ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Φτάνει πια με τους συνδικάλες..., αναγνώστης αρθρογραφεί

Έχω κουραστεί. Όλοι μας έχουμε κουραστεί.

Η χώρα περνάει εδώ και 5 χρόνια τις πιο κρίσιμες μέρες της και δυστυχώς παραμένει εγκλωβισμένη σε μια μηχανή του χρόνου που μας κάνει να νομίζουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στα 80s. Και φυσικά αναφέρομαι σε αυτά τα άθλια υποκείμενα που στο όνομα της «υπεράσπισης των συμφερόντων» των εργαζομένων, των συναδέλφων τους, κρατάνε ένα περίστροφο και σημαδεύουν ολόκληρη τη χώρα και την οικονομία και απειλούν να την τινάξουν στον αέρα.

Και γιατί;

Για να σώσουν τα δικά τους προνόμια, τα δικά τους μικροσυμφέροντα, γιατί η αλήθεια, όλοι το ξέρουμε, είναι πως δεκάρα δε δίνουν για τους εργαζομένους, για τους συναδέλφους τους. Αυτοί οι Φωτόπουλοι, και οι άλλοι σαν κι αυτόν, που τόλμησαν να εκβιάσουν μια ολόκληρη κοινωνία με μπλακ-άουτ μέσα στο καλοκαίρι, στην καρδιά της τουριστικής περιόδου, για να παραμείνει η ΔΕΗ μια σπάταλη και πανάκριβη δημόσια επιχείρηση.

Αυτοί οι εργατοπατέρες που μασούλησαν επισήμως 177 εκατομμύρια ευρώ από το Υπουργείο Εργασίας τη δεκαετία 2000-2010 (ανεπισήμως, ποιος ξέρει πόσα έφαγαν…) και δεν έδωσαν καν παραστατικά για τα μάτια του κόσμου, για το που τα ξόδεψαν. Αυτοί οι σιχαμένοι άνθρωποι που σε μια χώρα με ανεργία 30% και πάνω ασχολούνται να σώσουν τις δικές τους θέσεις, τα δικά τους οφίτσια και δεν κοιτάνε πως θα βάλουν κι αυτοί πλάτη, να πάρει πάλι μπρος η οικονομία, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, μήπως και καταφέρουμε να σώσουμε τη νέα γενιά που σήμερα φαίνεται καταδικασμένη να φυτοζωεί για πάντα.

Διαβάζω αυτές τις μέρες για τους “αγώνες” των απολυμένων οδηγών της Coca-Cola στη Θεσσαλονίκη. Διαβάζω για έναν Βασίλη Αρτεμίου, ηγέτη του συνδικάτου τους κι αναρωτιέμαι αν έχει καμία σχέση με έναν Κώστα Αρτεμίου, που ήταν (ω τι σύμπτωση!) επίσης ηγέτης του συνδικάτου στα 80ς. Θυμάμαι κάτι ρεπορτάζ για κυκλώματα της νύχτας, εκβιασμούς, βρώμικες δουλειές κάτω από το τραπέζι.

 Θυμάμαι κάτι φωτογραφίες από βιλάρες στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης και στη Χαλκιδική και αναρωτιέμαι πόσα χρόνια θα χρειαστώ εγώ να δουλέψω στο γραφείο που εργάζομαι για να ξεπληρώσω το δάνειο για το 2αρι που πια δε μας χωράει, εμένα και τη γυναίκα μου.

 Διαβάζω για "αγώνες" και "μποϊκοτάζ" και προσπαθώ να καταλάβω πως θα βοηθήσει ένα μποϊκοτάζ τους απολυμένους ενός εργοστασίου.

Αν μειωθεί η ζήτηση για ένα προϊόν, δεν ανοίγουν εργοστάσια, κλείνουν ακόμα περισσότερα. Προσπαθώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι κάνουν εδώ και δυο χρόνια αγώνα διαρκείας με φυλλάδια και websites και συγκεντρώσεις, που θέλουν χρόνο και χρήμα και θυμάμαι τη δική μου απόλυση, την αγωνία να βρω καινούρια δουλειά, προτού με πνίξουν τα χρέη κι οι υποχρεώσεις, και την ανακούφιση όταν βρήκα μια θεσούλα και ένα μισθό.

Προσπαθώ, αλλά δεν καταλαβαίνω.

Αναγνώστης Tromaktiko