2013-02-13 15:45:03
Γράφει ο Νίκος Δόικος
Όποιος μελέτησε το κλασσικό έργο του Ευ. Λεμπέση «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» δεν εκπλήσσεται με την αλληλουχία των ανερμάτιστων μέτρων που υιοθετούνται, υποτίθεται, για να βελτιώσουν τα πράγματα και, αντ’αυτού, βαθαίνουν την ύφεση και συρρικνώνουν, ακόμα περισσότερο, την φοροδοτική δυνατότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Ο συνομιλητής μου, στέλεχος υπουργείου, με ύφος νομπελίστα της Οικονομίας, προσπαθούσε να αιτιολογήσει την ολομέτωπη επίθεση στα ακίνητα. Τα διατιθέμενα στην οικοδομική δραστηριότητα κεφάλαια, έλεγε, σταδιακά απονεκρώνονται. Χάνουν την αναπτυξιακή τους δύναμη. Αντίθετα, η μετατόπιση κεφαλαίων στη Βιομηχανία πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα της μετα-μνημονιακής Ελλάδας. Εκεί τα κεφάλαια αποδίδουν πολλαπλασιαστικά. Για δες τι γίνεται στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Φιλανδία.
Παραλείπω τα εξ αμάξης που άκουσε και μεταφέρω εδώ μονάχα τα επιχειρήματα.
Ασφαλώς και πρέπει να σχεδιάσουμε την είσοδο της εγχώριας οικονομίας στους νεο-βιομηχανικούς, κυρίως , τομείς. Στους τομείς «έντασης γνώσης». Χωρίς όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν υπερ-τοπικές και υπερ-χρονικές συνταγές επιτυχίας στην Οικονομία. Κάθε άλλο μάλιστα. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας συνεχίζουν να αποτελούν ανεπανάληπτες ευκαιρίες ανάπτυξης. Και κυρίως, η μετάβαση πρέπει να γίνεται σταδιακά και παράλληλα με τους άλλους εγχώριους κλάδους. Χωρίς να πατάει στα κουφάρια τους.
Ο Τομέας των Ακινήτων ( πέραν των γαλακτοκομικών) συνιστά την μόνη ανθούσα, έως πρότινος τουλάχιστον, Ελληνική βιομηχανία.
Απασχολεί περισσότερα από διακόσια πενήντα επαγγέλματα και απογειώνει τα Έσοδα. Γιατί ; Απλούστατα γιατί από τον συνολικό τομεακό τζίρο προκαταβάλλεται στο Δημόσιο ένα ποσοστό της τάξης του 55– 65% υπό μορφήν φόρων( 23%ΦΠΑ) , κρατήσεων (20 – 24% ) και εισφορών στα Ταμεία ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κλπ (15-20%), ενώ το υπόλοιπο 40 – 45% ακριβώς επειδή κατανέμεται σε πλήθος επαγγελματικών ομάδων, ενισχύει θεαματικά την ζήτηση και συμβάλλει στην τόνωση της Αγοράς.
Τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα ; Να αναθερμανθεί η ζήτηση με εξαγωγικό, θα έλεγα, προσανατολισμό. Κανείς δεν θέλει να ζήσει στην Γερμανία, την Ολλανδία ή στην Φιλανδία. Αντιθέτως, εκατομμύρια νέων ή συνταξιούχων θα ήθελαν να ζήσουν στην Ελλάδα. Να αξιοποιήσουμε αυτήν ακριβώς την ζήτηση. Όχι βέβαια σε τιμές απελπισίας. όπως είναι σήμερα, ξεπουλώντας όσο όσο, αλλά παρέχοντας την ευκαιρία στην αγορά ακινήτων να επαναπροσδιορίσει τις τιμές σε λογικά, για όλους, επίπεδα.
Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί σε προορισμό ποιοτικής (βιοκλιματικής, ενεργειακώς αυτόνομης) κατοικίας μέσα στις , ούτως ή άλλως, ιδανικές κλιματικές συνθήκες διαβίωσης, για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο.
Και κάτι τέτοιο βέβαια δεν αναιρεί τις όποιες ανακατανομές κεφαλαίων και αναπροσανατολισμούς στους ανταγωνιστικούς βιομηχανικούς κλάδους.
Τα κεφάλαια που επενδύονται σε αυτά τα ακίνητα κάθε άλλο παρά απονεκρώνονται. Αντίθετα, ενισχύουν θεαματικά τον όγκο του ΑΕΠ και τον ρυθμό ανάπτυξης του.
Σε αντίθεση με άλλες αγορές ( θυμηθείτε τα Τιτλοποιημένα Ενυπόθηκα Στεγαστικά Δάνεια που δρομολόγησαν την κατάρρευση στις ΗΠΑ το 2008 ) η Ελληνική αγορά ακινήτων παραμένει υγιής και μακριά από τοξικές περιπέτειες. Κοντολογίς θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε εξόχως ανταγωνιστική οικονομική δράση. Πότε ; Όταν σταματήσει η εύκολη συνταγή της φοροκαταιγίδας στα ακίνητα από τους ανίκανους να χτυπήσουν την φοροδιαφυγή. Όταν απομακρύνουμε τους άσχετους από τα οικονομικά υπουργεία. Όταν αντιληφθούμε πως οι ακαδημαϊκοί είναι καλοί για τα σχολειά και μοιραίοι για την πολιτική διαχείριση και την επιχειρηματική «πιάτσα». Tromaktiko
Όποιος μελέτησε το κλασσικό έργο του Ευ. Λεμπέση «Η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» δεν εκπλήσσεται με την αλληλουχία των ανερμάτιστων μέτρων που υιοθετούνται, υποτίθεται, για να βελτιώσουν τα πράγματα και, αντ’αυτού, βαθαίνουν την ύφεση και συρρικνώνουν, ακόμα περισσότερο, την φοροδοτική δυνατότητα της Ελληνικής κοινωνίας.
Ο συνομιλητής μου, στέλεχος υπουργείου, με ύφος νομπελίστα της Οικονομίας, προσπαθούσε να αιτιολογήσει την ολομέτωπη επίθεση στα ακίνητα. Τα διατιθέμενα στην οικοδομική δραστηριότητα κεφάλαια, έλεγε, σταδιακά απονεκρώνονται. Χάνουν την αναπτυξιακή τους δύναμη. Αντίθετα, η μετατόπιση κεφαλαίων στη Βιομηχανία πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα της μετα-μνημονιακής Ελλάδας. Εκεί τα κεφάλαια αποδίδουν πολλαπλασιαστικά. Για δες τι γίνεται στη Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Φιλανδία.
Παραλείπω τα εξ αμάξης που άκουσε και μεταφέρω εδώ μονάχα τα επιχειρήματα.
Ασφαλώς και πρέπει να σχεδιάσουμε την είσοδο της εγχώριας οικονομίας στους νεο-βιομηχανικούς, κυρίως , τομείς. Στους τομείς «έντασης γνώσης». Χωρίς όμως να παραβλέπουμε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν υπερ-τοπικές και υπερ-χρονικές συνταγές επιτυχίας στην Οικονομία. Κάθε άλλο μάλιστα. Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε χώρας συνεχίζουν να αποτελούν ανεπανάληπτες ευκαιρίες ανάπτυξης. Και κυρίως, η μετάβαση πρέπει να γίνεται σταδιακά και παράλληλα με τους άλλους εγχώριους κλάδους. Χωρίς να πατάει στα κουφάρια τους.
Ο Τομέας των Ακινήτων ( πέραν των γαλακτοκομικών) συνιστά την μόνη ανθούσα, έως πρότινος τουλάχιστον, Ελληνική βιομηχανία.
Απασχολεί περισσότερα από διακόσια πενήντα επαγγέλματα και απογειώνει τα Έσοδα. Γιατί ; Απλούστατα γιατί από τον συνολικό τομεακό τζίρο προκαταβάλλεται στο Δημόσιο ένα ποσοστό της τάξης του 55– 65% υπό μορφήν φόρων( 23%ΦΠΑ) , κρατήσεων (20 – 24% ) και εισφορών στα Ταμεία ΙΚΑ, ΟΑΕΕ κλπ (15-20%), ενώ το υπόλοιπο 40 – 45% ακριβώς επειδή κατανέμεται σε πλήθος επαγγελματικών ομάδων, ενισχύει θεαματικά την ζήτηση και συμβάλλει στην τόνωση της Αγοράς.
Τι θα μπορούσε να γίνει σήμερα ; Να αναθερμανθεί η ζήτηση με εξαγωγικό, θα έλεγα, προσανατολισμό. Κανείς δεν θέλει να ζήσει στην Γερμανία, την Ολλανδία ή στην Φιλανδία. Αντιθέτως, εκατομμύρια νέων ή συνταξιούχων θα ήθελαν να ζήσουν στην Ελλάδα. Να αξιοποιήσουμε αυτήν ακριβώς την ζήτηση. Όχι βέβαια σε τιμές απελπισίας. όπως είναι σήμερα, ξεπουλώντας όσο όσο, αλλά παρέχοντας την ευκαιρία στην αγορά ακινήτων να επαναπροσδιορίσει τις τιμές σε λογικά, για όλους, επίπεδα.
Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί σε προορισμό ποιοτικής (βιοκλιματικής, ενεργειακώς αυτόνομης) κατοικίας μέσα στις , ούτως ή άλλως, ιδανικές κλιματικές συνθήκες διαβίωσης, για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και όχι μόνο.
Και κάτι τέτοιο βέβαια δεν αναιρεί τις όποιες ανακατανομές κεφαλαίων και αναπροσανατολισμούς στους ανταγωνιστικούς βιομηχανικούς κλάδους.
Τα κεφάλαια που επενδύονται σε αυτά τα ακίνητα κάθε άλλο παρά απονεκρώνονται. Αντίθετα, ενισχύουν θεαματικά τον όγκο του ΑΕΠ και τον ρυθμό ανάπτυξης του.
Σε αντίθεση με άλλες αγορές ( θυμηθείτε τα Τιτλοποιημένα Ενυπόθηκα Στεγαστικά Δάνεια που δρομολόγησαν την κατάρρευση στις ΗΠΑ το 2008 ) η Ελληνική αγορά ακινήτων παραμένει υγιής και μακριά από τοξικές περιπέτειες. Κοντολογίς θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε εξόχως ανταγωνιστική οικονομική δράση. Πότε ; Όταν σταματήσει η εύκολη συνταγή της φοροκαταιγίδας στα ακίνητα από τους ανίκανους να χτυπήσουν την φοροδιαφυγή. Όταν απομακρύνουμε τους άσχετους από τα οικονομικά υπουργεία. Όταν αντιληφθούμε πως οι ακαδημαϊκοί είναι καλοί για τα σχολειά και μοιραίοι για την πολιτική διαχείριση και την επιχειρηματική «πιάτσα». Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
63ο Φεστιβάλ Βερολίνου: Ο Τζαφάρ Παναχί και ο σκοταδισμός του Ιράν,
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βρέθηκαν 400.000 ευρώ για το Δερβένι
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
