2012-05-15 14:23:27
της Ελίνας Γαληνού
Μια από τις βασικές κατηγορίες τις οποίες εισέπραξε η Ελλάδα από τους ξένους εταίρους της, ήταν η απουσία παραγωγικότητας. Σ΄αυτό συνέκλιναν και οι εκτιμήσεις διαφόρων οικονομολόγων, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο, ήταν σωστές. Η οικονομία της χώρας μας, παρουσίαζε εδώ και αρκετά χρόνια, παραγωγική απαξίωση σε πολλούς τομείς.
Και θεωρείται ότι μια χώρα, χωρίς προιόντα και βασιζόμενη μόνο σε εισαγωγές, καθίσταται ευάλωτη σε πάσης φύσεως επιθέσεις που στοχεύουν στην εκμετάλλευσή της.
Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα κατέληξε "νεκρή παραγωγικά", είναι πολλοί. Η καλλιέργεια της νοοτροπίας του "έτοιμου", του "δεν αξίζει τον κόπο", δεν ήταν τελικά τυχαίο φαινόμενο. Συνέβαλαν σ΄αυτό πολλοί παράγοντες, με τις έμμεσες ευλογίες του κράτους, το οποίο φρόντιζε να στραγγαλίζει κάθε δημιουργική δραστηριότητα, μέσω των γραφειοκρατικών λαβυρίνθων και της πολυνομίας του
. Τώρα, ύστερα από τρείς περίπου δεκαετίες, επιχειρείται με ρυθμούς fast-truck μια βίαιη αποδόμηση των πάντων. Το δυστύχημα όμως είναι ότι με τέτοιες τακτικές, οι ζημιές θα είναι περισσότερες από τα κέρδη, όπως συμβαίνει συνήθως στις επιθετικές κατεδαφίσεις, όπου οι μηχανικοί μέσα στη βιασύνη τους να γκρεμίσουν ένα κτίσμα, ξεχνούν την αντιστήριξη του διπλανού...Και το αποτέλεσμα αυτών των ενεργειών, μετριέται σε σωρούς από ερείπια.
Κάπως έτσι συμβαίνει και τώρα. Από το ένα άκρο, προσπαθούν να μας περάσουν στο άλλο, εν ριπή οφθαλμού αν είναι δυνατόν. Καμία πρόβλεψη για προσαρμογή. Καμία προνοητικότητα για τον συσχετισμό μεταρρυθμίσεων-ανθρωπίνων αντοχών μέσα στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Η τρόικα επέμεινε μέχρι αίματος στο θέμα του κατώτατου μισθού, απαιτώντας να κατέβει όσο το δυνατόν χαμηλότερα. Μας είπαν ότι το κλείδωσαν στα 560 ευρώ και...πολύ μας ήταν! Φυσικά, η κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" έσκυψε το κεφάλι ενδίδοντας...προκειμένου να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Μισθοί-χαρτζιλίκι, ωράρια-λάστιχο και συλλογικές συμβάσεις τέλος. Στο εξής, κάθε εργοδότης θα είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει με τους εργαζόμενούς του Τα ξέρουμε αυτά, αλλά από τότε που κυρώθηκαν μέσα στα πλαίσια της συμφωνίας για τη νέα δανειακή, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και πολλά ενδιαφέροντα σχόλια, όχι μόνο εκ μέρους εγχωρίων φωνών. Το δυσάρεστο είναι ότι όλες οι φωνές, επιβεβαιώνουν την δίκαιη αγανάκτησή μας, όσον αφορά τον νέο εργασιακό μεσαίωνα. Το παρήγορο όμως είναι ότι συγκλίνουν όλοι στη διαπίστωση πως οι χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος, δεν είναι απαραίτητα ανταγωνιστικές. Αντίθετα, πολύ ανταγωνιστικότερες έχουν αποδειχτεί χώρες που εφαρμόζουν καλούς όρους εργασίας, όπου τα συμφέροντα των εργαζομένων προστατεύονται με τρόπο ορθολογικό βέβαια. Διότι όσο παράλογες είναι οι δεσμεύσεις εργοδοτών για υψηλές αμοιβές ακόμα και αναντίστοιχες με την παραγωγή και τις ανάγκες της αγοράς, άλλο τόσο παράλογο είναι να περιμένεις αποδοτικότητα από εργαζόμενους που τελούν υπό καθεστώς...δουλείας. Και αυτήν την εποχή, αφ΄ής στιγμής εφαρμόστηκε η απόλυτη ελευθερία στην αγορά εργασίας, χιλιάδες παραδείγματα μας βεβαιώνουν αυτήν την αλήθεια...Οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά, με πλήρη απασχόληση (απεριορίστου χρόνου συνήθως), θα παίρνουν 560 ευρώ ! Οι μερικής απασχόλησης, περίπου τα μισά! Αν υπολογίσει κανείς τα ναύλα ή τη βενζίνα που χρειάζεται για τη μετακίνησή του προς και από την εργασία, μπορεί να βάζει και από την τσέπη του εν τέλει...Φανταστείτε με τι καρδιά θα δουλεύουν στο εξής οι νέοι άνθρωποι, που είναι και πάνω στην αιχμή της δημιουργικότητάς τους. Είναι σαν να τους τσακίζεις τα φτερά, πρίν ακόμα τ΄ανοίξουν Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι δανειστές και οι τρόικες, ουδόλως ενδιαφέρονται για αυτά τα ζητήματα, τουλάχιστον ας βρεθεί κάποιος να τους απαντήσει ότι η παραγωγικότητα με τη δουλεία, είναι εντελώς άσχετες έννοιες. Για να μην πούμε δε, εντελώς αντίθετες και μεταξύ τους. Και είναι απαράδεκτο να επικαλούνται κάποιοι υποψήφιοι διακυβέρνησης, ότι " με τους όρους που επιβλήθηκαν στην αγορά εργασίας, αυξήσαμε την ανταγωνιστικότητά μας". Ας μετρήσουν τα λουκέτα, που είναι αποτέλεσμα μισθών και εισοδημάτων πείνας, για να το καταλάβουν καλύτερα...
InfoGnomon
Μια από τις βασικές κατηγορίες τις οποίες εισέπραξε η Ελλάδα από τους ξένους εταίρους της, ήταν η απουσία παραγωγικότητας. Σ΄αυτό συνέκλιναν και οι εκτιμήσεις διαφόρων οικονομολόγων, οι οποίες κατά κάποιο τρόπο, ήταν σωστές. Η οικονομία της χώρας μας, παρουσίαζε εδώ και αρκετά χρόνια, παραγωγική απαξίωση σε πολλούς τομείς.
Και θεωρείται ότι μια χώρα, χωρίς προιόντα και βασιζόμενη μόνο σε εισαγωγές, καθίσταται ευάλωτη σε πάσης φύσεως επιθέσεις που στοχεύουν στην εκμετάλλευσή της.
Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα κατέληξε "νεκρή παραγωγικά", είναι πολλοί. Η καλλιέργεια της νοοτροπίας του "έτοιμου", του "δεν αξίζει τον κόπο", δεν ήταν τελικά τυχαίο φαινόμενο. Συνέβαλαν σ΄αυτό πολλοί παράγοντες, με τις έμμεσες ευλογίες του κράτους, το οποίο φρόντιζε να στραγγαλίζει κάθε δημιουργική δραστηριότητα, μέσω των γραφειοκρατικών λαβυρίνθων και της πολυνομίας του
Κάπως έτσι συμβαίνει και τώρα. Από το ένα άκρο, προσπαθούν να μας περάσουν στο άλλο, εν ριπή οφθαλμού αν είναι δυνατόν. Καμία πρόβλεψη για προσαρμογή. Καμία προνοητικότητα για τον συσχετισμό μεταρρυθμίσεων-ανθρωπίνων αντοχών μέσα στο εργατικό δυναμικό της χώρας. Η τρόικα επέμεινε μέχρι αίματος στο θέμα του κατώτατου μισθού, απαιτώντας να κατέβει όσο το δυνατόν χαμηλότερα. Μας είπαν ότι το κλείδωσαν στα 560 ευρώ και...πολύ μας ήταν! Φυσικά, η κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" έσκυψε το κεφάλι ενδίδοντας...προκειμένου να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας. Μισθοί-χαρτζιλίκι, ωράρια-λάστιχο και συλλογικές συμβάσεις τέλος. Στο εξής, κάθε εργοδότης θα είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει με τους εργαζόμενούς του Τα ξέρουμε αυτά, αλλά από τότε που κυρώθηκαν μέσα στα πλαίσια της συμφωνίας για τη νέα δανειακή, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και πολλά ενδιαφέροντα σχόλια, όχι μόνο εκ μέρους εγχωρίων φωνών. Το δυσάρεστο είναι ότι όλες οι φωνές, επιβεβαιώνουν την δίκαιη αγανάκτησή μας, όσον αφορά τον νέο εργασιακό μεσαίωνα. Το παρήγορο όμως είναι ότι συγκλίνουν όλοι στη διαπίστωση πως οι χώρες με χαμηλό εργατικό κόστος, δεν είναι απαραίτητα ανταγωνιστικές. Αντίθετα, πολύ ανταγωνιστικότερες έχουν αποδειχτεί χώρες που εφαρμόζουν καλούς όρους εργασίας, όπου τα συμφέροντα των εργαζομένων προστατεύονται με τρόπο ορθολογικό βέβαια. Διότι όσο παράλογες είναι οι δεσμεύσεις εργοδοτών για υψηλές αμοιβές ακόμα και αναντίστοιχες με την παραγωγή και τις ανάγκες της αγοράς, άλλο τόσο παράλογο είναι να περιμένεις αποδοτικότητα από εργαζόμενους που τελούν υπό καθεστώς...δουλείας. Και αυτήν την εποχή, αφ΄ής στιγμής εφαρμόστηκε η απόλυτη ελευθερία στην αγορά εργασίας, χιλιάδες παραδείγματα μας βεβαιώνουν αυτήν την αλήθεια...Οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά, με πλήρη απασχόληση (απεριορίστου χρόνου συνήθως), θα παίρνουν 560 ευρώ ! Οι μερικής απασχόλησης, περίπου τα μισά! Αν υπολογίσει κανείς τα ναύλα ή τη βενζίνα που χρειάζεται για τη μετακίνησή του προς και από την εργασία, μπορεί να βάζει και από την τσέπη του εν τέλει...Φανταστείτε με τι καρδιά θα δουλεύουν στο εξής οι νέοι άνθρωποι, που είναι και πάνω στην αιχμή της δημιουργικότητάς τους. Είναι σαν να τους τσακίζεις τα φτερά, πρίν ακόμα τ΄ανοίξουν Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι δανειστές και οι τρόικες, ουδόλως ενδιαφέρονται για αυτά τα ζητήματα, τουλάχιστον ας βρεθεί κάποιος να τους απαντήσει ότι η παραγωγικότητα με τη δουλεία, είναι εντελώς άσχετες έννοιες. Για να μην πούμε δε, εντελώς αντίθετες και μεταξύ τους. Και είναι απαράδεκτο να επικαλούνται κάποιοι υποψήφιοι διακυβέρνησης, ότι " με τους όρους που επιβλήθηκαν στην αγορά εργασίας, αυξήσαμε την ανταγωνιστικότητά μας". Ας μετρήσουν τα λουκέτα, που είναι αποτέλεσμα μισθών και εισοδημάτων πείνας, για να το καταλάβουν καλύτερα...
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τροφές για ανάρρωση μετά τη γυμναστική
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
