…
Η Ισλανδία με γέμισε εικόνες που θα πάρει καιρό να κατασταλλάξουν μέσα μου… και κάνουν κάθε άλλο προορισμό, προς το παρόν σχεδόν αδιάφορο! Η Μαρία στο ραδιόφωνο μου έκανε το φιλοσοφικό ερώτημα: Και τώρα που το όνειρο, να δεις τα φώτα, έγινε πραγματικότητα, what’s next…; Χμ… Δεν έχω απάντηση ακόμη! Απέκτησα όμως έναν επιπλέον λόγο να χαμογελάω! (Kαι μιας που πέρασε κάποιο διάστημα από την ώρα που γράφτηκε το άρθρο μέχρι σήμερα που το δημοσιεύω εδώ, απαντάω: Θέλω να ξαναπάω)
Ξημερώματα στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, φεύγοντας για αεροδρόμιο!
Η ηλιόλουστη εικόνα από το ίδιο σημείο, μια μέρα πριν, έχει αντικατασταθεί από χιονοθύελα! Η Ισλανδία αποχαιρετά με νιφάδες! Αν και – ο πλεονέκτης – ήλπιζα μέχρι τελευταία στιγμή να μου κάτσει και μια ηφαιστειακή έκρηξη…
Την επόμενη φορά… Έτσι κι αλλιώς στην απογείωση υποσχέθηκα: I ‘ll be back!
* Χρωστάω ένα ευχαριστώ στον φίλο Αλέξανδρο Χαριζάνη που, με κάποιον τρόπο, έβαλε το χέρι του να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι και όλους όσους ανέχονται τόσα χρόνια το κόλλημα μου…
*Kι άλλο ένα στον Γιάννη Ψαθά, που έβαλε το χέρι του να βγάλω ωραίες φωτογραφίες.
Κείμενο – φωτογραφίες Αντώνης Βλαβογελάκης
vlavo.org
Tromaktiko
Οι πιθανότητες δεν ήταν καλές, η ηλιακή δραστηριότητα σχεδόν ανύπαρκτη και οι προγνώσεις καιρού, έδιναν γενικά συννεφιά. Η ιδέα μου για βραδινή πτήση προς Reykjavik με δεξί παράθυρο στο αεροπλάνο, να βλέπει βόρεια, αποδείχθηκε σοφή! ΗAurora με υποδέχτηκε 500 περίπου χιλιόμετρα πριν την Ισλανδία! Ένα πράσινο τόξο πάνω από το φτερό, με έκανε να δακρύσω! Το είδα, έστω και λίγο είπα, αλλά το επόμενο βράδυ μου φύλαγε έκπληξη!
Μια γεωμαγνητική καταιγίδα, λίγο τζόκερ, που έκατσε στο πρώτο Aurora Huntingπου βγήκαμε και τα σύννεφα που αποχώρησαν με σεβασμό την κατάλληλη στιγμή έκαναν το θαύμα τους! Σκηνικό: Ακτή στα νοτιοδυτικά! Απόλυτο σκοτάδι, βράχια και ωκεανός… Τα φώτα εμφανίστηκαν δειλά ένα μισάωρο μετά, σταδιακά δυνάμωσαν και χόρευαν για ένα δίωρο περίπου, σε ζώνες, κουρτίνες και ακτίνες, καταπράσινα και με μερικές σπάνιες μωβ αποχρώσεις… Η Τόνια τσίριξε! Μέθη… και όχι από το σωτήριο φλασκάκι με ουίσκι που έβγαινε κάθε τόσο από την τσέπη, για να καλμάρει το κρύο! Οι ισλανδοί είπαν ότι είχαν κανα χρόνο να δουν τέτοιας έντασης show!
Το επόμενο πρωί με βρήκε να χαζεύω τις φωτογραφίες, για να πεισθώ ότι δεν το είδα όλο αυτό στον ύπνο μου… Ήρεμος σα μετά από οργασμό, μπορούσα πια να ασχοληθώ με την πόλη και ό,τι προλάβαινα από Ισλανδία τις έξι μέρες που απέμεναν!
Το Ρέικιαβικ γλυκό! Πολιτισμός, όμορφα κτίρια, ωραίοι άνθρωποι, μυρωδιές και γεύσεις ηδονικές έως αναπάντεχες… μεζές σάπιου καρχαρία! Ιου! Υπέροχη θέα από το Perlan και την εκκλησία Hallgrímskirkja, ελεύθερο wi-fi παντού, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και μυρωδιά από θειάφι στο ζεστό νερό, να σε κάνει να μουρμουράς τη μουσική από το Brennisteinn των Sigur Ross… βράδυ μέσα στο αντιανεμικό σου με τον παγωμένο αέρα να σου φρεσκάρει το πρόσωπο, έξω από ένα μπαρ για τσιγάρο…
Και μετά η φύση... με το που βγαίνεις από την πόλη νιώθεις περίεργα! Είπα στην αρχή, ότι το τοπίο είναι εξωγήινο, αλλά διόρθωσα αμέσως! Εσωγήινο είναι! Γη που δημιουργείται, από τα εντόσθια του πλανήτη! Πάνω στο χάσμα που αφήνουν η αμερικανική και η ευρασιατική πλάκα καθώς απομακρύνονται! 30 ενεργά ηφαίστεια, φιλιά από το Eyafjallajokull, πολύ τη χάρηκε την πλάκα που έκανε στην Ευρώπη πριν λίγα χρόνια με τη στάχτη του, θερμοπίδακες Geysir να σε χλευάζουν, φτύνοντας καυτό νερό 20 μέτρα πάνω απ το κεφάλι σου, lava fields σαν φτιαγμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, μαύρες έρημοι και παραλίες, τρύπες στο έδαφος που αχνίζουν… Ένα χωριό που δεν έχει νεκροταφείο, γιατί τα πτώματα ψηνότανε, λέει, στο χώμα!
Αμέτρητοι καταρράκτες, δέος να περπατάς κάτω από τον Skogafoss… Παγετώνες που περιμένουν την επόμενη έκρηξη, για να ξαναγίνουν νερό και να επιστρέψουν στο μπαμπά ωκεανό! Όμορφες εκκλησίες, αλλά και ιστορίες για Τρολ και Ελφ που τις συνέχονται!
Και μετά από ένα εξάωρο στον Ν1 πηγαίνοντας ανατολικά, εμφανίζεται το Jokulsarlon, the Glacier Lagoon. Εκεί, ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης o Vatnajokull,γεννά κάθε μέρα παγόβουνα, φτιάχνοντας ένα τοπίο που σε κάνει να νιώσεις για λίγο σα φωτογράφος του National Geographic.
Μαγεία και γουλιά βότκα με τριμμένο πάγο 1000 ετών, λέει ο Fabi ο Ισλανδός οδηγός στο αμφίβιο σκάφος…
Επιστροφή μέσα από βουνά σα παγωτό στρατσιατέλα και κάποια σύννεφα να κατεβαίνουν χαμηλά και να κάνουν ό,τι μπορούν για να ζωγραφίσουν όσο καλύτερα γίνεται το τοπίο! Αρνάκια σα μαλιαρές μπάλες και άλογα σα πυξίδες, όλα παράλληλα, με τον κώλο κόντρα στον άνεμο, γιατί τους ενοχλεί στο πρόσωπο…
Το σούρουπο έγινε βράδυ, μισή ώρα πριν το Ρέικιαβικ και αναπάντεχα η Aurora έκανε μια έξτρα εμφάνιση… Μερικές ακόμη φωτογραφίες, πιο ψύχραιμος και έμπειρος αυτή τη φορά…
Το παζλ των εξωπραγματικών τοπίων συμπληρώνει μια επίσκεψη στη Γαλάζια Λίμνη. Η βουτιά στο σπα γίνεται βέβαια υπό τουριστικές συνθήκες, παρέα με πλήθος ρώσων και γιαπωνέζων, το σκηνικό όμως σε αφήνει και πάλι να αναρωτιέσαι σε ποια ταινία επιστημονικής φαντασίας παίζεις…
Η Ισλανδία με γέμισε εικόνες που θα πάρει καιρό να κατασταλλάξουν μέσα μου… και κάνουν κάθε άλλο προορισμό, προς το παρόν σχεδόν αδιάφορο! Η Μαρία στο ραδιόφωνο μου έκανε το φιλοσοφικό ερώτημα: Και τώρα που το όνειρο, να δεις τα φώτα, έγινε πραγματικότητα, what’s next…; Χμ… Δεν έχω απάντηση ακόμη! Απέκτησα όμως έναν επιπλέον λόγο να χαμογελάω! (Kαι μιας που πέρασε κάποιο διάστημα από την ώρα που γράφτηκε το άρθρο μέχρι σήμερα που το δημοσιεύω εδώ, απαντάω: Θέλω να ξαναπάω)
Ξημερώματα στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, φεύγοντας για αεροδρόμιο!
Η ηλιόλουστη εικόνα από το ίδιο σημείο, μια μέρα πριν, έχει αντικατασταθεί από χιονοθύελα! Η Ισλανδία αποχαιρετά με νιφάδες! Αν και – ο πλεονέκτης – ήλπιζα μέχρι τελευταία στιγμή να μου κάτσει και μια ηφαιστειακή έκρηξη…
Την επόμενη φορά… Έτσι κι αλλιώς στην απογείωση υποσχέθηκα: I ‘ll be back!
* Χρωστάω ένα ευχαριστώ στον φίλο Αλέξανδρο Χαριζάνη που, με κάποιον τρόπο, έβαλε το χέρι του να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι και όλους όσους ανέχονται τόσα χρόνια το κόλλημα μου…
*Kι άλλο ένα στον Γιάννη Ψαθά, που έβαλε το χέρι του να βγάλω ωραίες φωτογραφίες.
Κείμενο – φωτογραφίες Αντώνης Βλαβογελάκης
vlavo.org
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Datameter: Cydia tweak new v 1,1 - 1...για να μετράτε τα δεδομένα σας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
